Vikan - 17.08.1939, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 33, 1939
r j
I þróttakapparnir.
•— Sko, frændi! kallaði Stebbi, sem var
níu ára gamall. — Nú get ég gengið um
allt á höndunum.
— Gættu þín, drengur, sagði mamma
hans gremjulega. Síðan Friðrik; bróðir
hennar, hafði komið frá Danmörku — þau
bjuggu í Ameríku, — hafði hún verið sí-
hrædd um myndir sínar, vasa, skálar og
allt, sem brothætt var, því að Friðrik
stökk heljarstökk, kollstökk og gekk á
höndunum jafnt inni sem úti. Stebbi æfði
sig daglega í þessum listum. Stundum
kepptu þeir, hvor gæti staðið lengur á
höndunum.
Mamma Stebba var þessum íþróttum
mótfalhn, sérstaklega þegar þeir voru að
iðka þær inni í stofu.
— Þetta endar með skelfingu, sagði
hún, og í sömu andrá heyrðist brothljóð.
Stebbi hafði misst jafnvægið, rekið ann-
an fótinn í glerið á bókaskápnum og brot-
ið það.
— Hvað sagði ég, sagði mamma hans.
— Ég vil ekki hafa þessi læti hér inni. Ég
skil ekki, hvers vegna hann frændi þinn
er að kenna þér þetta. Þú borgar glerið
sjálfur, get ég sagt þér. Sæktu sparibauk-
inn þinn.
— Ég borga helminginn, sagði Friðrik
frændi.
Stebbi, sem var að telja aurana sína,
varð glaður við og gaut augunum til móð-
ur sinnar til að sjá, hvað hún segði.
-—■ Já, það er sanngjarnt, sagði hún. —
En frænda veitir líklega ekkert af sínum
aurum, því að hann brýtur eitthvað fyrr
eða síðar.
— Nei, við hættum þessu hér inni,
Stebbi.
— Ég hætti að minnsta kosti, sagði
Stebbi, og síðan var ekki minnst á það.
Næsta laugardag fóru þeir Friðrik og
Stebbi í kvikmyndahús, á barnasýningu.
Þeir komu dálítið of seint, svo að áhorf-
endurnir voru setztir í beztu sætin. Fremsti
bekkurinn var aðeins auður.
— Hoj — þurfum við að sitja á fremsta
bekk. Við sjáum ekkert, sagði Stebbi.
— Hverjum er það að kenna, að við
komum of seint? spurði Friðrik. Stebbi
svaraði þessari spurningu ekki, því að hann
hafði viljað nema staðar við hvern búðar-
glugga á leiðinni. En ekki leið á löngu áður
en hann hafði gleymt reiði sinni, og þeir
skemmtu sér báðir ágætlega. Þegar sýn-
ingin stóð sem hæst, varð ókyrrð aftast í
salnum. Það var reynt að þagga niður í
óróaseggjunum, en ekkert þýddi, og allt
í einu hvað við í salnum:
— Eldur! — Eldur! — Húsið er að
brenna!
Allir urðu óttaslegnir. Það var æpt og
grátið, og bömin raddust út.
Barnasaga
— Kveikið ljós!
— Róleg, börn. Það er engin hætta.
— Sitjið þið kyrr!
— Þið flækist hvert fyrir öðru. Uss!
Uss! hrópaði fullorðna fólkið, en enginn
hlustaði á það.
Nú fann Friðrik líka brunalyktina. —
Stebbi ríghélt í hann. — Frændi, við brenn-
um inni, hvíslaði hann, utan við sig af
hræðslu.
— Vertu ekki hræddur, Stebbi! Frændi
þrýsti hendi drengsins. — Ég skal gæta
þín. Við komumst öll heilu og höldnu út.
Það var kveikt ljós á leiksviðinu, en ekki
í salnurh, svo að þar var rökkur.
Það meiðist einhver í þessum troðning-
um, hugsaði Friðrik. — En hvað á að gera?
Allt í einu datt honum snjallræði í hug.
— Komdu! kallaði hann til Stebba, og
þegar drengurinn hikaði við að fylgja hon-
um, dró hann hann með sér. — Við verðum
að láta þau sitja kyrr, sagði hann.
Kvikmyndahúsin í Ameríku eru allflest
útbúin þannig, að fyrir framan kvikmynda-
tjaldið er lítið leiksvið, sem listamenn geta
sýnt listir sínar á, og þannig var þetta.
Skömmu síðar voru Friðrik og Stebbi
komnir upp á leiksviðið. — Verið þið kyrr,
krakkar! kallaði Friðrik yfir salinn. Einn
og einn krakki leit upp á leiksviðið, en
engum datt í hug að sitja kyrr.
— Syngdu! hvíslaði Friðrik að Stebba.
Sjálfur hoppaði hann og dansaði um allt
leiksviðið um leið og hann söng hverja
gamanvísuna á fætur annarri.
Börnin störðu undrandi upp á leiksviðið.
Þau skildu ekki, hvað það var, sem þeir
sungu, því að þeir sungu danskar vísur,
en þau héldu, að hættan gæti ekki verið
mikil, þegar listamenn væru komnir fram
á leiksviðið.
— Bravó, áfram, áfram! hrópaði full-
orðna fólkið, sem gat sér til, hver tilgang-
ur ungu mannanna væri. — Nei, sjáið þið,
krakkar!
— Ágætt, hvíslaði Friðrik, þegar Stebbi
tók að standa á höfði og sparka með fót-
unum út í loftið. Sjálfur tók hann nokkur
heljarstökk.
Börnin settust aftur. Þau, sem farin
voru út, sneru inn aftur. Engin óp heyrð-
ust lengur. ,,Listamennirnir“ fóru í elting-
arleik á höndunum. Áhorfendurnir hlógu.
Friðrik var með dynjandi hjartslátt og
orðinn kófsveittur af látunum, en samt
sem áður hélt hann áfram að láta eins og
hann væri óður. Að lokum lyfti hann
Stebba upp á herðarnar á sér, en þar stóð
Stebbi teinréttur og kallaði: — Halló
krakkar og fólk!
Litlu börnin klöppuðu, en stóru börnin
sögðu: — Uss, þetta er enginn vandi! En
Friðrik hafði tekizt það, sem hann ætlaði.
Nú kom maður til hans. — Þetta var
ágætt, sagði hann hrifinn. Síðan sneri hann
sér að börnunum. — Því miður verðum við'
að fresta sýningunni.
Börnin gengu nú hægt og rólega út.
Friðrik sat á gólfinu og þurrkaði svita-
dropana af enninu á sér. Hann var svo
dauðuppgefinn, að hann tók ekkert eftir
þeim, sem komu til þess að þakka honum
fyrir afrekið. Eldurinn, sem kom upp í
litlu búningsherbergi, hafði löngu verið
slökktur, svo að hætta var engin af hon- /
um, en hefði Friðrik ekki dottið þetta
snjallræði í hug, hefðu áreiðanlega orðið
slys við dymar, þegar börnin tóku að ryðj-
ast út, viti sínu fjær af hræðslu.
Hann sagði þeim nafn sitt og heimilis-
fang. Loksins komust þeir af stað.
— Þetta var lagleg sýning, sagði Stebbi,
þegar þeir voru komnir út. — Eigum við
að halda áfram?
— Langar þig? spurði frændi hans.
— Nei, mig langar mest heim.
Nokkrum dögum síðar fengu Stebbi og
frændi hans böggul frá stjórn kvikmynda-
hússins. I bögglinum voru tvö gullúr ásamt
þakkarbréfum.
— Þetta borgaði sig, sagði Stebbi, sem
var meira en lítið hreykinn af úrinu sínu.
— Já, það segirðu satt, sagði mamma
hans og bætti stríðnislega við: — Mér
fyndist, að þú og frændi þinn ættuð að
gera það að lífsstarfi ykkar að leika hirð-
fífl. Þið virðist hafa hæfileika til þess.
— Hirðfífl? hrópaði Stebbi móðgaður.
— Þú meinar íþróttakappa ?
— Ég meinti það, sem ég sagði, sagði
mamma hans. — En ég játa það, að það
getur komið sér vel að geta staðið á höfði
og gengið á höndunum, svo að frændi þinn
á, þrátt fyrir allt, þakkir skildar fyrir að
hafa kennt þér það.