Vikan - 17.08.1939, Blaðsíða 19

Nr. 33, 1939
VIKAN
19
Við vorum bæði sjúklingar á heilsu-
hælinu og okkur var vel til vina.
Meðan við vorum á fótum bæði, vor-
um við óaðskiljanleg. Þetta var um sumar,
bjartur himinn og blámi á f jöllum, og við
vorum oft á göngum saman í kyrrlátu
hrauninu eða um ásana og holtin kringum
heilsuhælið. Við héldum bæði, að við
myndum ná heilsu aftur. Hann sagði
stundum við mig — og brosti fallega bros-
inu sínu um leið: — Heyrðu, þegar við
förum héðan, þá skulum við —
Hann endaði aldrei setninguna. En ég
skildi hann vel og vissi, hvað hann var að
fara. Ég gat engu svarað, ég roðnaði svo
mikið, þegar hann sagði þetta. Ég elskaði
hann, hann var svo fallegur. Mig langaði
til, að hann kyssti mig einhvern tíma. En
hann var svo hljóður og fáskiptinn. Og ég
skildi það nú líka. Hann kærði sig víst ekki
um einn og einn koss hjá mér. Hann vildi
■eiga mig alla og æfinlega. Og ég var nú
ánægð með það, ég gat beðið.
Við vorum alltaf að hressast, við geng-
um glöð saman um bláa septemberdaga á
mosagráum hraunstígnum og fundum, að
nú var lífið að koma til okkar, nú vorum
við bráðum frjáls og fleyg. Við töluðum
ekki mikið um það, — hann var einn af
þeim, sem segja heldur lítið, en ég fann
ósköp vel, hvað hann var að hugsa, þegar
við vorum svona ein saman í kvöldkyrrð-
inni. Ég brosti stundum til hans og roðn-
aði um leið, — ég var svo ung. Það eina,
sem mér leiddist, var, að ég hélt kannske,
að hann myndi verða heilbrigður og færi
af hælinu á undan mér, en þegar ég minnt-
ist á þetta við hann, hristi hann aðeins
höfuðið og var fjarska alvarlegur.
I októberbyrjun fékk ég kvef og varð
að liggja nokkra daga. Fyrsta daginn kom
hann og heimsótti mig, en þá um kvöldið
sagði systir mér, að hann væri líka orðinn
veikur. Þegar ég kom á fætur, viku seinna,
flýtti ég mér upp á stofuna hans. Hann
lá þar einn, hitt rúmið var tómt. Það var
eitthvað óhugnanlegt við þetta auða rúm.
Þegar hann varð var við, að ég horfði á
það, sagði hann kæruleysislega: „Hann
hrökk upp af í morgun.“ Og eiginlega sagði
hann lítið meira þessa stund, sem ég var
hjá honum.
Ég var hjá honum alltaf, þegar ég gat.
Oft stalst ég inn til hans, þegar ég átti
að vera úti á göngu. Ég sat á rúminu hans
og hélt í hendina á honum. Hann var orð-
inn ennþá fáorðari og alvarlegri en áður.
Það var alltaf svo þögult inni hjá honum.
Endrum og eins feykti vindblær glugga-
tjöldunum til og bar inn til okkar ilm
haustsins. Ég reyndi stundum að raula eitt-
hvert ljóð til þess að yfirvinna þessa þungu
þögn. En það var alltaf eins og kökkur
í hálsinum á mér, ég gat ekki sungið.
Smásaga eftir
Kristmann Quðmundsson
Svo var ég að strjúka hárið á honum
og klappa honum á fölan vangan.
Það var það eina, sem ég gat gert
fyrir hann. Við horfðum hvort á
annað allan tímann og vorum mjög
hamingjusöm. En það skildi ég fyrst
seinna. Augu hans voru alvarleg og
blíð. — Mér fannst hann bara vera j
orðinn svo miklu eldri en ég.
Svo einn daginn fékk hann mér
bréfið —■ þetta undarlega bréf. Það
var lokað, en hann hafði skrifað nafn-
ið mitt utan á umslagið. — Ég gleymi
því aldrei, hvað svipurinn á honum
var einkennilegur, þegar hann rétti
mér það. Hann var orðinn svo breytt-
ur. Það var eins og hann horfði á
mig úr fjarska. Óttinn gagntók mig,
þegar ég horfði í 'auguri hans og
heyrði hann segja: — Þú verður að
gæta bréfsins vel. Og þú mátt ekki
opna það, fyrr en-ég er á brott.
Ég ætlaði að mótmæla, hann mátti
ekki segja neitt þvílíkt, en ég kom
ekki upp nokkru orði. Ég sat eins
og lömuð og starði á hann. Því að á
þeirri stundu vissi ég líka, að hann
átti að deyja. Hann var þegar byrjað-
ur að hverfa frá mér. Eftir þennan
dag leit hann aðeins lítillega við mér, þeg-
ar ég kom til hans. Ég fékk að halda í
hendina á honum, en allt var orðið breytt.
Það var eins og búið væri að skilja okkur
að. Hugur hans og vitund voru þegar kom-
in eitthvað út í fjarskan. Hann horfði inn
í veröld, sem ég átti enga hlutdeild í. Hann
hlustaði varla á það, sem ég var að segja,
barnalegu huggunarorðin mín fóru alveg
fram hjá honum. Aðeins einstöku sinnum
var eins og hann vaknaði í svip og þekkti
mig. — Mundu að gæta bréfsins vel! sagði
hann þá. Og mundu, að þú hefir lofað að
opna það ekki fyrr en ég er á brott.
Æ, þessi orð, á brott. Það var svo sárt
að heyra þau, að ég gat ekki tára bundizt.
En það leit ekki út fyrir, að hann tæki
einu sinni eftir tárunum mínum. — Hann
horfði á mig úr fjarlægð og þoku, þegar
ég kvaddi hann, og handtakið hans var
svo kæruleysislegt, eins og ég væri hon-
um alveg óviðkomandi.
Ég var full af örvæntingu yfir því, að
hann skyldi ekki þurfa mín með. Það var
svo óttalegt að mega ekki gera neitt fyrir
hann. Á nóttunni var ég að gráta og kyssa
bréfið hans. Og það fór svo, að bréfið fékk
alla þá ástúð, sem honum var ætluð, en
sem hann hafði ekki lengur þörf fyrir. Ég
geymdi það í barmi mínum og tók það upp
og gældi við það, þegar ég var ein. Það
var allt orðið flekkótt af tárum mínum.
Mér var ákaflega mikið í mun að vita,
hvað hann hafði skrifað. Ég eyddi mörgum
tímum í að geta mér til, hvað myndi standa
í bréfinu. Seinast var ég orðin svo óþolin-
móð, að ég varð að taka á öllu, sem ég
átti til, svo að ég gæti haldið loforð mitt.
Vikur liðu, langar, daprar vikur. Ég sat
hjá honum á hverjum degi eins lengi og
ég mátti, umkomulaus og ráðþrota gegn
þessu óþekkta, sem var að taka hann frá
mér. Andlit hans hafði fengið drætti
gamals og lífsreynds manns. Augun voru
full af kaldri ró. Ég var svo skelfing hrædd
um, að honum leiddist heimsóknir mínar.
Hann sagði aldrei við mig neitt vingjarn-
legt orð. Ég syrgði, svo að ég varð mögur
og ljót, því að ég elskaði hann svo mikið.
— Það er engin, sem veit, hvað lítil stúlka
getur orðið sorgbitin.
Svo einn morguninn var mér sagt, að
nú væri hann á brott. — Ég klæddi mig
í skyndi og flýtti mér ofan í hraun, þar
sem ég gat verið ein, — ekki til að gráta
og syrgja, heldur til að opna bréfið hans.
Ég man ennþá, hvað hendurnar á mér
skulfu, þegar ég var að því. Ég held varla,
að ég hafi munað eftir honum þá stund-
ina. Ég var svo hungruð og þyrst eftir
ástarorðunum, sem ég var viss um, að
myndu vera í bréfinu. . . .
Já, og svo opnaði ég það.
Hvað í því stóð? — Það stóð ekki neitt.
. . . Það var aðeins hvítt og óskrifað
blað í umslaginu . . .