Vikan - 14.09.1939, Síða 20

20
VIKAN
Nr. 37, 1939
1 sál hans hreyfðust einhverjir dular-
fullir strengir, óljós grunur um hinn
ósegjanlega leyndardóm lífsins. Slíkar
hugsanir höfðu aldrei áður snert sál hans.
Einhver mjúksár tilfinning vaggaði sál
hans inn í þann heim, þar sem maður og
kona leggja grundvöllinn að nýju lífi, á
meðan hjörtu þeirra eru full af hinni ný-
vöknuðu ást, sem alltaf lifir í mannseðlinu
og viðheldur ættunum. Þessi mikli, heilagi
leyndardómur sköpunarinnar, fæðing nýs
lífs, sem líkamnaðist, veikbyggði barns-
líkaminn. Það var hinn fagri, ódauðlegi
leyndardómur tilverunnar.
Barnfóstran sat og borðaði, augu henn-
ar ljómuðu og andlitið var eldrautt. Vegna
bamsins gat hún ekki setið eins þægilega
við borðið eins og hún vildi og var þess
vegna hálf óánægð. Þetta sá presturinn,
hann sneri sér því að barnfóstrunni og
sagði: „ Fáðu mér hann, ég er ekki svang-
ur,“ og tók barnið á hné sér.
Þá var eins og allt umhverfið fölnaði,
unz það hvarf alveg. Augu hans störðu á
búlduleitt, ljósrautt andlitið. Smám saman
lagði ylinn frá litla líkamanum í gegnum
reyfarnar og hempuna, snerti húð hans
eins og mjúk hönd, sem léti vel að honum.
Allt varð svo bjart og hlýtt, svo einfalt og
yndislegt. Hann fann einkennilega vellíðan
fara um líkama sinn, sælutilfinning, sem
fyllti augu hans tárum.
Hávaði gestanna var nú orðinn hræði-
legur. Barnið varð hrædd og byrjaði að
gráta. Einhver hrópaði: „Halló! prestur!
Gefðu barninu þínu að borða!“
Skellihlátur kvað við um alla stofuna.
En móðirin hafði risið á fætur, hún tók
bamið sitt og bar það inn í næsta her-
bergi. Nokkrum mínútum síðar kom hún
aftur og sagði, að það væri steinsofnað.
Veizlan hélt áfram. Klukkutíma eftir
klukkutíma streymdu menn og konur út í
garðinn og síðan inn aftur. Kjötið, græn-
metið, eplamjöðurinn og vínið rann við-
stöðulaust niður kverkar þeirra, þandi út
magann og jók f jörið.
Það var komin nótt, þegar kaffið kom
inn. Löngu áður hafði presturinn horfið án
þess að nokkur tæki eftir því.
Loks reis móðirin á fætur til að gá að,
hvort barnið svæfi. Nú var orðið dimmt.
Hún læddist á tánum inn í herbergið og
rétti út hendurnar til að varna því, að hún
rækist á húsgögn. Skyndilega nam hún
staðar og hlustaði. Hún heyrði einhvern
hreyfa sig, eða að minnsta kosti eitthvert
óþekkt hljóð. Hún hljóp út aftur, dauð-
hrædd, handviss um, að hún hefði heyrt
einhvern hreyfa sig. Náföl og skjálfandi
kom hún aftur inn í stofuna og sagði frá
þessu. Mennirnir ruddust á fætur með
miklum hávaða. Drukknir og reiðir rudd-
ust þeir inn í herbergið. Polyte var með
lampa í hendinni.
Við hliðina á vöggunni lá presturinn á
hnjánum og grét. Enni hans hvíldi á
koddanum við höfuð barnsins.
^IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
| Kveldstjarnan. |
Kveldstjarna blikandi brosi
birtist í draumsýnum mér,
er sál mín um ómælis æginn I
með óskir og vonbrigði fer.
í indælum æskunnar draumum
ég eignast þín víðfeðmu lönd. \
Sorgir og söknuður hverfa
við sælunnar ljóðfögru strönd.
1 veruleik vakandi stunda
I þú vekur í huga mér brag, \
er strýk ég mitt andsvala enni
\ og erfiða vorlangan dag. \
Er aftansól blikandi brosir
| við bárunnar sólgylltu rönd, i
þá sál mín á loftbylgjum líður
að ljóðanna draumfögru strönd.
Á aftanblik hljóður ég horfi
er hinsta skin kveldroðans dvín. i
Þá lít ég á bláhiminsbylgjum
bros, sem í augum þér skín. =
Og kveldstjarnan lýsir mér leiðir e
í loftgeimsins húmdökka skaut, i
þótt ísköld og úrsvöl sé nóttin
anda míns framtíðarbraut.
Kveldstjarna, lýstu mél leiðir
um loftgeimsins húmdökku braut, i
er sál mín úr læðingi leysist
og lyftist í ómælisskaut. í
i Jónatan Jónsson. i
^illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli ■
TVEIR SYNDASELIR.
Frh. af bls. 11.
sækja konu sína, var hann í veizlu með
Cynthiu, en þar var drukkið fast.
Allir töluðu, en þar sem enginn hlustaði
á, leiddist engum. George var í ágætu
skapi. Hann dansaði að kalla eingöngu við
Cynthiu og sló henni óspart gullhamra
eins og mönnum hættir við á svona kvöld-
um.
— Þú ert fallegasta kona, sem ég hefi
séð, sagði hann og þrýsti hönd hennar.
— Og þú ert — nei, ég segi það ekki,
sagði hún brosandi.
Hann hafði aldrei tekið eftir því fyrri,
hvað hún hafði fallegan munn. Þegar þau
sátu í bílnum á heimleiðinni, varð honum
aftur starsýnt á rauða, bogadregna
munninn.
— Veiztu, að þú hefir fallegasta bros,
sem ég hefi séð? sagði hann.
— Finnst þér það? Þá skaltu horfa á
það í kvöld. Á morgun brosi ég ekki, svar-
aði hún.
— Hvers vegna ekki?
Hún svaraði ekki.
— Segðu mér það?
— Vegna þess, að þú ferð.
— Ö!
— Ég sé þig líklega aldrei aftur.
— Mig? Auðvitað sérðu mig aftur.
Heldurðu, að ég sé svo vanþakklátur — ?
Hún yppti öxlum.
—- Cynthia, snúðu þér ekki svona und-
an. Mér finnst þú vera yndisleg.
— Vegna þess, að ég hefi hjálpað þér
til þess að láta tímann líða, sagði hún
gremjulega.
— Nei-------. Cynthia, í allt kvöld hefir
mig langað til þess að kyssa þig.
Hún sneri sér skyndilega að honum og
andvarpaði. Hann sá augu hennar í
myrkrinu. Þau féllust í faðma og kysstust.
Á milli þeirra orða, sem maður segir að
kvöldi og þess, sem maður hugsar að
morgni getur legið heill heimur. Þetta
fannst George, þegar hann vaknaði morg-
uninn eftir. Það, sem honum hafði fund-
izt smámunir fyrir átta tímum fannst hon-
um nú eitthvað hryllilegt, sem enginn
gerði nema þorpari.
Sama morgun keypti George Merivale
lítinn, rauðan, hjartalagaðan gimstein, sem
hékk í gullkeðju handa konu sinni.
Betty tók á móti honum í Cowes og á
heimleiðinni sagði hann henni, hvað hann
elskaði hana, hvað hann hefði saknað
hennar, og hann gæti aldrei skilið við hana
framar, ekki einn einasta dag.
Þegar hann leit í stóru, sakleysislegu
augun hennar, var hann fullur af iðrun.
Hann tók festina og hengdi hana um
hálsinn á henni.
— Þetta er blóðdropi úr hjarta mínu,
sem þú átt að bera, ástin mín, sagði hann.
Hún andvarpaði.
— Ó, þú ert svo góður og tryggur,
George, hvíslaði hún.
Og George þrýsti henni að sér, svo að
hún gæti ekki lesið sannleikann úr augum
hans.
Um kvöldið fóru þau á dansleik. George
vildi helzt ekki sleppa Betty, en það var
auðvitað ekki hægt, þar sem Betty átti
fjölda kunningja þarna, sem dáðust að
henni. Bæði Peter Bembridge, Harry Dol-
man og Tony Waters, svo að nokkrir séu
nefndir.
Betty veifaði glaðlega til Georgs um leið
og hún gekk fram hjá honum með Tony.
— Ég ætla snöggvast út í garð með
Tony, sagði hún hlæjandi.
George brosti. Hann sá, að ungi maður-
inn var ástfanginn af Betty. Hvað skyldi
hann hugsa, ef hann vissi, að þessi ham-
ingjusami maður, sem var kvæntur Betty,
hefði kysst aðra konu fyrir sólarhring?
Undir stóru tré í garðinum stóðu Tony
og Betty og horfðu hvort á annað. Ungi
maðurinn var á svipinn eins og hann hefði
fengið löðrung.
— 1 gærkvöldi var allt öðru vísi, Tony.
Þá langaði þig til þess að kyssa mig, og
mig — mig langaði líka til þess, sagði
Betty.