Vikan - 12.10.1939, Blaðsíða 16

16
VIKAN
Nr. 41, 1939
heyrðist, að greifafrúin hefði tapað blæ-
vængnum sínum. Denry heyrði þetta, en
þagði. Þegar greifafrúin var komin upp í
vagn sinn, þaut Denry á eftir henni.
— Ég fann hann, sagði hann.
— Þakka yður fyrir, sagði hún. Greifa-
frúin hallaði sér út um vagngluggann og
sagði brosandi:
■— Þér eruð ekki ráðalaus.
Þau hlógu bæði, og fólkið starði á þau.
Denry, sem allir öfunduðu, gekk í þung-
um þönkum heim. Allt í einu hafði hann
fleiri peninga í vasanum en hann vann sér
inn á einum mánuði hjá hr. Duncalf. Svip-
ur kvennanna sveif fyrir þreittum augum
hans. Hann var hamingjusamari en nokk-
ur orð fá lýst, — en honum leið samt ekki
vel.
2. KAPÍTULI.
Denry Machin varð sem nýr maður við
að hafa boðið greifafrúnni fyrstur upp í
dans. Það voru ekki eingöngu borgarbú-
amir, sem dáðust að honum, heldur einnig
hann sjálfur. Hann gat ekki gert að því.
Hann hafði alltaf verið skapgóður og
bjartsýnn. Nú var hann rólegri og vissari.
Hann fór syngjandi og dansandi á fætur
á morgnana. Nú beið hann eftir því, að
eitthvað kæmi fyrir. Og hann þurfti ekki
að bíða árangurslaust.
Nokkmm dögum eftir þetta fræga ball
kom frú Codleyn til þess að tala við hr.
Duncalf, sem var málafærslumaður henn-
ar. Hún var lítil, grönn kona um sextugt,
ekkja eftir lyfsala, sem hafði grætt mikla
peninga áður en hlutafélög tóku að græða
á lyfjavörum. Peningana hafði hann sett
í hús, og þannig varð frú Codleyn eigandi
að 70 húsum. Þó að þau gæfu henni 12
pund á viku, leit hún á þau sem mótlæti.
Hún talaði mikið um þau eins og hún vildi
með ánægju gefa þau hverjum, sem kærði
sig um þau. — Fegin verð ég að losna við
þau. Þannig láta flestir húseigendur. Sér-
staklega var henni illa við að borga skatt
af þeim.
Frú Codleyn kom einn laugardag til að
tilkynna hr. Duncalf, að skattar á húsum
hennar hefðu hækkað í stað þess að lækka.
Skrifstofumennirnir höfðu heyrt sam-
talið, sem þeirra fór á milli. Þegar frú
Codleyn var farin, blístraði hr. Duncalf
tvisvar sinnum hátt og hvellt. Það var
merki til Denry, sem skellti aftur bókinni
og hlýddi skipuninni.
— Skrifið, sagði húsbóndi hans reiði-
lega. Rétt eins og reiði frú Codleyn væri
honum að kenna.
— Heyrið þér það?
— Já.
— Frú — áður hafði það verið: Kæra
frú! eða: Kæra frú Codleyn!
— Frú! Auðvitað þarf ég ekki að taka
það fram, að ef þér viljið skipta við ein-
hvem annan málafærslumann en mig, af-
hendi ég öll yðar skjöl með ánægju.
Yðar ...
Til frú Codleyn.
Denry hugsaði: — Asninn! Að hann
skuli ekki láta hana jafna sig. Á hverjum
mánudegi rukkaði Denry húsaleiguna fyrir
frú Codleyn — andstyggilegt starf. Hr.
Duncalf fékk 7y2% af húsaleigunni, þó
að hann kæmi þar hvergi nærri.
— Það er gott, sagði hr. Duncalf.
En þegar Denry ætlaði að ganga út úr
herberginu, kallaði hr. Duncalf hranalega:
— Machin!
— Já, svaraði Denry.
1 sama bili var honum ljóst, að eitthvað
hryllilegt var að ske. Hann hafði boðið sér
sjálfur á ballið og ekki nóg með það, held-
ur klæðskeranum og danskennaranum líka.
Hann hafði kviðið fyrir því að mæta hr.
Duncalf, ef hann segði:
— Machin, hvað voruð þér að gera í
ráðhúsinu í gærkvöldi? En hr. Duncalf
sagði ekkert, og Denry hélt, að hann væri
úr allri hættu.
— Hver bauð yður á ballið? spurði hr.
Duncalf þmmandi röddu.
— Eg sjálfur, sagði hann. Það var satt.
Það þýddi ekkert að ljúga.
— Hvers vegna?
— Ég hélt, að þér hefðuð gleymt að
skrifa mig á listann.
— Jæja, og þér hafið kannske haldið,
að ég hefði gleymt að skrifa skraddara-
rindilinn hann Sillitoes á listann líka?
Allt hafði þá komizt upp! Shillitoe hafði
blaðrað þessu. Denry mundi nú, að helzti
skraddari bæjarins, Hatterton, sem var nú
að missa viðskiptavinina yfir til Shillitoe,
var bezti vinur Duncalf.
— Jæja, hélt hr. Duncalf áfram þegar
Denry þagði.
Denry, sem hafði haldið sér við þögnina,
lét ekki gabba sig.
— Þér virðist hafa gaman af að dansa
við heldra fólk? hreytti hr. Duncalf út úr
sér.
— Já, sagði Denry, — en þér?
Hann ætlaði sér alls ekki að segja þetta,
en það kom áður en hann vissi af. Hann
hafði vanið sig á að svara fólki: — Já,
en þér — eða — Nei, en þér — Þetta hafði
haft góð áhrif á Shillitoe og greifafrúna.
Hann var að verða frægur fyrir þetta. Nú
hafði það einnig áhrif. Hr. Duncalf hafði
einnig dansað við greifafrúna, en öllum til
athlægis hafði hann þann leiða vana að
stíga á kjóla kvennanna í stað þess að
stíga á gólfið.
— Þér farið héðan eftir viku, sagði hr.
Duncalf tignarlega.
Ekki meira um það. Húsbændur eru
ósvífnir í deilum.
— Einmitt það, sagði Denry og bætti
við við sjálfan sig: — Eitthvað hlýt ég að
fá að gera.
Hann svimaði af að vera þeytt svona
út í heiminn. Hann var reiður yfir því, að
hr. Duncalf skyldi láta gremju sína við
frú Codleyn bitna á sér. En það kynlega
var, að Denry var ekkert niðurdreginn.
Nei, hann gekk um syngjandi og trallandi,
þó að hann sæi ekki'fram á annað en að
svelta eða láta móður sína sjá fyrir sér.
Hann labbaði um göturnar og velti því
fyrir sér, hvað hann ætti að gera. Enn
hafði hann ekki snert á hundraðkallinum,
sem hann hafði unnið af Harold Etches.
Lífið er tómar tilviljanir. Það skeður
ekkert, sem á ekki rót sína að rekja til
tilviljunar. Allar miklar breytingar eru til-
viljunum að kenna. Næsta morgun komu
bæði frú Codleyn og Denry of seint til
kirkju. Frú Codleyn fitunnar vegna, Denry
viljandi. Denry hitti frú Codleyn í skrúð-
húsinu. Það var tóm tilviljun. Frú Codleyn
hefði ekki staðið þar, ef kirkjusætið henn-
ar hefði verið utar og ekki heldur, ef hún
hefði verið grennri en hún var. Hún beið
þarna til þess að jafna sig eftir gönguna
og sat um tækifæri til að komast inn í
kirkjuna, þegar enginn tæki eftir henni.
Ef hún hefði ekki komið svona seint, ef
hún hefði ekki verið svona feit, ef sætið
hefði ekki verið svona innarlega, hefði
Denry ekki fengið tækifæri til að tala við
hana einslega.
— Þið eruð dálaglegir menn, sagði hún,
þegar Denry tók ofan.
Hún átti við hr. Duncalf og starfsmenn
hans. Reiðin sat enn í henni. Bréfið, sem
hún hafði fengið um morguninn, hafði æst
hana.
— Það er ekki mér að kenna, sagði
Denry.
— O, þið eruð allir eins. Ég skal bara
segja yður það, að ég tæki hann á orðinu,
ef ég þekkti einhvern, sem gæti rukkað
fyrir mig leigjendurna. Ég hefi heyrt svo
ljótar sögur um rukkara. Ég neyðist til
að semja frið við hann.
— Ég gæti vel haldið áfram að rukka
leigjendurna, ef þér viljið.
— Þér?
— Ég hefi sagt upp vinnunni, sagði
Denry. — Okkur hr. Duncalf kemur ekki
rétt vel. saman.
Nú kom einhver inn í skrúðhúsið, og frú
Codleyn og Denry þögnuðu skyndilega og
gengu saman út í kirkjugarðinn.
Hún virti hann fyrir sér. Hann var skrif-
stofumaður, sem hafði 18 shillinga á viku
og leit út fyrir að vera það. Móðir hans
var saumakona og leit út fyrir að vera
það. Það virtist vera ákaflega hlægilegt,
að þessum laglega, en tötralega Denry og
þessum volduga Duncalf gæti ekki komið
vel saman.
Denry þótti verst að geta ekki verið í
kjólfötunum.
— Ég tek 5% fyrir það, hélt Denry
áfram. — Yður er óhætt að treysta mér,
frú.
Þessari fögru hugsun hafði skotið niður
í Denry eins og eldingu, og hún virtist hafa
sömu áhrif á frú Codleyn. Þegar þau höfðu
ákveðið þetta, fóru þau inn í kirkjuna.
Að viku liðinni var komið spjald á dyrn-
ar hjá móður Denrys:
E. H. MACHIN
Húsaleigurukkari og umboðssali.
1 blöðunum komu einnig auglýsingar
þessu viðvíkjandi.