Vikan - 14.12.1939, Blaðsíða 8

8
VIK AN
Nr. 50, 1939
MINNING.
hugur hans dvaldi meir, um þær mundir, á
öðru sviði. Það var hljómlistin — og átti
hún grunntóninn í sál hans.
Þar lifði hann sínu eigin lífi, án afskipta
annarra. Aðeins ein manneskja þekkti þá
heima með honum. Það var kona — falleg,
ljóshærð, 18 ára stúlka, sem kom inn í líf
hans, alveg óvænt, þegar hann var í 2.
bekk sjómannaskólans. Hún var dóttir eins
kennarans, sem bjó í næsta húsi við skól-
ann. Það var aðeins örmjótt sund á milli,-
Þess vegna streymdu tónarnir frá hljóm-
borðinu hennar yfir sundið. Eins og dá-
leiddur maður hlustaði hann á þessa f jær-
rænu tóna. — Þó hann væri í tímum, þá
heyrði hann samt til hennar.------
Svo var það á Hótel Borg, sem þau
kynntust persónulega í fyrsta skipti. Það
var á skólaballi, seinni hluta vetrar. Þá
var hann kynntur fyrir henni af föður
hennar sem óvanalega duglegur námsmað-
ur.-------
En Dagga, sem svo var kölluð í daglegu
tali, þó aðhún hétifullunafniDagfríður, var
ekkert frábrugðin öðrum konum að þeim
eðlishvötum að vilja fyrst, á undan öðr-
um, leggja sinn eiginn dóm á þann karl-
mann, sem ætti að heita afbragð annarra
manna, — tók þessum skjallyrðum föður
síns fremur rólega eða nærri því kulda-
lega. Hún sagði, að sér þætti bara leiðin-
legast, hvað hún væri stundum ómannglögg
og hann pabbi yrði alltaf svo hávísindaleg-
ur, þegar hann talaði um lærisveina sína,
eins og honum fyndist, að heimurinn væri
orðinn til, aðeins fyrir þá.
Kolbeinn brosti góðlátlega og sagðist
vel geta skilið, að sá skáldskapur hlyti að
vera háalvarlegur og laus við alla lyrik.
Þetta síðasta orð virtist hæfa viðkvæman
streng í undirvitund stúlkunnar, sem f jær-
rænum hugsunum horfði á þennan ókunna
Framh. á bls. 18.
Kolbeinn Högnason var nýkominn til
Reykjavíkur, eftir stutta dvöl suður
með sjó. Nú var hann orðinn at-
vinnulaus. Hann hafði verið þar stýrimað-
ur á stórum mótorbát, en orðið fyrir því
skipbroti á miðri vertíð að falla í ónáð hjá
eigendum útgerðarinnar, vegna afstöðu
sinnar í verkalýðsmálum. Ekki svo að
skilja, að hann væri sakaður um skipu-
lagða undirróðursstarfsemi í þágu bylt-
ingasinnaðra hugsjóna, heldur um óþarf-
lega mikla afskiptasemi hversdagslegra
hluta.
Þannig atvikaðist það, að hann gisti í
höfuðstaðnum, eina kalda vetrarnótt í litlu
þakherbergi uppi á Her — og gaf hugsun-
um sínum lausan tauminn í tilgangsleysi"
augnabliksins. Hann settist á rúmfletið og"
litaðist um. Veggir herbergisins voru auð-
ir og ömurlegir. Það var mjög hljótt um-
hverfis hann. Hann sat þarna aleinn, og
það greip hann undarleg einstæðings til-
finning —.
Hvar voru vinirnir? —
Hvar var líf og gleði — ást og hamingja
liðinna daga? — Áður en varði, var hann
kominn á vald sorgblíðra endurminninga.
Það var eins og þögn einverunnar hvíslaði
þeim að honum, því að í raun og veru var
hann ekkert ókunnugur í þessari borg. —
Fyrir nokkrum árum hafði hann verið hér
við nám, og tekið próf í siglingafræði við
stýrimannaskólann með lofsamlegum vitn-
isburði, enda þótt að honum fyndist sjálf-
um, hann varla eiga það skilið, af því að
Þorl. Ben. Þorgrímsson.
SMÁSAGA
EFXIR
ÞORL. BEN. ÞORGRÍMSSON: