Vikan - 14.12.1939, Blaðsíða 16

16
VIK A N
Nr. 50, 1939
— Jú, sagði hún. — Ég sá sinneps-
krukku í eldhúsinu. Komdu, segi ég.
Nellie fór að hlægja.
Denry neitaði að fylgja móður sinni
fram í eldhús, en hann varð að láta und-
an. Þegar þau komu inn í stofuna aftur,
var Denry fölur og aumingjalegur.
— Nú er allt gott, sagði móðir hans.
Cotterill-fjölskyldan kvaddi nú og fór,
en Denry sagðist ætla að gista um nóttina
og vonaði, að móðir hans yrði hjá sér.
Frú Machin varð að hlýða. Hún var reið,
en sagði ekkert við Denry, því að hann
var veikur. Hann lá með hljóðum í hálf-
tíma, en sofnaði síðan. Og um miðja nótt
sofnaði hún líka í ókunna húsinu.
Næsta morgun fór hún út, en kom inn
aftur eftir hálftíma. Denry lá í rúminu og
virtist hafa náð sér alveg.
Frú Machin kom bálæst inn í svefn-
herbergið:
— Denry, veiztu, að þeir eru farnir að
rífa húsið niður.
Denry settist upp í rúminu.
— Nú skal ég segja þér annað. Hr. Wil-
braham er dáinn.
— Dáinn!
— Já, hann hefir gert sitt. Nú verðum
við hér kyrr. Gleymdu ekki, að þetta er
skemmtilegasta húsið, sem þú hefir séð.
Skyndilega vissi frú Machin, að hr. Wil-
braham hafði aldrei verið til. Denry hafði
leikið óskaplega á hana. Sonur hennar
hafði keypt húsið og lokkað hana út úr
því. Þar að auki hafði hann fengið Nellie
Cotterill í lið með sér og keypt f jögur önn-
ur hús, vegna þess að húseigandinn vildi
annað hvort selja þau öll eða ekkert.
Auðvitað vissu allir í bænum, hvaða
klækjum Denry hafði beitt móður síria. En
Denry hafði líka leikið á bæjarbúa. En þeir
elskuðu hann, og það leið ekki á löngu,
áður en þeir gerðu hann að bæjarfulltrúa.
Denry sagði síðar, að þetta hefði allt
gengið eins og í sögu, nema sinnepið.
IX. KAPÍTULI.
Þegar Denry og móðir hans höfðu búið
í heilt ár í Bleakridge, fékk hann eitt
kvöldið heimsókn, sem gerði hann hreyk-
inn. Það var hr. Myson, sem heimsótti
hann. Stofnandi, eigandi og útgefandi ,,The
Five Towns Weekly“, blaðs, sem hafði
komið út í eitt ár. Denry hélt í fyrstu, að
hr. Myson hefði litið inn til að fá auglýs-
ingu frá kaupfélaginu og var alveg laust
við, að hann væri upp með sér.
En hr. Myson var ekki á auglýsinga-
veiðum, og Denry komst bráðlega að því,
að hann lét aðra um það. Hann var meðal-
maður að hæð, vel klæddur og talaði með
fallegum hreim. Hr. Myson var líka frá
Manchester og hafði einnig verið í London.
Hann var ekki sveitamaður og leit á „bæ-
ina fimm“ sem sveit, en það gerir enginn,
sem þar er fæddur og upp alinn. Hegðun
hans var frjálsmannleg, en samt kurteis-
leg.
Hann bað um leyfi til þess að tala um
dálítið við Denry, og þegar Denry hafði
gefið honum leyfið, sagði hann honum í
stuttu máli frá viðgangi blaðsins og bætti
við, að það bæri sig vel.
— Nú langar mig til að gera það að
dagblaði.
— Það er snjallræði, sagði Denry ósjálf-
rátt.
— Það gleður mig, að yður skuli finnast
það, sagði hr. Myson, — því að ég kom
til að leita hjálpar yðar. Ég er ókunnug-
ur hér og þarf að vinna með einhverjum
kunnugum. Þess vegna sneri ég mér til
yðar. Mig vantar peninga, þó að ég eigi
auðvitað mikla peninga sjálfur. En það,
sem ég þarfnast mest, er siðferðileg stoð.
— Og hver benti á mig? spurði Denry.
Hr. Myson brosti. — Það gerði ég sjálf-
ur. Ég hefi dvalið hér í eitt ár, svo að ég
þóttist vita, hvert bezt væri að snúa sér.
Denry var upp með sér. Honum fannst
þetta hafa miklu meira að segja fyrir sig,
heldur en það að hafa verið kosinn í bæj-
arstjóm. Hann hafði orðið fyrir vonbrigð-
um við kosningarnar. Hann hafði viljað
láta í ljósi áhuga sinn á velferð ríkisins,
en því var ekki að heilsa, að hann fengi
það, því að þeir, sem með honum voru,
hrópuðu aðeins: „Upp með Denry!“ og
hann var kosinn með 41 atkvæða meiri-
hluta. Hann hafði búizt við, að honum
fyndist hann verða allt annar maður, þeg-
ar hann gæti sett ,,bæjarfulltrúi“ fyrir
aftan nafnið sitt, en svo varð ekki. Hann
hafði gengið í skrúðgöngu til kirkjunnar,
setið á bæjarstjórnarfundum og verið kos-
inn í nefndir, — en hann var sá sami
Denry og áður. En nú var hann viður-
kenndur af umheiminum. Hr. Myson hafði
áreiðanlega geðjazt bezt að Denry Machin.
Denry hafði sannarlega ástæðu til að vera
upp með sér.
Honum var, í stuttu máli sagt, ljóst, að
hr. Myson leit á hann sem alveg sérstak-
an mann.
Og þegar þeir h'öfðu ræðst við dálitla
stund, bauð hann honum að skoða húsið,
og hr. Myson virtist vera ákaflega hrif-
inn af því. En hvað Denry langaði til að
vera eins kurteis og hr. Myson var við
móður hans.
Síðan settust þeir inn í dagstofuna og
tóku að tala um blöð.
— Sjáið þér, sagði hr. Myson. — Það
er ákaflega óþægilegt fyrir heilt hérað að
hafa ekki nema eitt dagblað. Ég, persónu-
lega, hefi ekkert á móti The Signal, en,
bætti hann við, — þér verðið kannske
hissa, þegar þér heyrið það, að hér eru
margir, sem eru á móti því.
— Nei, það er ómögulegt! sagði Denry.
— Auðvitað stafar það af því, að það
hefir ekki nógan áhuga á hinum opinberu
málefnum héraðsins. En það getur ekki
tekið ákveðna afstöðu í neinu máli, því að
það verður að vera öllum flokkum til hæfis
— tvö hundruð og sjötíu þúsund manns.
Þér sjáið, að hér geta að minnsta kosti
tvö blöð þrifizt. Hugsið yður Bristol, Leeds,
Sheffield .. . og blöð þeirra.
Denry reyndi að hugsa sér þessar stóru
borgir! „Bæirnir fimm“ voru jafn stórir.
Hann svaraði hr. Myson ekki strax, en
tók ákvörðun. Hann ætlaði að hætta á
þessa tilraun. Verzlun er verzlun.
Skömmu síðar héngu bláar auglýsingar
á öllum staurum í héraðinu, og á þeim
stóð, að The Five Towns Weekly kæmi
fram vegis út sem The Five Towns Daily,
og það yrði fyrsta flokks kvöldblað.
Menn vissu, að hlutafélag hafði verið
stofnað með tíu þúsund punda höfuðstóli.
Hr. Myson átti þrjú þúsund pund, en Denry
Machin eitt þúsund og fimm hundruð.
Sumir sögðu, að ekkert gæti jafnazt á við
The Signal, en þeir urðu að játa, að
,,þrjótnum“ Denry heppnaðist ævinlega
allt. Denry og hr. Myson vonuðu hið bezta,
en The Signal gekk sinn vana gang þrátt
fyrir bláar auglýsingar.
Daginn, sem fyrsta blaðið af The Daily
kom út, báru skrifstofur blaðsins í Han-
bridge vott um, að allt væri í bezta lagi.
I k 'illaranum var prentsmiðjan, á fyrstu
hæð afgreiðslan og annarri hæð ritstjórn-
arskrifstofurnar. í öllum gluggum voru
spjöld.
Denry var af tilviljun staddur á skrif-
stofu ritstjórans þennan dag. Hann hafði
ekkert skipt sér af smámunum fyrirtæk-
isins. Hann hafði ekkert vit á smámun-
um, því að smámunir voru ekki hans sér-
grein. Sérgrein hans var stórar hugmyndir.
En þegar hr. Myson fór með hann inn í
prentsmiðjuna og fékk honum blað með
grein eftir hann sjálfan og honum datt í
hug, að hann væri eigandi blaðsins, — þá
varð Denry hrærður og fékk hjartslátt.
Og hann sagði við sjálfan sig án þess að
hafa hugmynd um, hve margir höfðu sagt
þetta sama á undan honum, að blað væri
hlægilegasta leikfang, sem til væri.
Um fjögurleytið kom verkstjórinn á
skyrtunni og með svuntu upp til hr. My-
son og bað hann kurteislega að koma rétt
snöggvast niður á afgreiðslu. Þegar hr.
Myson og Denry komu þangað niður, sáu
þeir lítinn dreng með blóðnasir og sár á
hendinni. Hann hélt á blaðabunka í hend-
inni.
— Já, öskraði drengurinn. — Og þeir
sögðust rífa úr mér augun og leika sér
að þeim, ef -þeir sæju mig aftur á Crown
Square með snepilinn. Og hann henti blöð-
unum grenjandi frá sér.
Eigendurnir komust fljótlega að því, að
fjórir strákar frá The Signal stóðu fyrir
þessari árás og bönnuðu sölu annars blaðs
en The Signal á götunum. Auðvitað var
þetta hlægilegt.
Fólkið vildi kaupa blaðið, en enginn
fékkst til_ að selja það. The Signal hafði
stóran hóp af strákum í þjónustu sinni
og fyrir þá var árlega haldin veizla. Þar
voru allir duglegir strákar — að minnsta
kosti þeir sterkustu. Hr. Myson hafði hugs-
að fyrir öllu nema þessu. Hvernig átti hon-
um líka að detta í hug, að nokkrir illa
upp aldir strákar gætu eyðilagt svona
fyrirtæki.