Vikan - 10.07.1941, Qupperneq 7

VIKAN, nr. 28, 1941
7
Henni snérist hugur.
Smásaga eftir RAY S. AYER.
Sjái maður stúlku með rautt hár og
brún augu, er hægt að búast við, að
hún sé einbeitt. Nóra var líka ein-
beitt, þar sem hún stóð og horfði á unga,
háa og herðabreiða manninn, sem stóð fyr-
ir framan arininn. Sérhver dráttur í and-
litinu bar vott um einbeittni.
,,Nei, Jimmie; það kemur ekki til mála.
Alls ekki,“ sagði hún. ,,Ég vil ekki giftast
leynilögreglumanni. Sjáðu nú til, Jimmie.
Þegar stúlka er að hugsa um að gifta sig,
þá vill hún eiga eiginmann og börn. Ég hefi
enga löngun til að verða rauðhærða ekkjan
hans Jimmie Burk með tvö börn. Guð blessi
þau. Nei, Jimmie, ég geri það ekki. Glæpa-
maðurinn Red Crane, sem þú sýndir mér
á veitingahúsinu um kvöldið, hefir svarið,
að hann skuli ná í þig. Ég get ekki þolað
það. Þegar ég eignast eiginmann, þá vil ég
að hann sé lifandi og í heilu lagi.“
„En, Nóra ...“
„Það er ekki til neins að segja en. Ég
er að gera þetta upp. Ég vil ekki giftast
leynilögreglumanni. Ég skal vera mamma
þín, systir þín, frænka þín eða eitthvað
þess konar. En svei mér þá, ég vil ekki
vera tilvonandi ekkjan þín. Hérna er
hringurinn,“ sagði hún, um leið og hún
lagði hringinn á borðið. — „Nú fer ég að
hátta. Þú getur verið hér eins lengi og
þú vilt og hugsað um málið. Þú veizt, hvar
útidyrnar eru. Viltu gjöra svo vel að setja
smekklásinn fyrir, um leið og þú ferð. Góða
nótt, bróðir.“ ,
Jimmie var orðinn einn eftir. i
En hann vissi ekki, að tárin vættu rauða
hárið hennar Nóru á koddanum, löngu eftir
að hann var farinn.
Þegar Nóra rumskaði morguninn eftir,
skein sólin inn um gluggann og skuggam-
ir af trjágreinunum fyrir utan dönsuðu á
veggnum. Sólin var komin hátt á loft.
Nóra vaknaði smátt og smátt. Hún leit
á klukkuna. Hún var nærri hálf tíu. Jimmie
myndi koma fram hjá húsinu á leið
sinni til stöðvarinnar eftir hálfa klukku-
stund.
Hún fór fram úr rúminu, smeygði sér í
greiðsluslopp og inniskó og gekk að spegl-
inum.
„Nóra mín,“ sagði hún við spegilmynd-
ina, „það er hræðilegt að sjá þig. Þú fríkk-
ar ekki á að rífast við Jimmie. En þú held-
ur fast við þitt, þangað til hann fær sér
eitthvað annað að gera.“
' Hún byrjaði að bursta á sér hárið og
taldi hægt. Til hægri sá hún hornið á stóra
. tígulsteinahúsinu beint á móti,, sem kast-
! aði skugga á gangstéttina. Ef hún sneri sér
f ofurlítið, þá gat hún séð Jimmie koma fyr-
| ir hornið, en hún þurfti þess ekki, því að
fhún þekkti göngulagið hans á hljóðinu.
1 En núna ætlaði hún ekki að gæta hans
< eða fara út í gluggann og veifa til hans,
þegar hann færi framhjá. Það var tími til
kominn, að hann færi að taka hana al-
varlega.
„Hundrað og einn, hundrað og tveir,“
Framh. á bls. 13.
Jimmie brosti hæðnislega. „Sá náungi.
Gleymdu honum. Hann myndi aldrei gera
öðrum en konum og börnum mein. Ég tek
í hnakkadrambið á honum einhvern dag-
inn.“
Nóra kinkaði kolli. „Ég þekki þess hátt-
ar. Ég hefi heyrt pabba tala svona líka.
Ég mætti sjúkrabílnum, þegar hann keyrði
pabba heim, sundurskotinn og blæðandi.
Ég heyrði, þegar ég stóð fyrir utan dyrnar
á herberginu hans, hvernig hann veinaði
af kvölum upp úr svefninum. Ef ég ætti
að hafa tvo menn til að þjázt með, þá væri
úti um mig.“
„En Nóra, elskarðu mig þá ekki lengur?“
„Jú, kjáninn þinn! Elsku kjáninn minn,
víst geri ég það. En ég vil ekki giftast
leynilögreglumanni." Nóra stappaði í gólf-
ið til að leggja enn meiri áherzlu á síðustu
orðin. „Þú, sem ert útlærður verkfræðing-
ur, villt verða leynilögreglumaður. Gerðu
það bara. En ég giftist þér ekki, fyrr en
þú ert búinn að taka þér hættuminna
starf fyrir hendur.“
„En hvað finnst þér þá um pabba þinn?
Hann er leynilögreglumaður.“ Nú var
Jimmie orðinn alvarlegur. „Clancey leyni-
lögregluforingi er eínn hinna mest virtu
embættismanna landsins.“
„Já, ég veit það,“ málrómur Nóru varð
biðjandi. „Það er þess vegna, sem ég hefi
tekið þessa ákvörðun. Ég hefi séð hár
móður minnar grána og hrukkurnar verða
dýpri í andliti hennar, því að hún er gift
leynilögreglumanni. Ég hefi verið með
henni, þegar hún hefir gengið um gólf í
skelfingu nótt eftir nótt, þegar pabbi hefir
verið að eltast við glæpamenn. Ég gæti
ekki afborið það. Mig vantar kjark til
þess.“
Maggi
og
Raggi.
Maggi: Nú, héma ertu! Heyröu, hver er þessi
litli patti þarna niðri, þessi Óli?
Raggi: Já, hvaða pési er það eiginlega? Er
hann eitthvað skyldur okkur?
Systirin: Góðan daginn, drengir! Það var verst,
að ég skyldi ekki vera niðri, þegar þið komuð inn.
Eruð þið búnir að heilsa Óla? Er hann ekki guð-
dómlegur ?
Systirin: Ég lét ykkur ekki
vita það fyrr, því að það átti
að koma ykkur að óvörum. Óli
er litill, enskur drengur. Hann
á að vera hér hjá okkur, þang-
að til stríðið er búið. Er það
ekki dásamlegt?
Maggi: Nú, það er þá svo-
leiðis. Er hann landflóttamað-
ur ?
Systirin: Nei, nei. Hann var bara
sendur hingað vegna loftárásanna.
Ég bauðst til að taka bam og Óli
var sendur. Við vorum mjög heppin
og nú verðið þið að sjá um að
skemmta honum!
Raggi: Auðvitað gerum við það!
Er það ekki, Maggi?
Maggi: Auðvitað!
Systirin: Jæja, komið þið nú niður. Þið
verðið að leika við hann á meðan ég hefi fata-
skipti. Hann verður svolítið „einkennilegur",
þangað til hann fer að venjast. Farið þið og
sýnið honum umhverfið og reynið að láta hon-
um finnast, að hann sé heima hjá sér.
Maggi: Gott og vel!
Raggi: Allt í lagi!