Vikan - 10.07.1941, Side 12

12
VIKAN, nr. 28, 1941
búinn að því, fór hann til Clare og klappaði á
öxlina á henni.
„Verið þér vongóðar," sagði hann. „Nú er fyrsta
þætti lokið.“
Clare leit á hann og reyndi að brosa. Það
tókst með erfiðismunum. Mick gekk til Vincent,
er var sem steini lostinn.
„Jæja,“ sagði hann. „Ég vann 4—5 mínútum
áður en fresturinn var útrunninn. Áður en þér
komið næsta slagsmáli í kring, þá viljið þér
kannske vera svo góður að sjá fyrir mótstöðu-
manni, sem getur slegizt. Crossley er of litilfjör-
legur fyrir mig. Ég var altaf hræddur um að
ég mundi meiða hann alvarlega! Það hlýtur að
vera ekla á góðum hnefaleikamönnum i Kali-
forníu."
Crossley lá eins og liðið lík. Siguför hans var
á enda.
XVIII. KAPlTULI.
Harðir kostir.
,,Jahá,“ sagði Vincent og fékk sér vindil úr
vindlaveski sfnu, sem var úr gulli. „Ég hafði
rangar hugmyndir um yður, Cardby. 1 sannleika
sagt, þá átti ég ekki von á, að þér yrðuð í tölu
lifandi mann'a á þessu augnabliki. Þetta er í
fyrsta sinn, sem ég sé Crossley liggja flatan á
gólfinu. Þér gáfuð honum það, sem hann hafði
gott af. Nú fer ég fyrst að skilja, af hverju
fólk er hálf hrætt við yður, hér á þessu landi. Er
það margt fleira, sem þér kunnið eins vel og
hnefaleik ?“
„Fáeinir hlutir. Hvað er næsti liður á dagskrá,
Vincent? Þér voruð ekki heppinn með fyrsta
liðinn. Hvað er nú næst?“
„Ég er einmitt að hugsa um það. Þér skuluð
setjast ofurlitla stund hjá henni vinkonu yðar, á
meða ég er að velta því fyrir mér.“
Fino hlustaði undrandi á þessar samræður.
Hann hafði aldrei vitað til þess fyrr, að Lefty
Vincent vissi ekki nákvæmlega, hvaö hann ætl-
aðist fyrir. Mick settist hjá Clare og néri hnú-
ana. Þeir voru sárir og blæddi ofurlítið úr þeim
og hann fann til sársaufta í handleggjunum.
Clare tók upp vasaklút og þerraði blóðið af
munni hans. Mick hafði ekkert hugsað um skrám-
urnar, sem hann hafði fengið. Þær voru ekkert
í samanburði við þá útreið, sem Crossley hafði
fengið, enda lá hann enn á gólfinu og blóðið lak
úr nefinu á honum.
„Mick, hvíslaði Clare. „Ég er sannfærð um, að
það skeður eitthvað hræðilegt. Ég hefi aldrei
séð Vincent svona á svipinn áður. Þér hefðuð
átt að sjá framan í hann, á meðan slagsmálin
stóðu yfir. Mér var að verða ilt af skelfingu. Og
Fino sagði rétt áðan, að foringinn liti út rétt
eins og hann ætlaði að rifna af reiði.“
„Satt að segja, þá er ég orðinn svo vanur
hnjaski núna, að ég sezt bara niður og bíð eftir
því, sem á að koma næst. Það er þó að minnsta
kosti áreiðanlegt, að Crossley kemur ekki við
sögu meira. Og hvað svo sem Vincent ákveður,
er það þó staðreynd, að við erum bæði lifandi
enn þá, og það getum við verið þakklát fyrir.“
„Ég veit, að þér eruð að reyna að tala í mig
kjark með þessu, Mick. En ég er búin að segja
yður það oft áður; þér þekkið Vincent ekki eins
vel og ég. Maðurinn lítur út, eins og hann sé
að finna upp á einhverju djöfullegu, það skín
út úr honum. Lítið þér bara á hann.“
Mick sat álútur og studdi höfuðið í höndum
sér. Hann lyfti augnalokunum og horfði á Vin-
cent í gegnum augnhárin. Það var satt, sem Clare
sagði. Jafnvel Mick hrökk ofurlítið við, þegar
hann leit á hann. Andlit Ameríkumannsins var
náfölt og augun glömpuðu einkennilega. Hann
herpti munninn saman og strauk stöðugt eftir
rúmfötunum beggja megin við sig. Hann ein-
blíndi svo mikið á vegginn, að hann virtist ekkert
sjá.
VIPPA-SÖGUR
Vippi leitar að fjársjóði.
_____ BARNASAGA. ----
Dað var eldsnemma morguns og
yndislegt veður. Tjaldbúamir
voru komnir á kreik, af því að í úti-
legu sofa menn létt og eru ekki lengi
að tvinóna við að risa úr rekkju,
þegar sólin skin glatt á tjaldið og
þeir eiga von á því, að dagurinn verði
góður og skemmtilegur.
En Vippi var ekki vaknaður. Hann
svaf í stórum og hlýjum bilstjóra-
vettling í einu tjaldhorninu og hraut
enn þá, ekki þó háum hrotum, þvi
að allt er lítið hjá þessum vini vor-
um. Annars var Vippi mesti morgun-
hani, vaknaði venjulega fyrstur allra
og gekk að hverjum svefnpokanum
á fætur öðrum og kleip í nefið á
tjaldbúunum og sagði:
„Vakna! Vakna! Það er komið
langt fram á morgun!“
Þau höfðu beðið hann að vekja
sig, er þau sáu hve árrisull hann var
og tóku það ekkert illa upp, þótt
hann gerði það með því að klípa í
nefið á þeim.
En nú svaf Vippi — steinsvaf, þótt
allir aðrir væru vaknaðir í tjaldinu
„Hvað gengur að litla greyinu ?‘
sagði Kata. „Hann hlýtur að vera
lasinn. Hann er ekki vanur að sofs
svona lengi.“
„Við skulum syngja eitthvað og
vita, hvort hann vaknar ekki,“ sagð)
hin stúlkan.
Og svo sungu þau öll fullum hálsi:
„Gott er að sofa í morgunmund,
margt ber í draumana þá“ o. s. frv.
En Vippi rumskaði ekki.
„Klípið þið svolítið í nefið á strákn-
um," sagði annar pilturinn hlæjandi.
„Hann á það inni hjá okkur, að það
sé komið við nebbann á honum, fyrst
hann er ekki vaknaður enn þá.“
„Ég skal klipa í nefið á honum,"
sagði hinn pilturinn.
„Nei, nei, nei!“ sagði Kata. „Látið
þið mig um það! Þú gerir það svo
fast. Þú getur meitt hann.“
Hún beygði sig niður að honum og
kleip hann i nefið og sagði:
„Vakna! Vaknaðu, Vippi! Það er
komið langt fram á morgun!"
Vippi umlaði eitthvað í svefnrof-
unum. Það var í fyrstu óskiljanlegt.
Svo heyrðu þau greinilega, að hann
sagði upp úr svefninum:
„Ég vil fara aftur í tjaldið, Stína."
„Hann getur bara ekki vaknað,"
sagði Kata. „Og hann er að dreyma
einhverja Stínu.“
„Svona, krummi minn, vertu nú
blessaður," tautaði Vippi.
„Við skulum vekja strákinn!" sagði
annar pilturinn.
„Nei,“ sagði Kata. „Nú er það ég,
sem ræð! Við lofum honum að sofa
út. Nú skuluð þið fara í gönguferð
til hádegis, en ég ætla að vera heima
hjá Vippa.“
Og svo varð Kata ein eftir hjá
Vippa. Hún gerði þetta, af því að
hún hélt, að hann væri kannske orð-
inn eitthvað veikur.
Vippi vaknaði um klukkan ellefu.
Kata spurði hann strax, hvort hann
væri lasinn. Hann þverneitaði því, en
var öðruvisi en hann átti að sér að
vera, svo að Kata sá, að eitthvað
hlaut að ama að honum. Hún spurði
hann og spurði, og í fyrstu vildi hann
ekki gefa henni greið svör. En af
því að hún var ósköp góð við hann,
lét hann að lokum undan og sagði
henni það, sem hér fer á eftir.
Vippi hafði sofnað um sama leyti
og hinir tjaldbúamir kvöldið áður.
En eftir dálitla stund vaknaði hann
aftur og varð andvaka. Þá fór hann
að hugsa um hitt og þetta, eins og
mönnum er títt, þegar þeir liggja
vakandi og geta ekki sofið. Eitt af
þvi, sem honum datt í hug, var
sagan um gullið á Arnartindi, sem
maður þarna úr sveitinni hafði verið
að segja tjaldbúunum frá daginn áður.
Arnartindur var á þverhníptu
fjalli, sem sást vel frá tjaldinu. Þang-
að upp hafði enginn maður komizt.
Tindurinn var ókleifur. Óskaplega
Svefnpokin hans var bílstjóra-
vettlingur.
stór örn átti þarna hreiður. En það
var annað enn merkilegra við tind
þennan. Þar var geymdur fjársjóður.
Um það var til eldgömul munnmæla-
sögn. En ekki var til nein skýring á
því, hvemig fólk vissi, að fjársjóður-
inn var þama, fyrst engum hafði
tekizt að komast upp á tindinn.
Þegar Vippi lá nú þarna glaðvak-
andi og gat með engu móti sofnað
og var að hugsa um þessa sögu um
fjársjóðinn á Arnartindi, þá greip
hann áköf löngun til að komast
þangað og sjá fjársjóðinn. Hann
skreið því úr vettlingnum og undir
tjaldskörina og út. Veðrið var dásam-
legt: blæjalogn og sæmilega bjart.
Vippi gekk af stað og stefndi á
Amartind. Þegar hann var kominn
upp á fell eitt lítið, nam hann staðar
til að hvíla sig og settist á stein og
hugsaði ráð sitt. Honum var það vel
ljóst, að ekki kæmist hann gangandi
upp á tindinn. Allt í einu kom hann
auga á marga hrafna innar á fellinu.
Hann stóð upp og gekk þangað. Þar
var þá hrafnaþing og forseti þingsins
var einmitt vinur hans frá Fögru-
brekku.
Vippi gekk til hrafnsins og sagði
honum frá ráðagerð sinni, að hann
vildi komast upp á Arnartind og sjá
fjársjóðinn.
Hrafninn krunkaði: ,,Já, ég skal
fljúga með þig þangað, en ég er
hræddur við örninn og þori ekki að
láta hann sjá mig. Ef hann er heima,
þá sný ég aftur með þig.“
Vippi gekk að þessu og settist á
bak krumma og hann flaug af stað
upp í loftin blá.
Hrafninn fór að öllu varlega, en
er hann kom hvergi auga á örninn,
hætti hann sér að tindinum og sett-
ist þar.
Og nú fór Vippi að leita að fjár-
sjóðinum — en fann ekkert nema
grjót, kalda steina.
En skyndilega heyrðist þytur i
lofti. Vippi var nokkuð langt frá
hrafninum og sér til mikillar skelf-
ingar, sá hann, að krummi flaug i
mesta ofboði burtu frá Arnartindi.
örninn var að koma og krummi
hræddist hann!
Og þama stóð Vippi aleinn uppi á
Arnartindi og honum var kalt og
hann var hræddur. Hvernig kæmist
hann nú í burtu aftur. Hann faldi sig
bak við stein, því að hann var líka
hræddur við þennan voðalega stóra
fugl.
Svona kúrði Vippi lengi nætur.
Loks gafst hann upp á þvi og gekk-
skjálfandi á beinunum til amarins.
Hann sagði erninum sögu sína og bað
hann ásjár.
„Þú ert fáráðlingur," sagði örninn.
„Mennirnir halda, að hér sé fjársjóð-
ur, af því að þeir komast ekki hing-
að. Seztu á bakið á mér. Ég skal
fljúga með þig niður og trúðu svo
ekki næsta daginn öllu, sem þér er
sagt.“
Svona stóð á því, gð illa gekk að
vekja Vippa litla um morguninn.
Hann hafði vakað alla nóttina.
Kata trúði varla sögunni, en af því
að Vippi átti í hlut varð hún að gera
það. Hann getur margt, sem öðmm
er ómögulegt.