Vikan - 15.04.1943, Síða 12

12
VJIKAN, nr. 15, 1943.
\
A6 miðdegisvei'ði loknum ræddu þær fyrst urn
heilsu hans og síðan um klæðnaðinn.
„Fyrst þér minnist á það, verð ég að játa, að
hann notar ekkert af fötum þeim, er þér senduð
honum frá' Frakklandi. Wynne hefir bannað
það.“
„Hvers vegna,“ spurði Madeline og roðnaði.
„Wynne sagði dag nokkurn, að bamið væri
ekkert á yðar vegum lengur, og mætti þess vegna
ekkert þiggja af yður,“ sagði frú Holt og átti
bágt með að dylja ánægju sína yfir þessu.
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði Madeline
hörkulega.
„Þér hljótið að vita það betur en ég, ungfrú
West,“ svaraði hún. „Annars sagðist Wynne
ekkert hafa á móti því, að þér heimsæktuð bamið
öðm hvom. Ég býst við, að Wynne viti hvað hann
vill, og að honum beri að hlýða,“ bætti frá Holt
við, og svipur hennar sagði greinilegar en nokkur
orð, að hún væri sammála honum í öllu.“
Madeline svaraði engu, en hugsaði því meir.
Hún hlustaði á ávítanir konunnar og viðurkenndi
með sjálfri sér, að hún væri sek. Hvert orð var
sem högg í andlit henni. En þessu varð ekki
breytt, hún hafði valið sjálf, og' gat ekki snúið
aftur.
Allt þetta fékk mjög á hana og til þess að
reyna að gleyma, sótti hún öll samkvæmi og tók
mikinn þátt í skemmtanalífinu. En hvenig, sem
hún reyndi, gat húri ekki kæft rödd endurminning-
anna, og þótt undarlegt megi virðast þráði hún
Lawrence nú, er hún tilheyrði honum ekki lengur.
Hvar sem hún fór, leitaði hún hans stöðugt, en
árangurslaust. Frú Leach, sem ailtaf var með
henni, sá hvað henni leið. Madeline gat ekki
ímyndað sér annað en að hann kæmi aftur.
West gamla leið heldur ekki vel. Honum fannst
hitinn og hávaðinn í borginni óþolandi, og ákvað,
frú Leach til mikillar gremju, að fara um miðjan
júlí til Karlsbad eða Sviss, og dvelja svo næsta
vetur í Biaritz.
En áður en það yrði, ákvað Madeline með
sjálfri sér að sjá Lawrenee einu sinni, og henni
tókst það með aðstoð lafði Rachel, án þess þó
að sú síðamefnda vissi. Lawrence var vanur að
hlýða messu í Tempel kirkjunni, þetta vissi Made-
Mne, og fékk hana með sér þangað.
*
Húsið á Belgravin torginu stóð autt í marga
mánuði, á meðan Robert West og dóttir hans
ferðuðust frá einum baðstaðnum til annars.
1 fyrstu var Madeline á móti skapi að vera
svona lengi burtu. En hún fékk stöðugt góðar
fréttir af Harry. Frá Lawrence heyrði hún ekkert
og þau fjarlægðust hvort annað dag frá degi.
Eftir því sem tíminn leið, fór hún stöðugt að
kunna betur við lífskjör sín, og gat jafnvel alveg
gleymt fortíðinni við og við. Fengi hún smá
samvizkubit út af barninu, friðaði hún sjálfa sig
með því, að honum liði vel og þetta gerðu margir
fleiri, við böm á þessum aldri. Hún dró stöðugt
á langinn að segja pabba sínum að hún væri gift.
Um jólaleytið komu þau feðgin ásamt fylgdar-
liði til Biaritz og settust að í einu af beztu gisti-
húsum borgarinnar.
Þau kunnu vel við sig þama, fólkið var
skemmtilegt, málið hrífandi og ekkert gat jafn-
ast á við hafið.
Dag nokkum kom frú Leach þangað, ásamt
herbergisstúlku og óteljandi ferðakistum. Hún
lést vera alveg undrandi, að hitta þau þarna.
Madaline þótti mjög leiðinlegt, að hún skyldi
vera komin og það bætti ekki úr skák, að henni
fannst, að frú Leach hefði ekki verið þar nema
nokkra daga, er hún hafði gamla manninn alveg
i vasa sínum. Hún yfirgaf þau aldrei, tók á móti
vinum sínum inni. hjá þeim, skrifaði og vann
þar og lét West gamla, án þess þó að Madeline
vissi, borga alla reikninga sína á gistihúsinu.
Hefði West gamla gmnað, hvemig ástæður
hennar vom, er líklegt að honum hefði brugðið í
brún. Peningar hennar voru þrotnir og hún
Bkuldaði öllum vinum sínum, og eina vonin var,
að hún gæti orðið seinni kona Wests gamla.
Byrjunin lofaði öllu góðu, þó hún yrði að viður-
kenna, að Madeline yrði kuldalegri í framkomu
með hverjum deginum sem leið.
Hún vonaði, að hann mundi þá og þegar játa
sér ást sína, en kvöld eitt urðu allir hennar
draumar að engu.
Þau höfðu verið að tala um Madeline og West
gamli var mjög hrifinn af, hve góð hún hefði
verið sér í veikindunum og lét hann orð falla eitt-
hvað á þá leið, að hann vonaði að hún yrði sem
allra lengst hjá sér, en þegar hún giftist, þá
yrði hann til neyddur að kvænast aftur, en aldrei
svo lengi sem hún væri ógift.
Því miður var ekkert útlit fyrir að hún ætlaði
að giftast á næstunni, fannst frú Leach, en hvers
vegna? Það varð hún að vita. Eini maðurinn sem
vissi það var Jessop, en hann mundi aldrei segja
henni það.
Madeline var nýbúin að fá bréf frá honum, en
hún gætti þess vandlega að frú Leach sæi það
ekki. Hún hafði veitt því athygli, að frú Leach
lék mikill hugur á að sjá bréf þau, er hún fékk,
sömuleiðis hafði hún oft séð hana halda þerri-
pappír fyrir framan spegil, ef hún var að Ijúka
við að nota hann.
*
1 marzmánuði, þegar samkvæmislifið var í
fullum gangi í Biarritz, kom þangað eldri kona,
með blá gleraugu, í fylgd með ungri stúlku.
Er þær komu upp á fyrstu hæð, nam unga
stúlkan skyndilega staðar og starði á vel klædda
konu, er kom út úr einu af herbergjunum.
Gat það átt sér stað, að .þetta væri Madeline
West, fyrrverandi kennslukona í skóla frú Harp-
er? Jú, það var hún!
„Madeline West! Ert þetta þú? Manstu ekki
eftir mér? Við vorum í sama skóla — Nína
Berwick?"
„Ö-jú, auðvitað man ég eftir þér,“ svaraði
Madeline og rétti henni höndina.
„Áttu heima hérna?“ spurði Nína, augsýnilega
mjög undrandi.
„Já, við höfum búið hér síðan á jólum.“
„Ert þú gift, Madeline?"
„Þvi dettur þér það i hug?“ sagði Madeline,
sem var orðin leikin í að svara ekki nærgöngul-
um spurningum.
„Ja, ég hefi verið í tvö ár erlendis og lítið
frétt að heiman. Ég bý hjá frænku minni, lafði
Fitzsandy, og hún hatar England. En nú er bezt
að ég reyni að halda áfram upp á fjórðu hæð,
það er auma erfiðið, þegar lyftan er ekki í lagi.
Vertu blessuð, við sjáumst fljótt aftur.“
Nína Berwick var ekki ein af nánustu kunn-
ingjum Madeline frá skólaárunum, og þar að auki
var hún frekar heimsk, svo að það var ólíklegt.
að hún myndi margt frá þeim tímum.
Nína átti eina systur; þær voru komnar af góðn
fólki, en fátæku, og frænka þeirra hafði ekki
ráð á að láta þær taka þátt í samkvæmislífinu
í London. Hún fór því með þær, eina í einu, í
ferðalag, og gerði yfirleitt allt, sem hún gat, til
þess að gifta þær. En það ætlaði ekki að ganga.
vel, sérstaklega ekki með Lucie, sem var ófríö
og orðin 29 ára gömul.
Lafði Fitzsandy þótti mjög vænt um að geta
umgengist Wests feðginin og venjulega drukku
þau öll saman kaffi, að afloknum miðdegisverði:
Sérstaklega var hún hrifin af frú Leach.
Eftir að frú Leach heyrði, að Nína og Madeliné
væru skólasystur, lét hún ekkert tækifæri ónotað
til að vera með þeim.
„Blessaður stúlkumar eru sennilega að talá
um liðna daga,“ sagði hún einn dag við láfðt
Fitzsandy, og benti í áttina til þeirra.
Og þetta var rétt tilgáta.
„Kom pabbi þinn heim aftur sem rikur maður,
Maddie, og nú áttu heima í London og ert búin
i tvo vetur að taka þátt í samkvæmislífinu, kem-
ur alls staðar og þekkir alla?“
„Nei, nei, svo slæmt er það ekki ennþá!"
„Ég er viss um, að þú átt aðdáendur í hundraða
tali. Hvað hét hann þessi, sem dáðist mest aö
þér í skólanum?"
„1 skólanum? Þar var engin, sem dáðist að
mér.“
„Hvað, hættu nú alveg! Hann kom með ein-
hverri fjölskyldu, sem hann þekkti, og dansaði
svo mikið við þig á lokadansleiknum, að ungfrú
Selina varð öskuvond!"
„Það er svo margt frá skólaárunum, sem ég
helzt vildi gleyma, eins og þú skilur," sagði Made-
line. „Ég vil aðeins muna mínar góðu skóla-
systur.“
„En manstu ekki eftir þessum manni?"
„Nei, ég man ekki eftir honum. En veiztu það.
að á morgun verður haldinn hér dansleikur?"
„Já, en ég þekki engan."
„Ég skal kynna þig fyrir mörgu fólki," svaraði
Madeline. Og hún efndi það. Hún var í alla staði
ákaflega góð Nínu, og þær voru ávallt saman.
M A G G I
OG
RAGGI.
1. Maggi: Hvað
ertu að gera?
Raggi: Það er
býfluga hér inni .
ég ætla að reyna
að ná, henni!
2. Maggi: Asní!
Láttu mig hafa
kústinn! Þú átt
aldrei að hreyfa
Við býflugu!
Raggi: Bíddu!
Heyrirðu núna ?
3. Maggi: Svona,
angan æsing! —
Náðu fljótt í
bréfpoka, — við
skulum veiða bý-
fluguna í hann.
Raggi: Æ! Sérðu,
þarna kemur hún!
4. Maggi: Bíddu
rólegur, nú er
hún í hárinu á
þér. Ég sæki pok-
ann. Stattu kyrr,
þá bítur hún ekki!
Raggi: Komdu
aftur, ég skal
sækja pokann, ef
þú vilt standa
hérna með bý-
fluguna.