Vikan - 15.04.1943, Blaðsíða 13

VTKAN, nr. 15, 1943
13
ÞAÐ hafði snjóað alla nóttina. Það
var eitthvað ævintýralegt við bæinn,
allt snjóhvítt, svo langt sem augað eygði.
Og er sólin kom upp, endurspegluðust
geislar hennar frá óteljandi aragrúa snjó-
kristalla.
TJmferðin var ekki byrjuð, aðeins á
stöku stað sáust svört hjólför strætis-
vagnanna — rétt eins og þankastrik —
og það leiðinleg þankastrik, er ýttu við
hugmyndaaflinu og sögðu: Engin kjána-
læti. Lífið er enginn leikur, að minnsta
kosti ekki í stórbæjum! I sömu svifum
kom næsti strætisvagn á fleygiferð og
þeytti snjónum út undan sér í allar áttir.
Smátt og smátt vaknaði bærinn. Bifreið-
ar þutu um strætin, iðjusamar hendur tóku
til starfa — allsstaðar var mokað og skaf-
ið, þar til snjórinn var ekki lengur hvítur,
heldur lá nú í leiðinlegum, gráum haug-
Dægrastytting
Brúðkaupssiðir í ýmsum löndum.
í Italíu er það siður, ef piltur œtlar að biðja
sér stúlku, að þá leggvr hann rósir að kvöldi
dags fyrir után glugga eða dyr þeirrar útvöldu.
Ef þær eru famar að morgni, fær hann neitun,
en séu þær kyrrar, er von um bænheyrslu.
1 Portúgal kynnist unga fólkið fyrst á götum
úti; það gefur hvért öðru auga, en má ekki
talast við. Þeir, sem skilja mál augnanna, komast
oft mjög vel á veg með þessu móti. Þegar svo
■pörin hafa ákveðið að eigast, sezt stúlkan á hverj-
um degi við gluggann heima hjá sér, en pilturinn
stendur tímunum saman á götunni andspænis
húsinu og túlkar ást sina með hljóðfæraslætti og
alls konar handahreyfingum. Hann má ekki tala
vlð stúlkuna fyrr en foreldramir hafa gefið sam-
jþykki sitt til ráðahagsins.
Bónorðsmáti Hottintotta er mjög einfaldur og
blátt áfram. Ungur maður, sem er ástfanginn í
stúlku, kemur í heimsókn til foreldra hennar.
Hann sezt niður, og án þess að mæla orð af
munni býr hann til kaffi. Þegar hann er búinn
að því, hellir hann i bolla og býður stúlkunni.
Ef hún drekkur helminginn og réttir honum því
næst bollann aftur, svo að hann geti drukkið það,
sem eftir er, þýðir það, að bónorði hans sé vel
tekið. Hreyfi hún ekki kaffið, er það merki um
algera neitun. Biðillinn syrgir sig ekki í hel út
bí neitun, heldur fer í næsta kofa og byrjar þar
A þvi sama, i þeirri von, að nú gangi sér betur.
Hjá mörgum hálfvilltum þjóðum, verða pilt-
amir að vinna svo og svo lengi fyrir konuefninu.
Þeir koma óbeðnir, og vita þá bæði stúlkan og
foreldramir, að nú er biðill á ferðinni. Þeir reyna
með öllu hugsanlegu móti að koma sér í mjúkinn
hjá stúlkunni, og e'f lánið er með, þá gefur hún
honum bendingu, sem táknar það, að nú skuli
hann tala við þann gamla. En stundum tók þetta
allt upp í tvö' til þrjú ár, og fyrir kom, að þá
varð hann að fara, eftir að vera búinn að erfiða
þama til einskis allan tímann.
Það er ekki allsstaðar, að piltarnir biðji sér
um með fram götunum. Um kvöldið var
komin hláka og allur ævintýrablær bæj-
arins var horfinn. — Én samtímis hófst
annað ævintýri.
Frederiksen stórkaupmaður varð þess
áskynja, að það var gat á skóhlífinni hans.
Margt hafði komið fyrir Frederiksen um
dagana, en aldrei neitt, sem kom honum
að óvörum. Forlögin, með öllum sínum
duttlungum, gátu ekki hælt sér af því,
að hafa leikið á hann, manninn, sem ætíð
gerði ráð fyrir því ótrúlegasta, enda hafði
hann líka komizt vel áfram, það sýndu
bankabækurnar. Þetta var í fyrsta skipti,
sem forlögin komu honum að óvörum, og
það svona þokkalega — snjóbleyta —
þunnir skór — og götótt skóhlíf. Forlögin
og frú Sívertsen, því að hún átti sök á
því, að hann var í götóttri skóhlíf.
Þetta var samsæri. Frederiksen tautaði
stúlkna. Sums staðar er þetta þveröfugt; þar
eru það stúlkurnar, sem biðja piltanna, t. d. hjá
Malaja-ættstofni einum. Ef stúlkan er ástfangin,
sendir hún piltinum fallegar tóbaksdósir. Taki
hann við þeim, þýðir það já, en endursendi hann
þær, er engin von.
Sá siður, að brúðurin hafi slæðu og blómsveig,
er kominn frá Fom-Rómverjum og Grikkjum.
Sömuleiðis sú venja, að brúðguminn setji hringinn
á hendi brúðarinnar, sem tákn þess, að hún til-
heyri honum.
Orðaþraut.
OTUR
S K A R
AKUR
ÓMUR
S N A R
EKUR
ÓLIN
S K A R
E M J A
OKUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf. Séu þéir stafir lesnir ofan frá og niður
eftir, myndast nýtt orð, stólkenning.
Sjá svar á bls. 14.
Prestsdáttirin frá Prestsbakka.
Á Prestsbakka á Síðu í Skaptafellssýslu var
einu sinni prestur, er Einar hét; hann var auð-
maður mikill og átti fjölda barna. Hann hafði
andstygð á huldufólkssögum og sagði, að huldu-
fólk hefði aldrei verið til, særði það að heim-
sækja sig, og hældist um á eftir að það hefði
ekki hitt sig.
Eina nótt dreymdi hann, að maður kom að
rekkju hans, og mælti: „Héðan af skaltu aldrei
þræta fyrir, að huldufólk sé til, og skal ég nú
taka elztu dóttur þina, og skaltu aldrei sjá hana
upp héðan; þú hefir lengi eggjað oss álfa.“ Að
morgni var elzta dóttir prestsins horfin, og var
hún 12 vetra. Var hennar víða leitað og fannst
hún hvergi. En þegar systkini hennar voru að
leika sér á túninu, kom hún í hópinn og lék sér
. með þeim. Vildu þau fá hana heim með sér, en
þá hvarf hún ávallt. Hún sagði systkinum sínum,
fyrir munni sér, og það var ekki beinlínis
hægt að segja, að það væri hól um kven-
fólkið, sem hann sagði.
Þetta voru Ijótu leiðindin, að það skyldi
endilega þurfa að hlána núna. Nú, en
veðurfarinu var aldrei hægt að treysta —
og við því var ekki að búast, — hitt var
öllu verra, að nú virtist ekki lengur hægt
að treysta frú Sívertsen. Það var leiðin-
leg uppgötvun eftir fimmtán ára samveru.
Frederiksen stóð nokkur augnablik á
gangstéttinni og horfði í kringum sig.
Bifreiðarnar þutu áfram með ærandi
hávaða og jusu yfir vegfarendur aur og
bleytu. Allir voru önnum kafnir, því að
þetta var á þeim tíma, er fólk streymdi
í leikhúsin. Sama máli gegndi um strætis-
vagnana; þeir voru svo yfirhlaðnir, að þeir
tóku ekkert tillit til stöðvunarstaðanna.
Frederiksen beið á meðan fjórir komu, —
en alltaf sama sagan, yfirfullt! Þá hélt
hann af stað út í forina aftur. „Skvamp!“
söng við hvert fótmál, sem hann steig, og
hann fann þegar, hvernig snjóbléytan
læddist upp eftir fótum hans. Það setti
hroll að honum, þetta gat endað með illu
móti. Lungnabólgu var hann nærri viss
um að hann fengi.
að ofboð væri vel farið með sig, og hún ætti
mikið gott. Föður hennar var ávallt að dreyma
hana, og sagði hún honum allt hið sama af sér,
og hún hafði sagt systkinum sínum, og það með,
að sér væri ætlaður prestssonurinn hjá álfa-
fólkinu. Fór svo fram um hríð, þangað til hún
kom og sagði föður sínum, að nú langaði sig
til að hann sæti brúðkaupsveizlu sína hjá sér á
morgun, þvi nú ætti það fram að fara. Upp frá
því dreymdi hann hana aldrei.
Að sækja smér í strokk.
Tveir menn standa keikir og halda höndum
beint fram undan'sér, hvor um axlirnar á öðrum.
Klútur, húfa eða eitthvað þess háttar liggur mitt
á milli þeirra. Listamaðurinn vegur sig yfir hand-
legginga á mönnunum og er ætlast svo til, að þeir
svigni ekki. Hann sígur nú niður hægt og hægt,
þangað til hann nær klútnum með munninum, en
það tekst honum sjaldan, fyrr en tærnar á hon-
um hvíla á strokkbarminum, eða á handleggjum
þessara tveggja manna, enda er sælzt eftir þvi,
að sá, sem ætlar að sækja smérið, sé viðlíka hár
og strokkmennimir. Þegar hann hefir náð klútn-
um, hefur hann sig upp aftur á handafli sínu,
með þvi að styðja sig við strokkmennina. Ef
listarmaðurinn kemst ekki upp aftur alla leið,
þá er sagt að hann hafi kafnað í strokknum.
Stundum eru strokkmennimir þrír og standa þeir
þá í hring, en smérsóknarinn fer að eins og áður
er sagt.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 8.
Enn fengu skipverjar á vöruflutningaskipinu
nýtt skeyti frá Georg. Það hljóðaði þannig:
Lausn á bls. 14.