Vikan - 06.05.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 18, 1943
:uímla 6ÍV,
Copr. J940, King F«4ture» Srndicíte. Inc., World rifhtt rt»trvcd;
m'nn
,,Ég segi það ekki strax,“ sagði hún og brostisækti hana niður, vissi gamli maðurinn ekki. En
leyndardómsfullt.
„Það er víst heldur ekki þess virði og mig
varðar ekkert um það,“ sagði Madeline, þreytu-
lega. Hún var dauðþreytt, og lét sig engu varða,
hvað fram fór í kringum hana. Helzt af öllu
hefði hún viljað fá að deyja. Hún lokaði hægt
augunum.
Frú Leach horfði undrandi á hana. Það, sem
hún vissi, snerti einmitt Madeline, meira en
nokkurn annan. Hún mátti svo sem gjarnan loka
augunum, og skjóta öllu á frest. Einn góðan
veðurdag fengi hún að gera sér það ljóst, að
Flóra Leach hefði allt hennar ráð í hendi sér.
Gæfan — en þannig orðaði hún það — hafði lagt
henni vopn í hendur.
Þegar frú Leach kom inn í borðsalinn, var
fólk að velja sér sæti við borðin, og eins og allt-
af var þar mikill ys og þys. West gamli hafði
þegar náð sér í ágætis sæti og hann og frú
Leach, sem flestir álitu vera hjón, sátu von bráð-
ar í fjörugum samræðum og borðúðu.
Vínið og maturinn var hvorutveggja fyrsta
flokks, skipið ruggaði lítillega og hin fallega
ekkja ljómaði af ánægju. Hún sagði, að Made-
line væri dálítið þreytt, og vildi ekki borða neitt,
nema örlítið af súpu. Jósefine yrði niðri hjá
henni.
Átti hún nú að grípa tækifærið, og segja hon-
um allt? Nei, þau yrðu að vera tvö ein til þess,
því eflaust mundi hann verða reiður fyrst. Því
lá heldur ekki svo á. Svo einhvem dag, er þau
sætu tvö ein á þilfarinu, mundi hún hvísla
leyndarmáli dóttur hans að honum.
Þegar frú Leach kom aftur niður í klefann,
var Madeline sofnuð. Hún leit út eins og hún
væri dáin. „Bara að hún væri það!“ hugsaði
klefafélagi hennar.
Hún settist rétt hjá ljósinu, tók bréf upp úr
handtösku sinni, og fór að lesa. Eftir svip henn-
ar að dæma hlaut bréfið að vera afar skemmti-
legt aflestrar.
En nú vom hreyfingar skipsins ekki eins þægi-
legar og áður, það var allt farið að snúast fyrir
augum hennar, hún flýtti sér að setja bréfið
niður í töskuna, og háttaði í skyndi.
Morguninn eftir nálguðust þau Dover, og
„Victoria“ valt mjög mikið. Frú Leach leið illa,
en fór þó á fætur og upp að borða. En það var
henni um megn, því að þegar hún fann lyktina
af steiktum fiski varð hún fárveik og flýtti
sér að komast í rúmið. Bæði þennan dag og
næsta. var hún tilneydd að liggja í rúminu.
.Madeline lá einnig, þótt hún væri ekki sjóveik,
hún var bara þreytt.
,öf:Seihni hluta dagsins kom ein af herbergis-
þernunupi inn: til .hennar, reisti hana á fætur
orðalausti hjáipaði henni aö klæða sig og fylgdi
íliéhrii: iúpp: á ‘þiljEar,Jucj öb 'iwöy ijbla ■§*> i
“.i.-J.Hremaripftið hressir, yðWK,;‘ungfrú;‘tiságði hún.
„Þér emð ekki frekar sjóveikarj érf 'óg/ en ef þér
eruð stöðugt niðri í loftlausum kiefanum, þá getið
„Nei, til Sidney."
„Undarlegt! Áttu einhverja vini þar, eða ertu
að fara í verzlunarerindum ? “
„Hvort tveggja, ég á mjög brýnt erindi þangað
og býst einnig við að hitta þar góða vini. Faðir
þinn heldur því fram, að honum þyki mjög
skemmtilegt, að ég sé hér með. Honum geðjast
vel að mér.“
„Það er undarlegt!"
„Þetta hljómar ekki sem nein meðmæli fyrin
mig, en þar fyrir er þetta sem betur fei’ • satt,
sem ég segi. Nú verður þú að fara niður, nætur-
loftið er of svalt." rmíluils öiV
„Nei, mig langar að ,díiUt;ið;..lpng.}ir,;
1 klefanum er svo þungt jpfjj pgjjfrúj^Jijegch/er
hræðileg." ■cmmuai
„Mér þykir leiðinlegt gð,-gera'Áj^mÓtfjyiJja ,þjn-
um, en þú mátt til mejö, §.£ jfapg niður..Fyiltu;ra:ð)
ég hjálpi þér?“ .j ysío^na kd n3 ,ma íií nni
„Nei, ég kemst sjájtf;"CjHún)rstó(ð:tg3f8e;tu.r.«nípð)
erfiðismunum, lagðj;f mggþajhpr)d -fjna „ár.h
legg hans, og þá fyrstíxei; þanp ijeiddi hapa. jyarð
henni það fyllilega rMóstSjTh,'J5ersu.: máttfajr-jn; húa
var* -f>v rlonOvJ ij’ii nsKorn I; igoíngörriö
Henni gekk-jrjág^ggg/ogðfjflspmast „giður,jgg
fyrst, er þau námu -sl&ggg fyyiuyfganiaijr kiefa--
dyrnar, litUjþaifr hvprt !ál[Qifina.ð, Igiðianjlynn.r.eftir-
minnilega júnímorgi}tif;)fJ3rj .I0~r n9 njjstf oxanriBJl
Wynnö.ggjfjjgkkffjj^qliðvjUnjirUjnogí^ajjj^er.ohann
sá hið tærða og •þreytþleg%AnJiií.9#a#®li,hýU.®V0
slæmujrþgjógt J&jBRrf&iljlbJÉ?' isvrinio ia nfrH ,
„Hugjfjðrlvái:jU|nr}gigfij}3i8f“;Sggði þahurviðjþerpj
una,;jafnskj.áttýJg hgnrjjgáðifyaídijyfir.-sérj óGætið
þe§g a§ húp oþáfð’n.ýftk:-. ^8RBhdúM,h.á; strajf
^}Jaqji3sújplu^kfi^)agig,g afcívhýraÞú--y!erðugrlað
borða áöur o.n þú ferð að sofa. ;Madoline.“ f 'fnurtt
.•„Æ,. ijei, cg.r.getj.qkki /borðað, -.ég. er ,-pkkcrt
svöng," svaraði him,y^iWu}pgg.jj oniIobBM ÍCy.aa
„Ef veðrið verðjjr; gutferkghr-íáS 40fygrgji)álið
klukkan ellefu óg sæki þig-“ “.Bdtísq öd 'íjíjÍH .
ooHarg^-jbguðjjgóga- i9S: fófij gftþFrjútjá Mfar,
Jrgllaðj ölðgstokkpuni.-jpg-jsfgð.oþar
g^rrgajjlpngijþungtjjþugsandiía ..Bdde-° ös fanblsv
Ástin til Madeliné var vökn'lrðor&higýl] ÞaðuiVár
sern hníf væri stungið í hjartaííhans; ér. hahn. sá
ÚjtliGrhennhr.ií'Per þessi iraainaiháSddúiámguiaHann
vissi þaðtraasöaöTjJjún -þráði Baftraeyjápíþráðiiíáð
fara á eftir pg þý ?jnjk4ðs-jrœtti
áfella, hana, .þá var. bans sök lítið. mifini,,.Hafði
Hún hló lágt, sérkennilegufn, innantómum liann ekki ausið yfir hana bitrum .ásökunum, og
hlátri. Svo sagði hún: „Ferð þúrtifeEgyptaáands:?I‘ skilið hana sÍSah eftir einaemeð sor’g sína? Úafði
.S'SEb
West var ánægður yfir því, að þessi nærgætni,
umhyggjusami, ungi maður skyldi vera innan-
borðs, og ekki skemmdi það, að hann spilaði
ágætlega whist. Það eina, sem olli honum áhyggj-
um, var, að Maddie skyldi þykja hann leiðin-
legur.
Hann spurði um líðan frú Leach og Josefine,
sem eftir því sem hún sagði sjálf var dáin, eða
um það bil að deyja.
„Það er svei mér gott, að þú skulir vera svona
sjóhraust," hélt hann áfram, „þvi að það á eftir
að verða miklu verra en þetta. Nú ætla ég að
ganga afsíðis og kveikja mér í vindli. Viltu að
ég biðji einhverja af konunum að koma til þín?“
„Nei, nei — ég vil helzt fá að vera ein.“
Madeline lá nú þarna í hálfgerðri leiðslu, hún
horfði á bylgjurnar og skýin. Öðru hvoru sást
örlítil rönd af tunglinu. Augu hennar höfðu smám
saman vanizt hinni daufu birtu. Allt í einu varð
hún þess vör, sér til mikills angurs, að stór
maður kom í áttina til hennar og settist i stólinn,
sem pabbi hennar hafði setið í.
Og nú tók þessi maður til máls: „Madeline,",
sagði hann, um leið og hann laut ofan að henni.
„Lawrence, er þetta þú, Lawrence?“ sagði hún
og stundi við.
„Já, þetta er ég. Líður þér betur?“
„Nei,“ sagði Madeline. „Og ég vona að þetta
fari að taka enda."
„Hvað gengur að þér.“
„Læknarnir nefna sjúkdóm minn einhverju
latnesku heiti, en við tvö vitum bezt, hvers vegna
ég dey.“
„Veit faðir þinn ennþá ekkert?"
„Nei, og hvers vegna ætti ég að vera að særa
hann með þessu nú, þegar ég á svo skammt eftir
ólifað. Þegar ég er dáin, fyrirgefur þú méi],
Lawrence, og ætlar mér ekki allt það illa, senj
hingað til ? “ Ji-'V
„Þú mátt ekki deyja! Ég vil heldur að ;þú
lifir, svo að ég geti fengið að fyrirgefa þér.‘.‘-Bfj
„Viltu það ? Nei, þú getur það ekki, hvernig
ættir þú að geta það? Ég vona ekki einu . sinni
slíkt!" stundi hún. „Hvað gæti ég líka. gjönt.íctíl
þess að bæta fyrir afbrot mitt?“ ,cí i... .. 1„
„Láta þér batna! Ég set það skilyröijcað þú
aftur verðir verulega vel heilbrigð,: ogr.fyrjfgef
þér allt, allt.“ .Bnsri JJæd ösvri
M A G G I
og
R A G G I.
1. Raggi: Ó, ó!
Hvaðan koma
allar þessar bý-
f lugur ?
___________: Asni
þér orðið það. Faðir yðar sagði, að ég ætti að er auðvitað bý-
fyl&ja yður hingað, svo framarléga sem þér gætuð tt flugnadrottning^
gengið. Við höfum komið fyrir leguþekk á ágæt-
um stað. Ég veit, að yöur mun fihnast gott að aftur með alla
vera þar.“ herskara sína. ,,
Madeline lágðist á legubekkinri'og pabbi henn- 2. Raggi: Hvað
ar hagræddi henni, lét kodda undir höfuð hennar getum við nú
og breiddi teppi ofan á hana. Þaö vai’ frekar
svalt veður,. pn loftið var hrpssandí og Madeline
farin, að þáð var henni til mikils góðs.
Pabbi hennar settist og sagði benni, að það
væri fjöldinn allur af kunningjum þeirra með
skipinu, og að þá langaði alla til þess að sjá
hana; en þegar Madeline sagði, að hún óskaði
ekki éftir að hitta neinn af þeirri, þorði hann
ekki að hefiia, að Wynne væri um borð. ICkki
þorði hann heldur að segja henni, að það hefði
verið Wynne, sem stakk upp á því, að hún yrði
flutt upp á þilfarið, ef hún ekki væri sjóveik, og
að það, hefðj verið hann, sem valdi þennan stað
og útvegaði legubekkinn. Að það hefði einnig
verið hann, sem gaf þemunni peninga, svo hún
gert
Maggi:' Haltu.
fast við dyrnar.
Mér datt snjall-
ræði í hug!
3. Maggi: Hérna,
settu hinn hatt-
inn hennar systir
áj þig, þeír eru
báðir með netí.
Svo sæki ég eitt-
hvert rusl niður
í kjallara í bala
og við förunrtmr
og svæluin þær
út!
Raggi: Húrra!
Þetta verður al-
veg prýðílegÍ! "
122
Binov
tril