Vikan - 13.05.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 19, 1943
5
Höfundurinn:
Agatha Christie
Ný framhcaldssaga:
LtinMiir BjggDareida
--------------4---------------
Hún benti á gamalt skrifborð. Skyndilega var
sem henni kæmi eitthvað i hug, hún gekk yfir
að skrifborðinu og opnaði eina skúffuna. Hún
sneri sér við tómhent. Það var einkennilegur
hreimur í rödd hennar.
,,Ó!“ sagði hún, „byssan er hér ekki lengur.“
III. KAPLI.
Tilviljanir ?
Frá þessu augnabliki breyttust samræðumar.
Hingað til höfðu Poirot og unga stúlkan verið
á öndverðum meið. Aldursmunurinn var sem hyl-
dýpi á milli þeirra. Frægð hans og orðstír hafði
ekkert að segja í hennar augum — hún tilheyrði
þeirri kynslóð, sem aðeins þekkir nöfn þeirra
stórmenna, er uppi eru á líðandi stundu. Þess
vegna tók hún ekkert tillit til viðvarana hans.
I hennar augum var hann gamall, dálítið skrítinn
útlendingur, með undursamlega auðugt ímynd-
vmarafl.
Hegðun hennar, í samræmi við þetta, gabbaði
Poirot. Til að byrja með þoldi hégómagimi hans
þetta. Það var bjargföst trú hans, að allur heim-
urinn þekkti Hercule Poirot. Hér var ein, sem
ekki þekkti hann. Hann hafði sannarlega gott
af þvi, fannst mér — en það var ekki að sama
skapi gagnlegt í augnablikinu.
En við þá uppgötvun, að skammbyssan var
horfin, breyttust allir málavextir. Nick hætti að
líta á þetta sem skemmtilegt gaman. Hún ræddi
málið skynsamlega, því að það var föst venja
hjá henni, að atihuga allt, er fyrir hana kom,
með skynsemi, en framkoma hennar var breytt.
Hún kom og settist á arma hægindastólsins og
horfði fram fyrir sig hugsandi.
„Þetta er skrítið," sagði hún.
Poirot sneri sér snögglega að mér.
„Manstu, Hastings, er ég sagði þér, að mér
hefði dottið dálitið i hug. Já, sú hugsun min var
laukrétt. Við skulum ímynda okkur, að ungfrúin
hefði fundizt dauð í garðinum. Hún hefði ekki
fundizt fyrr en eftir nokkra klukkutíma, þar
eð svo fáir leggja leið sina þarna um. Við hliðina
á henni lægi svo hennar eigin skammbyssa —
efa ekki að frú Ellen piundi hafa þekkt að svo
væri. Það hefðu orðið getgátur, enginn efi, —
áhyggjur, svefnleysi —“
Nick hneygði höfuðið samþykkjandi.
„Það er satt. Ég hefi haft áhyggjur. Allir hafa
sagt mér að ég væri taugaveikluð. Já, þau mundu
leiða mörgum getum að orsökinni ...“
„Og úrskurða þetta sem sjálfsmorð. Fingraför
ungfrúarinnar á allri skammbyssunni, og engra
annarra — já, það mundi vera mjög auðvelt og
sannfærandi."
„En hræðilega skemmtilegt,“ sagði Nick, og
mér til mikillar ánægju tók ég eftir því, að hún
var ekki eins glöð og hún vildi láta líta út fyrir.
Poirot tók þessi orð hennar eins og þau voru
töluð.
„En þér skiljið, ungfrú, þetta má ekki koma
fyrir oftar. Fjórum sinnum mistök — já, — en
1 fimmta skipti gæti það heppnast!"
„Það er bezt að'fara að ná í líkvagninn," taut-
aði Nick.
„En við erum hérna, vinur minn og ég, til þess
að afstýra þessu!“
Forsaea * Poirot Og Hastings vinur
® " hans eru nýkomnir til St.
Loo í sumarleyfi. Þar kynnast þeir ungri
stúlku, Nick Buckley að nafni, er býr alein
í húsi sínu, Byggðarenda. Þeir komast að
því, að hún hefir fjórum sinnum á skömm-
um tíma lent í lífsháska og vekur þetta
forvitni Poirots. Þegar hún fer, skilur hún
eftir hattinn sinn, en í barði hans er gat
eftir skammbyssukúlu. Þeir ákveða að
heimsækja hana að Byggðarenda. Er
þangað kemur láta þeir Nich segja sér
ítarlega frá með hvaða hætti hún hefir
komizt í lífsháska, og sina henni kúluna,
er fór í gegnum hattbarð hennar. Hún
segist eiga byssu, þeirrar tegundar, sem
kúlan er úr.
Ég var þakklátur fyrir þetta „við“. Poirot á
það til stundum, að látast ekki vita um nærveru
mína.
„Já,“ skaut ég inn í. „Þér megið ekki vera
skelkuð, ungfrú Buckley. Við skulum vemda
yður.“
„Það er fallega gert af ykkur," sagði Nick.
„Ég held, að mér finnist þetta allt ákaflega dá-
samlegt — of dásamlegt.“
Hún reyndi enn þá að láta sem hún áliti þetta
eintómt spaug, en ég sá, að í augum hennar lýsti
efinn.
„Það fyrsta, sem við verðum að gera,“ sagði
Poirot, „er að halda ráðstefnu."
Hann settist og horfði vingjamlega á hana.
„Til að byrja með, ungfrú, venjuleg spuming
— eigið þér nokkra óvini?"
Nick hristi höfuðið.
„Ég er hrædd um ekki,“ sagði hún.
„Þá sleppum við þeim möguleika. Og nú kemur
spumingin úr léynilögreglusögunum — hver hefir
hagnað af dauða yðar, ungfrú?"
„Ég get ekki ímyndað mér það,“ sagði Nick.
„Þess vegna er þetta í mínum augum svo mikil
fjarstæða. Ég á reyndar þetta gamla hús, en það
er veðsett, þakið á því er lekt, og ekki býst ég
við að það séu kolanámur eða eitthvað annað
álíka verðmætt í klettunum hérna í kring.“
„Er það veðsett?"
„Já, ég varð að veðsetja það. Það voru tvö
dauðsföll innan fjölskyldunnar — hvert á eftir
öðm, svo að segja. Fyrst dó afi minn — fyrir
sex ámm síðan og svo bróðir minn, rétt á eftir.
Þessu fylgdu mjög mikil útgjöld."
„Og faðir yðar?“
„Hann kom örkumla heim úr stríðinu, fékk svo
seinna lungnabólgu og dó 1919. Mamma dó, þegar
ég var lítið barn. Ég bjó hér með afa. Honum
og pabba féll ekki (og ég undrast það ekki), svo
pabba þótti þægilegast að skilja mig hér eftir
og fara sinna eigin ferða í heiminum. Gerald —
en svo hét bróðir minn — og afa féll ekki heldur.
Ég þori að segja, að mér hefði heldur ekki fallið
við hann, hefði ég verið drengur. Það að ég var
stúlka bjargaði mér. Afi var vanur að segja, að
ég væri lifandi eftirmyndin hans föður síns og
hefði erft fjör hans.“ Hún hló. „Hann var hræði-
legur svallari, veit ég. En afskaplega mikill láns-
maður. Það gengu um það munnmæli, að allt,
sem hann snerti, yrði að gulli. Hann var fjár-
hættuspilari, og eyddi öllu sínu fé jafnóðum og
hann aflaði þess. Þegar hann dó, mátti heita að
hann skildi ekkert eftir, að undanskildu húsinu
og lóðinni, sem þvi fylgir. Ég var þá sextán ára
og Gerald tuttugu og tveggja. Þremur árum
seinna fórst Gerald í bifreiðarslysi og húsið varð
eign mín.“
„Og hver er nákomnasti ættingi yðar, ungfrú?"
„Frændi minn Charles, Charles Vyse. Hann er
lögfræðingur hérna. Mjög góður og heiðvirður, en
leiðinlegur. Hann gefur mér góð ráð og reynir
að halda í hemilinn á mér.“
„Hefir hann með höndum fjármál yðar — ha?"
„Ja — já, ef svo mætti segja. Ég á nú svo
sem ekki mikið af peningum, sem þurfti að ráð-
stafa! Hann sá um veðsetninguna fyrir mig og
hjálpaði mér að leigja jörðina."
„Já! Lóðin héma i kring. Ég ætlaði einmitt
að fara að spyrja yður um hana. Svo hún er
leigð?"
„Já, — þau eru frá Ástralíu. Croft heita þau.
Mjög hjartagóð, þér skiljið — ágætis fólk. Óbrot-
in og góðgjöm. Eru alltaf að færa mér að bragða
gulrætur, baunir og þess háttar. Þau em mjög
hneyksluð yfir, hvemig ég læt allt reka á reið-
anum hér. Þau eru næstum óþægilega nálæg —
hann að minnsta kosti. Vill vera svo vingjam-
legur og er sítalandi. Hún er krypplingur, vesal-
ingurinn og liggur á legubekk allan daginn. En
hvað sem öllu líður, þau borga leiguna og það
er fyrir öllu.“
„Hvað hafa þau verið lengi hér?“
„1 kringum sex mánuði."
„Ó-já. En fyrir utan þennan frænda yðar —
í föður- eða móðurætt, engir ættingjar?"
„Móðir mín hét Amy Vyse."
„Nú, en fyrir utan þennan frænda, eigið þér
enga aðra ættingja?"
„Nokkrar fjarskyldar frænkur í Yorkshire —
Buckleys."
„Enga aðra?"
„Nei."
„Það er einmanalegt."
Nick starði á hann.
„Einmana? Skrítin hugsun. Ég er sjaldan hér,
eins og þér vitið. Venjulega er ég í London. Ætt-
ingjar em oftast leiðinlegir. Þeir eru með hávaða
og afskipti af öllu. Það er langmest gaman að
vera sjálfs stns herra."
„Þá er óþarfi að aumkva yður, þér emð nú-
tima kona, ungfrú. Nú — hverpig er með heimilis-
fólk yðar?"
„En mikilfenglegt! — Ellen er allt mitt heimil-
isfólk, og maður hennar, sem er eins konar garð-
yrkjumaður — ekki góður garðyrkjumaður. Ég
borga þeim ósköp litið, af því að ég leyfi þeim
að hafa barnið með sér. Ellen vinnur fyrir mig,
þegar ég er héma, og ef ég hefi gesti, þá fáum
við hina og þessa til þess að hjálpa okkur. Ég
ætla að halda veizlu á mánudaginn."
„Á mánudaginn — og í dag er laugardagur.
Ó, já. Nú, þá eru það vinir yðar, ungfrú — til
dæmis þessi öll, sem þér borðuðuð með í dag?"
„Nú —- Freddie Rice, ljóshærða stúlkan, er ein-
hver bezta vinkona mín. Hún hefir átt erfiða
daga. Var gift mannskepnu, sem drakk og svall-
aði og var að öllu leyti ómögulegur. Hún varð
að fara frá honum fyrir einu eða tveimur árum.
Síðan hefir hún flækzt hingað og þangað. Ég
vona að guð gefi að hún fái lagalegan skilnað
og giftist Jim Lazarus."
„Lazaraus? Kaupmaðurinn í Bond Street?"
„Já, Jim er einkasonur hans. Veður í peningum,