Vikan - 27.05.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 21, 1943
5
Framhaldssaga:
Höfundurinn: Agatha Christie Leplardnmr HmliriiÉ R Hercule Poirot
u
„Já.“
„Ef til vill með það fyrir augrum, að leyna
okkur, hver viðkomandi er?“
Poirot hristi höfuðið ákaft.
„Nei, nei. Mér virtist hún þvert á móti vera
alveg' hreinskilin á þvi sviði. Ég er sannfærður
um, að hvað viðkemur þessum banatilræðum, þá
sagði hún okkur allt, er hún vissi. En það er
eitthvað fleira — eitthvað, sem hún álítur að sé
þessu algjörlega óviðkomandi. Og mig langar
mikið til þess að vita, hvað þetta „eitthvað“ er.
Því ég er — í allri hæversku sagt — töluvert
skynsamari en ungfrúin. Ég, Hercule Poirot, gæti
séð samband milli hlutanna, þar sem hún sér
ekkert. Ef til vill tekst mér að finna lykilinn að
þessu. Ég segi þér það, Hastings, í fullri hrein-
skilni, að ennþá fálma ég í blindni. Þar til að
ég sé skina í einhverja ástæðu á bak við þetta.
Það hlýtur að vera eitthvað — einhverjir punktar
í þessu máli, sem ég ennþá hefi aðeins ekki upp-
götvað. Hvað er það? Það er spumingin."
„Þú finnur það áreiðanlega,“ sagði ég hug-
hreystandi.
„Vonandi," sagði hann þungbúinn, „finn ég
það ekki of seint.“
V. KAFLI.
Herra og frú Croft.
Það var dansleikur á gistihúsinu um kvöldið.
Nick Buckley var þar með vinum sinum, og
veifaði glaðlega til okkar.
Þetta kvöld var hún klædd í fisléttan, skarlats-
rauðan, skósíðan kjól. Fannhvítur háls hennar og
handleggir stungu mjög í stúf við kjólinn. Svipur
hennar var djarfur og ófyrirleitinn.
„Aðlaðandi! Dásamleg!“, sagði ég ósjálfrátt.
„Andstæða við samfylgdarfólk sitt — ha?“
Frederica Rice var hvítklædd. Hún dansaði með
hægum, letilegum hreyfingum, sem voru mjög
ólíkar stæltum og rösklegum hreyfingum Nicks.
„Hún er mjög falleg," sagði Poirot allt í einu.
„Hver? Nick okkar?“
„Nei — hin. Er hún vond manneskja? Er hún
góð? Er hún mjög óhamingjusöm? Enginn veit
það. Hún er ráðgáta. Ef til vill er hún, er allt
kemur til alls, ekki neitt! En ég skal segja þér,
vinur minn, hún er tilbending!"
„Hvað áttu við?“ spurði ég forvitinn.
Hann hristi höfuðið og brosti.
„Þú kemst að því fyrr eða seinna. Minnstu
orða minna.“ Mér til undrunar stóð hann upp.
Nick var að dansa við George Challenger.
Frederica og Lazarus voru rétt ný hætt, og höfðu
sezt við borðið. Þá stóð Lazarus á fætur og fór
eitthvað fram. Frú Rice var ein. Poirot fór beina
leið yfir að borðinu til hennar. Ég elti hann. Það
var bersýnilegt, hvað hann ætlaði sér.
„Með yðar leyfi?“ og hann tók einn stólinn
og settist. „Mig langar að segja nokkur orð við
yður, á meðan vinir yðar eru að dansa.“
„Einmitt," rödd hennar var köld og áhuga-
laus.
„Frú, ég veit ekki, hvort vinkona yðar hefir
sagt yður nokkuð. Ef ekki, þá skal ég gera það.
Henni var sýnt banatilræði í dag.“
Hin stóru, gráu augu hennar urðu ennþá stærri,
og úr þeim skein bæði undrun og hræðsla.
„Hvað eigið þér við?“
Forsaíra : Poirot og Hastings vinur
® * hans eru nýkomnir til St.
Loo í sumarleyfi. Þar kjmnast þeir ungri
stúlku, Nick Buckley að nafni, er býr alein
í húsi sínu, Byggðarenda. Þeir komast að
því, að hún hefir fjórum sinnum á skömm-
um tíma lent í lífsháska og vekur þetta
forvitni Poirots. Þegar hún fer, skilur hún
eftir hattinn sinn, en í barði hans er gat
eftir skammbyssukúlu. Þeir ákveða að
heimsæltja hana að Byggðarenda. Er
þangað kemur láta þeir Nich segja sér
ítarlega frá með hvaða hætti hún hefir
komizt í lifsháska, og sýna henni kúluna,
er fór í gegnum hattbarð hennar. Hún
segist eiga byssu, þeirrar tegundar, sem
kúlan er úr. En er hún ætlar að ná I byss-
una, er hún horfin. Poirot lætur hana nú
segja nákvæmlega frá atburðum síðustu
daga og hverjir séu vinir hennar. Nick er
þeirrar skoðunar, að þetta séu allt tilvilj-
anir, er fyrir hana hafa komið. Poirot
hvetur hana til þess að fá einhvem vina
sinna til þess að búa hjá sér og það verð-
ur úr, að hún segist skulu fá frænku sína
frá Yorkshire. Poirot grunar, að Nick leyni
þá einhverju.
„Það var skotið á ungfrú Buckley í gistihús-
garðinum í dag.“
Hún brosti allt í einu — og brosið var allt í
senn vingjarnlegt, meðaumkunar- og tortryggnis-
legt.
„Sagði Nick ykkur það?“
„Nei, frú, af tilviljun sá ég það með mínum
eigin augum. Hér er kúlan..“
Hann rétti hana í áttina til hennar og hún hörf-
aði lítið eitt.
„En þá — afhverju þá —.“
„Þetta er hreint engin ímyndun úr ungfrúnni,
þér skiljið það. Það skal ég ábyrgjast. Og það
er fleira. Margar einkennilegar tilviljanir hafa
átt sér stað undanfarna daga. Þér munuð hafa
heyrt — nei, ef til vill hafið þér það ekki. Þér
komuð ekki fyrr en í gær — eða er ekki svo?“
„Já — í gær.“
„Áður en þér komuð hingað bjugguð þér hjá
vinum yðar í Tovistock, hefir mér skilizt."
„Já.“
„Mig langar að vita, ungfrú, hvað þessir vinir
yðar heita.“
Hún lyfti augnabrúnunum.
„Er nokkur ástæða til að ég segi yður það,“
spurði hún kuldalega.
Poirot varð á augabragði sakleysislega undr-
andi á svipinn.
„Ég bið yður þúsund sinnum að afsaka, ung-
frú, ef ég hefi verið ókurteis. En ég á nefnilega
kunningja i Taristock, og gerði mér í hugarlund,
að þér hefðuð ef til vill hitt þá þar .. . Buchanan,
heita vinir mínir.“
Frú Rice hristi höfuðið.
„Ég man ekki eftir þeim. Og ég minnist ekki
að hafa heyrt þetta nafn.“ Rödd hennar var nú
aftur eins og hún átti að sér. „En við skulum
ekki vera að tala meira um þetta fólk. Segið mér
heldur meira um Nick. Hver skaut á hana? Og
hvers vegna?“
„Ég veit ekki, hver gerði það — ekki enn þá,“
sagði Poirot. „En ég skal komast að því. Ég er,
eins og þér kannske vitið, leynilögreglumaður.
Náfn mitt er Hercule Poirot.“
„Mjög frægt nafn.“
„Þér eruð um of vingjamlegar, frú.“
Hún sagði hægt:
„Hvað viljið þér, að ég geri?“
Ég held, að hún hafi með þessu gert okkur
báða undrandi.
„Ég vil biðja yður, frú, að gefa nánar gætur
að vinum yðar.“
„Ég skal gera það.“
„Svo er það ekki fleira.“
Hann stóð á fætur, hneigði sig rösklega og
síðan héldum við yfir að borðinu okkar.
„Poirot,“ sagði ég, „ertu ekki um of opinskár?"
„En, vinur minn, hvað annað get ég gert? Það
skortir alla kænsku, ef til vill, en það er samt
sem áður öruggara. Ég má ekki hætta á neitt.
Eitt virðist að minnsta kosti vera augljóst."
„Og hvað er það?“
„Frú Rice var ekki í Tavistock. Hvar var hún?
En ég skal komast að því! Það er engin leið
að leyna Hercule Poirot slíku. Sérðu — hinn
laglegi Lazarus er kominn aftur. Nú er hún
að segja honum allt. Hann horfir hingað til okkar.
Hann er skynsamur, sá náungi. Taktu eftir lög-
uninni á höfðinu á honum. Ö! Ég vildi að ég
vissi —.“
„Hvað?“ spurði ég, er hann þagnaði í miðri
setningu.
„Það, sem ég mun vita á mánudaginn," svaraði
hann.
Ég leit á hann, en sagði ekkert. Hann hristi
höfuðið.
„Þú ert ekki lengur jafn forvitinn, vinur minn.
1 gamla daga —.“
„Það er til sú ánægja," sagði ég kuldalega,
„sem þú hefir gott af að vera án."
„Þú átt við — ?“
„Ánægjuna af þvi að neita að svara spuming-
um mínum."
„Þá það, þá það,“ tautaði Poirot. „Söguhetjur
Edwards-timabilsins vom þöglar sem gröfin.“
Augu hans glitruðu, eins og svo oft áður.
Nick dansaði skömmu seinna fram hjá borðinu
okkar. Hún smeygði sér úr fangi félaga síns, og
kom til okkar, líkust glöðum, flögrandi fugli.
„Dansandi á grafarbarminum,“ sagði hún
fjörlega:
„Það er ný tilfinning, ungfrú, ekki svo?“
„Jú, og frekar skemmtileg."
Og hún þaut af stað aftur, veifandi hend-
inni i kveðjuskyni.
„Ég vildi óska, að hún hefði ekki sagt þetta,"
sagði ég hægt. „Dansandi á grafarbarminum. —
Ég get ekki fellt mig við þetta."
„Ég veit það. Það er of nærri sannleikanum.
Hún er kjarkmikil, sú litla. Já, hún hefir kjark.
En því miður, það er ekki kjarkur, sem vantar,
eins og stendur. Gætni, ekki kjarkur — það er
það, sem með þarf.“
Næsti dagur var sunnudagur. Við sátum á
veggsvölum gistihússins og klukkan var hér um
bil hálf ellefu, er Poirot skyndilega stóð á fætur.
„Komdu, vinur minn. Nú skulum við gera svo-
litla tilraun. Ég hefi komizt að því, að Lazarus
og frúin hafa farið út að aka í bílnum, og að
ungfrúin hefir fai^ið með þeim. Leiðin er opin!“
„Opin — til hvers?“
• „Þú munt komast að því.“
Við gengum niður þrepin, þvert yfir litinn gras-
flöt, og þar í gegnum hlið, en frá því lá bugð-
óttur stígur niður að sjónum. Ungt fólk, er verið
hafði að synda, kom upp stíginn. Það fór fram-
hjá okkur, hlæjandi og masandi.