Vikan - 27.05.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 21, 1943
11
Ungur maður kemur á ættaróðal sitt til þess að selja það.
Hryggur í huga reikar hann um og kveður það, sem honum
er kært, en . . .
Vasabókin
/
Atta tíma ferð með lestinni var að
verða lokið; þjáningum og leiðind-
um, í hræðilegum hita og ólofti. I
hliðarganginum, þar sem var betra loft,
hafði fólk verið mestan hluta ferðarinnar,
Hann hafði setið þar lengst af; var búinn
að skipta svo oft um sæti, að hann hafði
setið í þeim flestum. I hverju hafði hann
setið um hálftíma reykjandi, andvarpandi
af hita og leiðindum, með hermannafrakk-
ann á hnjánum.
Nú fór að sjást til f jallsins, sem bærinn
stóð undir og hafði fengið nafn af. Úti á
sléttunni sáust tjaldbúðirnar og í kvöld-
skininu virtust þær geysistórar.
I gamla daga hafði hann komið hér
tvisvar á ári í leyfi foreldra sinna með
þeim. I þá daga hafði hann hugsað sér
mikinn her í þessum herbúðum. Hávaði
járnbrautarlestarinnar verkaði þá á hann
sem orustugnýr. Gagntekinn af hrifningu
hafði hann hugsað sér morgunlestina ráð-
ast gegnum veggi tjaldbúðanna. Með
hornablæstri 'komu hinir brynjuðu riddar-
ar og það blikaði á þá í morgunskininu.
Og eftir að hafa stöðvast í þorpinu nokkra
hríð, hélt þessi brynjaða fylking áfram,
fram til nýrrar orustu. — Það hvein í
sverðunum og þau voru tilbúin til að
greiða þung högg. Og fylkingin hvarf út
í hinn unga morgun, undir æsandi leik
hornanna, sem sigurvegari. En dagar þess-
ara hugsana voru löngu liðnir, horfnir,
eins og riddarafylkingarnar.
Georg leit brosandi til hliðanna, sem
farið var fram hjá. í dag skein sólin og
engar myndir ímyndunaraflsins komust að
veruleikanum. Orustan, sem hann dreymdi
um í gamla daga, var aldrei háð. Tjald-
búðirnar stóðu þarna friðsamlegar, eins
og fyrir tólf árum.
hans afa
Sm.cLsclq.cl e$tbi \AL. 'Ro.cLa.
Loksins, loksins rann lestin inn á stöð-
ina. Georg hafði náð áfangastaðnum.
Stöðvarstjórinn heilsaði honum að her-
manna sið. Eftir það hélt Georg yfir braut-
arstéttina út á þjóðveginn og litaðist um.
I því kom vagn akandi eftir veginum.
Það var Matthías, gamli ekillinn-hans.
„Fyrirgefið herra liðsforingi, fyrirgefið,
lestin hefir verið óvanalega stundvís í
dag,“ og því hafði Matthías alls ekki reikn-
að með.
„Góðan dag — hvernig gengur það.“
ætlaði Georg að fara að segja, en áttaði sig.
Hvað þýddi að spyrja að því, sem ekki var
hægt að svara.
Hann leit snögglega á Matthías. „Það
gerði ekkert til, ég var að koma hingað.“
Og aftur leit hann til Mátthíasar. Gamli
maðurinn færði sig í aftursætið og Georg
tók við taumunum.
1 gamla daga hafði Matthías alltaf feng-
ið að sitja við hliðina á honum; hann haf ði
meira að segja gefið gamla manninum
vindil og látið hann segja sér sögur. Nú
sat Matthías gamli að baki honum, og varð
að þegja. Og það færðist sorgarsvipur yfir
andlit gamla mannsins.
Þeir óku af stað og höfðu brátt akra og
engi á báðar hendur. Akrarnir voru illa
hirtir og þaktir illgresi.
Seinna fóru þeir fram hjá bændabýlum,
með gæsum, hænsnum og börnum, sem
léku sér við veginn, en hlupu til bæjar,
þegar þau urðu vagnsins vör. Hundar
komu, geltandi, og fylgdu vagninum spöl-
korn, en snéru til baka vitandi, að þeir
hefðu gert skyldu sína.
Bóndinn kom út og tók djúpt ofan.
Hann var ekki að taka ofan fyrir Georg,
heldur gamla, gula vagninum og bláa
frakkanum hans Matthíasar. — Faðir hans
hafði, fyrir fjörutíu til fimmtíu árum
einnig tekið ofan, þegar gulur vagn, með
ökumanni klæddum bláum frakka, fór
fram hjá bænum — þeir tóku ofan án þess
að vonast eftir kveðju frá vagninum. I þá
daga var það Neudroft barón, sem hélt um
taumana. En skyldan að heilsa fylgdi í
marga ættliði.
I fjórða sveitaþorpinu, sem þeir fóru
gegn um stöðvaði Matthías vagninn, beygði
til hægri inn í garð og fór að aðaltröpp-
unum.
Án þess að hugsa um Matthías, vagninn
eða hestinn, gekk Georg upp tröppurnar.
Kona Matthiasar kom til dyra. Hún
hafði verið eldhússtúlka hjá foreldrum
hans í mörg ár. Kveðju hennar tók hann
þurrlega, næstum kuldalega. Hann vildi
hafa hraðann á — og dvelja sem stytzt á
æskuheimili sínu — fyrst ekkert var eftir
nema minningarnar.
Það var aðeins leiðinlegt skjal, útbúið
af fégjörnum lögfræðingum, sem var
þungamiðjan í þessu máli. Á morgun
mundi hann skrifa undir það. Og þá var
hann laus allra mála.
Allt, sama hvað var, fauk út í veður og,
vind: föðurhúsin, æskustöðvarnar — allt
að hverfa, eins og það hefði aldrei verið til.
Hann hafði tíma til að ganga ofurlítið
um í garðinum. Hann gekk út úr stofunni,
út á grasblettinn í garðinum.
Hér höfðu þau alltaf drukkið kaffið . . .
Á alla vegu breiddu furutrén út lim sitt
hvert til annars, eins og elskendur, sem
aðskildir eru. En kring um grasflötina voru
stóru barrtrén ein út af fyrir sig. Og í beð-
unum voru rósir og allskyns smáblóm. Og
meðal furanna stóðu mösurtrén, eins og
feimnar meyjar.
Þögull reikaði Georg meðal trjánna og
blómanna, án þess að hafa hugmynd um
hvert hann fór.
Þá var bjöllu hringt til kvöldverðar.
Kona Matthíasar var tilbúin með kvöld-
verðinn. Hún vildi ekki fara til hans og
trufla hann — en lét hann sjálfráðan.
=
5
I Minnsíu ávallt
s
I
i
1
I mildu sápunnar I
Regum
tannpasta hreins-
ar fágar og gerir
tennumar hvltar.
Skilur eftir hress-
andi og frískandi
bragð.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðf jörð & Co. h.f.
Sími 3183.
tm&mmimmímmíímmimmtmi
NIIFIX
SCURF-DANDRUFF
Handy. convenienti safe to carry
varðveitir hár yðar og
auðveldar greiðsluna.
Byðir flösu og hárlosi.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðfjörð & Co. h.f.
Lækjargötu 4. Simi 3183.
Avallt fyrirliggjandi.
Einkaumboð: Jóh Karlsson & Co.
Sími 1707 (2 línur).