Vikan - 24.06.1943, Blaðsíða 6

6
Pierce og Barbara h^lupu niður trjágöngin út að
hestvagninum, en brúðkaupsgestimir létu rigna
yfir þau hrísgrjónum; svo óku þau í gegnum
þorpið, og allir þorpsbúar, sem þekkt höfðu Bar-
böru frá barnæsku, veifuðu glaðlega til þeirra.
Einstaka gömul kona hristi þó höfuðið, og lét
í ljós það álit sitt, að það boðaði ógæfu, að brúð-
urin skyldi vera skreytt græna litnum.
En Pierce, sem sat og hélt í hönd Barböru und-
ir ábreiðunni, hvíslaði í eyra henni, að aldrei hefði
hún verið yndislegri en einmitt nú.
„Þú mátt treysta því, að álfarnir reiðast ekki,
þótt þú berir græna litinn þeirra," sagði hann
lágt, „og ég skal gera þig hamingjusama, Bar-
bara — ástin mín, konan mín!“
6. KAFLI.
„Segðu mér, hvort þú ert hamingjusöm, Bar-
bara — segðu mér það?“
Pierce laut niður að ungu konunni sinni, og
horfði í augu hennar, og Barbara kinkaði kolli
ánægjulega, en augu hennar ljómuðu af sælu.
„Hvort ég sé hamingjusöm? Já, það er ég
sannarlega! Eg er hamingjusamasta manneskjan
í öllum heiminum! Þú ert svo góður við mig!"
„Ég reyni að vera það,“ sagði Pierce og brosti.
Hann var nú, eftir þriggja daga hjónaband,
ennþá ástfangnari af konu sinni en áður, og hann
sýndi henni þá fyllstu hugulsemi í hvívetna, sem
konum þykir svo vænt um.
Nýgiftu hjónin bjuggu í stóru, glæsilegu gisti-
húsi í Lundúnaborg — eins og þeim, sem Bar-
bara hafði lesið um í skáldsögunum; marg oft
hafði hún þá hugsað til þess, hvort hún mundi
nokkumtíma eiga eftir að búa á einu slíku. Nú
bjó hún hér með manni sínum, og þau höfðu til
umráða mörg samanliggandi herbergi, með fín-
um húsgögnum. Pyrir utan dagstofunni vom
veggsvalir og af þeim var útsýni yfir fljótið.
Pierce jós út peningum á báða bóga, og þótt
Barböru þætti hún þurfa að ávíta hann fyrir slíka
eyðslu, hafði hún mikla ánægju af því að maður
hennar skyldi vera svo örlátur hennar vegna. Hún
minntist þess, hversu altaf þurfti allt að spara
á gamla heimili hennar, því ungrú Ann hafði ekki
af miklu að taka, og þar urðu efnin að skammta
örlætið. Hún naut þess vegna í enn ríkara mæli
auðæfanna, þvi eins og öllum fögrum konum
þótti Barböru vænt um peninga og það sem hægt
var að fá fyrir þá.
Iíenni þótti gaman að fara í leikhús, og að
borða á eftir á einhverju af dýrustu matsöluhús-
um borgarinnar. Henni þótti líka gaman að borða
hádegisverð á þekktustu stöðunum, og virða fyr-
ir sér allt það fræga fólk, sem þar var saman
komið. Hún gat setið og starað af óblandinni
hrifningu á tvær frægar leikkonur, er borðuðu
saman, og eitt sinn, er mjög þekktur ráðherra
kom inn i sama matsöluhús og hún, varð hún
gagntekin af gleði. Áhugi hennar var mikill, og
hún spurði mann sinn um alla, sem hún sá, og
henni þótti eitthvað til koma. Henni þótti afar
gaman, að horfa í búðargluggana, og Pierce gaf
henni alltaf stórar öskjur og dýrindis blóm.
En nú var brúðkaupsferðin brátt á enda. Pierce
mundi nú fara með hana heim til Irlands, og hún
hlakkaði eins og barn til þess, að koma til
Glenns-kastala, þar sem hún vissi, að beið hennar
hátíðleg móttaka.
Hún þráði að sjá hið nýja heimkynni sitt. Upp
á síðkastið hafði Pierce talað mjög lítið um
írsku höllina sina, en ef til vill stafaði það af
því, að hann vildi ekki að hún þekkti hana um
of fyrir fram, svo allt yrði nýtt og ferskt í með-
vitund hennar, er hún kæmi þangað í fyrsta sinn.
Og Barbara var honum algjörlega sammála. Hún
kærði sig ekki um að fá lýsingu á Glenns-kastala
fyrir fram. Hún vissi, að Piere mundi flytja hana
í fallegt og vistlegt heimili — heimili, sem henni
mundi þykja vænt um, að vera húsmóðir á; og
þótt henni þætti leiðinlegt að fara frá London,
hlakkaði hún til að sjá Irland — land mannsins
síns og nú land hennar sjálfrar.
„Éigum við að fara aftur í leikhúsið í kvöld?"
spurði Pierce. „Eða hvað segir þú um að fara í
söngleikahúsið, þú hefir aldrei hlýtt á söngleik,
ha?“
„Söngleikahúsið — það væri alveg dásamlegt!"
Barbara klappaði saman lófunum af ánægju.
Enn þá eitthvað nýtt, sem hún átti að sjá! „Ég
hefi aldrei hlustað á söngleik, og mig hefir ávallt
langað svo mikið til þess! Hvað er á dagskrá
hjá þeim i kvöld?"
„Tristan og Isolde", svaraði Pierce. „Það er
unaðslegasta hljómlist, sem til er, Barbara.
Wagner samdi þennan söngleik, eitt sinn, er hann
var ósegjanlega ástfanginn af ungri stúlku, og
hann hefir túlkað alla sína ást og þrá í þessum
lögum. Það verður gaman að fara bæði og hlusta
á þetta, Barbara — heldur þú það ekki? Við fá-
um okkur litla stúku — mjög litla stúku."
„Ó, það verður yndislegt!" Barbara dansaði af
ánægju um alla stofuna. Hún var svo ánægð, að
hún átti engin orð til að lýsa gleði sinni. „1
hvað á ég að fara?“ spurði hún.
„Það er alveg sama í hvað þú ferð,“ svaraði
VIKAN, nr. 25, 1943
Pierce og brosti hreykinn. „Þú verður hvort sem
er fegurst allra, sem þangað koma. Ég vildi óska
að ég gæti hlaðið á þig gimsteinum, Barbara!
Mig langar til að kaupa langt perluband og
leggja um háls þér og setja kórónu af gimstein-
um á höfuð þitt! “
„Ég bind grænt band í hár mitt, Pierce," sagði
Barbara, „band í þínum lit! Það er mikið fallegra
en gimsteinakóróna."
„Ástin mín! — Ó, mér finnst ég eigi allan
heiminn, nú þegar ég á þig, Barbara! Mig langar
að fljúga upp í himininn og taka þar eina af
stjömunum og festa henni i hár þitt! Það er
ekkert það til, sem ég ekki vildi gefa þér, og
gera fyrir þig!“
„Ó, Pierce, þú lætur of mikið með mig!“
Barbara hló glaðlega. Svo gekk hún til hans
og kraup á kné við hliðina á honum.
„Það er dálítið, sem mig langar til að biðja
þig um, Pierce," sagði hún, og leit framan í
hann. „Það er dálítið, sem ég vil mjög gjaman,
að þú gerir fyrir mig.“
„Þetta er í fyrsta skipti, sem þú biður mig
nokkurs!" sagði Pierce, „heldur þú, að ég geti
neitað þér um það — heldurðu það?“
Hann strauk mjúkt hár hennar — þetta hár,
sem hann elskaði.
„Mig langar til að þú láriir mér peninga." Bar-
bara roðnaði um leið og hún sagði þetta; en hvers
vegna ætti hún svo sem að fara hjá sér, þótt hún
bæði hann um þetta? Var hann ekki maðurinn
hennar? Ríki maðurinn hennar.
„Peninga?" Pierce hrökk við, og það kom ein-
kennilegur fjarrænn glampi í augu hans. „Hvað
ætlar þú að gera með peninga?" spurði hann.
„Það er ein vinkona mín, sem er mjög veik,“
svaraði Barbara. „Það er eitthvað í lungunum og
læknarnir segja, að hún verði að fara til út-
landa, að hún verði að komast til Davos, sem
allra fyrst. Það er eina leiðin til þess að bjarga
lífi hennar."
„Nú —?“
Rödd hans var hás, og hann hætti að strjúka
hár Barböru. Hann sat og starði fram fyrir
sig, þungur á brún, og beit á vörina.
„Ég vissi sem var, að þú ættir næga peninga,
Pierce; þú hefir svo oft sagt við mig, að ég
skyldi fá allt, sem ég bæði þig um, og þess
vegna lofaði ég móður vinkonu minnar, að ég
skyldi gefa henni fyrir ferðakostnaði. Hún þarf
svona eitthvað í kringum hundrað til hundrað
og fimmtíu pund.“
„Hundrað til hundrað og fimmtíu pund!“ Pierce
starði á hana galopnum augum.
Erla og
unnust-
inn.
Konni; Því reynir þú ekki einu sinni enn að tala við Erlu, nú og
ef hún er reið enn þá og vill ekki tala við þig, láttu hana þá
bara róa!!
Oddur: Ég fer að þínum ráðum, og hringi til hennar einu sinni
enn þá.
m.'
Erla: Ó — halló — þú veizt ekki, hvað ég er glöð að
þú skulir hringja til mín — ég vona, að þú fyrirgefir
mér, ljósið — ég var svo vond við þig —.