Vikan - 24.06.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 25, 1943
Shirley Temple í ýmsum hlutverkum.
| Dægrastytting
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 17.
Enn kom nýtt skeyti frá Georg. Það var svo-
hljóðandi:
• ' • " ' " “““ • • • • • •
Lausn á bls. 14.
Legg í lófa blinda karls.
Sá, sem leikur blinda karlinn, leggur aftur
augun, réttir svo fram höndina og segir: „Legg
i lófa blinda karls, karl skal ekki sjá, sjá.“ Ef
einhver lætur eitthvað af hendi rakna, og leggur
það í lófa þess sem bað, þá spyr hann: „Hver
gaf?“ „Assa gaf,“ svarar gefandinn. „Ekki vil
ég það. Hver gaf?“ „Krummi gaf.“ „Ekki vil ég
það. Hver gaf?“ „María litla gaf.“ Þá lætur
biðjandi sem sér þyki gjöfin góð og segir: „Þakka
þér fyrir, María litla,“ eða þá, „María min.“ Oft-
ast er það bráðónýtt, sem lagt er í lófa karls-
ins í fyrsta og annað skiptið, en þá heldur til
einhvers nýtt það sem honum hlotnast seinast.
J. Ámason lýsir beiningaleik eftir handriti séra
Jóns heitins Norðmanns og kippir honum i kynið
til þess tvenns, sem seinast hefir verið lýst. Þegar
einhvern langar í það sem annar er að borða,
réttir hann fram lófann blindandi og hefir yfir
þennan formála um leið:
Bættu í lófa blindum karli,
karl skal ekki sjá.
Sá skal hafa steinshögg og stafshögg,
sem ekki bætir í,
en blóðrauðan kirtilinn,
sem bætir í.
Þó sá, sem matinn hefir, gefi hinum af honum
og leggi bita í lófa hans, fær hann þó ekki blóð-
rauðan kirtilinn að heldur, en við ber að hann
fær högg með hendinni, ef hann leggur ekki í
lófann.
Sóttarhellir.
Einu sinni fóru 18 manns í fjallgöngur úr
Fljótshlíð, og settust að i helli einum, til að
hvíla sig. Sáu þeir þá út úr hellinum æfagamla
tröllkonu og drógu dár að henni, en einn þeirra
tók engan þátt í því og leitaðist við að aftra hin-
um frá því, þó það kæmi fyrir ekki. Tröllkonan
bað þeim þá bölbæna, svo að þegar tók drepsótt
þá alla, nema þann einn, er ekki hafði móðgað
kerlu. Þeir dóu allir i hellinum og heitir hann
síðan „sóttarhellir."
Orðaþraut.
REKI
SN AR
-ARGA
ÓMUR
FINN
Á M A N
O T A R
LIN A
E YÐ A
E YMA
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það
heiti á sérstökum tíma úr sólarhringnum.
Sjá svar á bls. 14.
Övættur við Fossárfoss.
Óvættur ein bjó við Fossárfoss ofarlega í Þjórs-
árdal, og lifði á silungi, sem hún veiddi í fossin-
um. Einu sinni fleygði unglingspiltur, sem fór
Harríet Hadden leggur síðustu „hönd á verkið"
áður en kvikmyndatakan hefst.
með öðrum ferðamönnum þar um, grjóti í ána.
En nóttina eftir kom hún að tjaldinu, þar sem
þeir sváfu, og ætlaði að draga hann út, og tók
í þvi skyni i fæturnar á honum; en lagsmenn
hans tóku í efri hluta piltsins og héldu honum.
Eftir langar stimpingar sleppti tröllkona tökum
og fór leiðar sinnar; en pilturinn lá fullan mán-
uð eftir þessar misþyrmingar.
Prestavísa.
Prestamir hafa parruk hvítt,
prestamir kenna orðið titt,
prestarnir oft á pelann fá,
prestarnir skira börnin smá,
prestar samtengja pilt og mey,
prestar afleysa hvinn og grey.
(Isl. þulur og þjóðkvæði. Ól. Dav.).
Vísa um „haim“: 1.
Hann er að draga hníf á stein,
hann er að saga timbur,
hann er að naga hryggjarbein,
hann er að laga mærðargrein.
(Þjóðvísa).
Katla eða Kötlugjá.
Það bar til eitthvert sinn á Þykkvabæjar-
klaustri, eftir að það var orðið munkasetur, að
ábóti, sem þar bjó, hélt matselju eina, er Katla
hét; hún var fom í skapi og átti hún brók þá,
sem hafði þá náttúm, að hver, sem í hana fór,
þreyttist aldrei á hlaupum; brúkaði Katla brók
þessa í viðlögum; stóð mörgum ótti af fjölkyngi
hennar og skaplyndi og jafnvel ábóta sjálfum,
Þar á staðnum var sauðamaður, er Barði hét;
mátti hann oft sæta hörðum ávítum af Kötlu,
ef nokkuð vantaði af fénu, þegar hann smalaði.
Eitt sinn um haust fór ábóti í veizlu og mat-
selja með honum og skyldi Barði hafa rekið
heim allt féð, er þau kæmu heim. Fann nú ei
smalamaður féð, sem skyldi; tekur hann þvi það
ráð, að hann fer i brók Kötlu, hleypur siðan sem
aftekur og finnur allt féð. Þegar Katla kemur
heim, verður hún brátt þess vís, að Barði hefir
tekið brók hennar; tekur hún því Barða leyni-
lega og kæfir hann í sýrukeri því, er að fornum
sið stóð í karldyrum og lætur hann þar liggja;
vissi enginn hvað af honum varð, en eftir því
sem á leið veturinn og sýran fór að þrotna í
kerinu, heyrði fólk þessi orð til hennar: „Senn
bryddir á Barða." En þá hún gat nærri, að vonska
hennar mundi upp komast og gjöld þau, er við
lágu, tekur hún brók stna, hleypur út úr klaustr-
inu og stefnir norðvestur til jökulsins og steypir
sér þar ofan í, að menn héldu, því hún sást hvergi
framar; brá þá svo við, að rétt þar eftir kom
hlaup úr jöklinum, er helzt stefndi á klaustrið
og Álftaverið; komst þá sá trúnaður á, að fjöl-
kyngi hennar hefði valdið þessu; var gjáin þaðan
í frá nefnd Kötlugjá og svæðið, er hlaup þetta
helzt eyddi, Kötlusandur.