Vikan - 24.06.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 25, 1943
yður eitthvað, sem þér sofnið vel af. Hvað segið
þér um þetta?“
„Mér er alveg sama," sagði Nick. „Þið getið
gert, hvað sem þér viljið. Ég skipti mér ekki
af því.“
Poirot lagði höndina á handlegg hennar.
„Ég skil yður, ungfrú. Ég veit, hvemig yður
líður. Ég blygðast min gagnvart yður. Ég, sem
lofaði vernd, var ekki fær um að vemda yður.
Mér hefir skjátlast. Ég er sorgbitinn. En þér
megið trúa því, ungfrú, að ég kvelst af því, að
mér skyldi mistakast svo hrapalega. Ef þér
vissuð, hversu mjög þetta angrar mig, þá mund-
uð þér ábyggilega fyrirgefa mér.“
„Þetta er allt í lagi,“ sagði Nick. „Þér megið
ekki ásaka yður. Ég er viss um, að þér gerðuð
það bezta, sem þér gátuð. Enginn hefir getað
séð við þessu ■— né gert meira en þér gerðuð —
er ég viss um. Gerið það fyrir mig að vera ekki
hryggur.“
„Þér eruð mjög veglyndar, ungfrú."
„Nei, ég —.“
Hún þagnaði í miðri setningu. Dyrnar opnuð-
ust og Georg Challenger kom þjótandi inn.
„Hvað er hér um að vera?“ hrópaði hann. „Ég
var að koma rétt í þessu. Það fyrsta, sem ég rek
augun í, er lögregluþjónn við hliðið, og svo heyri
ég hvíslað um það að einhver hafi verið myrtur.
Hvaða hæfa er í þessu? 1 guðsbænum, segið þið
mér það. Er það — er það — Nick?“
Rödd hans var svo angistarfull, að það snart.
mann. Mér var það allt í einu ljóst, að hann sá
ekki Nick, því Poirot og læknirinn skyggðu á
hana.
Áður en nokkur gæti svarað, endurtók hann
spuminguna.
„Segið mér — það getur ekki verið satt —
Nick er ekki dáin?“
„Nei, vinur minn,“ sagði Poirot, vingjamlega.
„Hún er á lífi.“
Og hann gekk til hliðar, svo Challenger gæti
séð hana.
Andartak starði Challenger á hana, vantrúað-
ur á svip. Siðan sagði hann, og röddin var hás
af geðshræringu:
„Nick — Nick."
Og hann kraup niður við legubekkinn, fól and-
litið í höndum sér, og sagði grátklökkri röddu:
„Nick — ástin mín — ég hélt, að þú værir
dáin.“
Nick reyndi að setjast upp.
„Þetta er allt í lagi, Georg. Gerðu þig ekki að
neinu fifli. Það er ekkert að mér.“
Hann lyfti upp höfðinu og horfði vandræða-
lega í kringum sig.
„En er einhver dáin? Lögregluþjónninn sagði
það ?“
„Já,“ sagði Nick. „Maggie. Vesalings góða
Maggie. Ó! —“
Það fór eins og krampi um andlit hennar.
Læknirinn og Poirot komu þjótandi. Graham
reisti hana upp. Hann og Poirot leiddu hana síð-
an út úr herberginu.
„Því fyr sem þú kemst í rúmið, því betra,"
sagði læknirinn. „Ég tek yður með mér núna
strax, í bílnum minum. Ég bað frú Rice að láta
niður í ferðatösku, það sem þér þyrftuð nauðsyn-
lega að hafa með yður.“
Hurðin féll að stöfum á eftir þeim. Challenger
þreif í handlegg mér.
„Ég skil ekki neitt. Hvert ætla þeir með hana?“
Ég útskýrði fyrir honum..
„Ó! Ég skil. Jæja, Hastings, í guðs bænum
segið þér mér, hvemig í öllu þessu liggur. Því-
líkt ógurlegt slys! Aumingja stúlkan!"
„Komið þér, við skulum fá okkur glas af víni,“
sagði ég. „Yður veitir ekki af að hressa yður.“
„Mér er sama, hvort ég geri það eða ekki.“
Við fylgdumst að fram i borðstofuna.
„Sjáið þér til“, útskýrði hann, um leið og hann
saup á sterkri blöndu af whisky og sódavatni.
„Ég hélt, að það væri Nick."
Það lék ekki á tveim tungum, um tilfinningar
Georg Challenger. Hafi nokkur maður verið ást-
fanginn, þá var það hann.
9. KAFLI.
Nýjar athuganir.
Ég býst ekki við að ég verði nokkurn tima
svo gamall, að ég gleymi nóttinni, sem í hönd fór.
Poirot ásakaði sjálfan sig og kvaldist svo hræði-
lega, að ég var skelkaður. Hann æddi fram og
aftur um herbergið, jós bannfæringum yfir sjálf-
an sig og lét sem hann heyrði ekki fortölur mínar.
„Hvað þýðir að hafa of mikið álit á sjálfum
sér. Mér hefir verið refsað ■—- já, mér hefir verið
refsað. Mér, Hercule Poirot. Ég hefi of mikið
sjálfstraust."
„Nei, Nei,“ skaut ég inn i.
„En hver h'efði ímyndað — hver gat ímyndað
RAG6I
OG
MAGGI
1. Hæ, Eva! Hef-
irðu heyrt um
fótboltakappleik-
inn ? Eva: Hef i
ég heyrt!! Ég
sem var þar!
Z. Maggi: Mér
hefir verið sagt
að leikurinn hafi
verið stöðvaður,
þegar mest var
gaman. Eva:
Alveg rétt!
S. Maggi: Já, en
er þetta nokkur
dómari! Þeir sem
voru að tapa,
hafa auðvitað
gert þetta með
vilja. Eva: Auð-
Vitað! Ogþaðvar
skammarlegt!!
4. Eva: En sérðu
góði, ég fékk mér
bolta og ætla að
æfa mig á þessu
fyrir morgundag-
inn, áður en við
förum að keppa!!
sér —• þvílika fáheyrða dirfsku ? Ég held mig
hafa gert allar hugsanlegar varúðarráðstafanir.
Ég hafði aðvarað morðingjann —“
„Aðvarað morðingjann ?“
„Ég hafði beint athygli hans að mér. Ég lét
hann komast á snoðir um, að ég grunaði — ein-
hvern. Égjiélt mig hafa komið ár minni þannig
fyrir borð, að hann þyrði ekki að halda áfram
morðtilraunum sínum. Ég hafði slegið hring um
ungrúna. Og hann slapp í gegnum hann! Djarf-
legt — beint fyrir augunum á okkur slapp hann
í gegn! Og þrátt fyrir allt ■— að við vorum öll á
verði — framkvæmir hann ætlunarverk sitt.“
„Og þó lauk harm því ekki,“ sagði ég.
„Það var nú bara tilviljun! Það breytir engu
frá mínu sjónarmiði. Maður hefir verið sviftur
lifinu, Hastings — hver það er, skiftir minnstu
máli!“
„Auðvitað," sagði ég. „Það var ekki það, sem
ég átti við.“
„En þar fyrir er það satt, sem þú segir. Og
það gerir aðeins ílt verra — tíu sinnum veira.
Því morðinginn er enn sem fyrr jafn fjarri tak-
marki sínu. Skilur þú mig, vinur minn? Aðstæð-
urnar hafa breytzt — til hins verra. Og það þýð-
ir, að ekki einungis eitt mannslíf — heldur tvö —
verði tekin."
„Ekki á meðan þú ert hérna,“ sagði ég hreyk-
inn.
Hann nam staðar, og þreif í handlegg mér.
„Rétt, vinur minn! Rétt! Þú treystir ennþá
gamla manninum — þú hefir ennþá trú á honum.
Þú gefur mér nýjan kraft. Hercule Poirot skal
ekki mistakast aftur. Öðru mannslífi skal ekki
verða fómað. Ég mun koma í veg fyrir þessi mis-
tök mín — því mistök hljóta þetta að hafa verið!
Einhversstaðar hefir mér hlotið að yfirsjást. En
nú byrja ég að nýju. Já, ég byrja á byrjuninni.
Og í þetta skifti — skal mér ekki mistakast."
„Þú álítur þá,“ sagði ég, „að líf Nick Buckleyía
sé enhþá í hættu?"
„Vinur minn, af hvaða orsök annarri heldur þú
að ég hafi sent hana á hressingarhælið ? “
„Það var þá ekki vegna áfallsins —.“
„Áfallsins! Úh! Eftir slíkt getur maður allt
eins vel jafnað sig heima, eins og í hressingar-
heimili — jafnvel betur. Það er ekkert skemmti-
legt þar, grænn dúkur á gólfunum, samræðumar
við hjúkrunarkonurnar — maturinn er fram bor-
inn á bakka, og allt eftir þessu. Nei, nei, þetta
var gert til öryggis, eingöngu til öryggis. Ég hefi
læknirinn með í ráðum, Hann er þessu samþykk-
ur. Hann mun sjá um allt. Enginn vinur minn,
ekki einu sinni nánustu vinir, fá að heimsækja
ungfrú Buckley. Þú og ég eru þeir einu, sem fá
leyfi til þess. „Samkvæmt læknisráði," verður
þeim sagt. Mjög þægileg afsökun, sem ekki er
svo gott að mótmæla."
„Já,“ sagði ég. „Aðeins —.“
„Aðeins hvað, Hastings?"
„Þessu verður ekki hægt að halda áfram í það
óendanlega."
„Alveg rétt athugað. En það gefur okkur dá-
lítinn umhugsunarfrest. Og þú hlýtur að sjá, að
málið er nú all mjög breytt frá því sem áður var.“
„Að hvaða leyti?"
„Upphaflega var það skylda okkar að vemda
öryggi ungfrúarinnar. Skylda okkar nú, er miklu
auðveldari — skylda sem við þekkjum miklu bet-
ur. Það er hvorki meira né minna en það, að nú.
eigum við atS elta uppi morðingjann."
„Og það þykir þér auðveldara?"
„Vissulega miklu auðveldara. Nú hefir það sýnt
sig Ijóslega, að hér er um morð að ræða, sem
framið er að yfirlögðu ráði.“
„Þú trúir ekki —,“ ég hikaði andartak, og hélt
síðan áfram. „Álítur þú, að lögreglan hafi á réttu
að standa? Að morðið sé framið af vitskertum
manni — geðveikum manni, sem gangi með þá
firm að myrða fólk?“
„Ég er mikið meira en fullviss um að svo er
ekki."
„Þú álítur þá í raun og veru —.“