Vikan - 02.09.1943, Side 1

Harmleikur í hversdagslífi.
Eftir Henry Morton Robinson.
Þetta er sönn frásögn og
átakanleg, — skyggnst inn
í sálardjúp og hjarta hins
hugprúða barns.
Rafn litli 1 á á bakinu í skrautlegu
vöggunni sinni og var að hjala mót
flöktandi skýjunum á himinhvolf-
inu, og seilast eftir þeim með báðum hönd-
um. Þetta var í fyrsta sinni, sem fundum
okkar bar saman, og hann var svo hnött-
óttur og vel á síg kominn í alla staði, og'
ánægður með tilveruna, sem skilja mátti
af hjali hans við skýin og himininn, að
ekki var hægt að láta sér detta í hug, að
hann yrði einn af olnbogabörnum örlag-
anna. „Þið verðið að kynnast betur,“
sagði elskuleg móðir hans. „Þegar Rafn
eignast fullorðið fólk að vinum, þá elskar
hann þá vini takmarkalaust. Sjáðu — hon-
um geðjast vel að þér,“ bætti hún við,
þegar hinn ungi herramaður brosti til mín
breiðu, þrítentu brosi. Ég svaraði honum
á tæpitungu, eins og þeim er tamt, sem
hafa yndi af böfnrnn, og var nú stofnað
til vináttu með okkur, sem hélst um mörg
ár, og mér er mjög minnisstæð.
Hamingjan reyndist Rafni ekki stöðug-
lynd á bernskuárunum. Foreldrar hans
skildu samvistum og þó að móðir hans
umvefði hann öllu því ástríki, sem hún gat
í té látið og fórnaði honum lífi sínu til þess,
að fullnægja takmarkalausri kærleiks-
þörf hans og umhyggju, þá var öll viðleitni'
hennar ekki megnug þess að vernda hann
fyrir óláni því, sem yfir vofði.
Stúlkan, sem fengin hafði verið til að
sjá um Rafn og gæta hans, hét Jenny og
hún átti sér kærasta. Kvöld eitt lagði þessi
náungi að henni, með að koma með sér á
dansleik. Rafn var óvenjulega óvær þetta
kvöld, en að lokum tókst stúlkunni þó að
svæfa hann. En hún var hrædd um, að ef
til vill myndi hann vakna aftur, áður langt
um liði, og í heimsku sinni, framdi hún nú
hörmulegan verknað. Einhvemtíma hafði
hún heyrt, að klóróform væri örugt svefn-
lyf — og hún notaði nú þetta lyf til þess
að tryggja það, að barnið vaknaði ekki um
sinn, — og stalst síðan út með kærastan-
um.
Þegar móðir drengsins kom svo inn
til hans nokkru síðar, til þess að líta
eftir honum, hélt hún að hann væri dá-
inn. I ofboði vakti hún heimilisfólkið, en
þá vitnaðist það, að Jenny hafði verið úti
allt kvöldið og var ókomin heim. Læknir
var til kvaddur og bjástraði við vesalings
litla drenginn í heila klukkustund, en ekki
sagði hann móður hans frá ástæðunni til
þessa svefnþunga, fyrr en honum hafði
tekist að lífga hann við.
Eftir nokkra daga fóru að sækja á
drenginn áköf og óviðráðanleg krampa-
ÞramhalcJ á bls. 3.