Vikan - 16.09.1943, Blaðsíða 6
6
VIKAN, nr. 37, 1943
Hann brosti um leið og hann sagði þetta, og
leit síðan framan í Barböru. Hann sá að hún
varð aðeins æ fölari, eftir því sem hann talaði
meira um þetta.
„Ég get samt sem áður ekki komið í heim-
sókn til yðar,“ sagði Barbara. „Þér megið ekki
misvirða það við mig, Revelstone lávarður, og
ég er þakklátur yður fyrir hugulsemina og vel-
vildina við mig og bömin, en mér er ómögulegt
að fara til Rathnay-kastala. Hins vegar er mér
sönn ánægja að því, ef Ethnee má koma þangað
og verða þar í nokkra daga. Henni þykir áreiðan-
lega upphefð að því, og hún veit að sér er sómi
gerður, með því að vera boðin til yðar. Ég vona
að hún verði lafði Bridget ekki til neinna óþæg-
inda, þvi hún er svo góð og elskuleg stúlka.“
„Nú,“ sagði Revelstone lávarður, „segjum þá,
að Ethnee komi til min og verði hjá mér svona
í mánaðar tíma, munduð þér þá viija gangast inn
á það, að fara til frænku yðar í Englandi á
meðan? Ég veit að systur minni er ánægja að
því að hafa ungu stúlkuna hjá sér, og ég veit
að þér hefðuð ómetanlega gott af því að létta
yður svolítið upp um tíma, þér þurfið þess sannar-
lega með. Og þá vona ég að þér viljið koma til
okkar í heimsókn og skemmta yður með okkur,
þegar þér komið heim aftur endurnærðar og
hressar eftir kvíldina."
En Barbara hristi bara höfuðið. „Ég vil ekki
fara héðan,“ endurtók hún með hægð,“ og ég
þarfnast heldur engrar hvíldar eða upplyftingar.
Ó, Revelstone lávarður, þér skiljið mig ekki, en
það er einhver undra-máttur, sem hefir tengt mig
þessum stað. Hér hefi ég lifað mestu hamingju-
stundir ævi minnar, og hér hefir einnig hennt mig
sú mesta sorg, sem ég hefi liðið, mér finnst
þessi staður vera mér helgur, vera hluti af sjálfri
mér. Og þess vegna gæti það ekki orðið mér
nema til angurs að fara héðan í burtu, þótt það
væri ekki nema skamma stund. Það mundi strax
grípa mig heimþrá aftur, þegar Glenns-kastali
hyrfi mér sjónum. Það er mesti misskilningur hjá
yður, ef þér haldið að mér leiðist hér; ég hefi i
svo mörgu að snúast, að ég hefi alls ekki tíma
til þess, og ég elska friðinn, sem hér ríkir. Ég
hefi óblandna ánægju af því að geta haldið hér
heimili fyrir börnin hans Pierce, og ég gleðzt af
hverju smá atviki, sem miðar að því að gera
hér vistlegra, — yfir öllu, sem einhver framför
er í. Ég held næstum,“ hélt hún áfram og
brosti, „að ég sé að verða nízk. Hugsið þér yður
t. d. það, að ég hefi ekki nokkra löngun til þess
lengur, að fá mér fallega kjóla, og skemmtanir
koma mér ekki í huga; ég hugsa aðeins um það
að spara saman peninga svo að ég geti lokið við
að reisa Glenns-kastalann að nýju, og komið hér
öllu í svo fulikomið horf sem hægt er, og til þess
að ég verði ánægð með það sjálf, og til að gera
það eins og ég hefi hugsað mér, þarf mikið að
gera ennþá. Það veitir heldur ekki af að spara.
Patrick kemur til með að þurfa af fá peninga
á námsárum sínum, og Ethnee einnig, þegar að
þvi kemur að hún giftist, svo þér sjáið, að fyrir
mörgu þarf að hugsa, og þér hljótið að sjá það,
að ég hefi engan tíma til þess að láta mér leið-
ast. Ég gleymi næstum sorg minni fyrir ann-
ríkinu.“
Revelstone lávarður horfði lengi þegjandi á
hana, svo hristi hann höfuðið dapurlega. „Ég
skil yður ekki fyllilega,“ sagði hann, „það er
eitthvað bogið við þetta alltsaman, ég finn það
svo glögglega, frú Maloney. Nú þegar ég stend
hér og virði yður fyrir mér, get ég ekki dulið
það, að það hryggir mig sárlega, að jafn ung og
fögur kona og þér eruð, skuli draga sig svona
langt inn í skuggann, frá allri gleði og fegurð
lífsins. Þér eruð alltof ungar, frú Maloney til þess
að ganga í klaustur. Þér útilokið yður hér frá
lífinu, með" því að einangra yður svona eins og þér
hafið gert. Maður gæti látið sér detta í hug, að
þér væruð orðin gömul kona; þér talið þannig.
Hvers vegna viljið þér ekki fara að ráðum mín-
um í þessu? Þér vitið þó, að ég er vinur yðar og
að ég vil yður aðeins það bezta. Ég dáist að
yður og virði yður fyrir allt það, sem þér hafið
komið hér í framkvæmd, en mér leiðist því meir,
að þér skuluð ekki vilja fara eftir vinsamlegum
og skynsamlegum ráðleggingum.“
„Segið mér eitt, Revelstone lávarður," sagði
Barbara og horfði fast á hann. „Leituðuð þér yður
styrks og hugarhægðar á þennan hátt, sem þér
ráðleggið mér nú, þegar sorgin heimsótti yður?
Það er ef til vill óskammfeilni af mér að segja
það, en það eru nú liðin ár og dagar frá því að
hjarta yðar var lostið sínum harmi, og ennþá
hafið þér sjálfir ekki fundið leiðina til huggunar,
ekki einu sinni á þann hátt, sem þér viljið leiða
mér fyrir sjónir, að sé haþpasælust fyrir mig.
Þér viljið að ég fari í ferðalag, og yfirgefi um
tíma þetta einmanalega umhverfi, sem þér haldið
að sé, og að ég fari frá störfum minum, og heim-
sæki yður og skemmti mér með glöðu og
hamingjusömu fólki, við dans og lystisemdir. Mér
verður ósjálfrátt hugsað til þess, þegar við
Pierce vorum í heimsókn hjá yður, hversu dapur
og sorgmæddur þér voruð þá, þrátt fyrir það,
að þér hefðuð margt af kátu og upplífgandi fólki
í samkvæminu hjá yður; þá var þar enginn jafn
dapur og þér sjálfur. Og nú þegar ég vil vera
ein út af fyrir mig, í kyrrð og næði, hér í
Glenns-kastala, þar sem störf mín veita mér
styrk í sorg minni, og ég er í samfélagi við böm
mannsins míns, viljið þér fá mig til þess að yfir-
gefa heimili mitt. Getið þér með nokkurri sann-
gimi krafist þess af mér, að ég geri það sem þér
sjálfir hafið ekki getað gert; það er að finna
gleðina og gleyma sorginni í glaumi samkvæmis-
lífsins?" <
„Þér emð mér gramar, frú Maloney,“ sagði
Revelstone lávarður og stundi við. „En þér megið
ekki bera sorg yðar saman við mina sorg, það
eru ólíkar kringumstæður. Ef að sambúð minni
og konunnar minnar, hefði verið slitið af þeirri
ástæðu, að hún hefði dáið, hefði ég auðvitað
syrgt hana mjög mikið, en þá hefði sorg min
verið allt annars eðlis, og ekki eins bitur. Þegar
sú manneskja, sem maður ann út af lífinu og vill
leggja allt í sölurnar fyrir, táldregur mann, og
treður á tilfinningum manns, tapar maður trúnni
á allt fólk, maður getur engum treyst. Það er
ekki aðeins það, að ég hafi mist konuna mína,
heldur hefi ég einnig mist trú mína á mennina;
sorg min og biturleiki hefir lagst eins og farg
á mig og forhert hjarta mitt, og þess vegna
segi ég að sorg mín, þótt langt sé um liðið
síðan hún henti mig, er ekki sambærileg við
yðar sorg. Þér hafið misst mikið; þér hafið misst
mann yðar, en þér getið ávallt hugsað til hans
með kærleika, og minning yðar um hann verður
mild, verður eins og lýsandi geisli í skugga sorg-
arinnar. En er hægt að segja það um mínar
minningar, og mína sorg?“
„Ó, ég hefi verið óréttlát við yður,“ hvíslaði
Barbara og rétti fram hendumar á móti honum.
Nú skildi hún hann betur. Þau höfðu bæði orðið
fyrir þungbærri sorg; misst það sem þau unnu
heitast, en hvort með sínum hætti. Og þegar
Barbara fór að hugsa betur út í þetta, þá fann
hún, að sorg hennar var léttbær samanborið við
sorg Revelstone.
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Þetta er fínt, maður, að komast í herinn og liafa þig fyrir
yfirmann, — majór!
Majórinn: Jæja, ég skal sjá um, að þú verðir skráður, — geri það
strax í dag.
Oddur: Hvað hún Erla verður hreykin af mér núna,
maður ?
Majórinn: Þú skalt koma hingað aftur eftir svo sem
tvo tíma. Þú mátt telja að þú sért kominn í herinn,
eða svo til -—.“
Oddur: Jæja, elskan! Nú er ég búinn að stíga það stóra
spor. Nú er ég einn af stríðsmönnum Sams frænda —.
Erla: Elsku Oddur — agalega er ég hreykin af þér.
Erla: Ég get séð þig fyrir hugskotssjónum mínum,
í lyftingu á stóru orustuskipi! Hvað þú verður
agalega sætur! Drottinn minn dýri! Ég elska sjó-
herinn!
Oddur: Sjóherinn!?