Vikan - 14.10.1943, Qupperneq 7

VIKAN, nr. 41, 1943
7
<33e$tí kvenkosíur effolli/rvood,
INGRID BERGMAN.
Framh. af bls. 3.
ing. Prófin voru haldin að viðstöddum leik-
urum konunglega leikhússins. Sérhver
umsækjandi átti að leika nokkur atriði, og
á eftir fékk hann umslag, sem innihélt
annað hvort frávísun eða boð um að mæta
við annað próf.
Ingrid var varla byrjuð á fyrsta hlut-
verkinu, þegar prófdómaramir kölluðu til
hennar, að hún skyldi hætta, þetta væri
nóg.
Hún segir, að þessi stund hafi verið
bitrasta stund ævi sinnar. Hún beið ekki
eftir umslaginu, heldur þaut út og fór
heim. Þar læsti hún sig inni í herbergi
sínu og grét.
Næsta dag var hringt til hennar úr
skólanum og spurt, hvers vegna hún kæmi
ekki í næsta próf. Dómendumir höf ðu ekki
þurft að hlusta á hana lengur en í tvær
mínútur til þess að sjá, að hún væri
ágæt.
Ungir nemar við leikskólann fá sjaldan
önnur hlutverk en þau, sem kref jast lítils
annars en að ganga um leiksviðið, þangað
til þeir hafa fengið verulega æfingu í leik.
Ingrid gekk svo vel, að hún var brátt beð-
in um að leika í kvikmynd. En þrátt fyrir
þetta allt hætti hún ekki við skólann fyrr
en hún hafði tekið próf. Til hvíldar frá
lestrinum fór hún í leikhúsið.
Um þetta leyti sást oft með henni ung-
ur og laglegur læknanemi, Peter Lind-
ström að nafni. Árið 1937 giftust þau, og
var hún þá 21 árs.
Skömmu síðar var það, að David Selz-
wick sá hana í fyrstu myndinni, „Inter-
mezzo“ í London. Hann sendi undir eins
mann til Svíþjóðar.
Árið 1939 sigldi svo Ingrid Bergman til
Ameríku. „Frá þeirri stundu, þegar ég sá
Frelsisstyttmia fyrst, var ég hrifin,“ segir
hún hlæjandi, „ég bráðnaði alveg fyrir
Ameríku. Skýjakljúfamir, lyftumar þjót-
andi upp og niður, „ískrem" og allar
mögulegar amerískar uppfinningar, allt
var þetta eins og í ævintýralandi."
Svona var líka töfralandið í Hollywood.
En það steig henni aldrei til höfuðs. Þeg-
ar Selznick sagði henni, að hún yrði að
breyta um nafn, svo að það yrði meiri
ljómi yfir því, svaraði hún: „Nafn mitt
er gott og mér þykir vænt um það. Ef mér
mistekst hérna, þá get ég snúið heim til
Svíþjóðar og verið Ingrid Bergman.“
Næst komu andhtssnyrtingarmennimir.
Ingrid Bergman, sem hefir eðlilegan og
blómlegan litarhátt, skipaði þeim strang-
lega að fara á brott. Þegar hún einstöku
sinnum notar snyrtivörur, þarf hún ekki
hjálpar við.
Svo komu ljósmyndaramir. Þeir vildu
Starfsafmœli blaðamanns.
Skúli Skúlason, ritstjóri Fálkans, átti
25 ára starfsafmæli sem blaðamaður 1.
október síðastliðinn. — Stéttarbræður
hans og vinir héldu honum þá samsæti
í Oddfellowhöllinni og var þar glatt á
hjalla. Skúli varð fastur starfsmaður
hjá Morgunblaðinu 1. okt. 1918 og var
þar* til áramóta 1923. Þá varð hann for-
stöðumaður fréttastofu Blaðamanna, en
fluttist 1926 til Noregs og var fréttarit-
ari margra blaða. Árið 1927 stofnaði
hann, ásamt Vilhjálmi Finsen og
Svavari Hjaltested, vikublaðið Fálkann
og hefir verið ritstjóri hans síðan og
þó dvalið stundum á þessu tímabili í
Noregi, með konu sinni og börnum.
Skúli er tvímælalaust í hópi hinna fær-
ustu blaðamanna á Islandi og vinsæll
Efri mjmdin: Heiðurs-
gesturinn, Skúli Skúla-
son ritstjóri, í miðið.
Til hægri á myndinni:
Jón Sigurðsson frá
Kaldaðarnesi, skrif-
stofustj. Alþingis. Til
vinstri: Valtýr Stefáns-
son ritstjóri.
Neðri myndin: Hsegra
megin við langborðið,
frá vinstri: Kristján
Guðlaugsson ritstjóri,
Pétur Ólafsson, fyrrver. form. Blaðamannafélagsins, Árni Jónsson frá Múla og Bjarni Guðmunds-
son blaðamaður. Vinstra megin við borðið: Thorólf Smith, Jón Magnússon, fréttastjóri útvarpsins
og Jón Þórarinsson fréttamaður útvarpsins. Við háborðið, frá hægri: Ivar Guðmundsson blaðamað-
ur, Jón Sigurðsson skrifstofustjóri, Skúli Skúlason, Valtýr Stefánsson og við hlið hans, næstum í
hvarfi, Vilhj. S. Vilhjálmsson blaðamaður. Við enda borðsins: Svavar Hjaltested framkvæmdastjóri.
mjög af öllum, sem
þekkja hann. Skúli
er formaður Blaða-
mannafél. Islands og
í miklu áliti meðal
stéttarbræðra sinna,
vegna dugnaðar og
ljúfmennsku.
taka myndir af fótum hennar. Hún benti
þeim á, að hún væri engin dansmær. Vildi
hún þá láta mynda sig í skrautlegum sam-
kvæmiskjól? Nei, hún vildi vera í sínum
venjulegu fötum. Hún hefir aldrei leyft að
nota nafn sitt eða mynd til auglýsinga.
Hún fer sjaldau í samkvæmi og hefir aldrei
samkvæmi sjálf.
Hún hefir gaman af því, að tala við
ókunnug'a, sem ekki vita hver hún er, og
hún skrifast á við fólk, sem hún hefir
áhuga á; hún stendur í stöðugum bréfa-
skriftum við bílstjóra í Minneapolis. Ingrid
er hlýleg, blátt áfram, maimleg og einlæg.
En leikkonan vill ekki láta einkenna sig
sem kvenmann með slíka skapgerð. Hún
hefir nú náð hátindi frægðar sinnar og
ætlar ekki að falla þaðan.
Á leiksviðinu var hún hin táldregna
vinnustúlka í „Liliom“, vændiskonan í
„Anna Christie“. í kvikmyndinni sjáið þið
hana sem ævintýrakonuna Creole í „Sara-
toga Trunk“.
Hún vill ekki gera upp á milh leikhúss-
ins og kvikmyndanna; hún vill vera á báð-
um stöðum.
Metnaður hennar í lifinu er að fá að
leika Jean d’Arc. Ingrid líkist „meynni
frá Orleans" furðulega mikið, og hún verð-
ur áreiðanlega mesta leikkonan, sem leik-
ið hefir það hlutverk, frá því að Sarah
Bemhardt lék það.
Þó að vinsældir leikara komi, fari og
gleymist, þá má þessi stúlka frá Stokk-
hólmi búast við því, að frægð hennar end-
ist og geymist lengur en æska hennar og
blómi. Hún sannar þetta sjálf óafvitandi,
þegar augu hennar ljóma af hrifningu og
áhuga á öllu nýju og furðulegu : „Ég get
ekki beðið eftir því, að verða gömul. Það
eru til svo mörg dásamleg hlutverk, sem
ég get ekki leikið fyrr en þá.“