Vikan - 28.10.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 43, 1943
11
1 i
kastala i« i> ' > < > >« < > <« < > (> ■ > ■ ■ i « | <
- 22 Konan í Glenns- i 1
-ASTASAGA-

„Það er bara af því, að þú þarft að rísa upp og
komast í nýtt umhverfi! Það lífgar þig upp, að
búa í bænum. Það mun áreiðanlega verða
skemmtilegt fyrir þig, að eignast ný húsakynni
— og kaupa húsgögn og þess háttar — kven-
fólkinu þykir alltaf gaman að verzla. Við skulum
alltaf hafa mikið af fólki í kringum okkur, og
við skulum taka þátt i samkvæmislífinu sjálf.
Svo skulum við fara í leikhús og borða kvöld-
mat á þekktum matsöluhúsum, við getum líka
borðað úti morgun- og miðdagsmat svo oft, sem
Við viljum!“
Augu hans Ijómuðu. Hann var nærri eins og
glaður skóladrengur, sem kemur heim í skóla-
leyfi sínu. En Barbara hristi að#ins höfuðið.
„Eg hefi enga löngun til að lifa slíku lífi sem
þú býður mér!“ Hún talaði í ákveðnum tón.
„Hugsaðu um það, að ég er ekki ung stúlka —
é g hefi ekki þrótt til þess, að taka þátt í sam-
kvæmislífinu."
Burton varð hálf vandræðalegur á svipinn.
Hann hafði lengi hlakkað til að eiga skemmti-
lega daga í London, eftir að hann væri búinn að
vinna sér fé og frama erlendis. Hann var ekki
búinn að tapa löngun sinni til skemmtanalífsi'
hann var alltaf léttur i lund. En nú fannst hon-
Hm Barbara vera bitrari en hún hafði nokkru
sinni verið fyrr. Hún mundi áreiðanlega valda
Honum miklum vonbrigðum, þegar þau væru gift.
Það, sem hann þráði, var fjörleg og lífsglöð kona.
„Þú mátt ekki halda, að þú sért orðin á eftir
tímanum,11 sagði Ho'ward og hló. „Nú á dögum
eru konur um fertugt — já, allt til fimmtugs —
alveg jafn lífsglaðar og ganga jafnt til skemmt-
ana sem átján ára stúlkur — og þú ert þó ekki
nema þrítug. Ég mundi hafa mjög mikla ánægju
af því, að hafa þig með mér, hvert sem ég fer,
og ég skal sjá um, að þú skemmtir þér vel.“
Varir Barböru titruðu.
„Ó, Howard, bara við gætum gengið tólf ár til
baka! Ég mundi hafa getað skemmt mér fyrir
tólf árum síðan, en nú er ég orðin svo heima-
kær. Ég hefi breytzt svo hræðilega rnikið!"
„Já, því trúi ég mæta vel, að þú hafir breytzt,"
svaraði hann eins og annars hugar, „en það er af
því, að þú hefir reynt svo þungar sorgir og átt
við svo miklar áhyggjur að stríða."
Hún kinkaði kolli.
„Já, ég hefi misst æskugleði mína. Ég get að
vísu vísu verið hamingjusöm, en aldrei jafn
kát og lífsglöð, eins og ég áður var — gleði
mín er flúin frá mér fyrir löngu.“
Hún fitlaði vandræðalega við langa gullfesti,
sem hékk um háls hennar. Hún hafði ómótstæði-
lega löngun til þess að tjá Howard hugsanir sin-
ar, svo að honum yrði ljóst, hvers konar eigin-
kona hún mundi verða, — alls ekki lífsglöð eða
bjartsýn kona, eins og hann óskaði sér. En það
var svo erfitt að klæða þessar hugsanir í búning.
„Howard —“, hún lagði hönd sína mjúklega
handlegg hans, „heldur þú ekki, að það væri betra
fyrir okkur sjálf, að við athugum okkur í svolít-
tnn tima og yrðum aðeins góðir vinir — og bið-
um svo dálítið með að koma fram eins og við
værum trúlofuð, þar til við erum komin í meiri
rólegheit og búin að kynnast hvort öðru að nýju ?
Þessi níu ár hafa fjarlægt okkur hvort frá öðru,
og við þurfum að kynnast aftur.“
Hann hristi höfuðið alvarlegur á svip.
„1 níu ár hefi ég litið á þig, sem tilvonandi
konu mína — unnið fyrir þig og beðið eftir þér!
•Guð minn góður, hvað hugsar þú, Barbara —
ætlar þú að bregðast trausti nunu og hufa mig að
leikfangi?“
„Finnst þér þetta vera réttmætt, að tala svona
við mig?“ spurði Barbara og brosti biturlega.
„Það, sem ég sagði, var aðeins af góðri hugsun
við þig, af þvi að ég finn það sjálf, hversu hræði-
lega gömul ég er orðin, bæði andlega og líkam-
lega. Ég vildi einmitt koma vel fram við þig og
ekki dylja þig neinu, til þess að þú værir engum
skyldum bundinn við mig, ef þú ekki ert sjálfur
fullkomlega viss um, að þú getir orðið hamingju-
samur með mér.“
„Góða Barbara, auðvitað verð ég hamingju-
samur í nærveru þinni! Vertu nú ekki svona
barnaíeé'!"
Hann þagnaði án þess að vita, hverju hann ætti
að bæta við, og nokkru síðar sá Barbara hvar
Ethnee kom hlaúpandi neðan garðinn á móti
þeim. Hún gat ekki hjá þvi komist, að veita
eftirtekt yndisþokka stjúpdóttur sinnar; hennar
kviku og léttilegu hreyfingum, og frjálsræðinu í
fasi hennar.
„Þama kempr Ethnee," sagði hún og brosti,
„hún er orðin fríð stúlka, sýnist þér það ekki?“
„Jú, hún er regluleg fegurðardís.“
Rómur Burtons var þrunginn aðdáun, og hann
hafði ekki augun af ungu stúlkunni.
„Revelstone lávarður er að fara af stað!“ kall-
aði Ethnee með sinni skæru unglings rödd
„Hann vill ekki bíða eftir morgunverðinum, en
ekur nú strax heim. Hann heldur, að hann geri
ónæði.“
Hún brosti svo sást í hvitar tennur hennar,
en Barbara hleypti brúnum, þegar hún heyrði frá-
sögn hennar.
„Hvað er nú að! Revelstone lávarður verður
að borða með okkur morgunverð! Það nær ekki
nokkurri átt, að hann fari í burt á þennan hátt!“
„Hann vill víst ekki bíða. Bifreiðin hans stend-
ur í gangi úti fyrir dyrunum — hann er víst
alveg að renna af stað núna á stundinni.
„Ég verð að reyna að stöðva hann!“ Barbara
roðnaði ofurlitið og snéri sér að Howard.
„Ethnee verður þér til skemmtunar, á meðan
ég hleyp heim að húsinu. Ég get ekki til þess
hugsað, að gestur minn fari burtu á þennan hátt,
sem hann ætlar!“
Hún beið ekki eftir svari, en gekk hratt í
burtu, og Ethnee og Howard urðu ein eftir í
blómagarðinum. En áður en Barbara var komin
heim að húsinu, heyrði hún bifreiðarhljóðið, og
hún vissi, að nú hafði Revelstone lávarður yfir-
gefið Glenns-kastala án þess að kveðja hana.
Tárin komu fram í augu hennar. Hennar
gamli trygglyndi vinur hafði þá búist við, að
honum væri þar ofaukið, nú þegar Burton var
kominn, og þess vegna mundi hann hafa farið
heim til sín. Hann mundi auðvitað hugsa með
sjálfum sér, að hann hefði skilið við hamingju-
sama elskendur niður í blómagarðinum — en
ekki konu, sem hafði misst sínar hugljúfustu
vonir, og sem fann svo átakanlega sárt til þess,
að beztu dagar ævinnar væru liðnir.
Barbara beit saman vörunum. Það var eins og
kökkur í hálsi hennar, sem næstum ætlaði að
kæfa hana, hún hljóp upp stigann og fór til
herbergis síns og læsti hurðinna á eftir sér.
„Ég verð að vera einsömul um stund,“ sagði
hún við sjálfa sig og stundi við. „Ég þrái mest
að dylja sjálfa mig.“
Hún settist á rúm sitt og grúfði andlitið niður
í sængurfötin. Hjarta hennar sló ört, eins og á
henni hvíldi þungt farg; henni fannst líf sitt
óbærilegt.
Hún vissi — hún hugsaði til þess með bitur-
leik — að öll þessi ár hafði hún hlakkað til þess
augnabliks, er Howard kæmi heim til hennar.
Hún hafði treyst á hans innilegu ást. Hún vissi
vel, að það voru mjög fáir menn, sem gætu verið
svo trygglyndir, að vera án kvenna svo árum
skipti, en hún hafði trúað þvi, að Howard væri
það. Bréf hans höfðu ætíð borið með sér um-
hyggju hans fyrir henni og höfðu verið þrungin
af ást; hann hafði líka verið henni trúr, en nú
skildi hún, að hann hafði aðeins verið trúlyndur
draumadís þeirri, sem hann sjálfur hafði skapað
sér, en ekki þeirri raunverulegu, lifandi konu, sem
beið hans.
Hún skalf af kulda, þrátt fyrir þennan hlýja
vordag — og með vaxandi kvíða hugsaði hún um
þá ókomnu tíma, er biðu hennar. Hún sá sjálfa
sig í anda i þeim gleðskap, sem hún yrði að taka
þátt í, án þess að finna \til gleði af því sjálf.
Hún sá, hvernig hún mundi reyna að vera glöð
og hamingjusöm, og hvernig það mundi ætíð mis-
takast, og hún fann til þess með bitrum sárs-
auka, hvernig hún jafnan mundi verða manni sin-
um til óhamingju; kona, sem hann aðeins hefði
kvænst af heiðarleik, sem hvorki mundi gera hon-
um sóma né gleði.
Tárin streymdu niður kinnar hennar. Henni
fannst, að örlögin hafa leikið sig grimmilega
hart. 1 gegnum allt lif sitt hafði hún átt við
mótlæti að stríða — hún hafði aldrei í raun og
veru verið hamingjusöm ■— og nú var hún orðin
auðmjúk og undirgefin skapanomunum! Hún
hafði orðið að bergja þann beizkasta bikar, sem
kona gat orðið að drekka, og hún fann, að
nú var hún ekki jafn ,mikils virði fyrir þann
mann, sem áður hafði fallið tilbiðjandi að fótum
hennar.
Loksins reis hún upp af rúmi sínu. Hún varð
að þvo tárin af vöngum sínum, og lagfæra hárið,
sem nú var úfið, áður en hún hitti Howard
aftur. En um leið og hún gekk rólega að þvotta-
skál sinni í herberginu, sá hún allt í einu út um
gluggann, hvar Howard og Ethnee komu gang-
andi hlið við hlið up peftir hlaðvarpanum.
Heit vorsólin hellti geislum sínum yfir þau,
yfir þessa ungu fallegu stúlku, er sjálf var eins
og sólargeisli og yfir þennan háa hérðabreiða og
kröftuglega mann, sem eftir sinn langa starfs-
tíma, þráði nú skemmtanir og lystisemdir og vildi
njóta ávaxta verka sinna — Howard, sem stóð í
blóma lífs síns, fríður og gjörfilegur.
Þau hlóu um leið og þau ösluðu yfir grasið.
Howard hafði auðsjáanlega verið að segja Ethnee
eitthvað skemmtilegt, því Ethnee horfði á hann
og ljómaði af gleði, hún horfði spyrjandi á hann,
og Howard brosti til hennar — ánægður með
sjálfan sig og ánægður með hinn fríða áheyranda
sinn. '
Barbara horfði á þau, og svo skellti hún uppúr,
og hló kalt og beiskjulega.
„Nú svo þannig er það —“, muldraði hún. —
„Ethnee hefir unnið það, sem ég hefi tapað?
Hún hefir sennilega fengið rúm í hjarta hans?
Það rúm sem ég átti."
Hún var fölari en hún átti að sér að vera,
þegar hún dró gluggatjöldin fyrir gluggann á
herbergi sinu. Undarleg tilfinning greip hana,
henni fannst sem hendi dauðans vera strokið um
herbergið — að hún um tíma og eilífð hefði
jarðsett ástina.