Vikan - 11.11.1943, Blaðsíða 1

Nr. 45, 11. nóvember 1943
GUSTAF V. SVÍAKONUNGUR
Svíar hafa, eins og margar aðrar pjóðir, átt erfiða aðstöðu undanfarín ár. Þeir
hafalagtmiklastund á að vernda hlutleysi sittogvirðingu í ógnum styrjaldarinnar.
Deim hefir enn tekist hvorttveggja, og í pessari baráttu er hinn aldraði konungur
mikilsvirtur leiðtogi.
SVÍAR njóta mikillar virðingar sem
tápmikil og gagnmenntuð þjóð, ekki
einungis á Norðurlöndum, þar sem
litið er upp til þessa „stóra bróður“, held-
ur og um allan heim.
Einar skáld Benediktsson segir í einu
af sínum gullfallegu kvæðum, „Gamalt
lag“, um Svíana og menningu þeirra:
— — Stokkhólmur langt svo sem augað eygði
á yztu forvöð múrana teygði,
með blikandi hafsöltum borgarálum,
borinn til aðals, af landi og sjó.
Vorið hljómaði af háreystum skálum;
í hlynum kvöldloftið andann dró.
Á göflum og turnum gamallar frægðar
glitruðu rúður, sem hlífar fægðar.
Vínskálafiðlarinn strengina stillti.
Stofuna Hásvía múgur fyllti.
Þai' sumbluðu í hópum þeir öldnu og ungu,
með augu köld, en hæverskan brag,
miklir og prúðir, mjúkir á tungu
og mjaðarglaðir hinn vorlanga dag.
Um allt skinu sumarsins hvitu húfur —
en hér og þar blakti við norskur skúfur.
Þá bárust mér tónar af öldnum óði
frá einum streng yfir hljómanna flóði,
um áranna haf, yfir allt, sem var liðið,
sem innst mína lund og minning skar.
— Þeir kváðu af hjarta og eðli öllu,
þeir áttu jafnt heima í koti og höllu,
með hámenning álfunnar snotrir og snjallir
þeir sniðu sig jafna eigin þjóð,
því námust þeir fljótt, því unnu þeir allir,
því undraðist veröldin Svíanna ljóð,
og háir í marmara og málmi þeir glóðu
því miklir í lýðsins anda þeir stóðu.
Já, þetta var listin, sú heilaga, háa,
að hækkast ei yfir hið daglega lága,
að stilla ei hjartnanna hörpur að nýju,
að hljóma þeim næst, því það er þeim kærst;
að forðast ei leik hinnar léttu gígju,
að leita ei neins af því það sé fjærst —
og bliki þér sjónir af bjartara degi
að bera þær varlega á annara vegi.
Framhald á bls. 3.