Vikan - 11.11.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 45, 1943
Við sjávarmálið stóðu nokkrar konur og börn,
og horfðu með angistarfullu augnaráði út á sjó-
inn til fiskibátarins, sem var í brimgarðinum fyrir
utan. Þar háðu mennimir örvæntingarfulla bar-
áttu við hinar þreytandi, himinháu öldur hafsins.
Það leit svo út sem báturinn mundi á hverju
augnabliki molast mélinu smærra og við hverja
öldu sem reis, heyrðist angistarfullt hljóð og
stimur frá fólkinu, sem í landi var — átakanleg
og aumkunarverð hljóð.
Það var búið að setja björgunarbátinn fast
niður að flæðarmálinu, hann átti aðeins eftir að
komast á flot, og mennimir, sem allir voru orðn-
ir þjakaðir, eftir erfiðið við að setja þennan
þunga bát niður lausan sandinn stóðu nú og biðu
lags, að aldan lyfti honum. Þeir urðu að gæta
sín fyrir briminu, að það sópaði þeim ekki með,
þegar það æddi upp á sandinn. Konurnar og
bömin þorðu ekki að ganga nær sjónum, heldur
stóðu spölkorn frá uppi á ströndinni. Flest þetta
fólk, sem stóð þama átti menn sina, feður eða
bræður úti i fiskibátnum. Konumar báðu í hljóði
og töldu perlurnar á bænafestinni sinni.
Barbara sleppti armi Blake. Hún hafði komið
auga á Revelstone lávarð i því, að hann stökk
upp í björgunarbátinn, og hún þurfti að tala við
hann, hún mátti til að segja honum það, áður en
hann legði líf sitt í hættu á hinu tryllta hafi.
Hann varð að heyra sannleikann frá hennar eigin
vömm, áður en hann færi, ef hann kæmi ef til
vill ekki aftur — hann varð að fá að vita, að hún
elskaði hann!
Hún hljóp af stað niður votan sandinn —
hljóp næstum blindandi, án þess að gera sér
grein fyrir hættunni af freyðandi öldunum, sem
runnu langt upp eftir sandinum við aðsogið.
Stormurinn feykti hárinu um andlit hennar, og
munaði minnstu, að hann rifi hana um koll. En
Barbara hafði skyndilega fengið þrótt og krafta
— krafta, sem voru storminum yfirsterkari.
„Richard — Richard!"
Hún hrópaði nafn hans eins hátt og orka henn-
ar leyfðu, en það var engin von til þess að rödd
hennar gæti borist til eyma hans i gegnum nið
sjávarins og hvin stormsins. Rokið reif stór tré
upp með rótum og feykti þeim flötum til jarðar,
og feykti þökum af húsunum, og hafið, þetta
hræðilega úfna haf beljaði við ströndina, eins og
það væri tilbúið að gleypa allt í sig!
Gamall fiskikarl, sem var orð'inn alltof hrum-
ur og vesæll til þess að geta nokkurt gagn gert
við það, að setja björgunarbátinn á flot, greip í
kápu Barböru með báðum höndum og dró hana
til baka.
„Þér megið ekki fara feti nær sjónum, frú!“
kallaði hann skipandi. „Hver haldið þér að geti
heyrt, hvað þér segið í svona veðri? — Sjáið
þér, hvemig sjórinn lítur út núna! Það má telj-
ast kraftaverk, ef björgunarbáturinn nokkru
sinni kemur heill aftur að landi!“
Barbara reyndi að slíta sig lausa frá gamla
manninum, en Ethnee tók skyndilega utan um
hana, með sínum ungu og sterku örmum og
leiddi hana upp sandinn.
„Vertu róleg, Barbara — við verðum að
standa hér, þar sem við emm; því ef við reynum
að aftra Howard og Revelstone lávarði frá því
að fara, þá kemst björgunarbáturinn alls ekki
út. Og þar að auki, mundu þeir ekki vilja hætta
við að fara, þó þeir heyrðu til okkar!"
Ethnee þrýsti Barböru fastar að sér.
„Það eru forlögin, sem hafa leitt þá til Glenns-
kastala — sem hafa stjómað því, að þeir hafa
búið í sama húsi, sem hafa vakið þá á sama
tima — þinn vin og minn vin, Barbara! Við
erum öll undir handleiðslu guðs í dag. Allt sem
gerist mun vera hans vilji!“
Veslings unga stúlkan reyndi að vera róleg og
hafa stjóm á tilfinningum sínum, en hjarta henn-
ar var fullt af angist og kvíða, þegar hún sá
björgunarbátinn skríða út freyðandi brimlöðrið.
Himinhá alda valt að bátnum, en hann braut hana
og komst fram úr henni, svo var allt stillt augna-
blik, rétt eins og öldurnar væru að safna kröft-
um til næstu atlögu.
„Ó, guð minn góður, fær þú mér Howard heil-
an á húfi í land aftur! Við ætlum að halda brúð-
kaup okkar eftir þrjá daga! Heilaga, María,
frelsa þú Howard!"
Ethnee slepti takinu af mitti Barböru. Nú gat
hún hvorki séð björgunarbátinn eða litla fiski-
bátinn — aðeins óendanlegar rastir af hvítum
ólgandi bylgjum. Stormurinn þyrlaði sandinum
upp í þring um þær, hann var líkur gráu skýi.
Þeir fáu gömlu menn, sem eftir stóðu á strönd-
inni hristu höfuðin vonleysislegir á svipinn. Mað-
ur heyrði stunur og kvein kvenna og skæran og
angistarfullan grát barnanna.
Barbara kraup á kné við hliðina á Ethnee.
„Richard," stundi hún, „elsku Richard minn!
Ég bið þig um líf hans, góði guð — aðeins, að
hann fái að lifa! Lát þú hann koma aftur til
mín! Lát ekki hafið svelgja hann! Við — við
MAGGI OG RAGGI.
Maggi; Heyrðu afi, þú veizt
um kjúklingana, sem við höf-
um verið að ala úti í bakgarð-
inum?
Afi: Já.
Maggi: Jæja, ?n við höfum
sex kjúklinga, en fáum bara
fimm egg á dag!!! Það er eitt-
hvað bogið við það!!
Afi: En einn af þeim er hani,
og hann verpir ekki eggjum!
Maggi: Nú sltil ég, hvernig
í öllu liggur. Hann er náttúr-
lega að draga úr stríðsfram-
leiðslunni, báninn sá arna!!
þráum svo hamingjuna! Við höfum bæði lengi
beðið eftir hamingju — svo hræðilega lengi!"
Hún bað upphátt -—- og skeytti engu, þótt
einhver heyrði til hennar. Ethnee bað líka hátt.
Hver einasta kona á ströndinni baðst nú fyrir,
og hver fyrir sínum ástvini. Það hugsaði hver um
sig og sína, án þess að hafa tíma til að veita
umhugsun þeim öðrum, sem börðust við hættu
hafsins. Þær hugsuðu aðeins um þann eina, sem
stóð hjarta þeirra næst. Þeim fannst sjálfsagt,
að allir aðrir legðu sig i hættu, til þess að
aðeins þeirra eini kæmist lifs af.
Barböru var það ljóst, að þessa stundina, var
hún ekki vitund öðruvísi gerð en annað fólk. öll
hennar margra ára sjálfsafneitun og fómarlund
var nú alls ekki megnug, að stjóma tilfinningum
hennar þetta augnablik. Hún gat ekki hugsað um,
nema. ástvin sinn, aðeins sinn eigin ástvin, og
lét sér á sama standa um sorgir allra annara —
aðeins hennar eigin angist gagntók hana! Hún
hrópaði til guðs og bað hann að frelsa Richard
Revelstone, en hún nefndi ekkert annað nafn.
Hjá henni var nú aðeins þessi eini maður fyrir
öllu.
Hún skildi nú — ef til vill of seint — að af
þeim þremur mönnum, sem höfðu elskað hana,
var það aðeins Revelstone lávarður, sem sam-
ræmdist henni í einu og öllu. 1 eðli Richards
Revelstone hafði hún fundið sitt eigið eðli og
það, sem hún hEifði haldið' í öll þessi ár, að að-
eins hefði verið vinskapur, hafði í rauninni. verið
ást — þessar djúpu, tryggu tilfinningar, þessi
skyldleiki milli sálar og hugsana, voru þegar allt
kom til alls, þýðingarmeiri milli manns og konu
heldur en eintóm ástleiðsla og sveimhugakenndir
draumar æskunnar.
Já — í þessi níu ár höfðu þau nálgast hvort
annað meira og meira, án þess þeim sjálfum væri
það ljóst, að hverju stefndi á milli þeirra. Og nú
— nú þegar þau skildu bæði, hvernig málum var
komið, nú þegar ástip hafði brotizt fram í sinni
réttu mynd, nú þegar hjarta Barböru hafði vakn-
að til lífsins að nýju og sá maður, sem hún elsk-
aði, hafði fundið aftur trúna og vonina á farsælt
líf, var það þá mögulegt, að það væri ætlun
guðs að eyðileggja þetta allt saman ? Mundi hafið
nú taka ástvin hennar frá henni, ástvin þann,
sem Barbara hafði nú fundið, sem hún hafði
vonað, að mundi verða hennar fyrir allt lifið?
„Ó, guð, bjarga þú honum! Ó, Jesú, vertu
miskunnsamur! Ó, Jesús minn, hjálpa þú mér!“
Hún hélt höndunum fast upp að brjóstinu.
Henni fannst hún þurfa að halda um hjarta sitt,
því það barðist svo vilt. Bara að vindurinn og
brimið vildi hætta svo litla stund! Bara ef guð
vildi segja: „Verði logn!“ — En guð sagði ekki
neitt.
„Heilaga María — bið þú fyrir oss!“ Rómur
Ethnee heyrðist rétt hjá Barböru. Bæn hennar
barst með storminum og heyrðist gegnum hann
til þeirra, sem næstir voru. Það var nú ekki ein
manneskja á ströndinni, sem ekki bað. Gnýr
hafsins varð hærri og hærri og þyngdist
alltaf — ekkert annað heyrðist en dunandi
brimhljóðið, þegar bárurnar veltust hvor á fæt-
ur annari og hvítfreyðandi löðrið skall upp á
steinana við ströndina.
Barbara söklt æ dýpra og dýpra í angist sinni
og vonleysi. Aldrei fyrr í lífi sínu hafði hún beðið
jafn heitt og nú. Hún hafði gleymt Ethnee —
hún hafði gleymt Howard — hún hafði gleymt
hverri einustu manneskju á jörðinni, utan þeim
eina, sem hún nú bað fyrir, hún bað aðeins fyrir
honum, sínum nánasta ástvini!
Skyndilega heyrðist óttaslegin konurödd hrópa:
„Það féll einhver útbyrðis af björgunarbátn-
um! -— Það var einhver, sem drukknaði!“
Hróp hennar bergmálaði í brjóstum allra hinna,
og það var ekki ein einasta kona stödd þar, sem
ekki fékk sáran sting í hjartað, og angistin jókst,
varir þeirra titruðu, og þær voru náfölar. Hver
var það. sem sjórinn hafði tekið, sem fyrstu
fórn ? Var það Mike Cregan — eða Tim O’Hag-
an? Var það Shane O’Dovagn? Eða var það