Vikan - 01.02.1945, Side 4

i
4
VIKAN, nr. 5, 1945
Leiktu á fiðiuna —
fyrir mig einan —
Smásaga eftir Henri Duvernois.
Ahverju kvöldi lék kvennahljómsveit,
„Tatarastúlkunnar“ stóð á auglýs-
ingunum í litla veitingahúsinu.
Á hverju kvöldi fékk monsieur Desco-
met sér sama sætið nálægt hljómsveitinni,
og hann brosti til stúlknanna, þegar þær
stilltar og kurteisar tóku sér sæti bak við
nótnastólana. Mademoiselle Berte, sem
ennþá var í stuttum pilsum, og með flétt-
ur, sem lágu á bakinu, sat við slaghörp-
una. Mademoiselle Lise lék fyrstu fiðlu og
stjórnaði hljómsveitinni; auk þess voru
þrjár aðrar.
Mademoiselle Lise var frá Belgíu —
mademoiselle Berte frá Norður-Frakk-
landi — engin stúlknanna var tatari, en
það gerði ekkert til, þær voru allar lag-
legar og heiðarlegar stúlkur, og það voru
þær kröfur, sem gestgjafinn fyrst og
fremst gerði.
Á mínútunni eitt komu annað hvort
feður eða mæður til þess að sækja ,,tatara“
dætur sínar, sem læddust út, strax og þær
höfðu leikið síðasta lagið, og lófatak
áheyrendanna dundi.
Þá reis monsieur Descomet líka úr sæti
sínu, þegar hann hafði tæmt það, sem eft-
ir var í bolla sínum og gekk hljóðlega í
burtu.
Eins og maður getur ímyndað sér, þá
hafði ástarguðinn Amor líka komið inn í
‘veitingahúsið ásamt stúlkunum, sem voru
ungar og fallegar.
Monsieur Descomet, sem var á fertugs-
aldri, ríkur og piparsveinn, hann hafði
ekki verið lengi að velja. Hann var kurteis
og lítillátur maður, svo að hann hafði ekki
verið kröfuharður. Mademoiselle Lise var
of merkileg með síg og örugg — mademo-
iselle Berte var of ung, svo voru tvær ung-
ar stúlkur með leiftrandi svört augu, sem
horfðu ástleitin á gestina undir löngum,
svörtum augnahárunum, honum leizt ekki
á þær. Þá var eftir lítil, snotur stúlka, sem
stóð fyrir aftan, næstum falin bak við
tjald. Þar sem hún stóð 'þarna og lék á
fiðluna sína og horfði niður, fannst
monsieur Descomet hún hlyti að vera efni
í mikla listakonu.
Hún var mjög fríð, með beint, dálítið
stutt nef og fallegan alvarlegan munn.
Þegar hún lék, þá lagði hún alla sál sína í
leikinn. Á eftir faldi hún sig feimnislega
á bak við tjaldið. Monsieur Descomet elsk-
aði hana af því að hún var svo bljúg og
feimin.
Hann sagði við þjóninn:
„Heyrið, Eusébe, hvað heitir litla stúlk-
an, sem er alltaf hálffalin bak við tjaldið?“
„Það er mademoiselle Sophie. Vinkonur
hennar stríða henni alltaf.“
Hann þorði ekki að halda áfram að
spyrja. En eins og allar óframfærnar sálir,
þá dreymdi hann yndislega drauma. Hann
dreymdi um að nema hana á brott úr veit-
ingahúsinu og fara með hana heim í fall-
ega húsið sitt. Hann sá í anda falleg kvöld,
þegar hún léki fyrir hann einan.
Kvöld eitt um lokunartíma, sá monsieur
Descomet að komin var rigning. Hann
hafði regnhlíf með sér, og þegar made-
moiselle Sophie kom út úr veitingahúsinu,
áræddi hann að ávarpa hana.
„Má ég fylgja yður heim, mademoiselle
— eins og þér sjáið, þá er ég með regn-
hlíf —.
Mademoiselle tók tilboði hans — já, og
hún leiddi hann meira að segja.
Þegar þau leiddust eftir götunni, fór
monsieur Descomet að tala um hljómlist.
Mademoiselle Sophie varð undir eins þögul
— það leið dálítil stund áður en hún fór
að tala aftur, og þá talaði hún aðeins um
vinkonur sínar.
„Þér getið ekki ímyndað yður, hvað þær
eru óvingjarnlegar við mig, monsieur,"
sagði hún.
Hann dirfðist að þrýstá handlegg henn-
ar. Svo sagði mademoiselle Sophie honum
frá því, að hana dreymdi um — framtíð
örugga og hamingjusama — ekki með ung-
um manni, nei, hún þráði frið og ró, lítið
[ VEIZTTJ—?
1. Hver var Walt Whitman og hvenær
var hann uppi?
2. Hvenær og hvar fæddist Bjarni Thor-
arensen ?
[ 3. Hvenær andaðist Alexander mikli og
hve gamall var hanri þá?
4. Eftir hvern er þetta erindi og úr hvaða
kvæði:
Sést því á
sumri miðju
fjalls á skrauthnúfum
skartið vetrar;
þvi vill ei heldur
þiðna á vori
: himinhrím
á höfði öldunga.
5. Hvenær var rithöfundurinn Jules
Verne uppi og hverrar þjóðar var
hann?
■ 6. Hver var Quintus Horatius Flaccus
og hvenær var hann uppi?
■ 7. Eftir hvern er Gullna hliðið?
: 8. Hver var Oskar Wilde?
[ 9. Hvar er borgin Karlsbad og hve há
er íbúatala hennar ?
10. Hver er Franz Lehar?
Sjá svör á bls. 14.
fallegt hús í úthverfi bæjarins. —Það var
eins og talað út frá hjarta Descomets.
Þegar hann kvaddi hana áræddi hann að
segja:
„Má ég fá að fylgja yður heim einhvern
tíma seinna, mademoiselle ?“
„Með mestu ánægju, monsieur!“
Daginn eftir var ekki talað um annað
í hljómsveitinni en að sú „mállausa“ hefði
unnið stóran ástasigur — það nefndu þær
Sophie. Og þetta uppnefni þarf skýringar
við. Sophie lék nefnilega ekki, heldur lézt
gera það. Með boganum sínum, sem var
smurður með sápu í staðinn fyrir harpiks,
fylgdi hún eins vel og hún gat hreyfingum
hinna. Þegar lagið var búið, faldi hún sig
bak við tjaldið, af því ‘að hún fann, að hún
átti ekkert í hrifningu áheyrendanna.
Gestgjafinn hafði valið hana af því að
hún var falleg, og af því að hann vildi
gjarnan hafa fleiri í hljómsveitinni — í
veitingahúsinu við hliðina var tólf manna
hljómsveit.
Mademoiselle Sophie þráði af öllu hjarta
að finna mann, sem vildi kvænast henni og
bjarga henni úr þessu leiðinlega hlutverki.
Svo að monsieur Descomet var eins og
sendur af himni ofan.
Þegar tímar liðu nægði honum ekki
að fylgja henni að dyrunum — kvöld eitt
læddist hann inn. Fölur af geðshræringu,
gekk hann inn í litla, fátæklega herbergið
hennar, sem var baðað í tunglsljósi. Þau
stóðu lengi saman við gluggann án þess
að tala — Sophie stóð fast upp að honum,
og hann þorði ekki að hreyfa sig. Hann
horfði á hana.
„Mikið er dá — dásamlegt útsýni hérna,“
stamaði hann.
Svo sneri hann sér í burtu frá glugg-
anum og opnaði fiðlukassann, sem lá á
borðinu.
„Leiktu fyrir mig,“ sagði hann. „Það
væri dásamlegt í — í tunglskininu — leiktu
fyrir mig einan------“.
Stúlkan var orðin mjög föl. Nú var
draumurinn hennar búinn — hún tók
ósjálfrátt fiðluna sína og bogann. Nú varð
hún að játa allt. Monsieur Descomet mundi
verða vonsvikinn og reiður. Hann mundi
fara og taka með sér alla von hennar um
rólega og örugga framtíð, sem hún þráði
svo ipjög. '
„Viljið þér ekki gera það fyrir mig,
mademoiselle, Sophie?“
Þá datt henni allt í einu ráð í hug.
„Ég vildi ekkert gera fremur,“ sagði
hún, og rödd hennar skalf, ,,en öll hljóm-
list gerir mig svo óhamingjusama. Sjáið
þér til, fyrsti og eini unnusti minn kenndi
mér að leika á fiðlu. Hann var dásamlega
fallegur. I hvert skipti, sem ég tek bogann
í hönd mér, minnist ég hans!“
„Þér elskuðuð hann?“
„Já, af öllu hjarta!“
Örvinglaður af afbrýði tók hann bog-
ann af henni.
„Látið mig fá hann. Ég vil heldur tala
við yður.“
Framhald á bls. 14.