Vikan - 07.06.1945, Blaðsíða 11

"VIKAN, nr. 23, 1945
II

IAIIA
Framhaldssaga:
Eftir MAZO D E LA ItOCHE.
HMUMtilUIIIHHHIUMfl »n,
21
iiuiuuiiuimiHinHHiHHiHiiiuiiniiiHiiniMHHiHiniiiiuiHnMmuimiiniuinn’*
„Ó, af því a8 það er svo gaman að vera maður,
meira að segja fúllyndur maður. Ég á. bara við
það, að hann óskar þess oft, að hann bæri ekki
slíka byrði sem ég er.“
„Þú ert honum engin byrði lengur," sagði
Renny. „Nú er komið að mér að sjá fyrir þér.
ekki satt?"
„Vill nú annar hvor ykkar vera svo góður aö
ná í hattinn minn?“ sagði Dúfa. „Hauin liggur
undir trénu."
Renny ýtti þungum greinunum til hUðar, þær
efstu teygðu sig upp í loftið eins og fómandi
handleggir: Ilminn af ofþroskuðum eplunum lagði
upp úr grasinu. Hendur Rennys urðu fullar af
litlum laufblöðum og agnarlitlum, hræddum skor-
•dýrum, þegar hann reyndi að ná í dýrgripinn.
Vaughan lagði nú af stað heimleiðis, og Dúfa
jhljóp á eftir honum- og sýndi honum nú, þegar
þau bjuggu ekki lengur saman, ást sína á svo
.áberandi hátt, að Renny, sem var ekki vanur
því að hirða um tiifinningar annara varð mjög
•undrandi.
Að því er viðvék Alayne, furðaði hún sig meiia
og meira á þessu fólki, sem hún hafði nýlega
tengzt, það var svo allt öðruvísi en hún og gamla
-vinafólkið hennar. öll íramkoma Whiteoak-fjöl-
skyldunnar fékk fyrra lif hennar til þess að sýn-
ast tómt, já, næstum því litlaust. Afleiðingin hjá
Jienni sjálfri af þessu breytta umhverfi, voru
ýtnislegar tilfinningar, sem hún mundi ekki, að
hún hefði þekkt áður. Stundum varð hún þung-
lynd og hrædd, en á öðrum tímum var hún ofsa-
kát, af því að hún hafði það á tilfinningunni að
eitthvað dásamlegt mundi koma fyrir hana.
Renny kveikti sér í vhidlingi og leit alvarlegur
4 hana.
„Mig grunaði alls ekki að þú mundir verða
svona hrygg vegna gamla trésins," sagði hann.
„Hvers vegna sagðirðu mér það ekki áður?“
Hann horfði innilega á hana.
„kig vildi ekki gera alitof mikið uppistand. Ég
hélt, að þér mundi finnast ég vera heimsk. Allir,
sem raunverulega þekkja mig, hefðu undir eins
akilið mig. En — þú þekkir mig varla. Og ekki
get ég álasað þér fyrir það."
,,Ég vildi óska, að ég skildi þig. Ég skil betur
hesta og hunda en kvénfólk. Það hefi ég aldrei
skilið. Ég vissi ekkl fyrr en tréð lá á jörðinni,
og ég af tilviljun leit framan í þig, að ég hafði
sært þig. Ég sver það, að ég hefði aldrei gert
það — en þú varst svo sorgmædd á svipihn. Þú
veizt ekki, hvað mér finnst ég vera mikill glæpa-
maður." Hann sparkaði í stofninn til þess að
leggja meiri áherzlu á orð sin.
„Gerðu þetta ekki!" sagði hún, „gerðu trénu
ekki meira mein."
Hann stóð hreyfingarlaus á milii trjánna, og
hún gekk til hans. Hann laðaði hana að sér. Hún
furðaði sig á þvi, að hún hafði ekki tekið eftir
þvi fyrr hvað hann leit vel út. En hún hafði heldur
ekki séð hann starfa úti fyrr. Hún hafði aðeins
séð honum bregða fyrir áhestbaki. Inni hafðihenni
alltaf fundizt hann hálfólundarlegur, þó að hann
væri alltaf kurteis við hana; og henni hafði alltaf
fundizt hann vera of öruggur uni mikilvægi sitt,
sem húsbóndinn á heimilinu. En eins og hann
hafði staðið þama og haldið á öxinni, magur i
andliti með hvöss, brún augu, fannst henni eins
og hann væri sjálfur andi skóganna og vatn-
anna. Hún tók eftir því að jafnvel eyru hans
voru mjó, og hárið óx niður í odd á ennið.
Hann liafði kastað frá sér öxinni, þegar þau
Forsaira • wakefleld Whiteoak, nfu
® ' ára gamaU drengur, mjór
og magur, er að leika sér makindalega úti
1 náttúrunni, þegar Renny, elztl bróðir hans,
kemur að honum og ávítar hann fyrir að
vera að slæpast, i stað þess að læra hjá
séra Fennel. Renny tekur af honum marm-
arakúlur, sem drengurinn hafði verið að
leika sér með. Wakefleld fer að gráta, en
röltir síðan af stað til prestsetursins en
kemur við hjá frú Brawn og fær lánað sítrón
og fleira. Ekkert verður úr kennslu, því
aéra Fennel gefur honum frí, og drengur-
inn fer heim að borða. Aðalheiður er 99
ára og vonast til að verða 100. Renny er
orðinn húsbóndi á Jalna; Magga, systir
hans er íertug, en ógift. Aðalheiður ætlar
að hlýða Wakefield. Hann sieppur og Renny
gefur honum kúlumar aftur og nokkra
aura. Emest Whiteoak er orðlnn sjötugur
og frá því var sagt síðast, að hann þyldi
Ula rifrildl móður slnnar. Hann er nú að
dekra við hana. Emest fer siðan inn til sín.
Eden kemur inn Ul hans tU þess að segja
honum frá áhyggjum sinum. A sama tíma
fer Renny inn til Nikulásar frænda sins tU
þess að tala við hann um Eden. Piers hittir
á laun ástmey sína, Dúfu, sem er alin upp
hjá Vaughanfjölskyldunni og er dóttir
Maurice, sonar þeirra hjónanna. Fjölskyld-
an á Jalna er mikið á móti Dúfu. Dúfa
samþykkir að giftast Piers, hvenær sem
hann viU. Þau ákveða að strjúka að heim-
an einn dag og gifta sig, án þess að láta
nokkum vita það fyrirfram. Þau gera eins
og þau höfðu ákveðið, gifta sig í öðrum bæ
og búa á gistihúsi. Þau fara svo tii Jalna
daginn eftir. Þar lendir aUt í uppnámi.
Piers og Dúfa em samt að lokum tekin i
aætt. Eden fer til New York í erindagjörð-
um út af bók, sem hann ætiar að gefa út
A skrifstofu útgefandans hittir hann
stúiku, sem heitir Alayne Archer. Hann
kynnist henni betur i boði hjá Cory bóka-
útgefanda. Þau verða ástfangin af hvom
öðm og glftast og taka sér ferð á hendur
til Jalna. Piers sótti þau og 6k þeim heim,
en Wakefield tók fyrstur á móti þeim og
rétti Alayne blóm. Alayne er síðan kynnt
fyrir fjölskyldunni. Henni er tekið vél af
öllum nema Piers og Dúfu, sem em heldur
fálát við hana. Finch fer út með Alayne
til þess að sýna henni eignina. Þegar
Alayne kynnist gömlu mönnunum betur,
fer henni að þykja mjög vænt um þá. Nú
situr Alayne úti í garðinum og er að tala
við Dúfu, sem segir Alayne, hverjir foreldr-
ar sínir séu og hve mikla andúð f jölskyldan
á Jalna hafðl á glftingu Piers og Dúfu.
Maúrice og Renny koma til þeirra og sá
síðamefndi feliir tré, sem Alayne þykir
leitt að skull ekki mega standa.
byrjuðu að tala saman og stóð nú á milli grein-
anna, hreyfingarlaus eins og stytta. Hún gat
varlá séð, að hann drægi andann.
Ein af þessum undarlegustu tilfinningum, sem
hún hafði kynnst á þessum slðustu tímum, greip
hana núna á þessu augnabliki. Hún var svo
undarlega æst. Garðurinn, umhverfið allt, haust-
dagurinn, henni fannst það allt vera eins og
málað svið, þar sem henni var stillt upp. Hún
var núna komin til hans, og af einhverri hvöt,
sem hún skildi ekki sjálf, lagði hún höndina á
handlegg hans, eins og til þess að ganga úr
skugga um, að hún væri í rauninni Alayne og
hann Renny. Hann hreyfði sig ekki, en horfði
á hana svo einkennilega hugsandi á svipinn. Hún
hélt að hann væri hálfpartinn illur við hana vegna
þess, hvað hún hafði fundið til með trénu. Hún
brosti við honum til þess að sýna, að hún væri
ekki barnalega móðguð, en reyndi um leiö að
teyna þeirri eftirvæntingu, sem streyindi um iiana
alla.
A næsta augnabliki hvUdi hún í faðmi hans,
með munn sinn við hans og allar tilfinningar í
máttvana undirgefni. Hún fann hjarta hans slá
á móti sínu. Svo sleppti hann henni og brosti
dálítið þunglyndislega: „Fannst þér það raun-
verulega svona hræðilegt ? Geturðu alls ekki fyrir-
gefið mér. Nú finnst þér ég auðvitað vera ennþá
meiri glæpamaður."
„Ó," sagði hún skjálfandi. „Hvers vegna gerðir
þú þetta? Hvemig datt þér í hug að halda að
ég mundi —
„Ég hélt ekkert," sagði hánn. „Ég gerði það
bara í augnabUks hrifningu. Þú varst svo — svo
— svo — ó, ég get ekki útskýrt það, hvemig þú
varst."
„Ó, jú. Mig langar til að vita það," sagði hún
mjög kuldalega.
„Jæja þá — gimileg."
„Meinarðu viljandi gimileg?" Það var hættu-
legur hreimur í rödd hennar.
„Vertu nú ekki hlægileg. Óviljandi vitanlega.
Þú fékkst mig til þess að gleyma sjálfum mér
Fyrirgefðu!"
Hún hríðskalf.
„Ef til viU,“ sagði hún huguð, „ef til viU er
það alveg eins mikið mér að kenna."
„Góða bam — eins og þú gætir gert að þvi,
að þú litur svona út."
„Já, en ég gekk viljandi til þin, þegar — nei,
ég get ekki sagt það!“ Hún vildi samt segja
það.
„Þegar þú vissir, að þú værir sérstaklega girni-
leg — áttu við það?"
„Nei, alls ekki. Það þýðir ekkert, ég get ekki
sagt það.“
„Hvers vegna þá að reyna það! Ég skal viður-
kenna, að það er allt mér að kenna. Þegar öllu
er á botninn hvolft, þá er einn koss ekkert hræði-
legur, og svo erum við líka tengd. Menn kyssa
stundum mágkonur sínar. Það kemur líklega
aldrei fyrir aftur, ef þú þá ekki, eins og þú segir
nálgast mig viljandi, þegar — hvað var það sem
þú ætlaðir að segja? Þegar ég hugsa nánar um
það, þá finnst mér ég eiga heimtingu á því að fá
að vita það. Það léttir ef til vill á minni svörtu
samvizku."
„Ó, þú gerir allt svo hlægilegt. Þú lætur mér
finnast ég vera svo bamaleg — svo heimsk.“
Hann háfði setzt á fallna trjástofnmn og horfði
á hana. ;
„Heyrðu nú. Það vil ég sízt af öllu gera. Ég
reyni bara að fá þig til þess að taka það ekki
svona nærri þér og keima mér um allt."
Alvarleg augu hennar horfðu nú á hann; það
bar vott um hugrekki hennar, því að hann horfði
á hana fullur áhuga og þó stríðnislegur á svip-
inn.
„Ég held ég verði annars að segja þér þetta.
Því er svo varið, að í seinni tíð hefi ég veriö
óróleg og eftirvæntingarfull,) eins og eitthvað
ævintýri mundi henda mig á næstunni. Þessi til-
finning gerði mig bíræfna. Ég fann þetta rétt
áður en ég gekk til þín og ég held — ég held —
„Þú heldur, að ég hafi skilið það?"
„Ekki fullkomlega. En ég held, að þú hafir
fundið það, að ég er ekki eins og fólk er flest."
„Það hefi ég fundið og finn enn. Þú ert ólík
öllum öðram konum, sem ég þekki. Viltu segja
mér, hvort þú hefir haldið, að ég - að ég hugsaði
mikið um þlg?"
„Ég hefi alltaf haldið, að ég féllí þér ekki i