Vikan - 07.06.1945, Blaðsíða 12

VTKAN, nr. 23, 1945
12
geð. En við skuJum gleyma þessu öllu. Ég hugsa
aldrei framar um þetta."
„Auðvitað ekki," sagði hann alvarlegur.
Það snart hana ónotalega, er hún minntist þess,
að hún hálfóafvitandi hafði endurgoldið koss
hans. Hún varð eldrauð í andlitinu og á hálsin-
um. Hún andvarpaði ofurlitið og sagði: „Sökin
er að mestu mín.“
„Er þetta ameriska samvizkan, sem ég hefi svo
oft heyrt talað iun?“ spurði hann undrandi.
„Já, það er víst."
Haiyi virti hana fyrir sér og augnaráðið var
í senn spyrjandi og stríðnislegt, en það var meiri
alvara í röddinni.
„En hvað þú varst yndislega falleg. Og samt
verð ég að muna, að þú ert kona Edens og
ég má aldrei kyssa þig oftar."
Nú þorði hún ekki að lita á hann. Hún var
hrædd við hann, og þó enn hræddari við sjálfa
sig. Henni var ljóst að þetta undarlega, eftir-
væntingarfulla hugarástand, sem hún hafði verið
í undanfamar vikur, hafði verið forboði þess, er
nú var skeð. Hún reyndi að stilla sig og sagði:
„Nú verð ég að fara heim. Ég held ég hafi
heyrt í klukkunni. Það er víst kominn matmáls-
tími.“ Hún sneri við og gekk hratt í áttina til
hússins.
Það var líkt Renny, að hann gerði ekki til-
raun til að verða henni samferða. Hann sat kyrr
og horfði á eftir henni, sannfærður um, að hún
mundi líta við. Það fór eins og hann hafði búizt
við. Er hún hafði gengið nokkur skref, leit hún
um öxl og horfði á hann með virðuleik, en það
var eitthvað bamslegt og biðjandi í augum
hennar.
„Viltu lofa mér því, að hugsa aldrei um mig
eins og ég hefi verið í dag?" spurði hún.
„Þá verð ég að lofa því, að hugsa alls ekkert
um þig," sagði hann rólega.
„Þá kýs ég, að þú hugsir ekkert um mig,"
sagði hún.
„Það get ég ekki, Alayne."
„Jæja, en gleymdu því, sem gerzt hefir í dag."
„Það hefi ég þegar gert."
En er hún flýtti sér gegnum garðinn, fann
hún, að ef hann væri svo gleyminn, þá mundi
það vera hræðiiegra heldur en þótt hann geymdi
þetta innst í hugskoti stnu.
XVI.
Kirkjuferð.
Alayne hafði verið vön því að fara i kirkju, en
hún þurfti að vinna sigur á sjálfri sér til þess
að taka þátt í hinum reglubundnu kirkjuferðum á
hverjum sunnudagsmorgni á Jalna. Hún hafði
verið vöri því að sitja milli foreidra sinna x úni-
tarakirkjunni og hlýtt þar í andagt á túlkun
prestsins á kenningum Krists. Hún hafði hlustað
— í kirkju, sem frekar líktist nxiklum fyrir-
léstrarsal — á frábæran söng. Og hún hafði séð
alvariega menn og konur safna amerískum seðl-
um meðal velklædds fólks eftir guðsþjónustuna.
Þegar hún vár orðin ein, eftir dauða foreldra
sinna, fór hún ekki eins reglulega í kirkju, og
það var oftar að kvöldi til en á morgnana, og
er hún flutti til Rosamond Trent, lagði hún það
að mestu niður, þvi að hún var ein þeirra,
sem var á þeirri skoðun, að kirkjugöngur væri
ekki nema fyrir þá, sem ekki höfðu annað þarf-
ara að gera.
Á Jalna var það viðtekin regla, að allir með-
limir fjölskyldunnar væru við morgunguðsþjón-
ustu, ef þeir voru ekki veikir. Það var ekki nægi-
leg afsökun, þó að einhver væri eitthvað lasinn.
Alayne hafði séð Möggu staulast upp í bílinn
dauðlasna af höfuðverk, með ilmsaltsglas fyrir
vitunum og sitja með lokuð augu meðan á guðs-
þjónustunni stóð. Hún hafði séð Finch dreginn
með, þótt hann væri veikur af tarinpínu.
1 fyrstu hafði hana langað til að gera uppreisn
gegn þessu, en þegar hún sá, að Eden hlýddi
eins og þræll, þá lét hún sér þetta lynda. Hún
hugsaði sem svo, að þegar öllu væri á botninn
hvoifþá væri eitthvað hrtfandi við þessa guð-
hræðslu, þótt trúin virtist ekki vera mikið atriði
í henni. Whiteoak-fjölskyldan var ekki það, sem
Alayne mundi kalla trúað fólk. Hún hafði aldrei
heyrt það minnast á trúmál. Hún minntist rök-
ræðna um þau mál á heimili foreldra sinna.
Mundu vísindin eyðileggja trúna? Og þar var
vitnað i fræga menn til stuðnings máli sínu.
Einu skiptin, sem guðs nafn var nefnt á Jalna,
var þegar amma fór með borðbæn í hálfum hljóð-
um eða þegar einhver ungu mannanna kallaði
guð til vitnis um það, að hann mundi gera hitt
eða þetta. Og samt sem áður söfnuðust þau sam-
an eins og hetjur á hverjum sunnudegi og sátu
á hörðu bekkjunum í litlu kirkjunni.
Wakefield skýrði þetta allt fyrir Alayne á eftir-
famdi hátt: Afi lét reisa kirkjuna og hann var
þar á hverjum sunnudegi meðan hann lifði.
Amrna hefir verið þar á hverjum sunnudegi og
hún er nærri hundrað ára. Hún verður fokvond,
ef nokkrum okkar dettur í hug að sitja heima.
Og presturinn og bændumir segja okkur á hverj-
um sunnudegi, að ef einhvem af okkur vanti, þá
finnist þeim sunnudagurinn eyðilagður fyrir sér."
Augu litla drengsins ljómuðu! Hann var mjög
alvörugefinn á svipinn.
Amma hafði aldrei ekið í bíl og var ófáanleg
til að taka upp þá nýbreytni. En hún hafði lagt
svo fyrir, að bíll yrði látinn fara með sig til
hinzta hvílustaðarins. „Því að,“ sagði hún, „mig
langar í bíltúr áður en ég leggst í gröfina."
Klukkan hálfellefu á hverjum sunnudags-
morgni nam gamli veiðivagninn staðar fyrir fram-
an dymar. Gömlu hestarnir tveir, Ned og Ninnie,
vom nýkemdir og Hodge, ökumaðurinn feiti, var
í þykkum, 'dökkum frakka með flauelskraga.
Hann rak flugumar burtu með löngu svipunni
sinni og var alltaf að líta óttaslegnum augum til
dyranna. og setti hattinn sinn í sunnudagsstell-
ingar.
Þegar klukkuna vantaði fimmtán minútur í
ellefu, birtist frú Whiteoak, studd af Piers og
Renny, þvi að það þurfti mikla krafta til að koma
Aðalheiði úr herbergi hennar út í vagninn. 1
kirkjunni var hún alltaf í kjól úr svörtu eikisilki
og utan yfir honum i svartri flauelskápu með
skinnköntum og stórt svart ekkjuslör.
Alayne fannst gamla konan aldrei virðulegri
né glæsilegri en við þetta tækifæri, þegar hún
eins og ósjófært en skrautlegt gamalt skip lét
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Þama kemur strætisvagninn *
loksins! Ég hlakka til að sjá, hvað ég fæ
að borða.
Lilli: Do-do!
Pabbinn: Við verðum að fara í stræt-
isvagninn — komast heim til mömmu!
Lilli: Æ-æ!
Pabbinn: Slepptu nú Lilli minn, annars
missum við af vagninum!
Lilli: Go-go!
Pabbinn: Lögregluþjónn, viljið þér gera svo vel að
sima til konunnar minnar og segja henni, að mér muni
seinka í matinn.
Lögregluþjónnlnn: Sjálfsagt!
Mamman: Þakka yður fyrir, lögregluþjónn.
Viljið þér segja manninum mínum að ég leggi
xmdir eins á stað til hans!
Copr. 1944, King Fcatures Syndicate, Inc.. World riglits rescrecd.
Mamman: Lilli er sofnaður! Hreyfðu þig ekki
mikið, góði minn, svo hann vakni ekki!
Pabbinn: Ég get ekki hreyft mig, ég er eins og
stimaður, og þar að auki hefi ég víst sofið likaf