Vikan - 07.06.1945, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 23, 1945
13
Fehimynd.
Getið þið fundið selstúikuna?
SRRÍTLUR.
Hún: „Veslings stúlkan, hún hefir líklega misst
meðvitundina, þegar hún féll?“
Hann: „O, nei, nei, hún er fædd svona."
*
Fornleifafræðingurinn: Þessar rústir eru tvö
þúsund ára gamlar.
Ferðamaðurinn: Verið ekki með þessa fjar-
stæðu. Við skrifum ekki meira en 1945.
Greifinn af Monte Christo.
(Framhald af bls. 4).
ekki á nafn; í nokkurn tíma var hún pínd
með spurningum, en aldrei var unninn
sigur á þagmælsku hennar. Það var eitt-
hvað leyndardómsfullt um hvarf manns-
ins, og ýmsar undarlegar sögur komust á
kreik viðvíkjandi því; en hún sýndi það
skýrt og greinilega, að það væri mál, sem
eingöngu kæmi henni við og engum öðr-
um . . .
Og nú sat hann þarna í eldhúsinu hjá
frú Blom og beið eftir eiginkonu sinni;
hann sat teinréttur á stólnum, eins og hann
hefði aðeins sezt niður af tilviljun og ætl-
aði strax að standa upp aftur. Fólk kom
til þess að heilsa, já, það komu svo marg-
ir, að dyrnar urðu að vera opnar, og marg-
ir stóðu kyrrir á þröskuldinum, og þaðan
störðu þeir með stórum augum á hann.
Hann kinkaði við og við kolli til þeirra
vingjarnlega, og ef einhver þorði ekki að
ganga inn, benti hann þeim að koma.
„Góðan daginn,“ sagði hann oft, „góðan
dag, góðan dag!“
Rödd hans var í hvert skipti róleg og
góð. Það var það undarlegasta — þessi
maður, sem áður hafði alltaf virst vera
svo órólegur, sál hans hafði verið eins og
laus við öll áhrif illra afla, eða hann, sem
hafði lifað eins og í einhverjum ofsalegum
ákafa, ákafri gleði, sat nú svona rólegur
DRAUMSÍN.
Ég- hafði leitað hamstola um sanda,
og hugarórar eltu mig á röndum,
en þá i draum mér birtust byggðir landa,
og bjartar meyjar léku þar á ströndum..
En himins dísir heimsins fjarri glaumi
mér hnigu’ að arm við leiftur skýjageimsins,
þá allt var hljótt í alda þungum straumi,
sem andartak varð sýn til æðra heimsins.
En draumsýn manns er dagsól hugarlanda,
þá dregst manns sál i þankans hæsta veldi.
Að geta fundið æðstu þrár vors anda
það er vort mark að lífsins hinzta kveldi.
Kristján R. Guðmundsson.,
Kennarinn var að vara börnin við að kyssa dýr,
þar sem það gæti verið hættulegt. „Geturðu kom-
ið með dæmi upp á það, Nonni minn?“ spurði
hann. „Já, frænka mín kyssti alltaf köttinn sinn.“
„Já, og hvað kom fyrir?"
„Hann dó.“
*
Það er ósvífni af manni að sofa, þegar konan
hans talar; en maðurinn þarf einhvern tíma að
sofa.
*
Hann: „Og um hvað ertu að hugsa, ástin mín?“
Hún (þreytt): „Ekkert sérstakt."
Hann: „Hvers vegna ekki hugsa um mig?“
Hún: „Eg var að því.“
*
„Hvers vegna eru Smith hjónin farin að læra
frönsku á gamals aldri?" Þau eru nýbúin 'að
taka franskt barn í fóstur og langar til þess að
skilja það, þegar það fer að tala.
og eins og hvílandi í sjálfum sér, sem að-
eins sá getur, er hefir fengið allar óskir
uppfylltar; í andliti hans speglaðist frið-
ur og mildi.
Hafði undrið raunverulega átt sér stað,
þetta undur, sem alltaf lifir á meðal fá-
tæka fólksins? Hafði draumurinn um að
komast úr hyldýpi' fátæktarinnar í auð-
ævin, í hið áhyggjulausa líf, sem var hafið
yfir hinn hversdagslega heim, ræzt? Þá
var enn þá til von hérna í lífinu, það var
ekki eins grátt og áður; maðurinn, sem
sat þarna í kjól og með pípuhattinn sinn
á hnjánum var þá boðberi ljóssins og frels-
isins til þeirra, sem erfitt eiga.
Það var erfitt að byrja að tala við hann,
það var eins og hann væri eiginlega ekki
einn þeirra lengur, fötin hans og hátíðlega
framkoman var eins og múr í kringum
hann. En eftir dálitla stund kom dyra-
vörðurinn sjálfur neðan úr kjallaranum.
Hann var hávaðasamur karl, einn af þeim,
sem áður fyrr hafði hætt „skrýtna snill-
inginn“ allra mest; hann fann allt í einu
að það hafði ekki verið af ræfilskap eða
efa, en meðvitundin um það, sem áður
hafði gerzt gerði hann hikandi og hrædd-
an fyrstu mínúturnar.
„Já, já,“ sagði hann, „það lítur út fyrir,
að þú hafir dottið í lukkupottinn, Nibelius!
Þú mátt ekki reiðast því, sem ég segi, en
ég hefi nú alltaf sagt það beint, sem ég
Halsey aðmíráll.
Hér slst Halsey aðmíráll um borð á herskipi í
Kyrrahafinu.
SPAKMÆLI.
„Ef þú vilt kynnast gildi peninganna, þá
skaltu lána þá.“
hugsa, eins og við karlmennirnir tölum
saman! Já, og sem sagt —.“
Nibelius var þögull, eins og hann væri
feiminn af því að minnst væri á framgang
hans á meðal manna, sem hamingjan hafði
ekki verið hliðholl.
„Já, ó-já,“ muldraði hann. „Það er hægt
að -segja það, já —
„Það eru vitanlega uppfyndingarnar
þínar?“
Það kom eins og leiftur af gamla ákaf-
anum í augu Nibeliusar.
„Já, einmitt,“ sagði hann dálítið skjálf-
raddaður, „einhvern tíma hlaut það að
heppnast.“
„Segðu okkur frá því,“ hrópaði fólkið
ákaft. „Segðu frá því, Nibelius. Hvernig
vildi það til? Hvar varstu? Hvaða upp-
fyndingar eru það?“
Allt í einu hvarf öll feimnin af fólkinu,
það var eins og óþolinmóð börn, spurning-
unum rigndi yfir hann, hann reyndi að
ver ja sig og bandaði út höndunum:
„En, kæru vinir, það er svo margt, svo
ákaflega margt, sem hefir gerzt! Þá mundi
ég ekki geta gert annað alla nóttina en
að segja frá! Og hvernig ætti ég að geta
skýrt frá því, það er svo flókið! Ó, þið
skiljið það líklega —?“
Frú Blom var búin að hella upp á kaffi,
og allt í einu var áfengi komið á borðið;
það varð að halda hátíð fyrir „glataða son-
inn“! Hann reyndi að mótmæla: