Vikan - 18.04.1946, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 16, 1946
ari er Gyðingur — eins og ég. Heyrðuð þér, hvað
hann sagði? Hann lýgur upp frásögn um þennan
atburð, svo að hann geti haft meiri peninga út
úr föður mínum. Hann mun segja, að hann hafi
verið rændur sínum eigin peningum og einnig
fyrirtækisins, sem hann vinnur hjá. Faðir minn
mun láta hann hafa það, sem hann biður um, þvi
að hann er heiðvirðasti maðurinn í allri Vín —
í heiminum held ég: Von Habenberg munið, að
þessi frændi minn er sú þyngsta byrði, sem lögð
hefir verið á kynflokk minn — Gyðingurinn, sem
gerir allt til að koma sér og sínum í skítinn með
svikum og óheiðarleik!"
Von Habenberg lagði höndina á handlegg Ema-
nuels. „Kæri vinur látið þetta ekki fá svona
mikið á yður! Hver haldið þér, að gæti hugsað
nokkuð illt um yður? 1 það minnsta ekki sá,
sem hefir nokkra dómgreind."
„Eftir Gyðingum eins og frænda mínum erum
við allir dæmdir," svaraði Emanuel alvarlegur.
„Verið þér nú sælir og þökk fyrir þennan greiða,
sem þér gerðuð mér!“
„Sé ég yður ekki fljótt aftur Æ, við verðum
að sjást. £g get ekki verið án þessa vinar, sem
ég hefi nýlega eignast."
Emanuel tók eftir innileikanum, sem fylgdi
þessum orðum og urðu taugar hans rólegri við
það og hrukkurnar hurfu af enni hans. „Já, ég
vona einnig, að við sjáumst fljótt aftur.“
n.
„Það vildi til eftir að þú varst farinn," sagði
Caro, „ég veit ekki, hvernig þetta byrjaði. Það
var mikill hávaði í spilasalnum og einhver skor-
aði Stanislaus á hólm; Stanislaus er sagður hafa
móðgað hann mjög. Keisaranum barst þetta til
eyma og hann bannaði einvigið. Stanislaus er
ofsareiður og hefir fengið skipun um að koma
upp til hallarinnar seinna í dag. Og ég veit ekki,
hver endalokin verða.
„Hvernig getur þessu lyktað?" spurði Eman-
Jiel.
„AnnaS hvort heyja þeir einvígið eða keisar-
inn bannar það. Annað getur ekki komið til
greina." Hann tók hönd hennar í sína og sagði
ineð skyndilegum ofsa. „Er það, Caro?“
„Ég veit ekki,“ sagði hún dræmt. „Ég veit
ekki, þeir eru báðir svo undarlegir. Þeir geta
fundið upp á ýmsu ótrúlegu — og ofrikisfullu. Ég
skil þá ekki“
„Nei, nei,“ rödd hans var blíð. „Nei, Caro. Þú
ert þreytt, þú dansaðir of mikið í nótt. Þú ert með
óþarfa áhyggjur og ergir sjálfa þig út af smá-
munum. Við skulum gleyma þessu og segðu mér
nú frá áformum þínum.“
Hann leitaðist við að fá hana til að brosa, en
það var eins og skugga hefði borið á hamingju
þeirra. Aðeins í nokkrar mínútur gat hann haldið
athygli hennar vakandi og fengið hana til að
brosa með sér, þegar hann talaði um litlu veit-
ingakrána á milli grenitrjánna. En svo fann hann
allt í einu, að hún fjarlægðist hann og horfði
óttaslegin út um gluggann eins og hún byggist
við einhverri óhamingju.
Hann sagði henni henni frá frænda sínum og
hinum ímyndaða þjófi. Gerða hann það með gáska
og fettum og brettum og enda þótt Caro brosti
og jafnvel hlægi hátt, þá fann hann samt, að
hugur hennar var ekki allur hjá honum.
Marion Brightwin kom inn, bar fram te og
brosti til Emanuels, yfir diskinn með öllu steikta
brauðinu.
„Þetta er þriðja nýja vestið, sem ég hefi séð
yður í þennan mánuðinn," sagði hún, „og guð
má vita, hvað þér eigið mörg heima hjá yður!
Það er ekki undarlegt þótt yður sækist seint
enskunámið, meðan hugur yðar er svona bundinn
við —
Caro greip allt i einu fram í fyrir henni. „Þey!“
sagði hún. „Ég vissi, að þar myndi koma að því.
Marion, einn af þjónum mannsins mtns stendur
fyrir utan dymar."
Fröken Brightwin hrökk við, og um leið og
hún stóð upp var' tekið að berja ákaft á dymar.
„Bjóstu við að hann myndi koma?“ spurði
Emanuel.
Hún yppti öxlum. „Ég vissi, að hann myndi
fyrr eða seinna komast að þessu. En hvað það
er líkt Stanislausi að senda þjón.“
Hendur hennar voru rólegar, þegar hún tók á
móti bréfinu af stúlkunni, sem kom með það inn.
Enginn dráttur í andliti hennar hreyfðist, er hún
las það. Þegar hún hafði lokið því, fór hún aftur
að lesa byrjunina á því, eins og til að gera sér
betur ljóst innihald þess. Emanuel fannst bréfið
vera alveg óþolandi langt.
„Biðjið manninn að bíða, sagði Caro. „Ég ætla
að senda með honum svar við þessu.“ Þegar
hurðin féll aftur á eftir þjónustustúlkunni, sneri
hún sér að Emanuel og kreisti bréfið á milli fingr-
anna.
Stanislaus veit um þetta," sagði hún. „Mér
hefir verið það lengi ljóst, að hann vissi það.
Ég hefi tekið eftir, hvemig hann upp á síðkastið
hefir horft lengi og rannsakandi á mig. Það er
eins og hann búi yfir einhverjum skemmtilegum
leyndardómi, Það er Stanislausi líkt. Hann vill
bíða lengi — síðan láta höggið ríða.“
„Já,“ sagði Emanuel. „En hvað segir hann?
Hvað hefir hann i hyggju að gera? Hvað viU
hann, að þú gerir ?“
„Hann fer hurt úr Vin,“ sagði Caro og sneri
sér aftur að bréfinu. „Hann hefir talað við keis-
arann, sem er mjög reiður við Stanislaus og hef-
ir sagt honum með berum orðum, að nærvera hans
hér í Vin sé ekki lengur æskileg. Hann segir" —
og hún las upp úr bréfinu, sem hún hélt á.
„Ég harma það mjög að þurfa að trufla þig í
námi þínu eða kennslu, en það var alveg óhjá-
kvæmilegt. Við förum í kvöld frá Vin til Fóllands.
Ef Habsborgaramir eru búnir að fá nóg af mér,
þá er ég ekki síður feginn að losna við þá. Ég
vona að þú farir ekki að hefja riflildi og gaura-
gang út af þessu. Ég hefi verið þolinmóður og um-
burðarlyndur við þig. Mér gremst aðeins, að þú
skulir hafa haldið mig svo einfaldan. Ungi Gyð-
ingurinn þinn er duglegur, friður og háttprúður,
það sem ég er aftur á móti ekki, en ég er eigin-
maður þinn og heimta að þú komir með mér. Ég
hirði ekkert um, þótt hann hafi verið elskhugi
þinn, það skiptir engu máli. Ég vil aðeins að
þessu barnalega ævintýri þinu sé hér með lokið.
Ferðin til Póllands er óvenju leiðinleg, en þú spil-
ar „piket" ágætlega. Kveddu nú strax og komdu.
Segðu honum að skyldur þínar sem barónsfrú
Lukoes og eiginkona Stanislausar Lukoes kref jist
þess, að þú farir óðara. Ég hefi verið þolinmóður
og umburðarlyndur — en í framtíðinni mun ég
verða hvorugt."
S. L.
Blessað
bamið!
Teikning eftir
George ftlcManus.
Pabbinn: Æ, Lilli minn, hættu nú að gráta!
Pabbi má til að fara að vinna, pabbi ætti að vera
kominn í skrifstofuna núna!
Mamman: Hvað er að, elskan?
Pabbinn: Hafðu ekki hátt, ástin mín! Hann er sofnaður, — hann sá, að
ég var að fara og fór að gráta!
Pabbinn: Nú er litli vinurinn í draumalandinu — mér þyk-
ir leitt að skilja við hann — en ég verð að fara — vertu sæll,
elsku vinur!
Pabbinn: Ég verð að flýta mér — ég er
orðinn hálftíma of seinn — þama kemur
strætisvagninn!
Pabbinn: Æ! Ég verð að fara heim aftur
- ég gleymdi að kyssa konuna!