Vikan - 17.07.1947, Page 5

VIKAN, nr. 29, 1947 5
(--------------- Framhaldssaga: --------------—-------------
8P0R FORTÍÐARINMAR
-fj \
s
l..................... ÁSTASAGA eftir Anne Duffield »
■og- unga fólkið hélt saman, og í þeim hóp hafði
Michael lent.
Michael var þegar orðinn eftirlæti allra, jafnt
kvenna sem karla. Eve Lacy fannst hann afar
skemmtilegur, þannig að hún tók engan fram
yfir hann nema Kaye, en auðvitað jafnaðist eng-
inn á við majórinn i hennar augum. Enda þótt
Michael væri ekki eins fallegur og majórinn, var
hann mjög fríður. Hann var kátur og vingjarn-
legur, augu hans með svörtu, löngu augnhárun-
um hlógu alltaf og hann dansaði dásamlega.
„Hvernig hefir hann getað átt hana?“ sagði
Eve við vinkonur sinar. „Auðvitað hafa það verið
peningarnir. Og ég er viss um að þar hefir systir
hans einnig haft hönd í bagga — ég trúi þeirri
stúlku til alls. Veslings maðurinn, en það er
auðséð að hann lætur teyma sig og ekki er hann
heill heilsu — hann fékk gaseitrun í stríðinu.
Þær hafa báðar hertekið hann — því að auðvitað
hefir ungfrú Summers verið þar með í ráðum.
Linda og blessunin hún Alberta eru svo sam-
rýmdar. Við verðum að sjá um að hann skemmti
sér hérna."
Og þær sáu sannarlega um að hann skemmti
sér. Það gat Alberta, sem sat og talaði við frú
Sanders, séð og allir aðrir.
„Og það er ég sem á sök á þessu öllu,“ hugsaði
Linda og brosti ósjálfrátt. „Ef ég hefði ekki
farið að flækjast hingað, hefði Albertu verið
hlíft við þessu."
En þrátt fyrir meðaumkunina með mágkonu
sinni gat hún ekki annað en hlegið.
„Að hverju eruð þér að brosa?“ Tony Swering
beygði sig yfir stól Lindu.
„Góðan daginn, Tony, voruð þér að koma? Var
ég að brosa?“
„Já. Ég hafði á réttu að standa, þegar ég
sagði að þér væruð hættuleg kona. Voruð þér
kannske ekki að brosa að breyskleika okkar?"
„Nei, alls ekki,“ svaraði hún. „Ef ég var að
brosa, var það af því að ég skemmti mér svo vel.“
„Jæja.“ Hann leit rannsakandi á þennan litla
hóp elskulegra, en lítt andríkra, eldri kvenna. Allir
karlmennirnir höfðu hópast um ungu stúlkurnar
á hinum enda svalanna, við „kokteil“-borðið.
„Hefir nokkur fært yður vínstaup?"
„Mig langar ekki í neitt. En þér verðið að ná
yður í brauð áður en það er allt búið. Það er
líka til eitthvað af litlu pylsunum, sem yður þykja
svo góðar.“
„Já, ef þér viljið koma með mér.“
„Mig langar ekki í neitt.“
„Þá þarf ég ekkert.“
Hún leit ásakandi á hann — hann hló glaðlega
til hennar, en hún sá þrjózkuna, sem skein út
úr móleitum augum hans.
„Ef ég fer ekki með honum, þá situr hann
hérna í allt kvöld.“ Það mátti hún ekki láta hann
gera, það myndu allir taka eftir því. Hún stóð
því upp og fór með honum að kokteil-borðinu.
Sybil og frú Lacy störðu á þau. „Ertu komin
Lindy-Lou?“ sagði Michael og togaði hana niður
í sætið til sín.
„Hvað viljið þér fá að drekka, ungfrú Summ-
ers?“ spurðu Kaye.
„Þurran „martini," þakka yður fyrir."
Svo var farið að tala um stríðið — það um-
ræðuefni er alltaf á döfinni, þegar gamlir her-
menn lenda í hóp.
„Voruð þér ekki i stríðinu, herra Summers ?“
spurði Eve Lacy.
„Jú.“
„Þá auðvitað í bandarísku liðsveitunum?“ Eve
gaf Lindu hornauga.
„Nei,“ svaraði Michael brosandi. „Ég gekk i
kanadiska flugherinn.“
„Einmitt það!“ Michael og Sanders ofursti voru
óðara niðursokknir í samræður.
„Ó, þetta leiðinlega strið,“ sagði Sybil ergileg
út af að ofurstinn skyldi hertaka Michael frá
henni. „Ég var ekki fædd þegar því lauk.“
„Ég var líka barnung," flýtti Eve sér að segja.
„En ég man eftir þvi. Þér munið líklega vel eftir
því, ungfrú Summers?"
„Já,“ svaraði Linda. Kaye varð litið á hana.
Hún var óvenju föl yfirlitum og hann sá smá-
gerðar hrukkur í kringum munn hennar og augu.
Eftir þeim hafði hann ekki tekið fyrr.
„Það hlýtur að vera skrýtið að muna eftir
því!“ sagði Sybil barnalega. „Vilduð þér ekki að
þér mynduð það ekki, ungfrú Summers?"
„Hvers vegna ætti ég að óska þess?“
„Ég á við ■— það sýnir hvað maður er gamall!"
„Góða Sybil — þetta var ekki fallega sagt,“
sagði Eve, brosti ásakandi og lagði handlegginn
utah um mitt ungu stúlkunnar.
Linda brosti.
„Ég er einmitt fegin að muna stórkostlegasta
stríð, sem mannkynið hefir átt í,“ svaraði hún.
Unga stúlkan yppti öxlum.
Linda lagði staupið frá sér, sneri sér við til
að ganga aftur til Albertu. Gerði hún það til að
forðast ertnina í Sybil. Á leiðinni var hún stöðvuð
af frú Sanders, sem var að leita að manni sínum
og dóttur.
„Við verðum að fara,“ sagði hún, „það voruð
einmitt þér, sem ég ætlaði að ná í — og þér
Kaye majór." Majórinn kom óðara til þeirra.
„Ég ætla að hafa matarveizlu og dansleik í
næstu viku,“ hélt frú Sanders áfram, „fyrir Aust-
uríkismann, sem kemur hingað í embættiserind-
um. Hann verður einn eða tvo daga um kyrrt hjá
okkur.“
Kaye kinkaði kolli. Sanders ofursti var æðsti
embættismaður í Abbou-Abbas.
„Ég get ekki boðið öllum — við höfum ekki
húsrúm til þess. En ég vildi gjarnan fá yður,.
ungfrú Summers og majórinn. Ég sendi boðsbréf
þegar ég er búin að ákveða daginn.“
„Okkur er sönn ánægja af að koma,“ svaraði
majórinn — og leit aftur á Lindu og þá forviða
á svipinn.
„Það var ágætt. Ég vil svo gjarnan að þetta
verði skemmtilegt — þetta er mjög háttsettur
maður.“ Hún brosti og hraðaði sér burtu til að
• ná í mann sinn. •
„Þetta var fallegt af henni,“ hvíslaði Linda og
leit upp, „ég vissi ekki hvað ég átti að segja.“
„Þér gátuð ekki annað en þegið þetta,“ svaraði
hann. „Langar yður ekki til að fara?“
„Það var ekki það, sem ég átti við. Frú Sanders
er ákaflega góð kona, en dálítið fljótfær. Hún
ætlar sér auðsjáanlega ekki að bjóða Sybil.“
„Getið þér hvergi komið án hennar?“
„Það finnst mér varla viðeigandi."
„En þér verðið að gera undantekningu í þetta
sinn,“ svaraði hann, „við megum ekki láta Bessie
Sanders verða fyrir vonbrigðum. Henni er auð-
sjáanlega áfram um að þér komið.“
„Já, en ég skil ekki hversvegna," sagði Linda
hreinskilnislega.
„Ekki það? Ég held að ég fari nærri um það,“|
sagði hann vingjarnlega. En þó furðaði hann sig
á með sjálfum sér, hvers vegna frú Sanders sótti
svona fast að fá ungfrú Summers í veizluna —
hana, sem var svo hlédræg og hæversk. Hún
myndi ekki varpa ljóma á samkvæmið eða
skemmta evrópskum heimsmanni með samræð-
um sínum.
„Við erum að villast," hrópaði Linda.
„Nei, ég rata,“ svaraði Sybil. Hún ók bifreið
majórsins frá Abbou-Abbas, þar sem þær Linda
höfðu átt erindi í verzlanir. Þær höfðu lagt held-
ur seint af stað heim og auk þess var vélin í
bifreiðinni ekki í góðu lagi. Sólin var að ganga til
viðar og eftir nokkrar minútur yrði dimmt. Kaye
myndi verða reiður, ef þær kæmust ekki heim
fyrir myrkur.
Linda þagði um hrið og horfði hugsandi á
landslagið. Hún sá ekkert annað en grasekrur,
sundurgrafnar af áveituskurðum og nokkrum
beinum vegum, sem lágu út í eyðimörkina. Það
var ekki auðvelt að greina veginn í sundur, ekki
sizt eftir að orðið var svona dimmt. Það var
ekki að furða þótt Sybil villtist, enda voru þær
ekki lengur í vafa um að það hafði hún gert.
Mjór vegurinn mjókkaði skyndilega ennþá
meira og allt í einu varð fyrir þeim stór stein-
veggur. Sybil, sem hafði ekki búizt við þessu,
hemlaði snöggt.
„Hver skollinn, þér höfðuð rétt fyrir yður, ung-
frú Summers. Ég hefi villzt, hvar erum við nú?“
Linda skimaði út í myrkrið.
„Ég held, að við höfum ekið í hálfhring," sagði
hún. „Þetta er áreiðanlega steinveggurinn við
hús E1 Bedawi, en við erum hinum megin við
það — ekki við þá hlið, sem snýr að „Friðar-
limdi“.“
„Jæja, þá ökum við bara aftur sömu leið,"
sagði Sybil, „ég vona bara að majórinn komi ekki
heim á undan okkur."
En billinn komst ekki í gang, hvemig sem
Sybil reyndi.
„Við getum ekki setið héma i alla nótt,“ sagði
Linda, „komið Sybil, við verðum að fara út og
ganga.“
„Hvert?“
„Við getum gengið meðfram steinveggnum og
reynt að finna hlið. Þá förum við heim til Hussein
og fáum að hringja í majórinn."
„En það er svo dimmt," sagði Sybil. „Og þetta
viðbjóðslega, þétta gras — það geta verið slöng-
ur i því.“ Hún snarþagnaði og þreif dauðahaldi
í Lindu. Margar vemr stóðu í kringum þær —
eins og þeim hefði skotið upp úr jörðinni —
karlmenn í hvítum skikkjum með kollhúfur á
höfði og minntu þeir á vofur í myrkrinu. Þeir
spurðu stúlkumar með hásum kokhljóðum en
hvomg þeirra skildi neitt. Linda sagði í sem
fæstum orðum frá vandræðum þeirra, en þeir
skildu þær ékki frekar.
Þeir voru auðsjáanlega undrandi yfir að sjá
þama enskar stúlkur og nálguðust þær hlæjandi
og masandi, en sennilega höfðu þeir samt ekkert
illt í huga.
En Sybil var nær dauða en lífi af hræðslu við
þessi dökku, ruddalegu andlit og hendumar, sem
fálmuðu um allan bílinn. Hún þrýsti sér upp að
Lindu — mennimir urðu varir við ótta hennar
og höfðu gaman af. Einn þeirra beygði sig fast
npp að henni og brosti — Sybil rak upp óp.
‘] 1 sama bili bar þar að háan, hvítklæddan mann
jjjijheð vefjahött á höfði.
\