Vikan - 17.07.1947, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 29, 1947
skelfingu gripin. Hún hataði þennan mann og
fyrirleit."
„Og það ekki að ástæðulausu," muldraði ein-
hver á bak við mig.
„Tæpum klukkutíma síðar,“ hélt Lance O’Leary
áfram, „sá hún þegar hann var myrtur. Sá morð-
ingjann reka hnífinn í brjóst hans — en vegna
haturs hennar á þessum manni var þetta henni
léttir. Auðvitað brá henni og henni hryllti við
þessu, en samt sem áður fannst henni þetta léttir
fyrir sig. Henni fannst hún verða að gera eitt-
hvað, og hún hafði engan tima til að hugsa mál-
ið eða rökstyðja verk sín. Éinhver óljós hvöt rak
hana til að vernda morðingjann, þegja yfir þvi,
sem hún sá, hjálpa honum til að komast undan.
Seinna gafst henni tími til að hugsa málið, og
þá sá hún hvað henni hafði skjátlazt hrapalega.
Þá var of seint að snúa til baka, hún hafði geng-
ið of langt.“
„1 hvaða tilgangi var skipt um líkin?“ spurði
sakadómarinn. „Og hvernig var það fram-
kvæmt ?“
„Þau Lillian Ash tóku þessa ákvörðun í skyndi
og í rauninni án þess að hugsa málið. Þó segjast
þau hafa vitað um óvináttu þeirra Péturs Melady
og dr. Harrigans og haft einhverja óljósa hug-
mynd um, að Pétri Melady mundi verða kennt
um morðið á dr. Harrigan, ef svo liti út sem
Pétur hefði strokið burtu. Þau ákváðu þá í skyndi
að láta grafa lík Péturs Melady í stað líks blökku-
mannsins, en koma líki þess síðarnefnda út í
kjallara kirkjunnar. Hver gat vitað hvaða blökku-
maður þetta var? Hættan var, að líkmennirnir
mundu verða skiptanna varir, en þá áhættu urðu
þau að taka.“
„Herra O’Leary," sagði einn fréttaritaranna.
„Þér hafið nú rakið gang þessa máls mjög ræki-
lega og við vitum, að morðinginn var handsam-
aður, eða réttara sagt, skotinn, svo að hann særð-
ist alvarlega og dó litlu síðar, eftir að hafa játað
brot sitt. Við vitum einnig, að Lillian Ash átti
engan þátt í morðinu, og að sú hjálp, sem hún
veitti morðingjanum, verður ekki talin henni til
sektar, vegna þess að hún hafði þá föstu sann-
færingu, að hún væri að losa sjálfa sig undan
hræðilegu böli og öryggisleysi. Nú langar okkur
til að vita, hvernig þér fóruð að því að upplýsa
málið, hvernig þér komust á spor morðingjans
og sannfærðust um, hver hann væri, hvernig og
hvers vegna hann framdi glæpinn."
„Þessum spurningum er mjög auðvelt að
svara," sagði O’Leary rólega. „Eftir að ungfrú
Keate hafði skýrt mér frá þvi, hve erfiðlega gekk
að fá lyftuna til að svara, hvemig sem hún
hringdi af mismunandi hæðum, þóttist ég viss
um, hvernig í öllu lá. Þá var næst að komast
fyrir, hver tilgangurinn með morðinu hefði ver-
ið. Eg taldi liklegt, að slæpanefnið kæmi þar eitt-
hvað við sögu, en þó var ég ekki viss í minni
sök og varð að rannsaka þetta nánar áður en ég
tæki fullnaðarákvörðun um handtöku morðingj-
ans. Með hjálp Lambs fulltrúa tókst mér að kom-
ast að þvi, að morðinginn hafði unnið um skeið
við Melady-stofnunina. Ég fór þangað og þar
fékk ég þá skýringu, sem sannfærði mig þegar
um tilgang morðsins, að hann hefði verið sá, að
komast yfir formúluna að slæpan-lyfinu.”
„Ég skil yður ekki almennilega," sagði saka-
dómarinn. „Þér segið að þetta sé ósköp einfalt.
en ég skil ekki, hvernig þér------“
„Ég skal skýra þetta nánar,“ greip Lance
O’Leary fram í. „Þegar ungfrú Keate hringdi á
lyftuna í þriðja sinn, þá var hún uppi á fjórðu
hæðinni, eins og þér munið, en lyftan kom ekki,
því að neyðarhemlarnir voru settir á. Þegar hún
hringdi aftur á móti í fimmta sinn — þá var
hún einnig uppi á fjórðu hæð — og þá kom lyft-
an. Neyðarhemlarnir höfðu því verið losaðir á
þessu timabili. Hver eða hverjir höfðu getað los-
að þá? Hver eða hverjir voru i nánd við lyftuna
á þessu tímabili?"
„Gæti ekki einhver hafa komið inn í lyftuna
og losað neyðarhemlana, án þess að hafa séð dr.
Harrigan eða þorað að segja frá þvi, sem hann
sá? Einhver annar en morðinginn?" spurði einn
blaðamaðurinn.
„Jú, að vísu,“ svaraði Lance O’Leary, ,,en það
var mjög ólíklegt. Líklegast var að allir aðrir
en morðinginn og sú, sem um morðið vissi, mundu
strax hafa kallað á hjálp, eins og ungfrú Keate
gerði. Við rannsökuðum nákvæmlega hverjir
verið höfðu í nánd við lyftudyrnar á öllum hæð-
um á þessu tímabili og þar komu engir til greina
nema Lillian Ash og morðinginn."
MAG6I
OG
RAGGL
Telkning eftir
Wally Bishop.
1. Afi: Þið eigið að sitja beinir,'drengir, takið
þið olnbogana af borðinu.
Maggi: Sjálfsagt!
Raggi: Sjálfsagt, afi!
2. Amma: Brjóttu brauðið í tvennt, Raggi.
Taktu skeiðina úr bollanum, Maggi, áður en þú
stingur úr þér augun með henni.
Raggi: Já, amma!
Maggi: Sjálfsagt, amma!
3. Afi: Látið þið hnífana og gaflana á disk-
ana ykkar, þar eiga þeir að vera -— ef þið vær-
uð á árabát, þá munduð þið ekki skilja áramar
eftir dinglandi út fyrir borðstokkinn, þegar þið
færuð i land.
4. Amma: Hvemig var maturinn, drengir?
Raggi: Mjög lærdómsríkur.
Maggi: Mjög lærdómsríkur, amma.
FEL UMYND
Þetta er Lohengrin, en hvar er svanurinn ?
„Þetta er auðséð mál,“ sagði Lamb.
„Já, hvort það nú er,“ gall sakadómarinn við.
„Þetta sannar algerlega sýknu Kenwood Ladds.
Mér finnst, að einhver hefði átt að sjá þetta fyrr.“
„Nú langar okkur aðeins að vita um eitt at-
riði, herra O’Leary," sagði einn blaðamannanna.
„Hvernig var skipt um lík Péturs Meladys og
blökkumannsins ? “
„Það tók aðeins fáein augnablik," svaraði
Lance O’Leary. „Ungfrú Ash stóð á verði með-
an lík Péturs Melady var tekið út úr lyftunni
og lagt á sjúkrabörurnar við hlið blökkumanns-
ins og lakið breitt yfir þá báða. Eins og ykkur
er kunnugt, var Pétur Melady lítill og grannur
maður, svo að þetta var hægt að gera, án þess að
nokkur hætta væri á að það sæist, þegar búið
var að breiða yfir likin. Ungfrú Blane tók ekki
eftir neinu og þó talaði hún við starfsmanninn
um hávaðann i vörulyftunni og stóð rétt við
sjúkravagninn á meðan. Þegar komið var niður,
var blökkumaðurinn færður í föt og „maðurinn í
ljósu fötunum" dró eða bar hann niður stéttir.a
og yfir í kirkjuna Jiinumegin við götuna. Þegar
likmennirnir komu, var þeim afhent lík Péturs
Atelady og þeir fóru með það burt, án þess að
þá grunaði neitt.“
„Svo Jacob Teuber hefir þá ekið báðum líkun-
um fram ganginn hér og farið með þau í vöru-
lyftunni niður í kjallara," sagði ég undrandi.
„En segið mér, Lance O’Leary, hvernig fór
Lillian Ash að þvl, að koma Teuber burt á með-
an morðinginn kom líki Péturs Melady fyrir á
sjúkravagninum ?“
„Ég hélt þú vissir þetta, ungfrú Keate, vissir
það, sem við öll vitum. Sagði ég þér ekki, að
ekkert morð mundi hafa verið framið, ef blökku-
maðurinn hefði ekki dáið?“
„Jú, en ég skil ekki---byrjaði ég.
„Jú, jú, þú skilur það, Sarah. Morðinginn fór
upp með dr. Harrigan og Pétur Melady, myrti
Pétur Melady meðan dr. Harrigan fór aftur nið-
ur, náði sér í skurðstofunni í ether, sem hann
notaði síðan við árásina á Dione Melady, en þú
fannst korkið af lokinu og geymdir það. Allt.
þetta sýndi, að maðurinn var starfsmaður hér,
eða hafði greiðan aðgang að sjúkrahúsinu. Mað-
urinn í ljósu fötunum, sem bar lík blökkumanns-
ins út í kirkjuna, var einnig sá sami — morðing-
inn. „Ljósu fötin" voru hvítur vinnusloppur starfs-
mannsins og morðingjans — Jacobs Teuber.
ENDIR.