Vikan - 07.08.1947, Blaðsíða 7

VTKAN, nr. 32, 1947
7
Ofan t. v. Frances Winter vann oftast matreiðslukeppni allra kvenna í
Madrid. Hún dó þó úr hægðatregðu. T. h. Þótt apar og slöngur hafi
verið erkióvinir frá upphafi vega eru þó Billy chimpansinn í dýragarð-
inum í Los Angeles og ein pythonslangan þar, mestu mátar. Það er talið
afar sjaldgæft fyrirbrigði. Að neðan t. h. Margir Indíánar í N-Ameríku
eru svo frumstæðir að þeir hafa ekki enn lært að nota járnverkfæri. Að
n. t. v. I Þýzkalandi var hægt að losna úr hjónabandi um ákveðinn tíma.
Það voru nokkurskonar bráðabirgðaskilnaðir.
Veiztu þetta —
3» Jfeíd#
Falsaðir peningar
Framh. af hls. Jf.
fyrir verzlunina, og það gat ég ekki stað-
izt. Jæja, ef „Spurrehögen“ er ekki til
sölu, þá hjálpið þér mér að finna aðra
fleytu við tækifæri..
„Með stærstu ánægju!“
„Mér þætti gaman að fá að sjá vélamar
í „Spurvehögen...“
„Þér getið séð allt, sem yður langar til.
Þér eruð allstaðar velkominn."
„Er það ekki skrítið? Sjómönntnn —
bæði hásetum og vélamönnum — er það
mjög á móti skapi, að venjulegir land-
krabbar — eins og ég séu að snuðra í
kringum þá og litast um.. “
„Þetta er mitt skip. Þér eruð gestur
minn og getið farið hvert sem þér viljið
hér um borð.“
„Þúsund þakkir! Þér emð mjög gest-
risinn, Rinda!"
„Það er mér meðfætt!“
Daginn eftir kom Ahab Smith aftur, og
þegar þeir tóku sér hvíld við spilamensk-
una, fór hann að skoða vélamar.
„Hann hefir vit á vélum,“ sagði véla-
meistarinn við Leon Rinda. „Það þori ég
að ábyrgast, og hann hafði nefið niðri í
öllu. Hann heyrði hávaðann frá Ander-
son...“
„Hver f jandinn ...“, hrópaði Leon æst-
ur.
„Verið rólegir. Ég sagði, að það væri
vatnsdælan í gangi...“
„Og hvað sagði hann?“
„Að það væri hægt að telja honum trú
um allt.“
Þegar Ahab Smith kom heim á hótelið
þetta sama kvöld, sagði hann við manninn,
sem beið eftir honum: „Taktu vel eftir,
Twenge! Það er mjög áríðandi, að báðir
skipstjórarnir séu af þeim útvöldu, og að
þeim takist vel áreksturinn. Einnig verða
allir um borð að vera fyrsta flokks sund-
menn, sem geta látið skipsbrotið líta sem
eðlilegast út. Hinir tveir bátamir verða
að halda sig 1 hæfilegri fjarlægð, þangað
til hið rétta augnablik kemur. Munið að
merki mitt er: sundurrifnir pappírsmiðar,
sem ég kasta fyrir borð — og siglið eins
og elding."
„Ég skal sjá um að þessu verði fram-
fylgt, Sugars,“ svaraði Twenge, sem virt-
ist alveg gleyma því, að maðurinn er hann
talaði við, héti Smith.
Ahab Smith borðaði daginn eftir morg-
unverð um borð í „Spurvehögen." Hann
vildi endilega kaupa skipið, og hagaði sér
eins og skóladrengur, sem hefir eignast
nýtt leikfang. Leon Rinda hafði sýnt hon-
um skipið — hátt og lágt — en smám
saman þreyttist Leon á þessu.
Till allrar hamingju var Smith ekki í
þeirra manna tölu, sem fyrtast, þegar þeir
em látnir vera einir. Leon hneig niður í
einn af stólimum á þilfarinu til þess að
hvíla sig.
Smith var af tilviljun í vélarklefanum,
þegar hann leit út um kýraugað og sá, að
tveir móturbátar sigldu fram hjá til þess
að finna góðan stað, þar sem þeir gætu
haldið kyrru fyrir og horft á kappsigling-
una, sem innan skamms átti að fara fram.
„Nú á að halda nýja kappsiglingu,"
sagði hann við vélameistarann.
„Já, það er svo sem nóg af þeim,“ svar-
aði hinn súr á svip.
Smith stakk hugsandi hendinni í vas-
ann og tók upp nokkur blöð.
„Gamlir reikningar,“ tautaði hann um
leið og hann reif þau sundur í smásnepla.
„Bara að þeir séu greiddir," muldraði
vélameistarinn aðeins til að segja eitt-
hvað.
„Hvað sögðuð þér,“ spurði Smith og
virtist vakna af dvala.
„Mér heyrðist, að þér væmð að tala um
gamla reikninga."
„Nú-nú,“ svaraði Smith og kastaði blað-
sneplumnn út um kýraugað. „Já, það er
gagnslaust að geyma slíkt. Meistari, þér
lofuðuð að sýna mér nýja olíukyndarann."
„Gjörið þér svo vel, hann er héma,“
svaraði vélameistarinn þurrlega. Hann
langaði helzt til að slá þennan Smith í
rot, en Leon Rinda hafði gefið stranga
skipun um, að honum væri sýnd fyllsta
kurteisi.
1 gegnum kýraugað heyrðu þeir brak,
og í sömu svipan öskmðu vélamennimir:
„Halló, meistari! Tveir mótorbátar hafa
rekizt á, annar þeirra er í þann veginn að
sökkva.“
Vélameistarinn varð fyrstur manna upp
Framhald á bls. 14.
„Þetta er ág-ætt; ég kæri mig ekki um að verða
svo falleg, að ég geti ekki losnað við hann, þegar
ég er búin að ná í hann.“