Vikan - 07.08.1947, Blaðsíða 13

VEKAN, nr. 32, 1947
13
Gamli eirketillinn
Barnasaga.
„Sjáðu hvað hann ljómar!“ sagði
eirsmiðurinn, lyfti nýja katlinum og
setti hann á borðið.
„En hvað hann er fallegur!” sagði
konan hans og néri skinandi eirinn
með dulu til að ná fingraförunum af
katlinum.
„Það er næstum hægt að spegla
sig í honum, gamla mín!“ sagði
smiðurinn hlæjandi og tók um mitti
konu sinnar. „Vertu nú ekki svo
hégómagjörn að þú verðir alltaf að
spegla þig, þegar þessi dásamlegi
hlutur verður kominn á eldavélina
hjá þér.“
„Þegar ég fæ. . . ? Ó, Pétur er það
satt að ég eigi að fá þennan yndis-
lega ketil," hrópaði kona eirsmiðs-
ins.
„Ég hélt að þú ætlaðir að selja
hann — hann er svo fallegur. Þetta
er allt of dýrt handa okkur!"
„Hvaða vitleysa! Þar sem þú ert
gift eirsmiði er ekki nema sjálfsagt
að þú eigir falleg eldhúsáhöld."
Já, hún átti líka falleg eldhúsáhöld
— ljómandi katla og könnur, föt og
skálar, mortil og pönnur — allt úr
rauðgylltum kopar. Hún fægði þetta
dót allt þar til það ljómaði og þessu
hélt hún áfram fram á gamals aldur.
„Hvernig nennir þú, mamma, þessu
umstangi!“ sagði dóttir hennar þegar
hún gifti sig. „Ég vil ekki hafa kop-
ardót í eldhúsinu mínu — líttu á
þessi snotru „emileruðu" eldhús-
áhöld, það er svo þægilegt að hreinsa
þau.“
„En þau ljóma ekki!“ sagði móðir
hennar. „Þau endurvarpa ekki sólar-
geislunum þegar sólin skín á þau eða
glampanum frá loganum i eldavél-
inni.“
„Við notum gas, mamma!" svaraði
dóttirin. „En mig langar til að fá
eitthvað af þessu kopardóti til að
hengja það upp í borðstofunni."
Kona koparsmiðsins gaf dóttur
sinni það, sem hana langði til að fá
og þar á meðal fallega eirketilinn.
Allt þetta var látið standa inni í
borðstofunni, fægt öðru hverju, en
aldrei notað.
Kona eirsmiðsins dó nú eins og
maður hennar og dóttirin var ekki
lengur ung — en fínu borðstofuna
með öllu kopardótinu hafði hún enn-
þá og nú átti dóttir hennar að giftast.
„Það verður fínt hjá mér, mamma!"
sagði hún. „Ég fæ rafmagn i eldhúsið
— losna við alla fyrirhöfnina við
gasið og olíuvélina og allir pottar,
pönnur og katlar verða úr stáli, sem
ekki ryðgar. Þú getur ekki ímyndað
þér hvað það verður snoturt og
þægilegt."
„Viltu ekki fá neitt af fallega
kopardótinu mínu i borðstofunni?"
spurði mamma hennar.
„Nei, ég þakka þér fyrir — ég
ætla mér ekki að þræla mér út á
því, ég hefi fengið kappnóg af að
fægja hér heima! Ég vil ekki sjá
annað en stál, brenndan leir og gler."
ÞRAUT
4 A, 10, 3, 2
y A, G, 10, 4
4 A, 7, 3
* G, 8
4 D, 9, 8, 6
ý 8, 6
4 10, 8, 6, 4, 2
4, 9, 3-
N.
V. A.
S.
♦
V
♦
*
G, 7
K, D, 9, 7, 3
D, G, 9
D, 7, 5
4 K, 5, 4
ý 5, 2
♦ K, 5
4 A, K, 10, 6, 4, 2
Suður spilar 6 lauf.
Vestur lætur út hjarta
8.
Sjá lausn í nœsta blaði.
Dag nokkum dó dóttir eirsmiðs-
ins frá borðstofunni sinni með öllu
kopardótinu. Flest af því var sett á
uppboð og hafnaði eirketillinn í kjall-
ara hjá jámvörukaupmanni og þar !á
hann lengi. Ketilhnn dalaðist og
rispaðist, lokið, sem hafði verið með
svo stórum og fallegum eirhnúð,
týndist. Að lokum var katlinum hent
og vallt hann inn undir runna.
„Af er það sem áður var!“ hugs-
aði ketillinn. „1 æsku var ég eins
fallegur og ljómandi og sjálf sólin.
Ég var gerður úr góðum, þykkum
kopar, tinaður að innan og með sér-
staklega sterkan botn. Eigandi minn
bjó mig sjálfur til úr koparplötu."
„Gerðir þú ekkert gagn,“ sagði
snigill nokkur.
„Ég held nú það, í meira en tutt-
ugu og fimm ár sauð ég allt það
vatn, sem kona eirsmiðsins þurfti að
nota í kaffi, te og fleira. Ég þynntist
dálítið og slitnaði á þeim árum, en
alltaf var ég jafnfallegur. SíðaD
hafnaði ég í borðstofu dóttur hennar
og skipaði þar öndvegissess meðal
kopardótsins þar. Þar stóð ég í
þrjátíu ár — á hverjum laugardegi
var ég fægður og á hverjum degi
núinn með þurrum klút, enda var ég
þannig að allir gátu speglað sig í
mér. Og ég þynntist — koparinn í
mér slitnaði, en hnellnum og þrýstn-
um vextinum hélt ég óbreyttum. Það
þurfti meira en þetta til þess að ég
misst lögunina. Það hafði eirsmiður-
inn séð um.
„Ég trúi því vel,“ jánkaði snigill-
inn.
„Ó, þegiðu! Þú veizt ekki hvað er
að hafna ofan í dimmum og rökxun
kjallara — ég ryðgaði allur og varð
svartur af óhreinindum og ryki."
„Þú hefir orðið fyrir miklum raun-
um!“
„Ég vildi bara að ég gæti gert eitt-
hvað gagn!“ andvarpaði ketillinn.
„En það geturðu svo ósköp vel.
Stari, sem ég þekki — þokkaleg og
virðingarverð kona með stóran
barnahóp — er að leita sér að góðu
og öruggu húsnæði. Ég ætla að benda
henni á þig, ég er viss um að í þér
hefði hún ágætt húsnæði."
Og þetta gerði svo snegillinn.
Tveimur dögum seina kom Stara-
konan með börnin sín, henni leizt vel
á ketilinn og settist að í honum.
Þarna var hún óhullt fyrir óvinum
sínum, en starafjölskyldur eiga nóg
af þeim.
Ketillinn sagði ævisögu sína, allt
frá þeim degi, þegar hann kom út
úr eldinum í vinnustofu eirsmiðsins
og þá allur logagylltur, og til þess
dags, þegar honum svörtum, rispuð-
um og holóttum var hent inn undir
runnann, þar sem hann lá nú.
„Já, fegurðin er horfin, koparinn
orðinn þunnur — en ennþá get ég
þó gert gagn," sagði ketillinn glaður.
BIBLÍUMYNDIR
1. Hann kom þá aftur til Kana í
Galíleu ... Og þar var komumaður
nokkur, og lá sonur hans sjúkur í
Kapernaum. Þegar hann frétti, að
Jesús væri kominn frá Júdeu til
Galileu, fór hann til hans og bað
hann að koma og lækna son sinn,
því að hann lægi fyrir dauðanum . . .
Jesús segir við hann: Far þú, sonur
þinn lifir.
2. En á heimleiðinni mættu
honum þjónar hans og sögðu, að
drengurinn hans væri lifandi. Þá
spurði hann þá að, hve nær honum
hefði farið að létta; og þeir sögðu
við hann: I gær um sjöundu stund
fór sótthitinn úr honum. Þá sá fað-
irinn, að það var á þeirri stundu, er
Jesús hafði sagt við hann: Sonur
þinn lifir.
3. En í Jerúsalem er við sauða-
hliðið laug, sem kallast á hebresku
Betesda . . . En þar var maður nokk-
ur, sem sjúkur hafði verið í þrjátíu
og átta ár . . . Jesús segir við hann:
Rís upp, tak sæng þína og gakk. Og
jafnskjótt varð maðurinn heill, tók
upp sængina og gekk.
4. Og hann kallaði hárri röddu:
Lazarus, kom þú út! Og ,hinn dáni
kom út, vafinn líkblæjum á fótum og
höndum.