Vikan - 25.03.1948, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 13, 1948
11
nnniiniuiiiiniMiniii
Framhaldssaga:

ÁST LEIKKONIUNNAR
20
uimMiMinnfiiiiiMfdiiiiiiiniuimNMii
Eftir FAITH BALD WIN
tak. Anthony starði á konu stna og það lá við
að honum sortnaði fyrir augum og fengi uppköst
þegar hann forðaði sér úr ilmvatnsþrungnu and-
rúmsloftinu i herberginu, út um gluggann, sömu
leiðina og hann hafði komið.
Það var drepið á dýr á herbergi Cherry og
rödd Pete sagði:
„Guð minn góður, Cherry, hvað hefir komið
fyrir? Ertu veik?“ Og rödd Lolly var engu
síður áhyggjufull, þegar hún sagði:
^XÍherry, hleyptu pkkur inn.“
„Það er ekkert að,“ svaraði Cherry skjálf-
rödduð, „ég fór bara fram úr og þegar ég fór
fram hjá snyrtiborðinu var ég svo óheppin að
setja niður ilmvatnsflösku — það er nú allt og
sumt. Mér þykir þetta leitt, en verið svo góð að
fara bara aftur í rúmið."
Allir gestimir voru nú komnir i einum hóp —-
í alls konar fötum — fyrir framan hurðina hjá
Cherry. Cherry kallaði aftur í gegnum hurðina
að ekkert væri að og af hverju hávaðinn hefði
stafað.
„Lofaðu mér að koma inn, ég verð að sjá með
eigin augum, hvort þessu er svona varið!“
Cherry opnaði nauðug hurðina. Lolly og hitt
fólkið gægðist inn, en sneri óðara aftur. Það var
enginn vafi á því að Cherry hafði sagt satt.
„Ég er líklega að verða taugaveikluð!" sagði
Lolly andvarpandi. Hún benti hinu fólkinu áð fara,
fór sjálf inn til Cherry, en tók andköf.
„Þetta er hræðilega sterkt!"
„Það var einhver, sem gaf mér þessa ilmvatns-
flösku," sagði Cherry og reyndi af fremsta megni
að hafa vald á sjálfri sér.
Lolly hló, en sagði svo:
„Það var lán, að Antliony Amberton skyldi ekki
heyra hávaðann og skunda hingað til hjálpar.
Hann sefur sannarlega vært — þú vaktir alla
aðra en hann. Pat sagði mér annars dálítið hlægi-
legt um hann. Það virðist svo sem hann þoli ekki
ilmvatnslykt — hann verður veikur þegar hann
finnur hana og fær ógleði. Á skipinu, sem hann
kom með um daginn varð harrn að hætta í miðj-
um dansi við einhverja konu. Hefir þú ekki veitt
því athygli að Sophie er alveg hætt að nota
sterkt ilmvatn, sem hún annars gerði svo mjög?
Hún tók þátt í samtalinu, þegar Pat sagði mér frá
þessu — en hefi ég ekki annars sagt þér þetta
áður? Ég varaði allar konumar við þessu um
leið og mér var sagt það."
„Nei," svaraði Cherry veikum rómi, „það hefir
þú ekki gert."
Þegar Lolly var farin varð Cherry þungt
hugsi. Þetta var þá satt — veslingurinn. Hún
ætlaði að gera iðrun og yfirbót — strax snemma
í fyrramálið. Þá ætlaði hún að segja við hann:
„Já, ég var afbrýðisöm, — ég trúði öllu illu um
þig. — Ég iðrast þess svo núna. Segjum öllum
héma, hvernig sambandi okkar er háttað og för-
um svo héðan — við tvö, — heldur þú að Simp-
sonhjónin muni vilja taka okkur aftur? Ég skal
sjálf fást við ömmu, ég sendi Boycie og Sylvíu
símskeyti, — mér stendur alveg á sama um
kvikmyndasamning minn. Amma mun vafalaust
fyrirgefa mér — þegar tímar líða — —
Skömmu seinna sofnaði hún, úrvinda eftir alla
geðshræringuna. Hún hafði enga hugmynd um
að Anthony Amberton eyddi því sem eftir var
næturinnar við það að ganga fram og aftur í
garöinum. Sloppur hans ilmaði langar leiðir af
ilmvatninu og hann var sjálfur viti sinu fjær
af geðillsku.
Hann gat ekki komizt aftur inn i húsið. Það
voru engar svalir fyrir framan ’herbergi hans
og við Cherry vildi hann ekki frekari skipti eiga.
Hann var auk þess í vafa um, hvort honum væri
fært að klifra aftur upp, í þvi ástandi, sem hann
var nú. Honum fannst hann vera fárveikur og
að hann myndi aldrei geta losnað við ógleðina.
„Lofum henni bara að skilja við mig — því fyrr,
því betra. Að minnsta kosti sæki ég þá um
skilnað, ef hún gerir það ekki — ég hefi næga
skilnaðarsök fram að færa.“ Hann faldi sig fyrir
næturverðinum, sem gekk fram hjá, én iðraðist
þess óðara. Hefði það ekki verið eðlilegast, að
hann hefði farið til mannsins og sagt: „Heyrið
þér, maður minn, „ég fór í gönguferð, en komst
svo að raun um það, að ég hefi lokað sjálfan
mig úti. Gætuð þér ekki hleypt mér inn, án nokk-
urs hávaða." Auðvitað mundi maðurinn furða sig
á þessu.
Það fór hrollur um hann við umhugsunirlft um
ilmvatnslyktina, sem angaði af honum.
Skömmu seinna gekk han niður að sjónum.
Það var heillaráð fyrir hann. Harris-fjölskyldan
hafði 'þarna ágætan baðstað útaf fyrir sig, og
sundið blasti við honum biksvart, þar sem það
bar undir bláan kvöldhimininn. Anthony fór úr
sloppnum og náttfötunum og sparkaði af sér
inniskónum. Það var hlýtt i veðri þessa nótt og
hann ágætur sundmaður. Hann óð út í. Vatnið
var blessunarlega svalt fyrir sóttheitan líkama
hans. Hann óskaði bara einskis fremur, en að
hann hefði handsápustykki.
Hann fór aftur i náttfötin og sloppinn. Það
liðu nokkrar klukkustundir og hann varð áhorf-
andi að óvenju fallegri sólaruppkómu. En hann
hafði enga ánægju af þeirri fegurð, sem þama
birtist honum. Það var að vísu gott að fá sólar-
ilinn. Nóttin hafði verið hlý, en Anthony skalf
samt af einhverri vanliðan.
Skömmu eftir klukkan sex fór einmanaleg þjón-
ustustúlka að sópa svalimar, og varð hún for-
viöa, þegar hún sá hinn fræga gest húsbændanna
undarlega klæddan og ilmandi af sterkri lykt
svona árla dags. Nóra fitjaði upp á nefið, því
að henni þótti nóg um þennan kæfandi ilm, og
úr augum hennar skein tortryggni.
„Já, þér verðið að fyrirgefa," sagði Anthony
og brosti til hennar. „Ég fór út skömmu fyrir
dögun til ,að fara í bað, og hélt að ég myndi
komast aftur óséður til herbergis míns-----------*
ég vona, að ég hafi ekki vakið neinn — —.“
Hann fór fram hjá henni og inn um dymar,
sem stóðu opnar. Nóra starði á eftir honum og
hristi hæruskotinn kollinn. Margra ára vinnu-
mennska hjá,öðrum hafði sljófgað huga henn-
ar, en ennþá var hún þó svo viti borin, að þessa
skýringu tók hun ekki gilda. Hún hafði sjálf
opnað hurðina um morguninn! Eða var þessi frægi
maður fær um að læsa hurðinni að innanverðu,
eftir að hann var kominn út!
Anthony fór í bað og lofaði guð fyrir að her-
bergi hans skyldi vera afsíðis frá herbergjum
hinna gestanna. Hann henti .sloppnum og náttföt-
unum í bréfaltörfuna. Siðan tók hann að raka
sig. Hönd hans skalf og hann skar sig tvisvar.
Útlit hans var ekki gott; það sá hann, þegar
hann leit í spegilinn.
Hann var feginn þvi, að á þessu heimili fóru
allir seint á fætur. Morgunverð borðaði fólkið
bara þegar því hentaði bezt. Annað hvort var
þá hægt að hringja á þjónustustúlku og fá mat-
inn í rúmið eða að fara ofan i borðstofuna milli
klukkan níu og ellefu. Þetta var ensk venja og
þótti mörgum hún þægileg.
Nóra og önnur þjónustustúlka var eina fólkið,
sem hann hilti, þegár hann kom aftur niður,
klæddur til þess að fara til borgarinnar. Hann
spurði með sama ástúðlega brosinu sem í fyrra
skiptið, hvort hann mætti nota símann. Nóra,
sem ennþá var full tortryggni, vísaði honum á lit-
inn símaklefa. Hann lokaði sig inni í honum og
hringdi til lögfræðings sins.
„Halló------heyrið þér til mín, Newton? Þetta
er Amberton. Ég ætla að biðja yður að hringja
til mín eftir nákvæmlega einn stundarfjórðung
og segja þá, að það sé nauðsynlegt, að ég komi
tafarlaust til borgarinnar. Nei, auðvitað — mér
er vel kunnugt um, að þér eruð ekki í borginni,
— það var ég, sem hringdi til yðar." Hann sagði
Newton símanúmer Harris-hjónanna. „Eftir stimd-
arfjórðung," endurtók hann og lagði símatólið á.
Hann sá svo um, að hann var í herbergi sínu,
þegar Nóra drap á dyr hjá honum og sagði að
það væri síminn til hans. Lolly, sem var vökn-
uð, heyrði þegar Nóra barði á dymar og flutti
skilaboðin. Hún settist upp i rúminu og starði
á sofandi eiginmann sinn, kastaði svo svæfli í
höfuð honum, svo að hann vaknaði, og sagði við
hann:
„Það er siminn til Ambertons!"
„Já, hvað viltu að ég geri við þvi?“ mmdi í'
Pete, sem aldrei var í góðu skapi, þegar maginn
var tómur.
Lolly andvarpaði.
„Farðu niður, Pete, og vittu hvað er á seiði.“
„Þetta er sennilega einhver vinkona hans,“
sagði Pete, „maðurinn hefir orð fyrir að vera all-
kvenhollur."
„Pete, — farðu á fætur og gakktu niður. —
Það dytti engri í hug að hringja í hann á þess-
um tima sólarhrings, nema ef mikið lægi við.“
Pete fró. Hann rakst á Amberton um leið og
hann var að koma út úr símaklefanum. Anthony
setti strax upp áhyggjusvip.
„Vakti ég yður? Mér þykir það leitt. Það var
fjárans lögfræðingurinn minn, sem hringdi. Það
hefir eitthvað orðið að------— þér vitið, að ég
taldi mig hafa séð fyrir öllum fjármálum mín-
um í fyrravetur, en svo kom eitthvað nýtt i ljós!
Ég neyðist víst, því miður, til að yfirgefa þetta
gestrisna heimili yðar, — lögfræðingur minn bið-
ur mig að koma tafarlaust. Hvenær fer lestin?"
„Ég skal láta aka yðúr til brautarstöðvarinn-
ar," sagði Pete, „Gústav getur séð um farang-
urinn —
„Ég þakka yður fyrir, en farangurinn get ég
sjálfur séð um,“ sagði “Anthony.
„Jæja, en kaffi verðið þér að fá,“ sagði Pete.
„Ég hefi einnig þörf fyrir hressingu. Mér þykir
þetta afar leitt, Amberton — — ég vona, að
þér komið aftur — það tekur yður ekki meira
en nokkrar klukkustundir að ganga frá þessum
fjármálum. Bifreiðin getur beðið eftir yður —
— og hvers vegna eruð þér að fara mcö far-
angurinn ?“
„Þetta er afar vingjamlegt af yður," sagði
Anthony, „en ég verð heldur að taka hann með