Vikan - 30.09.1948, Blaðsíða 5

itiiiittiiiiiimiimiiiiiiiHKiikliimiuimi t,A
VIKAN, nr. 40, 1948
5
Framhaldssaga : .....
PARAMÞÍS
............ ÁSTASAGA EFTIR ANNE DUFFIELD
verðinn. „Mér finnst að hann muni á hverri
stundu koma hlaupandi með dillandi rófu niður
stíginn. Æg hefi aldrei séð eins yndislegan og
stoltan hund, enda þótt hann hefði þann slæma
smekk að geta ekki þolað mig.“
„Hann var alveg hættur að amast við þér,“
sagði Stella og gaf Harringay hornauga.
Hún var sannfærð um að hann vildi ekki tala
um Chang — ungfrú Emrys og Gay voru sömu
skoðunar og forðuðust að minnast á Chang, en
Clare virtist aldrei geta hætt að tala um þetta
og sýndi um leið ónærgætni, sem var mjög ólíkt
henni.
„Já, það varst þú, sem siðaðir hann.“ Clare
brosti til Stellu. „Honum þótti vænt um þig, var
það ekki svo? Veslings Stella! Þig hlýtur að taka
þetta afar sárt, en auðvitað var þetta ekki þín
sök!“
„Mín sök — ?“
„Já, hann hlýtur að hafa verið að elta þig.
Enginn fer svona snemma út til að baða sig.“
„En ég var ekki komin niður.“
„Já, en það vissi hann ekki. Auðvitað gægðist
hann á eftir þér — hvers vegna hefði hundurinn
annars farið fram á klettana?“
„Ó, Clare!“ stundi Stella. „Heldur þú í raun
og veru að það hafi verið þannig. Mér þykir ó-
bærilegt að hugsa til þess.“
„Lofið okkur að vera laus við þetta nöldur i
ykkur," greip Harringay hörkulega fram í fyrir
þeim. „Það er komið, sem komið er og enginn
á sök á því. Nú skulum við gleyma því.“ Hann
sneri sér snöggt við og gekk til skrifstofu sinnar.
„Veslings Piers,“ sagði Clare, „honum þótti
svo vænt um hundinn."
„Já,“ sagði Stella stuttlega.
Mercedes kom inn um hliðið og gekk fram
hjá þeim með slóttugu brosi. Stella stóð á önd-
inni.
„Hvað er að þér?“ spurði Clare.
„Ekkert. Ég verð að fara til að tala við
Manúelu." Stella hraðaði sér í gegnum garðinn.
Hún var allt í einu orðin náföl. Henni hafði
orðið litið á brúna hönd Mercedes um leið og
hún fór fram hjá, og sá að hún hafði kross-
lagt tvo fingur og bent á Clare. Á þessum
tveimur og hálfa mánuði, sem Stella var búin að
vera meðal þessa fólks var hún farin að þekkja
ýmsar venjur þess og þar á meðal hvað þetta
merki þýddi.
Hún gekk til eldhússins, eh þar þótti henni
alltaf gaman að lcoma. Þarna var Manúela ein-
völd og hún var ekkert hrifin af nýtízku breyt-
ingum og uppfinningum.
Það var alltaf minnst tíu manns í þessu geysi-
stóra eldhúsi og stundum fleiri. Voru þetta ungar
stúlkur, sem hlýddu fyrirmælum Manúelu í öllu
og svo gömul skyldmenni þeirra, sem sátu á
hækjum sinum og töluðu án afláts. Stellu fannst
mest gaman að koma í eldhúsið á kvöldin, þegar
logaði glatt og birta féll á vingjarnleg og hrukk-
ótt andlit gamalmennana. Hún var aldrei viss
um hvað þau voru mörg, sem sátu þarna, og
hún furðaði sig á hvernig Manúela gat lagað
matinn í þessari ringulreið. En svona vildi
T.Ianúela hafa það og hún talaði meira sjálf en
nokkur annar þarna.
Núna, þegar Stella nálgaðist dyragættina,
heyrði hún sama samræðultliðinn, en það var
engin glaðværð í honum. Fólkið talaði lægra og
með alvörusvip, og þegar Stella kom inn varð
steinhljóð. Hún litaðist undrandi í kringum sig.
Svona móttökur hafði hún aldrei fengið þarna.
„Hvers óskar ungfrúin? spurði Manúela og
flýtti sér að koma á móti henni. Stella sagði
henni erindi sitt og stamaði það á spönsku, því
að Manúela skildi ekki ensku. Fólkið hafði alltaf
gaman að þegar hún var að babla spönskuna
og brosti að henni og skemmti Stella sér þá
ekki sið'ur við það. En i dag sátu allir þögulir
og það var eins og hin skyndilega koma hennar
hefði skelft það og því liði illa. Þó fann Stella
að þetta stafaði ekki af andúð á henni.
„Já, senorita, það skal ég gera,“ svaraði
Manúela og kinkaði kolli — .vingjarnlega en þó
greinilega þannig að hún óskaði ekki eftir frekari
viðræðum.
Stella var undrandi' og óróleg, þegar hún fór
aftur út úr eldhúsinu.
Gavarro-hjónin og Bill Freeland og kona hans
komu akandi sama daginn til að drekka te með
Gay.
„Við höfum sorglegar fréttir að segja,“ sagði
ungfrú Emrys, þegar þau öll að Harringay
undanskildum, sem hafði riðið burt eftir há-
degisverðinn, voru komin í svefnherbergi Gays.
Og hún sagði þeim frá dauða Changs.
„Ó, það var leiðinlegt," sagði Bill. „Veslings
litli hundurinn."
„Þetta er ömurlegt!" sagði Pussy. Og Senor
Gavarro, sem hataði hunda, lét í ljós meðaumkun
sína. Frú Gavarro sagði aftur á móti ekkert en
enginn veitti undarlegri þögn hennar athygli
nema Stella. Bill og Pussy, sem höfðu dálæti
á hundum spurðu nákvæmlega um atburðinn og
Clare varð fyrir svörum og lét sem henni félli
þetta þungt. Hún tók það fram að þetta hefði
enginn gert með vilja, en það skein í gegnum
frásögn hennar að það mætti þó kenna hirðuleysi
Stellu um —- en auðvitað var það óviljandi.
Frú Gavarro var hin eina, sem lét ekki í ljós
meðaumkun sína. Stella horfði á hana, þaðan sem
hún sat á bak við teborðið og svörtu augun
mættu augnaráði hennar með kulda og undar-
legum glampa. Stella megnaði ekki að líta undan
og allt í einu fann hún til ótta, en hvað hún
óttaðist vissi hún ekki. Hún vissi bara að hún
var hrædd við hina vingjarnlegu frú Gavarro —
alveg eins og hún hafði orðið hrædd við Mercedes
og Manúelu í eldhúsinu.
Það var eins og þær byggju báðar yfir sama
leyndarmálinu. lít úr augum frúarinnar las
Stella það, sem hún vildi ekki vita og gat naum-
ast trúað og hún fylltist skelfingu.
„Slíkt getur ekki átt sér stað á meðal Eng-
lendinga og menntaðs fólks,“ hugsaði hún. „Frú
Gavarro er spönsk — og kannske Spánverjar
láti sér ekki bregða við slikt — en hún hefur
engan rétt til að gruna — ó, hún hlýtur að
vera brjáluð!"
Og að lokum litu svörtu augun af henni, frúin
sneri sér uridan og Stella andvarpaði af fegin-
leik. Hún leit á Clare, sem yndisleg og fögur
sat við hlið Gays og hélt í hönd hans. Clare
var alltaf svo blíð og góð við hann í þessum
veikindum. Clare var lífsreynd og menntuð
heimskona. Það gat vel verið að hún væri ást-
fangin af Harringay og reyndi að tæla hann,
en hún var ekki fyrsta konan, sem það reyndi
og líklega ekki sú síðasta. Hvað sem því leið,
þá var það ekki nema mannlegt. Senora Gavarro
grunaði þetta og áfelldi hana harðlega fyrir það,
en hún hafði engan rétt til að gruna Clare um
dýrslega grimmd og horfa á Stellu eins og 'nún
væri samsek henni í þeim grun.
„Hún er brjáluð,“ hugsaði Stella aftur. „En
hvað hún hugsar ljótt um aðra.“
Gay, sem lá upp við kodda, sá fölt og dapur-
legt andlit Stellu og vildi hætta þessu tali.
„Tölum um eitthvað skemmtilegra. Þetta eru
fyrstu gestirnir, sem ég fæ eftir uppskurðinn.”
„Þú ert svikahrappur,“ sagði Bill, „og gerir
þér bara upp þessi veikindi."
„Hann nær sér áreiðanlega," sagði ungfrú
Emrys glöð. „Við erum afar ánægð með, hvað
honum fer fram með hverjum deginum, sem
líður.“
„Já, hann hressist áreiðanlega," sagði Senor
Gavarro innilega, „þar sem hann hefur þrjár
svona yndislegar stúlkur til að stjana við sig.
Ég myndi með gleði vilja liggja fyrir hann.“
„Ég er spilltur af dekri. Það viðurkenni ég.
Einkum á þessi ófríða, en góða kcna sök á því.“
Gay horfði með aðdáun á Clare og hún brosti og
þrýsti hönd hans.“
„Hafið þér enga hjúkrunarkonu ?“ spurði
Senora Gavarro á rólegan hátt.
„Ó, nei,“ svaraði ungfrú Emrys. „Við höfum
enga þörf fyrir hana. Miguel þvær honum og
rakar hann — hann er svo laginn við allt. Það
er i raun og veru ekkert að gera. Við vonum
að Gey komist á fætur eftir viku, Garoni læknir
skoðaði hann í gær og gaf okkur góðar vonir um
það.“
„Það er bezti náungi," sagði Bill, „en er hann
ekki að verða nokkuð gamall ?“
„Jú, við þyrftum að hafa annan lækni hér á
eyjunni."
„Mesta vitleysa," mótmælti Gavarro. „Kai'linn
er ágætur.“
„Piers ber takmarkalaust traust til hans,“
sagði ungfrú Emrys, eins og það væri nóg.
„Hann er blátt áfram ástfanginn af Clare,"
sagði Gay.
„Hann er afar vingjarnlegur,“ sagði Clare,
„og afbragðs læknir líka.“
Þegar gestirnir kvöddu skömmu síðar, fylgdi
Stella þeim niður að bilunum. Frú Gavarro rétti
henni höndina að skilnaði og mælti:
„Þér verðið hér áfram, ungfrú Mannering, er
ekki svo?“
„Já, áreiðanlega," sagði Stella. „Það hefur
ekki verið minnzt neitt á það að ég ætti að
fara —“
„Það er gott,“ svaraði frúin rólega. „En munið
það, sem ég hefi sagt. Þér þekkið símanúmer
mitt, ef þér þurfið einhvern tíma að tala við
mig, já, þá — já, Juan, ég kem. Verið þér sælar
ungfrú Mannering."
Stella stóð kyrr í hliðinu og horfði á eftir bíl-
unum niður trjágöngin. Þau höfðu drukkið teið
snemma þennan dag og sólin var ennþá hátt á
lofti. Stella hafði alltaf elskað hið sífellda sól-
skin á Paradís, en í dag fannst henni þessi skæra
birta boða eitthvað illt. Hún hafði lært margt
um Paradís á þessum tveimur mánuðum, , um
baráttu trjánna og jurtanna gegn þeim öflum,
sem reyndu að tortíma þeim. Sandrokin, óveðrið
og jafnvel sólin, sem var þó þeirra orkugjafi,
voru óvinir þeirra. Hinir stóru niðurgröfnu vatns-
geymar, sem áveituvatnið kom úr, voru háðir
duttlungum skýjanna, þeir gátu þornað upp á
einu sumri og ráðalaust fólkið horfði þá á