Vikan - 30.09.1948, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 40, 1948
var kominn í skjól af veggnum vinstra megin.
Lögreglubíllinn nam staðar á miðjum veginum.
„Hvað nú?“ spurði Macpherson.
Wimsey kveikti og gægðist varlega undir
teppið.
„Eruð þér enn lifandi, Sir Maxwell ?“
„Svo á að heita.“
„Jæja, ég held, að yður sé nú óhætt að koma
út úr og teygja úr yður. Við þurfum ekki á yður
að halda fyrr en klukkan níu. Setjist hjá sak-
sóknaranum og fáið yður sígarettu og látið fara
vel um yður.“
„Og hvað eiga hinir að gera?“
,Þeir fara aftur með mér gangandi til Gate-
house,“ sagði Wimsey glottandi.
„Megum við ekki fara í bílnum ?“ spurði
Macpherson raunamæddur.
„Þú mátt það, ef þú vilt það heldur, en það
væri drengilegra .að spjalla við mig mér til af-
þreyingar. Ég verð að fá að tala!“
Það varð úr, að Macpherson færi gangandi
með Wimsey, en Dalziel kæmi i bílnum á eftir,
ef áætlunarbíllinn skyldi reynast yfirfullur.
Wimsey bað saksóknarann að gæta þess, að
líkið hagaði sér skikkanlega, veifaði glaðlega
til þeirra í kveðjuskyni og arkaði af stað við
hlið Macphersons i áttina til Gatehouse, 10 km
leið.
Síðasti spottinn var verstur, því að umferðin
var farin að aukast, og þeir urðu stöðugt að
vera að skjótast í felur bak við veggi eða inn í
runna. Á síðustu stundu lá við að blaðasöludreng-
urinn kæmi auga á þá. Þeim vannst rétt tími til
að skjótast inn i þyrnirunna áður en hann kom
í Ijós á veginum, blístrandi.
„Bannsettur blaðsölustrákurinn," sagði Wimsey.
„Ferguson hefur auðvitað reiknað með honum.
Annars er sennilegt, að hann hafi verið á ferð-
inni, en ég vildi ekki halda likinu úti alla nótt-
ina. Klukkuna vantar fimmtán minútur í átta.
Okkur hefur gengið vel, og nú skulum við
skjótast síðasta spottann."
PSÍT hlupu upp stíginn, opnuðu dyrnar á húsi
iCampbíslls, földu lykilinn, létust taka inn mjólk-
ina og hella hluta af henni í vaskinn, tóku inn
blrjð og bréf og rifu þau upp og flýttu sér
síðan yfir í hús Fergusons, sauð egg og bjó te
og settist síðan að snæðingi.
Klukkan átta sáu þeir frú Green ganga niður
stíginn. Wimsey leit út um gluggann og veifaði
vingjarnlega til hennar.
„Það er betra að aðvara hana, Macpherson,“
sagði hann. „Hún er vis að fá slag, þegar hún
sér, hvernig umhorfs er hjá Campbell."
Macpherson flýtti sér út og sást hverfa inn
í húsið til Green. Vonbráðar kom hann út aftur,
brosandi út undir eyru.
„Allt í lagi,“ sagði hann, „hún segir að allt
líti nákvæmlega út eins og morguninn, sem
Campbells var saknað.“
„Gott sagði Wimsey. Hann lauk við morgun-
verðinn, lét rykfrakkann í ferðatöskuna og fór
eftirlitsferð um húsið til að fullvissa sig um,
að allt væri eins og það átti að vera. Hann fór
út, mætti frú Green fyrir utan, talaði við hana
nokkur orð, gat þess, að hann ætlaði að ná
strætisvagninum til járnbrautarstöðvarinnar og
lagði svo af stað niður stíginn.
Rétt eftir klukkan hálfníu heyrðist strætis-
vagninn koma. Wimsey gaf honum merki og
komst inn. Lögreglubíllinn kom á eftir, farþeg-
unum til mikillar undrunar.
Klukkan níu óku strætisvagninn og lögreglu-
bíllinn inn á stöðina. Wimsey steig út og gekk
að b'ílnum.
„Ég vil að þú komir með mér að lestinni,
Macpherson. Þegar lestin er farin, ferðu aftur
til Dalziels, og svo farið þið út á veginn og
takið hinn bílinn.“
Þeir kinkuðu kolli og Wimsey gekk inní stöð-
ina með Macpherson á hælunum. Hann talaði
við stöðvarstjórann og miðasalann og keypti
fyrstafarrýmismiða til Glasgow. Eftir nokkrar
mínútur var gefið merki um að lestin væri að
koma, og burtförin átti að vera frá pallinum
hinum megin. Stöðvarstjórinn fór yfir með stafinn
undir hendinni. Farþegarnir úr strætisvagninum
streymdu yfir linuna og strætisvagnastjórinn á
eftir þeim til að ná í farþega, sem voru að koma.
Miðasalinn fór inn i skrifstofu sína og tók upp
dagblað. Wimsey og Macpherson fóru yfir linuna
með hinum farþegunum.
Lestin kom inn á stöðina. Wimsey kvaddi
Macpherson með innilegu handabandi, eins og
hann væri að fara i langferð, og fór inn í fyrsta-
farrýmisvagn, sem brautarvörðurinn hélt opnum
FELUMYND
Hvar er kóngssonurinn ?
fyrir honum. Stöðvarstjórinn skiptist á stöfum
og nokkrum orðum við varðmanninn. Kassa með
hænsnum var ekið að vöruvagninum. Allt í einu
varð Macpherson ljóst að hann hefði átt að fara
með Wimsey. Varðmaðurinn veifaði stafnum með
flagginu. Brautarvörðurinn skipaði Macpherson
að fara frá. Lestin ók af stað. Macpherson horfði
eftir brautinni til beggja hliða og sá, að hún var
auð.
„Skollinn sjálfur!" sagði Macpherson, og sló
á lærið á sér. „Inn öðrum megin og út hinum
megin. Gamalt og þrautreynt ráð.“
Hann hljóp yfir línuna og til Dalziels.
„Bannsettur bragðarefurinn!“ sagði hann með
aðdáun. „Hann gerði það! Sástu hann koma
yfir ?“
Dalziel hristi höfuðið.
„Var það það, sem hann gerði? Stöðvarhúsið
er á milli okkar. Það er stígur gegnum garð
stöðvarstjórans. Hann hefur komið eftir honum.
Við skulum 'koma.“
Þeir fóru út um stöðvardyrnar og út á veginn.
Á undan þeim gekk litill, gráklæddur maður,
rösklega. Klukkan var þá tíu mínútur yfir níu.
I
28. PÉTUR WIMSEY LÁVARÐUR.
Líkið var aftur látið inn í bílinn. Wimsey
setti á sig hatt Campbells og fór í frakkann
hans og vafði hálsklútnum um hökuna svo að
sem minnst sæist af andlitinu. Hann ók bílnum
aftur á bak út á veginn og ók hægt af stað
til Creetown. Vegurinn var grýttur, og Wimsey
vissi, að hjólbarðarnir voru slitnir. Það hefði
orðið örlagarikt, ef sprungið hefði hjá honum.
Hann gætti þess að aka ekki meira en 30 km
hraða. Honum datt í hug, að það hefði verið
mikil taugaáreynsla fyrir Ferguson að aka svona
hægt, þegar tíminn var svona naumur. Það hefur
hlotið að vera mikil freisting að aka allt hvað
af tók, einkum þegar þess er gætt, að lik var
í bílnum.
Vegurinn var alveg auður. Einu sinni varð
hann að fara út úr til að opna brú og kom aftur
í ljós vinstra megin. Sólin hækkaði óðum á lofti.
Klukkan tuttugu til tuttugu og fimm mínútui'
yfir niu komu þeir fram á brekkubrúnina fyrir
utan Creetown, andspænis klukkuturninum.
Wimsey beygði til vinstri, inn á aðalveginn og
beint í flasið á eiganda Ellangowangistihússins,
sem var að tala við bilstjóra við benzinsalann.
Andartak starði hann eins og hann hefði séð
draug — svo kom hann auga á Macpherson og
Dalziel, sem komu á eftir í bílnum með sak-
sóknaranum, og veifaði til þeirra brosandi.
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Raggi: Eva er æst i að fá að vera með í
handknattleik karla með okkur!
Maggi: Nú vandast málið!
2. Maggi: Hún er bókstaflega í öllum leikum
með okkur, ...
3. Maggi: . . . en að hafa stúlku með sér í
handknattleik karla . . . það er ómögulegt!
4. Eva: Bæði þið og stelpurnar eruð alltaf að
tönnlast á því, að ég sé eins og strákur, hvers-
vegna má ég þá ekki vera í handknattleik með
strákum ?