Vikan - 30.09.1948, Side 11

VIKAN, nr. 40, 1948
11
Framhaldssaga:
36
Grunsamlegar persónur
Sakamálasaga eftir Dorothy L. Sayers
er að hella óhreina vatninu i skolpfötuna og ó-
hreinka annað vatn. Rakbursti ? Tannbursti ?
Fjandakornið, nei. Það verður að biða dálitið,
annars verða þeir orðnir þurrir. En ég gat farið
niður og tekið saman málaradótið og látið það
í kassann og lagt á tvö morgunverðarborð. Og
á meðan get ég haldið áfram að leggja á ráðin.
Það er slæmt gat í ráðagerð minni ennþá, og á
einum stað verð ég að treysta á heppnina. Annars
get ég sagt ykkur, að núverandi ætlun mín er
að ná lestinni í Barnhill klukkan 12. 35. En það
veltur allt á þvi að ég komist nógu snemma
frá Minnach. Við skulum vona, að ekki verði
margt fólk á ferli.“
„En þú fórst ekki til Barnhill."
„Nei; ég held, að eitthvað hafi komið fyrir,
sem fékk mig til að skipta um skoðun.“ Wimsey
var önnum kafinn að raða leirtaui. „Þið munið, að
það sem mestu máli skiptir fyrir mig, er að
komast til Glasgow með einhverju móti. Ég hef
látið uppi þá fyrirætlun mína, og mér er mein-
illa við að þurfa að breyta þeirri áætlun. Ef þið
vissuð bara, hvað heilinn í mér stritar þesssa
stundina. Hana! Þarna er morgunverður Camp-
bells allur tilbúinn: tepottur, bolli, kanna, tveir
diskar, hnífur, gafall, brauð, smjör, sykur.
Mjólk! Ég verð að muna eftir að taka mjólk
Campbells inn í fyrramálið; ég veit hvenær von
er á henni. Egg, flesksneið og steikarpanna eru
reiðubúin í eldhúsinu. Og nú fer ég yfir til mín.
Þar bíður mín sama verkið. Ég held, að ég hafi
haft reykta síld í olíu til morgunverðar, en það
skiptir ekki miklu máli. Ég ætla að gera mér
hægt um vik og hafa það soðið egg.“
Hann hélt áfram að tala á meðan hann lagði á
fi
borðið. Svo var eins og honum dytti allt í einu
eitthvað x hug og hann missti skaftpottinn á
gólfið.
„Nei, hver skrattinn! Nú var ég nærri búinn
að gleyma. Fjarvistarsönnun mín byggist öll á
því, að ég fari með lest frá Gatehouse. En ég
sagði fjölda manns í gær, að ég ætlaði að aka
til Dumfries og taka lestina þaðan klukkan 7.35.
Af hverju ætti ég að skipta um skoðun? Það
mundi þykja undarlegt. Bíllinn. Billinn gat hafa
bilað. Eitthvað sem ekki var hægt að búast við
að bílaviðgerðarmennirnir hér gætu gert við í
skyndi. Biluð kveikja t. d. Já, ég get klárað það,
og það verður sennilega til að styrkja f jarvistar-
sönnunina líka. Éngan asa nú. Það er nógur tími.
Gættu þess að ljúka við eitt áður en þú byrjar
á öðru. Jæja nú er morgunverðurinn tilbúinn. Ég
er búinn að ganga frá rúminu mínu, en ég á
þvottavatnið eftir, og náttfötin! Eitt fat af ó-
hreinu þvottavatni. Tvenn óhrein þvottavötn.
Hreinir sokkar og skyrta til að fara í til Glasgow
og sómasamleg föt. Þið verðið að ímynda ykkur,
að ég sé að gera allt þetta. Það verða að vera
grá flónelsföt, i líkingu við föt Campbells. Þarna
hanga þau. Ég ætla ekki að fara í þau, en það
sakar ekki þó ég líti í vasana. Halló, Macpherson,
hérna höfum við það! Sérðu hvíta málningar-
blettinn í fóðrinu í vinstri jakkavasanum ? Dæma-
laust kæruleysi. Svolítið benzín hefði getað losað
okkur við þetta sönnunargagn. Jæja.
Hann lét sem hann væri að hafa fataskipti
á meðan Macpherson skoðaði gráa flónelsjakkann,
með 'sýnilegri ánægju. Þessi leikur var út af
fyrir sig ágætur, en þarna var áþreifanlegt
sönnunargagn.
Von bráðar gaf Wimsey merki um, að hann
hefði lokið við að skipta um föt.
„Ég ætla að vera í Glasgow í nótt,“ hélt hann
áfram, „og ég verð því að pakka niður í tösku.
Hérna er hún. Hrein náttföt, rakáhöld, tann-
bursta. Það er bezt að raka sig núna til að
spara timann. Það tekur fimm mínútur. Og svo
læt ég rakáhöldin í töskuna. Hvað næst? Jú,
rykfrakkinn. Hann er bráðnauðsynlegur. En ég
þarf að nota hann fyrst. Og linan flókahatt.
Svona! Og hreinan flibba, auðvitað. Þarna er
hann. Og kveikjuna úr bílnum verð ég að taka
með. Og þá er taskan nokkurn veginn full. Nú
förum við yfir götuna aftur.“
Hann fór með þá aftur yfir í hús Campbells,
þar sem hann lét á sig þunna hanzka og tók
til allt málaradót Campbells, sem Dalziel hafði
komið með frá lögreglustöðinni.
„Campbell mundi hafa tekið með sér snarl,“
sagði morðinginn hugsandi. „Það er bezt ég nái
í eitthvað. Hérna er flesk i skápnum. Brauð,
smjör, flesk og sinnep. Og lítill whiskypeli,
skilinn eftir í allra augsýn. Ég held að réttast
sé að fylla hann. Ágætt. Nú förum við út til að
taka kveikjuna úr bílnum mínum. Varlega. Nú
er hún laus. Þá er að skemma hana svolítið. Ég
ætla ekki að gera það, aðeins látast. Vefja hana
vandlega i brúnan pappír. Gætinn maður, Fergu-
son. Hefur alltaf við höndina spotta og pappír
og ritföng, ef á þarf að halda. Nú skulum við
setja þetta í töskuna, svo að við gleymum því
ekki. Við þurfum aðra húfu, þegar við hættum
að vera Campbell. Við setjum hana í vasann á
frakka Campbells. Ö, já. Og þessi gleraugu eru
góð til að breyta útlitinu. Campbell á þau, en
sem betur fer eru það bara sólgleraugu með
sléttum glerjum. Við setjum þau í vasa okkar.
Og nú erum við tilbúnir.
Nú kemur að því, þegar við verðum að treysta
á heppnina. Við verðum að fara út og finna
eitthvert hjól. Það getur tekið tíma, en mestar
líkur eru til, að finna megi hjól einhvers staðar
á næstu grösum. Slökkvið ljósin. Lokið báðum
hurðunum og takið lyklana með. Við megum
ekki eiga á hættu að fleiri Strachanar komi í
heimsókn á meðan við erum í burtu!“
Wimsey bi’eytti orðum sínum í athöfn og fór
út úr húsinu og gekk röskum skrefum niður
veginn, með fylgdarlið sitt á hælunum. „Ég
sagði ykkur, að þetta yrði áreynsla," sagði
Wimsey. „Það er bezt fyrir okkur að taka bíl-
inn. Ég hef hjólið til að koma á til baka.“
Þegar hópurinn nálgaðist Anwothgistihúsið
kom einhver á móti þeim.
„Hann er þarna inni,“ sagði Ross. „Duncan
gætir hinna dyranna og Gatehouselögreglumaður
situr á veggnum bak við húsið til að gæta þess,
að hann sleppi ekki út um glugga. Hérna er
hjólið yðar, lávarður."
„Fyrirtak!" sagði Wimsey. „Ekki stóð á því.“
Lögregluþjónninn kveikti á eldspýtu. „Nei, ekki
ljós,“ sagði Wimsey. „Ég á að stela þessu hjóli.
Góða nótt, og gangi ykkur vel.“ 1
Klukkan var rúmlega tvö þegar Wimsey kom
aftur til hússins á hjólinu.
„Nú gétum við hvílt okkur,“ sagði hann,
þegar hann hafði látið hjólið inn í bílskúrinn.
„Það skeður ekkert fyrr en klukkan fimm.“
Samsærismennirnir vöfðu um sig teppum og
frökkum og komu sér fyrir í stólum, en sak-
sóknaranum var fyrir aldursakir látinn eftir
legubekkurinn,
Lögreglustjórinn, sem var gamall hermaður,
svaf vært. Hann vaknaði rétt fyrir klukkan
fimm við glamur í pottum og pönnum.
„Morgunverður fyrir athugendurna er fram-
reiddur í eldhúsinu," sagði rödd Wimsey í eýra
hans. „Ég ætla upp á loft til að ganga frá í
svefnherbergjunum."
Klukkan fimmtán mínútur yfir fimm var þessu
lokið, tannbursti og rakbursti Campbells ásamt
sápu og handklæðum skilið eftir vott og öllu
gefið eðlilegt útlit. Wimsey kom inn til að sjóða
og borða eggin og fleskið í framstofu Campbells.
Tepotturinn var skiliim eftir á arinhillunni til
að halda honum heitum.
„Ég veit ekki, hvort hann hefur látið loga
í arninum eða kveikt upp aftur," sagði Wimsey,
„en það skiptir ekki máli. Og nú er kominn
tími til að ég láti yður í bílinn, lík. Sennilega
gei’ði ég það.fyrr, en það hefði farið svo illa um
yður. Setjið yður nú í sitjandi stellingar, og
munið, að þér eigið að vera orðinn alveg stífur
núna.“
„Það getur verið að yður þyki gaman að
þessu,“ rumdi Sir Maxwell. „En þetta er dauði
fyrir mig.“
„Það er eins og það á að vera,“ sagði Wimsey.
„Eruð þér tilbúinn? Hífopp!“
„Nei,“ sagði Macpherson um leið og Wimsey
tók lögreglustjórann í bóndabeygju og sveiflaði
honum inn í baksætið í Morrisbílnum, „þú ert
svei mér sterkur, ekki stærri en þú ert.“
„Það er bara lag,“ sagði Wimsey og tróð
lögreglustjóranum óþyrmilega niður á gólfið
fyrir framan sætið. „Ég vona, að þér hljótið
ekki ævilöng örkuml af þessu. Þolið þér þetta?“
bætti hann við um leið og hann setti á sig
hanzkana.
„Haldið áfram,“ sagði líkið kæfðri röddu.
Wimsey fleygði inn í bílinn málaradótinu —
stólnum, töskunni og trönunum — og kápu
Campbells og hatt, og ofan á allt saman tildraði
hann hjólinu og batt það með kaðli, sem hann
fann í bílskúrnum. Síðan breiddi hann stórt
teppi ofan á hrúgaldið.
„Við skulum láta trönurnar standa svolitið
út undan, það lítur sakleysislega út og gefur
til kynna, hvað fleyra er undir teppinu. Er þetta
rétt? Hvað er klukkan?“
„Þrjú kortér í sex.“
„Ágætt; nú getum við lagt af stað.“
„En þú ert ekki búinn að borða morgunverð
Fergusons."
„Nei, það kemur seinna. Bíðið andartak. Það
er betra að loka hurðunum aftur. Allt í lagi!“
Hann dró derhúfuna niður að eyrum, bretti upp
frakkakraganum og vafði um sig hálsklútnum.
Svo settist hann í ökumannssætið.
„Eruð þið tilbúnir? Jæja, þá förum við!“
Bíllinn ók hægt af stað i fölri morgunskímunni.
Hann beygði til hægri við enda stígsins og tók
stefnuna til Gatehouse-stöðvarinnar. Athugana-
bíllinn kom á eftir.
Litla húsið við járnbrautarlínuna virtist enn í
svefni, en hliðin voru opin. Bílarnir fóru yfir
línuna, framhjá innganginum í stöðina og beygði
til vinstri inn á gamla veginn til Creetown. Þar
lá vegurinn á nokkrum kafla milli tveggja stein-
veggja. Wimsey lyfti hendinni aðvarandi, hægði
á bílnum og ók honum út af veginum unz hann