Vikan - 25.11.1948, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 48, 1948
3
Indíalands
ísafoldarprentsmiðja h.f. hefur gefið út
margar góðar bækur á þessu ári, og getum
við hér einnar þeirra og birtum myndir úr
henni.
Dulheimar
Björgúlfur læknir Ólafsson hefur íslenzkað
bókina Dulheimar Indíalands, eftir Paul Brunton.
Þessi vinsæli þýðandi og rithöfundur hefur auðg-
að íslenzka bókamarkaðinn af nokkrum ágætum
bókum á undanförnum árum. Sigurgeir biskup
Sigurðsson skrifar ágætan formála að þessari
útgáfu og segir þar m. a. um höfundinn og bók-
ina: „Höfundur þessarar bókar, sem hér kemur
út í íslenzkri þýðingu, er Englendingur, Paul
Brunton að nafni. Það má nú segja, að hann
sé orðinn víðfrægur maður. Ef til vill er hann
einn hinn kunnasti maður í heimi andans, þeirra,
er nú lifa á jörðinni. Hann er einkum orðinn
kunnur af ritstörfum sínum........ Hann hafði
heyrt um menn, sem kunnu skil á þeim hlut-
um, sem hann þráði mest að þekkja, menn, sem
áttu innsýn í æðri sannleiksheima, og þau á-
form festust smátt og smátt i huga hans, að
leita, þótt hann yrði að fara til endimarka jarð-
ar í leit sinni. Hann lagði upp i leitina. Bækur
hans, sem nú eru sennilega hátt á annan tug,
lýsa því, hvers hann varð vísari í leit sinni.
Þær hafa verið lesnar með miklum áhuga og
hrifningu víðs vegar um heiminn, og hafa verið
þýddar á fjölda tungumála. . . . Paul Brunton
fór til Indlands. Hann þráði mjög að kynnast
þeim dulheimum, sem hann vissi að þar var að
finna, og, ef unnt yrði, að komast á fund og
ávinna sér trúnað hinna miklu spekinga, sem
enn lifðu þar og áttu hinn æðri vísdóm og innri
mátt. Og hann fann það, sem hann leitaði að . ... “
Það má búast við því, að marga langi til að
lesa þessa bók um leyndardóma Indlands, leit
höfundarins að hinum sönnu spekingum Og spá-
mönnum, kynnum hans af ,,yogum“, fakírum,
töframönnum, og hvernig hann reyndi alltaf að
sjá í gegnum hismið í rannsóknum sínum og
hvað hann segir um dultrúarmangara og falsspá-
menn. Þarna er lýst þjóð og mönnum, sem er
gjörólíkt því, sem við eigum að venjast og það
eitt ætti að vera nóg til þess að gera bókina
girnilega til lesturs. Til þess að gefa mönnum
oíurlítið sýnishorn af bókinni, skal hér tekinn
v.pp smákafli um „hinn nýja Messías“:
...... Hann heitir Meher réttu nafni, en kallar
r'g Sadguru Meher Baba. Sadguru þýðir „full-
kominn meistari", en Baba er venjulegt gælu-
nafn víða á Indlandi og þannig ávarpa læri-
sveinar hans hann oftast nær.
Faðir Mehers Baba er persneskur og Zoroasters-
trúar; hann kom ungur til Inglands og var fá-
tækur. Meher var elzti sonur hans, fæddist í bæn-
um Poona árið 1894. Drengnum var komið í skóla
fimm ára gömlum; hann var iðinn við námið
og lauk stúdentsprófi þegar hann var sautján
ára. Þvx næst fór hann í Deccanskólann i Poona
í tvö ár og menntaðist vel á þeim tima.
Þá hófst krókóttur og lítt skiljanlegur kafli
í lífi hans.
Kvöld eitt er hann á heimleið frá skólanum
á hjóli sínu og liggur leið hans fram hjá bústað
konu einnar Múhameðstrúar, sem var alkunnur
fakír. Hún hét Hazrat Bebajan og höfðu menn
það fyrir satt, að hún væri yfir tírætt. Hún lá
á legubekk úti á afgirtum setpalli við bústað
sinn, en hann var ofur lítillfjörlegt eins her-
bergis timburhús. Þegar Meher var kominn á
móts við húsið, settist hún upp og benti honum
til sin. Hann sté af hjólinu og gekk til hennar.
Hún tók um hendur hans, faðmaði hann að sér
og kyssti hann á ennið.
Það sem því næst skeði, er ekki vel ljóst. Mér
skildist, að drengurinn hefði verið utan við sig
þegar hann kom heim til sín, og að næstu átta
mánuðina hafi honum sífarið aftur og var þá
ekki lengur fær um að sinna námi sínu svo í
lagi væri og varð loks að hætta því með öllu,
því þá gat hann ekki lengur lært lexíur sínar.
Ilr því varð hann hálfgerður fáviti og tæpast
fær um að sjá um sig sjálfur. Augun voru sljó
og líflaus og hann hafði ekki vit á að gera al-
gengustu hluti, svo sem að matast, þvo sér og
hirða sig. Þegar faðir hans sagði: „borða", tók
hann ósjálfrátt til matar, en hafði engan skilning á
Hinn nýi Messías. (Myndin er
úr bókinni Dulheimar Indía-
lands).
því, til hvers honum var borinn maturinn. Hann
var orðinn ósjálfbjarga aumingi.
Tvítugur unglingur, sem hingað til hafði ver-
ið heilbrigður, en sem foreldrar verða nú að
passa eins og þriggja ára barn, virtist vera of-
urseldur því að veslast upp andlega. Faðir hans
var mjög áhyggjufullur og þóttist viss um að
hann hefði gengið fram af sér þegar hann var
að búa sig undir próf. Það var farið með hann
til margra lækna; þeir töldu hann bilaðan á
geðsmununum og gáfu honum meðul.
Eftir níu mánuði fór loks að bóla á aftur-
bata og upp frá því fór honum fram hægt og
hægt og loks náði hann sér svo, að hann skildi
það, sem fram fór í kringum hann og hagaði
sér eins og heilbrigður maður.
Eftir að hann var orðinn heill heilsu, kom það
í ljós, að skapgerð hans var gjörbreytt. Hann
var orðinn fráhverfur lærdómi, hugsaði ekkert
um að komast áfram í heiminum og hafði ekk-
ert gaman af leikjum og íþróttum. En í stað
þess var komin djúp þrá eftir trúarlífi og stað-
föst viðleitni til siðferðislegrar betrunar.
Meher var sannfærður um, að breytingar þær,
sem á honum höfðu orðið, ættu rót sína að rekja
til kossins, sem kvenfakírinn hafði kysst hann.
Hann fór því á fund gömlu konunnar til að leita
ráða um framtíðina. Hún réði honum að fá sér
andlegan leiðsögumánn. Hann spurði hvar hans
skyldi leita, en þá svaraði hún með því að banda
frá sér með hendinni út í loftið.
Meher gekk síðan á fund ýrnsra heilagra
manna, sem þekktir voru á staðnum og lagði
því næst leið sina út um byggðirnar, allt upp
i hundrað og fimmtíu kílómetra frá Poona.
Dag einn gekk hann inn í musteri eitt lítið,
nálægt Sakori: Það var óásjálegt steinhús, en
þar hafðist við heilagur maður, eftir því sem
þorpsbúar sögðu. Og þar stóð hann augliti til
auglitis við Upasani og þá vissi hann að hann
hafði fundið meistara sinn.
Hann fór nú oft á fund kennara síns í Sakori
og var þar nokkra daga í senn og einu sinni
dvaldi hann hjá honum í þrjá mánuði. Síðan
fullyrðir Meher, að á þeim tíma hafi hann
fullkomnast og ofðinn tilbúinn til að rækja köil-
un sína. Kvöld eitt kallaði hann til sín þrjátíu
gamla skólabræður og æskuvini og fór með þá
til litla musterisins í Sakori. Upasani, hinn
heilagi og alvarlegi maður, reis á fætur og ávarp-
aði gestina. Hann talaði um trúmálin, réð þeim
til að rækja dyggðirnar og sagði þeim að hann
hefði arfleitt Meher að yfirnáttúrlegum mætti
sínum og kunnáttu og bætti því við að Meher
hefði öðlast guðdómlega fullkomnun. Hann
kvatti þá til að gerast fylgismenn hans, það myndi
verða þeim til farsæidar, bæði í þessu lifi og
því sem á eftir færi. . . .“.
Töframenn heilla höggorma með pípnahljómi. (Myndin er úr bókinni Dulheimar
Indialands).