Vikan - 25.11.1948, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 48, 1948
steinveggur var umhverfis hann, en til hægri
við þrepin, þar sem sandfjara var undir, var
enginn steinveggur. Clare gekk inn í forgarðinn
og dökkur skuggi hreyfðist bak við hana.
,,Piers!“ kallaði hún lágt. „Piers — hvar
ertu?“
Hann svaraði ekki. Beið hann hennar fremst
fram á brúninni?
Hún flýtti sér áfram og allt i einu stökk dökka
þústafi, sem hafði elt hana á hana, tróð ein-
hverju upp i munn hennar til að kæfa skelf-
ingarópið. Það hófst stutt barátta þarna í myrkr-
inu og síðan heyrðist eitthvað falla, en hávað-
inn frá því drukknaði í síðustu tónum gítar-
leiksins, sem var að enda, því að klukkan sló
tólf.
Skömmu seinna læddist skuggi niður þrepin,
gekk yfir sandinn, en fór síðan upp aftur og
þá með eitthvað í höndunum. Þetta brenndi hann
í auðu eldhúsinu og horfði á það verða að ösku.
Þetta var ullarklúturinn, sem notaður hafði
verið til að kæfa skelfingarópin.
XXIV KAPLI
Stella. svaf fast um nóttina, enda þótt hún
hefði haldið að sér yrði ekki svefnsamt. Þreyttur
heili hennar og allur líkaminn þarfnaðist hvíldar.
Og þegar Harringay skömmu eftir sólarupprás
hrópaði á menn sína og hávaðinn hófst við
rauða steinvegginn vaknaði hún ekki. Hún lá
I haipri undir ábreiðunni og svaf, þar til einhver
barði á hurðina. Þá vaknaði hún, hún spratt upp
úr rúminu, hljóp berfætt og á náttkjólnum fram
að hurðinni og opnaði.
Harringay stóð fyrir utan — andlit hans var
náfölt.
„Stella,“ sagði hann hásum rómi, „farið í slopp
og komið með mér inn til frænku minnar. Það
hefur komið hræðilegt fyrir —“
Hún opnaði munninn og starði á hann.
„Gay?“ hvíslaði hún svo lágt að það heyrðist
naumast.
„Nei, það er Clare. Hún hefur hrapað fram af
klettunum — einhvern tíma í nótt.“
„Clare! Er hún —“
Harringay kinkaði kolli.
„Ég ætla að biðja yður að koma með mér inn
til frænku minnar til að segja henni það. Þetta
verður hræðilegt áfall fyrir hana.“
1. Maggi: Hættu þessu gelti!
2. Maggi: Amma! Amma! Viltu ekki reyna
að siða hundinn? Ég er að þvo á mér hárið.
3. Maggi: Hann vildi hvorki fara né vera ró-
legur, hann stóð þarna bara og gelti, þangað
Stella sneri sér við eins og í blindni og tók
að fálma á sloppnum sínum, sem lá yfir stól-
bak. Hendur hennar titruðu, það var eins og
hún gæti ekki fundið ermarnar á honum.
Harringay klæddi hana þá í hann og batt snúr-
una um mitti hennar.
„Hvar eru inniskór?"
Bláu inniskórnir lágu undir stólnum. Hann
neyddi hana til að setjast, beygði sig niður og
setti á hana skóna.
„Sitjið nú kyrrar um stund, barnið gott. Ég
hefði ekki átt að fleipra þessu svona út úr mér.“
„Það gerði ekkert til,“ sagði hún veikum rómi.
„En — hvað —“
„Enginn veit, hvernig þetta hefur viljað til.
Hún fannst í morgun í fjörunni. Hún hlýtur að
hafa farið ofan í forgarðinn eftir einhverju, en
villzt í myrkrinu."
„Hver — fann hana?“
„Ég,“ sagði Harringay. „Ég fór að baða mig í
dögun.“
„Ó —“
Harringay lagði höndina á höfuð hennar.
„Það er hræðilegt," sagði hann, „og hvernig
eigum við að segja Gay frá þessu? Komið,
Stella, ég þarf á hjálp yðar að halda í dag.“
Hún stóð upp af stól sínum.
„Ég er tilbúin, herra Harringay.“
Þau gengu til herbergis ungfrú Emrys. Bakki
með kaffikönnu og þremur bollum stóð við rúmið.
Gamla konan var undrandi á svipinn.
„Hvað er þetta, Piers? Mercedes sagði að þú
hefðir skípað að láta þennan bakka hér inn. Er
eitthvað að Stellu?“
„Ekki að mér,“ sagði Stella og hellti kaffi í
bollana samkvæmt beiðni Harringays.
„Drekktu þetta, Aggie frænka,“ sagði Harrin-
gay. „Við þurfum að segja þér dálítið."
„Gay!“ stundi ungfrú Emrys.
„Nei, það er ekki um Gay.“
Ungfrú Emrys drakk kaffi sitt eins og hlýðið
barn og Stella sömuleiðis. Það var heitt og
sterkt og blandað koniaki.
„Jæja, Piers?“ Ungfrú Emrys lagði bollann
frá sér og hann sagði hvað komið hafði fyrir.
„Ég hugsa að hún hafi gleymt tösku sinni
og farið að sækja hana —“
„Hún — ó, nei!“ greip ungfrú Emrys fram í
til maður gat ekki einu sinni heyrt í sjálfum
sér!
Amman: Ég er ekkert hissa á því —
4. Amman: Honum er illa við að þú ert að
nota sápuna hans!
FELUMYND
Komið þið auga á konu á myndinni?
fyrir honum. „Þetta er sjálfsmorð, Piers. Það er
ég fullviss um.“
Stella þaut á fætur og starði á gömlu konuna.
Harringay starði líka.
„Auðvitað er það hræðilegt," hélt hún áfram,
„en í raun og veru var það bezta, sem hún gat
gert, úr því sem komið var, Piers. Það er líka
margt, sem ég þarf að segja þér —“
„Hvað er þetta? Veizt þú það líka?
Nú var það hún sem starði.
„Já, en vissir þú það?“
„Já, og Stella einnig. Frú Gavarro daLt það
i hug og hún sagði okkur báðum það.“
„Mér datt líka í hug að yður grunaði eitthvað
síðustu dagana, Stella,“ sagði ungfrú Emrys og
sneri sér að ungu stúlkunni, sem var náföl. „En
ég hélt það vera hyggilegast að segja ekkert
fyrr en Piers kæmi heim.“
Stella horfði bara á hana, alveg máttlaus af
undrun.
„Drottinn minn, Aggie frænka,“ þrumaði
Harringay, „hvenær uppgötvaðir þú það?“
„Það er aðeins vika siðan,“ svaraði hún alveg
rólega. „Ég skildi ekkert i þessum sífelldu köst-
um, sem Gay fékk. Mig grunaði hvað um var að
vera — þið skiljið. Mér geðjaðist aldrei að
Clare frá upphafi ■— en ég veit ekki hvers
vegna, Piers.“
„Guð minn góður,“ sagði Harringay, „og
hélztu að hún gæti —“
„Mér fannst hún til alls likleg. Og mér
fannst hún vera með uppgerð. Hún gerði svo
mikið veður út af þessu lyfi og þegar hún svo
braut flöskuna -—“
„Grunaðir þú hana um að gefa Gay of stóran
skammt af lyfinu — —“
„Jú, væni minn. Ekki samt strax, hún byrjaði
ekki á því fyrr en fyrir hálfum mánuði.“
„En hvers vegna sagðir þú ekkert við mig um
þennan grun þinn?“ Svipur Harringays skelfdi
Stellu.
„Hvernig gat ég það, Piers? Starðu ekki
svona á mig. Ég var ekki viss í minni sök —
þetta var svo ótrúlegt. Og þar sem hún var
gestur hér á heimilinu var það ennþá erfiðara
fyrir mig. Mig grunaöi að hún gerði þetta, en
segjum sem svo, að mér hefði skjátlazt þar ?
Ekkert ykkar hefði nokkurn tíma fyrirgefið mér
þá.“
„Guð minn góður, Aggie frænka, þetta hefur
þá átt sér stað — Gay er dauðadæmdur! Hann
getur ekki lifað það af. Allur líkami hans
hlýtur að vera heltekinn af eitrinu eftir þessa
sex daga —“
„Hann hefur ekki fengið lyfið síðustu vikuna.
Hann fékk heldur stóran skammt af því í nokkur
skipti þar á undan — hún vildi fara sér hægt
að þessu til að vekja ekki grun. En Gay hefur
verið látinn lifa á mjólkurmat þessa dagana -—•
eins og þú veizt, er mjólk móteitur. Ég sá svo
um í kyrrþey.“
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
/ / z .