Vikan - 25.11.1948, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 48, 1948
11
Framhaldssaga: -------—
PAMÆÐÍS
................. ÁSTASAGA EFTIR ANNE DUFFIELD
,,Taktu mig burtu héðan!“
Hitt kom allt af sjálfu sér. Ameríkumaður-
inn, Henry Dickinson, fékk Laureline til að
segja sannleikann. Glóbjört var ekki hennar
barn, heldur barn Englendings og konu, sem
var kynblendingur í fjóra ættliði.
„Það myndi engan gruna það, sem sæi hana,“
sagði Laureline. „Hún myndi alls staðar vera
tekin sem hvít stúlka, það sjáið þér sjálfur.
Hún er aihvít," sagði gula stúlkan að lokum
og hló hvellt. „Hún hatar allt hérna, hún er
drembin eins og kalkúnhani."
Dickinson varð óður og uppvægur. Þetta dá-
samlega barn mátti ekki vera þarna lengur og
rotna niður. Þarna hafði hann verk að vinna í
lífinu. Það var ekki auðvelt fyrir hann að fá
samþykki Laureline, en með peningum gat hann
þó fengið vilja sínum framgengt. Glóbjört var
fengin honum í hendur.
En hann varð að gefa upplýsingar um hana,
gefa henni nafn og feðra hana. Og þetta varð
erfiðara en búizt var við. Menn mundu eftir
Jack Montrose og konu hans þarna á eyjunni
og með því að spyrjast fyrir komst Ameríku-
maðurinn að þeirri niðurstöðu að hin ógæfusama
eiginkona hefði farið burtu sökum þess að hún
átti von á barni. Hún var horfin að fullu og
öllu — sokkin í fen spillingarinnar, og yfirvöld-
in höfðu engan áhuga á að hafa upp á slíkum
konum. Það var möguleiki á að hún hefði aliö
barn sitt, enda þótt fæðing þess hefði aldrei
verið tilkynnt.
Dickinson kom nú fram á sjónarsviðið með
Glóbjörtu og sagði sennilega sögu um uppruna
stúlkunnar. Laureline staðfesti hana og kom með
sannanir. Jú, þetta var barn frú Montrose.
Laureline hafði af miskunnsemi tekið barnið af
veslings, deyjandi konunni. Hún hafði séð eftir
föngum fyrir barninu, þar sem enginn annar
gat veitt því skjól. Var þetta ekki nóg!
Glóbjört fékk fæðingarvottorð og vegabréf
og sigldi burt með nýja verndara sínum, sem
hafði gefið henni nafnið Clare. Laureline hágrét
við skilnaðinn.
„Þú ætlar ekki að gleyma mér, Glóbjört?
Þú manst eftir veslings Laureline ?“
En andlit telpunnar var hörkulegt og síður en
svo barnalegt.
„Sg hefi þegar gleymt þér. Þú ert mér dauð
og grafin."
Dickinson tók hana með sér til Italíu og setti
hana í klaustur þar. Hún sýndi fyrst mótþróa,
en metorðagirndin og hagsýnin, sem voru sterk-
ustu þættirnir í skapgerð hennar, urðu brátt
yfirsterkari. Hún fyrirvarð sig fyrir fávísi sína
og einbeitti sér að náminu til að geta síðar
talizt menntuð kona. Framför hennar voru
undraverð, nunnurnar voru bæði hissa og glaðar.
Hún var vinsæl meðal skólasystra sinna, þær
dáðust að rödd hennar og fegurð. Hún hafði
rödd móðurfólks síns, mjúka og ástúðlega og öll
framkoma hennar var blíðleg — hún sá sér
hag í því að vera það. Hún fann fljótt að hún
komst ekkert áfram ef hún sýndi ekki annað en
fýlu og tók sífellt reiðiköst. Það var betra að
vinna hylli fólks og aðdáun og það heppnaðist
henni alltaf ef hún vildi. En aldrei þótti henni
vænt um nokkurn mann, því að hún hafði erft
kaldlyndi föður síns.
Dickinson varð eins og nunnurnar bæði glaður
og undrar.di yfir framförum hennar. Hann tók
hana með sér í ferðalög i leyfunum. Það var
ekkert sem hindraði hann, allir hans ættingjar
voru látnir. Clare varð honum allt í heiminum.
Hann sagði henni að hún væri ensk og hún
samþykkti það þakklátlega', en hún vissi sann-
leikann. Hún var of greind til að hægt væri að
blekkja hana. Þessi vissa var sem óhuggnan-
legur skuggi yfir lifi hennar og hún hugsaði til
þess alls með hræðslu og viðbjóði. En eftir því
sem árin liðu og enginn virtist hafa grun um þett.a
gleymdi Clare þessu og hugsaði sjaldnar um það.
Það voru aðeins neglurnar, sem gátu komið upp
um hana við nunnurnar, en þær sögðu aldrei
neitt og skólasystur hennar voru með öllu grun-
lausar. Og þegar hún var sautján ára og var
komin úr klaustrinu, gat hún lakkað yfir negl-
ur sinar. Og hún lærði, hvernig hún gat gert
hárið á sér slétt.
Þegar hún fór úr klaustrinu, tók Dickinson
hana aftur með sér í ferðalög •— þau fóru um
Italíu, Frakkland og Norður-Afríku, alltaf út
af fyrir sig og festu hvergi yndi. Hún ferðaðist
með honum sem bróðurdóttir hans, en enda þótt
fólk léti sem ekkert væri fyrir kurteisissakir,
trúði enginn þvi. Dickinson var á þessum tíma
alveg hugfanginn af henni, en henni stóð alveg
á sama um hann, var hún honum ekki svo mikið
sem þakklát. Hún varð frilla hans, hann vildi
giftast henni, en hún neitaði því algjörlega. Hún
hefði farið frá honum við fyrsta tækifæri, en
þrátt fyrir fegurð hennar og gáfur hafði hún
aldrei neina möguleika til þess. Þeir karlmenn
sem hún vildi giftast, litu þessa fögru, ungu
stúlku hornauga fyrir hið grunsamlega samband
hennar við Dickinson, en aðra en ríka menn
vildi hún ekki sjá.
Þannig ferðuðust þau um í fimm ár, en þá
gat Clare ekki umborið þetta lengur. Dickinson,
sem alltaf hafði verið heilriulítill, varð veikur
og algjörlega uppgefinn af ofurást sinni og hin-
um tíðu og ofsafengu rifrildisköstum þeirra.
Clare gætti hans, óþolinmóð og miskunnarlaus.
Þegar hann lá banaleguna opnuðust loks augu
hans — hann vissi fyrst þá hvernig hún var í
raun og veru. En hann elskaði hana og ásakaði
hana aldrei. Hann grunaði að hún ætti sök á
veikindum hans, en hann hafði enga löngun til
að lifa. Hver maður hefði fengið sig fullsaddan
af lífinu á fimm árum með Clare. Þegar hann
dó, elskaði hann hana ennþá. Hann hafði frá
upphafi aldrei viljað Clare annað en gott eitt,
en gáfulegast hefði það verið fyrir hann að
láta hana kyrra, þar sem hann fann hana fyrst.
Þegar hann var dáinn, komst Clare að raun
um það að hann skildi henni eftir minni fjár-
muni en hún hafði búizt við. Það var nóg til
að lifa á, en ekki það ríkidæmi, sem hún hafði
hlakkað svo til. 1 tvö ár þvældist hún um, en
þá tók hún að örvænta um sinn hag, hún hafði
hvergi fest rætur og hafði ekkert öryggi, en
öryggi þráði hún nú framar öllu öðru. Hún leit
út fyrir að vera eldri en hún var, því að fólk
af hennar kynflokki eldist fljótt. Þegar hún var
með Dickinson hafði hún kynnzt mörgum, en
aldrei eignazt vini. Konur vantreystu henni og
reyndu eðlilega að forðast samneyti við svona
hættulega fagra konu. Og þrátt fyrir gáfur
sínar, hafði Clare ekki haft vit á að ávinna
sér vináttu kvenna. 1 klaustrinu hafði hún að
visu verið vinsæl meðal skólasystra sinna, en það
var bara af þvi, að þar voru engir karlmenn
til að tæla, en á seinni árum hafði hvefsni hennar,
meðfædd grimmd og ánægja af að særa, fælt
allar konur, sem hefðu getað orðið henni góðar,
frá henni.
Síðastliðinn vetur hafði hún komið til Madeira
og kynnzt Gay, hinni græskulausu ungfrú
Emrys og Freelandshjónunum, sem tóku allt
gilt, er hún sagði, bara fyrir útlit hennar. Gay,
sem var heilsulaus og stórauðugur, tók hún
fegins hendi, því að henni fannst það vera eina
tækifærið til að giftast vel.
Hún kom til eyjarinnar og eyjarbúar tóku
henni allir vel. Hún kom sem heitbundin Gay
og komst undir verndarvæng þeirra voldugu
húsbænda á Paradís. Og hún heillaði alla —
nema eina manneskju. Fólkið í þessari litlu,
ensku nýlendu var hvorki mjög aðfinnslusamt
né glöggskyggnt, þetta var fólk, sem lifði óbrotnu
lífi og allur heimur þess var eyjan og Eng-
land. 1 einhverju öðru samfélagi hefði hin fagra
og leyndardómsfulla ungfrú Montrose hlotið
tregari móttökur, en þarna var henni tekið sem
drottningu og vissi ekki ástæðuna til þess. Hé-
gómagirnd hennar var takmarkalaus. Hún var
hamingjusöm og ánægð og fannst hún loks vera
búin að finna öryggi. En svo var það —
Harringay!
Hann var óvinveittur henni og ögraði henni. 1
fyrsta skipti á tuttugu og fjögra ára æfi sinni
varð Clare ástfangin. Eðli það sem hún hafði
erft frá móðurfólki sínu gerði nú fyrst vart við
sig og ástríðuofsi hennar stjórnaði nú öllum
hennar gerðum. Hún, sem aldrei hafði borið
hlýjar tilfinningar í brjósti til nokkurs manns
í heiminum var altekin af ást á Harringay.
Það var um allt þetta, sem Clare hugsaði,
þegar hún var að reyna að forðast að heyra
hljóðfærasláttinn frá ,,hverfinu“. Hún hataði
„hverfið", sem minnti hana á skógarþorpið, og
í fyrsta skipti sem hún kom þangað og í fylgd
með Stellu hafði hún orðið náföl og ofsabræði
gripið hana. Minningin um þorp hörundsdökka
fólksins var hið eina, sem skaut henni skelk í
bringu. Hún óttaðist alltaf að uppruni hennar
vitnaðist og við þann ótta myndi hún aldrei
losna.
„Ætlaði það aldrei að hætta þetta fólk!“
Það var drepið lágt á dyrnar. Hinn æðis-
legi svipur á Clare breyttist óðara. Hún reis á
fætur, opnaði hljóðlega hurðina og sá Miguel
standa fyrir framan.
„Herran biður ungfrúna að koma niður í for-
garðinn til að tala við sig,“ sagði Miguel lágum,
hæverskum rómi. „Herran vill tala um Gay.
Hann er áhyggjufullur, en vill ekki skelfa gömlu
konuna, frænku sína.“
„Segið honum að ég komi strax, Miguel.“
Miguel fór. Clare lokaði hurðinni og gekk að
speglinum.
„Piers! Piers!“ Fagurt andlit hennar Ijómaði
aftur og hún var fegurri en nokkru sinni fyrr.
Það var ekkert undarlegt við þessi skilaboð
frá honum, það var ekki ennþá komið miðnætti
og fólk fór eklti snemma að hátta á Paradís.
Hún tók duftvöndinn, strauk yfir andlit sitt, bar
rautt á varir sínar og ilmvatn í kjólinn. Síðan
opnaði hún varlega hurðina, læddist hljóðlega
niður stigann og út í garðinn. Það var dimmt
að fara í gegnum stíginn, en það var stjörnu-
bjart og hún rataði þetta þótt í myrkri væri.
Forgarðurinn sneri beint út að klettunum. Lár