Vikan - 25.11.1948, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 48, 1948
mín. Ein af Greyættinni í Worcestershire.
Frænka mín, hugsaðu þér!“
,,A-ha,“ sagði Lenox.
„Og ég var að hugsa um —“ sagði móðir
hennar.
„Hvað við gætum haft upp úr því,“ bætti
Lenox við, með þessu hæðnisbrosi, sem móðir
hennar átti alltaf svo erfitt með að skilja.
„Ó, Lenox,“ sagði Tamplin greifafrú og það
vottaði fyrir ásökun í röddinni.
En það var aðeins örlítill vottur, þvi að Rosalie
Tamplin var orðin vön hinum óþægilega, ber-
orða talsmáta dóttur sinnar.
„Ég var að hugsa um,“ sagði Tamplin greifa-
frú og hnyklaði fagurlega dregnar brúnirnar,
„hvort — nei, góðan daginn, elsku Chubby;
ætlarðu að fara að leika tennis?“
Chubby brosti vingjarnlega til hennar og
sagði kæruleysislega: „Þú ert smart í þessum
ljósrauða morgunkjól." Og svo hélt hann áfram
niður þrepin.
„Elskan sú arna,“ sagði Tamplin greifafrú og
horfði ástúðlega á eftir manni sínum. „Bíddu við,
hvað var ég nú að segja? Já!“ Hún sneri hug-
anum aftur að fjármálum. „Ég var að hugsa
um —“
„Ó, í guðsbænum komdu þessu út úr þér. Þetta
er i þriðja skipti, sem þú segir það.“
„Jæja, góða,“ sagði Tamplin greifafrú. „Ég
var að hugsa um, að það væri vel til fundið,
ef við skrifuðum Katrínu og styngjum upp á,
að hún heimsækti okkur hérna. Hún er auðvitað
alveg utan við selskapslífið. Það væri betra fyrir
hana, að einhver af hennar eigin fólki kæmi
henni á framfæri. Það getur orðið henni að gagni
og okkur líka.“
„Hve mikið heldurðu, að þú getir haft út úr
henni?“ spurði Lenox.
Móðir hennar leit ásökunaraugum á hana og
sagði:
„Við yrðum auðvitað að komast að einhverju
fjárhagslegu samkomulagi við hana. Það er
dýrt að lifa, og eitt með öðru — stríðið •— og
veslings pabbi þinn —“
„Og nú Chubby," sagði Lenox. „Hann er
sannarlega dýr munaður.“
„Hún var indæl stúlka, þegar ég þekkti hana,“
sagði Tamplin greifafrú og hélt hugsanaþræði
sínum — „stillt, ekkert gefin fyrir að trana sér
fram, ekki lagleg og aldrei mikið á eftir karl-
mönnum.“
„Það er engin hætta á, að hún láti ekki
Chuppy í friði?“ sagði Lenox.
Tamplin greifafrú leit móðguð á hana.
„Chubby mundi aldrei ■—“ byrjaði hún.
,,Nei,“ sagði Lenox, „það hugsa ég ekki; hann
veit vel, hvernig brauðið hans er smurt.“
„Elsku Lenox,“ sagði Tamplin greifafrú, ,,þú
ert alltaf svo gróf-í tali.“
,,Fyrirgefðu,“ sagði Lenox.
Tamplin greifafrú tók Daily Mail, töskuna sína
og nokkur bréf.
„Ég ætla að skrifa til elsku Katrínar strax,“
sagði hún, „og minna hana á hina gömlu, góðu
daga í Edgeworth."
Hún fór inn, og það var einbeittur svipur i
augum hennar.
Hún var ólík frú Samuel Harfield i því, að
hún átti mjög auðvelt með að skrifa. Hún skrif-
aði fjórar arkir í einni lotu, og þegar hún las
það yfir, sá hún ekki ástæðu til að breyta
neinu.
Katrín fékk bréfið morguninn, sem hún kom
til London. Hún stakk því í töskuna sína að
loknum lestri og fór til fundar við lögfræðinga
frú Harfields eins og ákveðið hafði verið.
Lögfræðingaskrifstofan var í Lincoln’s Inn
Fields, og var gömul og gróin. Eftir nokkurra
mínútna bið var Katrínu vísað inn til annars
lögfræðingsins. Hann var roskinn maður, með
vingjarnleg blá augu og föðurlegur í framkomu.
Þau ræddu um erfðaskrá frú Harfields og ýms
lögfræðileg atriði í nokkrar mínútur, svo rétti
Katrín lögfræðingnum bréf frú Samuels Harfield.
Hann las það og brosti.
„Þetta er klaufaleg tilraun, ungfrú Grey. Ég
býst ekki við, að ég þurfi að segja yður, að
þetta fólk á ekki neinn kröfurétt í eignunum,
og þó að það reyni að fara i mál, mun enginn
réttur dæma því í vil.“
„Þetta hef ég haldið.”
„Mannlegt eðli fer ekki alltaf skynsamlega að.
Ef ég hefði verið í sporum frú Samuel Harfield,
hefði ég frekar reynt að skírskota til göfug-
lyndis yðar.“
„Það er eitt af því, sem mig langaði til að
tala um við yður. Ég vil að ákveðin upphæð
verði látin ganga til þessa fólks.“
„Þér eruð ekki skuldbundin til þess.“
„Ég veit það.“
„Og það verður ekki þegið í sama anda og
það er gefið. Þau munu sennilega líta á það
sem tilraun til að friða sig, þó að þau muni
ekki neita því á þeim grundvelli."
„Ég skil það, og það er ekkert við því að
gera.“
„Ég ræð yður til að hætta að hugsa um þetta,
ungfrú Grey.“
Katrín hristi höfuðið. „Ég veit, að þér hafið
alveg rétt fyrir yður, en ég vil nú samt, að þetta
sé gert.“
„Þau munu hrifsa peningana, og svívirða yður
enn meira á eftir.“
„Þau um það, ef þau vilja,“ sagði Katrín.
„Það hefur hver sína aðferð til að skemmta
sér. Þau voru, þegar öllu er á botninn hvolft,
einu ættingjar frú Harfields, og þó að þau fyrir-
litu hana sem fátækan ættingja og skiptu sér
ekkert af henni á meðan hún var á lífi, finnst
mér ósanngjarnt, að þau fái ekki neitt.“
Hún hélt skoðun sinni til streytu, þó að lög-
fræðingurinn væri tregur, og þegar hún kom út
á götur Lundúnarborgar, fylgdi henni sú notalega
tilfinning, að nú gæti hún notað peningana eftir
eigin geðþótta, og gert hvað sem hún vildi í
framtíðinni. Fyrsta verk hennar var að fara inn
í fræga kjólaverzlun.
Frönsk kona, grönn vexti og nokkuð við aldur,
tók á móti Katrínu.
„Mig langar til, ef ég má,“ sagði Katrín, ,,að
leggja mig alveg í hendur yðar. Ég hef verið
fátæk alla mína æfi og hef ekkert vit á fötum,
Blessað
harnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Ég gleymdi að kveðja hana með kossi í morgun
. . . hún hefur orðið svo reið, að hún er farin og hefur
tekið Lilla með sér . . . ég flýtti mér heim strax og ég
tók eftir þessari vangá minni . . . ó, að hún kæmi nú aftur
og fyrirgæfi mér . . .
Pabbinn: Leikföngin drengsins og myndin af henni! Óskap-
lega gat ég verið hugsunarlaus og harðbrjósta! Ég hef eyði-
lagt yndislega heimilið okkar!
Pabbinn: Hún er að koma þarna,
hún er auðvitað að sækja dótið sitt.
Mamman: Sæll, vinurinn, ertu kominn svona snemma heim?
Ég þurfti að fara í búðir og hafði Lilla með mér.
Pabbinn: Hvað segirðu?
Pabbinn: Hún hefur ekki einu sinni
tekið eftir því, að ég kvaddi hana ekki
með kossi í morgun! Getur það verið,
að hún sé hætt að elska mig?