Vikan - 25.11.1948, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 48, 1948
Framhaldssaga
5
BLAA LESTIM
Sakamálasaga eftir Ágatha Christie
6
,,Það var fallega gert af yður að koma og
segja mér það,“ sagði Katrín. ,,Ég var að vona,
að þér kæmuð, svo að ég gæti spurt yður um
Johnnie."
,,Ó, Johnnie. Hann —“
Johnnie var yngsti sonur frú Harrison. Og nú
hóf hún langa sögu, sem einkum snerist um
nef- og hálseitla Johnnies. Katrín hlustaði sam-
úðarfull. Vaninn er sterkur. Starf hennar undan-
farin tíu ár hafði mest verið fólgið í að hlusta.
„Katrín, hef ég nokkurn tíma sagt yður frá flota-
ballinu í Portsmouth ? Þegar Charles lávarður
var sem hrifnastur af kjólnum mínum?“ Og
Katrín hafði svarað með vingjarnlegri þolin-
mæði: ,,Ég held þér hafið einhvern tíma sagt
mér frá því, frú Harfield, en ég er búin að
að gleyma því. Viljið þér ekki segja mér það
aftur?“ Og þá byrjaði gamla konan á langri
frásögn, með nákvæmum lýsingum á smáu
jafnt sem stóru. Og Katrín hlustaði með öðru
eyranu og svaraði rétt til, þegar gamla konan
hafði hlé á. ... .
Og nú hlustaði hún eins á frú Harrison, með
þessari undarlegu tviskiptingu hugans, sem hún
hafði vanizt á i tíu ára sambúð við gömlu frú
Harfieid.
Þegar hálftími var liðinn, rankaði frú Harri-
son allt í einu við sér.
,,Ég hef alltaf verið að tala um sjálfan mig,“
sagði hún. ,,Og ég sem kom til að tala um yður
og fyrirætlanir yðar.“
,,Ég held ég hafi ekki neinar fyrirætlanir á
prjónunum enn.“
„Góða mín — þér ætlið þó ekki að vera hér
áfram.“
Katrín brosti að skelfingunni í rödd hennar.
„Nei; ég held mig langi til að ferðast. Ég
hef ekki séð mikið af heiminum, eins og þér
vitið.“
„Nei, það er áreiðanlegt. Það hlýtur að hafa
verið hræðilegt líf að vera hér innilokuð öll
þessi ár.“
„Það veit ég nú ekki,“ sagði Katrín. „Ég var
tiltölulega frjáls.“
Hún tók eftir undrunarsvipnum á andliti frú
Harrison og roðnaði lítið eitt.
„Það hljómar kannske bjánalega. Auðvitað
hafði ég ekki mikið frjálsræði í líkamlegum
skilningi —“
„Það var nú eitthvað annað,“ sagði frú Harri-
son og minntist þess, að Katrín hafði sjaldan
fengið frídag.
„En það gefur manni að vissu leyti andlegt
svigrúm að vera líkamlega bundinn. Maður er
alltaf frjáls að því að hugsa. Mér hefur alltaf
fundizt ég hafa mikið andlegt frelsi.“
Frú Harrison liristi höfuðið.
„Það get ég ekki skilið.“
„Þér munduð skilja það, ef þér hefðuð verið
i mínum sporum. Samt finn ég, að ég þarfnast
tilbreytingar. Ég vil — ég vil að eitthvað skeði.
Nei, ekki með mig — ég á ekki við það. En
mig langar til að vera þar sem eitthvað skeður,
eitthvað æsiþrungið, jafnvel þó að ég sé ekki
nema áhorfandi að því. Það skeður ekki mikið
í St. Mary Mead, eins og þér vitið.“
„Nei, það segið þér satt,“ sagði frú Harrison
með áherzlu.
„Ég ætla að fara til London fyrst,“ sagði.
Katrín. ,,Ég þarf hvort sem er að hitta lögfræð-
ingana. Svo fer ég til útlanda, býst ég við.“
,,Ágætt.“
„En auðvitað verð ég fyrst af öllu —“
„Já ?“
,,Að fá mér einhver föt.“
„Það var einmitt það, sem ég sagði við
Arthur í morgun," hrópaði læknisfrúin. „Vitið
þér, Katrín, að þér gætuð blátt áfram verið
falleg, ef þér reynduð."
Ungfrú Grey hló tilgerðarlaust.
„Ég held þér gætuð aldrei gert úr mér neina
fegurðardís,“ sagði hún í einlægni. „En ég
hlakka til að eignast góð föt. Ég er vist búin
að tala öll ósköp um sjálfa mig.“
Frú Harrison horfði á hana með athygli.
„Það hlýtur að vera ný reynsla fyrir yður,“
sagði hún þurrlega.
Katrín fór til ungfrú Viner gömlu til að
kveðja hana áður en hún fór úr þorpinu. Ung-
frú Viner var tveim árum eldri en frú Harfield
og hugur hennar var mest upptekinn af því, að
hún skyldi hafa lifað lengur en hin látna vin-
kona hennar.
„Þér hefðuð aldrei trúað því, að ég mundi
lifa lengur en Jane Harfield?“ spurði hún
Katrínu sigrihrósandi. „Við vorum saman í
skóla, hún og ég. En nú er hún farin, en ég
er eftir. Hver hefði trúað því?“
„Þér hafið alltaf borðað rúgbrauð til kvöld-
matar, er það ekki?“ spurði Katrín hálfutan við
sig.
„Já, en ég er alveg hissa, að þér skuluð
muna það. Ef Jane Harfield hefði borðað eina
sneið af rúgbrauði á hverju kvöldi og fengið sér
svolitla hressingu með matnum, væri hún senni-
lega lifandi enn.“
Gamla konan þagnaði og kinkaði sigrihrósandi
kolli; svo rifjaðist allt í einu eitthvað upp fyrir
henni og hún bætti við:
„Og ég heyri, að þér hafið eignazt heilmikið
af peningum? Já, einmitt. En gáið að þeim. Þér
ætlið til London til að skemmta yður? Þér
skuluð samt ekki halda, að þér giftist, það
kemur ekki til. Þér eruð ekki af því taginu.
Auk þess eruð þér farnar að eldast. Hvað eruð
þér annars gamlar?"
„Þrjátíu og þriggja," sagði Katrín.
,,Nú,“ sagði ungfrú Vinter hugsandi, „það er
nú ekki s|m verst. En þér hafið auðvitað glatað
æskublómanum."
„Ég er hrædd um það,“ sagði Katrín og var
mikið skemmt.
„En þér eruð indæl stúlka,“ sagði ungfrú Viner
vingjarnlega. „Og ég er viss um, að margur
maðurinn gæti gert verra en að taka yður sér
fyrir konu, í stað þess að eltast við þessar hof-
róður, sem hlaupa um nú á dögum og sýna meira
af fótleggjunum á sér en skaparinn hefur nokk-
urn tima ætlazt til. Verið þér sælar, vina mín,
og ég vona, að yðar bíði ánægjulegt líf, en það
fer sjaldan eins og óskað er i þessu lífi.“
Katrín kvaddi með þennan hughreystandi spá-
dóm í eyrum. Helmingur þorpsbúa kom til að
kveðja hana á stöðinni, og sumir grétu og sumir
færðu henni blóm. Þannig kvaddi Katrin þorpið
St. Mary Head.
8. KAFLI.
Tam’plin greifafrú skrífar bréf.
„Jæja," sagði lafði Tamplin greifafrú, „jæja.“
Hún lagði frá sér meginlandsútgáfuna af
Daily Mail og starði út yfir blátt Miðjarðarhafið.
Gulur mímósuklasi hékk rétt yfir höfði hennar og
myndaði áhrifaríkan ramma um mjög fallega
mynd. Gullinhærð, bláeyg greifafrú í dáfallegum
morgunkjól. Því varð ekki neitað, að gullna
hárið og hvíti og ljósrauði hörundsliturinn áttu
listrænni snyrtingu1 mikið að þakka, en bláu
augun voru guðs gjöf, og þó að Tamplin greifa-
frú væri orðin fjörutíu og fjögra ára, gat hún
enn talizt fögur kona.
Þessa stundina var Tamplin greifafrú ekki
að hugsa um sjálfa sig. Það er að segja, hún var
ekki að hugsa um útlit sitt. Hún var í alvarlegri
hugleiðingum.
Tamplin greifafrú var vel þekkt á Riviera-
ströndinni, og veizlur hennar í Villa Marquerite
voru víðkunnar. Hún var lífsreynd kona, og
hafði verið fjórgift. Fyrsta hjónabandið hafði
verið glappaskot, og minntist hún sjaldan á það.
Maðurinn hafði verið svo umhyggjusamur að
deyja tiltölulega fljótt, og ekkjan giftist ríkum
töluframleiðanda. Hann hafði líka lagt á djúpið
mikla eftir þriggja ára hjónaband — að því er
sagt var eftir ánægjulegt kvöld með góðum
félögum. Á eftir kom Tamplin greifi, sem hafði
lyft Rosalie upp í þær hæðir, sem hún hafði
þráð að komast. Hún hafði haldið greifafrúar-
titli sínum eftir að hún giftist í fjórða sinn.
Þetta fjórða ævintýri hafði hún lagt út í sér
til ánægju. Charles Evans, sem var tuttugu og
sjö ára, sérlega laglegur, kurteis í framkomu,
mikill unnandi íþrótta og allra lystisemda þessa
heims, átti sjálfur enga peninga.
Tamplin greifafrú var yfirleitt mjög ánægð
með lífið, en einstöku sinnum hvarflaði að henni
óljós kvíði út af fjármálum. Töluframleiðandinn
hafði látið ekkju sinni eftir talsverðar eignir,
en ýmislegt hafði orðið til að höggva skarð i
þær, svo sem verðfall á peningamarkaðinum og
óhófsemi Tamplins greifa. Hún var þó enn vel-
efnuð. En konu með skapgerð Rosalie Tamplins
nægir ekki að vera velefnuð.
Og þennan janúarmorgun opnaði hún bláu
augun óvenjumikið við lestur tiltekinnar fréttar,
og fram yfir varir hennar kom einsatkvæðis-
orðið ,,jæja“. Á svölunum var auk hennar aðeins
dóttir hennar, Lenox Tamplin. Þessi dóttir var
stöðugur þyrnir í auga Tamplin greifafrúar.
Hún kunni enga mannasiði, leit út fyrir að vera
eldri en hún var, og var gædd vægast sagt mjög
óþægilegri tegund kímnigáfu.
„Hugsaðu þér, elskan," sagði Tamplin greifa-
frú.
„Hvað ?“
Tamplin greifafrú tók upp Daily Mail, rétti
það dóttur sinni og benti með æstum vísifingri
á tiltekna frétt i blaðinu.
Lenox las fréttina án þess að bregðá svip. Hún
rétti móður sinni aftur blaðið.
„Hvað um það?“ spurði hún. „Þetta er eitt
af því, sem alltaf er að ske. Gamlar konur eru
alltaf að deyja í þorpum og arfleiða lagskonur
sínar að ótöldum miljónum.“
„Já, ég veit það,“ sagði móðir hennar, ,,og
ég er víssum, að upphæðin er ekki nærri eins
há og gefið er í skyn; blöðin eru svo ónákvæm.
En þó það væri ekki nema helmingurinn -—“
„Hvað um það?" sagði Lenox, „við höfum ekki
verið arfleiddar að þessu.“
„Nei, ekki beinlínis," sagði Tamplin greifafrú;
„en þessi stúlka, þessi Katrín Grey, er frænka