Vikan - 13.10.1949, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 41, 1949
11
....... Framhaldssaga: ..............
LEIKUR ÖRLAGAIMIMA
11 Eftir HERMÍNU BLACK
„Auðvitað ætlar hann að gera eitthvað,“ svar-
aði Garth, „en ég vil gjarnan, að þér gefið hon-
um tíma til að jafna sig.“
Hún hló stuttlega.
„Það var ekki eina áfallið, sem hann fékk, er
hann heyrði um mig, var það?“
Garth stóð upp, tók sígarettuveski sitt fram
gekk að arinum og kveikti sér í sígarettu. Það
varð augnabliks þögn.
Hún fylgdi honum með augunum. „Þér verðið
að segja mér nákvæmlega, hvað hann sagði um
mig,“ sagði hún. „Mér fyndist betra, að hann
kæmi hingað og talaði við mig sjálfur, í stað
þess að fela sig bak við yður.“
Garth sneri sér aftur að henni.
,,En ég hef sagt yður, að hann er veikur •—
hann er alls ekki sjálfum sér likur •— ■—“
„Hann er nægilega heilbrigður til að skemmta
sér — og taka þátt í veizlum i tilefni af heim-
komu sinni,“ svaraði hún.
„Kæra barn, —■ hefur yður alls ekki dottið í
hug, að það myndi gera allt mjög erfitt, ef hann
kæmi hingað?“ spurði hann.
„Hversvegna?"
„ — Frú Dennison þekkir hann næstum eins
vel og mig -------“
Hún bretti brúnir.
„Já, því hafði ég gleymt." Og skyndilega var
eins og óeðlileg rósemin, sem hingað til hafði
einkennt hana, sviki hana. Hún stóð upp.
„En hann hlýtur að hafa sent boð með yður. Er
honum ljóst, hve stuttur tími er eftir?“ Hún
leit á Garth og kreppti hnefana. „Reynið ekki
að hlífa mér — segið mér sannleikann. Ætlar
hann að kvænast mér?“
Hann var alveg óviðbúinn svona ákveðinni
spurningu, enda þótt hann vissi, að hann hefði
átt að búast við henni. Augnablik brást honum
stjórn sú, sem hann annars var vanur að hafa á
andlitssvip sínum. Þetta var aðeins augnablik,
en hún sá vandræði hans og las úr andliti hans
svarið við spurningu sinni.
„Ég sá — ég skil —“ sagði hún. „Hann ætl-
ar sér ekki að gera neitt.“ Svo sneri hún sér
hratt að honum. „Nú, þannig er málum komið!
Hann vill ekki sjá mig, hann ætlar sér ekki að
viðurkenna barnið sitt----------ó! En mér hefur
innst inni verið það ljóst allan timann." Augu
hennar voru ekki lengur örvæntingarfull, þau
lustu eldingum í fölu andliti hennar. „En heyr-
ið það, sem ég ætla að segja,“ skipaði hún. „Ef
hann heldur, að hann sleppi svo auðveldlega,
hefur hann rangt fyrir sér. Ég skal segja öll-
um heiminum frá þvi, sem hann hefur gert. —
Fólk skal fá að vita, hve mikill þorpari hann
er. Svo skulum við sjá, hversu lengi hann verð-
ur hetja — —“ Hún æddi fram og aftur um
gólfið. „Eg segi yður, að hann skal ekki fá að
sleppa. Þér hélduð, kannske, að það væri hyggi-
legt af yður að fela mig hér, gera svo mikið
fyrir mig, að ég þegði og þér slyppuð við hneyksli.
Ég fer til London snemma í fyrramálið — og
þar segi ég frá sögu minni hjá einhverju blað-
anna.“ — Hún rak upp skellihlátur og þagnaði
svo skyndilega.
„Lissa verið rólegar!" Garth greip í hana og
neyddi villt, örvæntingarfull augu hennar til að
líta á sig. „Þér verðið alvarlega veik, ef þér
haldið áfram á þennan hátt.“
,,Nú, og hvað þá?“ spurði hún þrá. „Mér er
alveg sama, þótt ég deyi — en áður en ég dey,
skal ég reyna að láta alla kynnast Tony Hammer-
ton — hetju þjóðarinnar — og fá að vita, hvað
hann hefur gert mér. Ég hata hann — ég hata
ykkur báða — —“ Skyndilega þagnaði hún -—
roðinn hvarf úr kinnum hennar, og hún varð ná-
föl. Og svo streymdi tárin niður kinnar hennar.
„Ég held, að ég sé brjáluð. Já, ég er brjáluð!"
Hún hafði rifið sig lausa frá honum kastað sér
í stól og faldi andlitið í höndum sér.
Garth horfði á hana fullur meðaumkunar, en
hann vissi, að eina, sem hægt væri að gera,
væri að láta hana gráta.
Smám saman varð hún rólegri, og hann beygði
sig niður og stakk vasaklút í hönd hennar.
Hún þrýsti sér að honum og lyfti tárvotu
andliti sínu að hans.
„Fyrirgefið mér — ó — ég bið yður, fyrirgefið
mér ■—• •—“
„Kæra barn, það er ekkert að fyrirgefa," sagði
hann. „Þurrkið augu yðar, svo gef ég yður ró-
andi meðal — —“
Hún greip hönd hans og þrýsti sér biðjandi að
henni.
„Lofið mér, að svíkja mig ekki, læknir, ef pér
svíkjið mig, hef ég engan. Þér eruð það eina,
sem stendur á milli min og fullkominnar einveru.
Þér hafið verið svo góður. Ég skammast mín
fyrir að hafa verið svo vanþakklát. Ö — ég bið
yður að svíkja mig ekki.“
„En hvað þér eruð kjánaleg stúlka. Auðvitað
svík ég yður ekki,“ sagði Garth. Leggizt fyrir
og hvílið yður augnablik, meðan ég næ í róandi
meðal.“
Þegar hann kom fram í litlu forstofuna og
kallaði „Denny,“ kom frú Dennison út úr eld-
húsinu, sem lá í enda langs gangs. Húsið hafði
upprunalega verið tvö hús, sem voru samhliða,
og Garth var þakklátur fyrir það, hve dagstofan
og eldhúsið voru langt hvort frá öðru, en það
gerði það að verkum, að frú Dennison gat ekki
hafa heyrt það, sem Lissa sagði.
Þegar hann hafði sent Lissu hingað, hafði hann
séð um, að í húsinu væri allt, sem hann gæti
þurft að nota þar.
„Hvar hafið þér meðalaskáp yðar, Denny?“
spurði hann. „Frú Grey er dálítið lasin, og ég
vil gjarnan gefa henni eitthvað, sem getur róað
taugarnar."
„öll meðul eru í skápnum í eldhúsinu," sagði
frú Dennison og bætti við stranglega, er hann
fór með henni út í eldhúsið.
„Menn skyldu ætla, að þér hefðuð meira vit
en að koma með æsandi fregnir til frú Grey á
þessum tíma! Þér eruð ekki með fullu viti, en
menn skyldu ætla að þér sem læknir vissuð, að
það á að fara varlega með unga stúlku í henn-
ar ástandi. Hún hefur grátið svo mikið — eink-
um síðustu vikurnar."
„Mér þykir það leiðinlegt, Denny. En ekkert er
að gera við því!“ Garth vissi af reynslu, að, þeg-
ar Denny skammaðist, var ekki til neins að mót-
mæla, það varð að láta það sem vind um eyru
þjóta.
Gamla konan leit á hann og henni varð skyndi-
lega ljóst, að hann leit einnig mjög illa út -—
það var ekki mikið, sem herra Garth gat dulið
fyrir henni. Hún bretti brúnir.
„Veslings stúlkan er svo hjálparvana," bætti
hún við. „Hún þolir ekkert —• en það er ef til
vill ástandi hennar að kenna, veslingurinn, og svo
stendur hún líka ein uppi. En hún er alls ekki
sú eina, sem þetta hefur komið fyrir, eins og
ég sagði henni líka, þegar ég reyndi að fjörga
hana dáiitið fyrir nokkrum dögum."
„Hún hefur haft það mjög erfitt,“ svaraði
Garth. „Og við verðum að vera mjög góð við
hana. Ég vissi, að þér mynduð verða það, og þess-
vegna sendi ég hana hingað.“ Hann fann flösk-
una, sem hann þurfti að nota, og hellti úr henni
í glas, sem hún færði honum.
„Ég ætla engan kvöldmat að borða, Denny,“
sagði hann, áður en hann fór aftur inn í dag-
stofuna. „Og ég vil gjarnan biðja yður að hjálpa
frú Grey í rúmið eftir stutta stund.
„Þér borðið það, sem ég hef búið til handa
yður og verðið fegnir, herra Garth. Yður hefur
alltaf þótt góðir steiktir kjúklingar. Nei, þér
megið ekki segja nei — það mun særa tilfinn-
ingar minar, ef þér reynið ekki að borða svo-
lítið. Ég skal hafa hann tilbúinn hér, ef yður er
sama, þótt þér borðið í eldhúsinu.“ Hún lagði
höndina á handlegg hans.
„Mér fiimst ágætt að borða í eldhúsinu," svar-
aði hann. „En •—• ■—•“
„Verið nú góður drengur — —“
Hann hló, lagði handlegginn utan um hana.
„Allt í lagi!“
En hláturinn dó fljótt út, er hann var kominn
inn til Lissu.
Hún tók glasið, sem hann rétti henni og drakk
innihaldið.
„Mér þykir mjög leiðinlegt, að ég skyldi koma
svona fram,“ sagði hún afsakandi. „En — þér
verðið að segja mér — hefur hann alls ekki í
huga að gera neitt?"
„Kæra barn, ég kom hingað aftur til að biðja
yður að vera þolinmóða,“ sagði hann. „Auðvitað
mun hann gera eitthvað — það verður hann.
Eftir nokkra daga sé ég Tony aftur, og þá ætla
ég að gera honum það ljóst. Og ef það mun
verða til nokkurs góðs, að þið hittist, skal ég
gjarnan sjá um það — ég lofa yður, að hann
skal ekki sleppa undan ábyrgð sinni.“
Hann fann, að ekki var til neins að dylja neitt,
sem betra var að tala um strax. „Getið þér
treyst mér?“ spurði hann.
„Hvernig get ég annað?“ Hún rétti honum
hönd sina. „Hverjir aðrir kæra sig um, hvað af
mér verður?“ Hún andvarpaði djúpt. „Fyrirgefið
mér, læknir ég hef komið mjög kjánalega fram.“
„Þvaður!“ Hann stóð upp en sleppti ekki hönd
hennar. „Og viljið þér svo lofa mér að kvelja
ekki sjálfa yður með áhyggjum, þangað til þér
sjáið mig aftur?"
Hún kinkaði kolli samþykkjandi.
„Hvernig sem fer fyrir mér og hvernig sem
ég er, mun ég aldrei gleyma hve dásamlega góð-
ur þér hafið verið við mig. Og ef bænir mínar
eru nokkurs virði mun ég alltaf biðja um, að þér
í það minnsta hljótið þá hamingju, sem þér
verðskuldið."
Hann sleppti hönd hennar, einkennilega hrærð-
ur, þegar frú Dennison barði að dyrum og kom
inn til að fylgja leigjenda sínum til hvílu.
Þegar Garth var orðinn einn, kveikti hann sér
í sigarettu og settist og beið eftir Denny. Hvers-
vegna í ósköpunum gat Tony ekki gert það, sem
honum bar að gera? Og þó, það myndi síðar
meir ekki gera málið auðveldara, því að það