Vikan - 13.10.1949, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 41, 1949
13
Hundurinn og úlfurinn
Rússnesk barnasaga.
Það var einu sinni bóndi, sem átti
hund. Hundurinn hét Barboska. Hann
var trúr og tryggur. Gætti heimilis-
ins um mctur, og gelti ef einhvern
bar að garði.
En þegar Barboska va’. orðinn
gamall varð hann ófær til að gegna
þessum' störfum. Bónda þótti ekki
ástæða til þess að fæða hundinn, eða
ala önn fyrir honum, þar sem hann
var ekki matvinnungur. Og einn
góðan veðurdag rak bóndinn hundinn
burt.
Barboska var þungt í skapi er
hann fór frá heimili sínu.
Þegar hann var kominn alllangt i
burt mætti hann úlfi.
„Góðan daginn, gamli minn,“ sagði
úlfurinn. „Hvert er ferðinni heitið?“
Hundurinn svaraði og var mæðu-
legur:
„Það get ég ekki sagt. Húsbóndi
minn rak mig frá sér, vegna þess að
ég er orðinn of gamall til þess að
vinna fyrir mér. Ég veit ekki hvert
leiðin liggur.“
Úlfurinn hugsaði örlitla stund, svo
mælti hann: „Láttu ekki hugfallast.
Ég fullvissa þig um það, að húsbóndi
þinn tekur þig til sín aftur, ef þú
ferð að mínum ráðum.“
Barboska varð glaður og kvaðst
ætla að hlýða honum.
Daginn eftir fór kona bóndans
út á engi til þess að raka. Hún hafði
yngsta barnið með sér, og lét það
sjálfrátt um stund.
Úlfurinn og hundurinn voru á
gægjum þarna í grenndinni, og
horfðu á konuna við vinnu sína.
Að lítilli stundu liðinni sagði úlfur-
inn við hundinn. „Vertu hér kyrr.
Ég mun læðast að barninu, grípa það
og hlaupa leiðar minnar. Svo hleyp-
ur þú á eftir mér og bjargar barn-
inu.“
Þegar konan var komin töluverðan
spöl frá barninu, læddist úlfurinn til
þess, greip það og hljóp burt.
Þegar konan kom auga á úlfinn
með barn sitt rak hún upp óp mikið.
En er hún að það bar engan árang-
ur, fór hún að gráta, og grét hástöf-
um.
Þá kom Barboska þjótandi, og elti
úlfinn sem fætur toguðu. Hann náði
úlfinum. Úlfurinn mælti: „Farðu
með barnið til móðurinnar. Þá álítur
hún að þú hafir bjargað því."
Barboska gerði eins og úlfurinn
hafði sagt honum.
Kona bóndans kom hlaupandi. Hún
greip barnið, og flýtti sér heim með
það, frá sér numin af gleði. Henni
hafði ekki komið til hugar að barn-
ið myndi nást úr kjafti úlfsins.
Er konan kom heim, sagði hún
manni sínum hvað komið hafði fyrir.
„Úlfurinn tók litla drenginn okkar en
gamli Barboska, tryggðartröllið
bjargaði barninu."
Bóndinn varð mjög snortinn af
þessari frásögn konu sinnar. Hann
klappaði hundinum og sagði:
„Ég var heimskur þegar, ég rak
þig burt Barboska minn. Nú skaltu
dvelja hjá okkur til æviloka, og fá
nógan mat og drykk."
Hundinum geðjaðist vel að þessari
ákvörðun. En þótti þetta í raun og
veru sjálfsagt. Hann sagði við sjálf-
an sig:
„Ég verð að hitta vin minn, úlf-
inn, og þakka honum fyrir það, sem
hann gerði fyrir mig.“
Það var ekki langur tími liðinn
frá því að þetta gerðist þar til brúð-
kaupsveizla var haldin á bóndabæ
þessum.
Það hafði mikið verið bakað til
veizlunnar, steikt firn af kjöti, brugg-
að afar mikið af öli o. s. frv.
Hundurinn fór að hitta úlfinn, og
sagði: „Komdu að heimsækja mig.
Ég þarf að gera þér gott. Þú átt það
skilið fyrir hjálpina. Þú reyndist mér
vinur í raun.“
Hundurinn bað úlfinn að koma
þennan dag, veizludaginn, þá var nóg
til að gæða sér á. ,
Úlfurinn þakkaði boðið, og kvaðst
fara með hundinum.
Þeir félagar héldu svo til bónda-
bæjarins. Veizlugestirnir voru setztir
að borðum. Úlfurinn læddist undir
borðið án þess að menn veittu þvi
athygli. Þar sat hann kyrr og beið
þess hvað gerðist.
Bórðin svignuðu undan krásunum.
Hundurinn greip köku.
Gestirnir sáu það og sögðu við
bóndann:
„Sérðu hvað seppi hefst að?“
„Já,“ svaraði bóndi og hló. „Látið
hann fá það, sem hann girnist. Þessi
hundur hefur bjargað lífi yngsta
sonar míns.“
Svo tók hundurinn ölkollu og færði
vini sínum, er undir borðinu sat.
Hann sagði við úlfinn: „Drekktu
nú skál brúðhjónanna. Þetta er gott
öl.“
Úlfurinn tæmdi glasið í einum
teyg. Hann komst í bezta skap.
Þegar brúðkaupsgestirnir fóru að
syngja langaði úlfinn til þess að taka
undir með þeim. Hann sagði vini
sínum Barboska frá þessu. Hann
mælti: „Ég vil syngja líka. Hvað
segirðu um það?“
„Nei, nei,“ svaraði Barboska. „Það
máttu ekki. Það veldur hneyksli. Og
hitt er verra, að þú verður drepinn ef
þú lætur til þín heyra, og menn fá
vitneskju um að þú sért hér staddur."
Úlfurinn svaraði: „Ég skal fara
að þínum ráðum, og hætta við að
syngja. En mig langar í meira öl.“
Barboska sótti meira öl handa úlf-
inum. Er hann hafði drukkið ölið
Bihlíumyndir
1. mynd: Gott er að lofa Drottin, 3. mynd: . . . miskunn Drottins
. . . þú hinn hæsti, . . . á tvístrengjað varir frá eilífð til eilífðar.
hljóðfæri og hörpu með strengjaleik
gígjunnar.
2. mynd: Eins og faðir sýnir misk- 4. mynd: Þakkið Drottni . . . sem
unn börnum sínum, eins hefir Drott- skapaði . . . tunglið og stjörnurnar
inn sýnt miskunn þeim, er óttast til þess að ráða nóttunni, því að
hann. miskunn hans varir að eilífu.
varð hann enn kátari. Hann mælti:
„Mér er sama hvað þú segir, ég
skal syngja.1
Úlfurinn hóf upp raust sína svo að
kvað við í veizlusalnum.
Veizlugestirnir urðu viti sínu fjær
af hræðslu. Sumir hoppuðu upp á
borðin, aðrir hlupu út, einhver fór upp
á ofninn.
Barboska sagði við úlfinn: „Flýttu
þér að komast héðan á meðan allt er
í óreiðu. Að öðrum kosti förum við
illa út úr þessu.“
Úlfurinn kom fram úr fylgsni sínu,
skreið til dyra og flýtti sér til skóg-
ar. Hundurinn hljóp á eftir og gelti
mjög. Þetta fór vel. Enginn veitti
úlfinum eftirför. Allir bændur byggð-
arlagsins voru í brúðkaupsveizlunni
og höfðu engan áhuga á dýra-
veiðum á meðan hún stóð yfir.
Þegar úlfurinn og hundurinn voru
komnir töluvert langt inn í skóginn,
staðnæmdust þeir.
Hundurinn mælti: „Ég var búinn
að vara þig við að syngja. En þú
gegndir mér ekki. Þú mátt þakka
fyrir að þú varst ekki drepinn."
„Já, já," svaraði úlfurinn. „Ég lofa
þér hérmeð að ég skal aldrei syngja
framar í brúðkaupsveizlu hversu
kátur sem ég verð.“
Þeir kvöddust með miklum kær-
leikum, og hundurinn hélt heimleiðis.
Úlfurinn fór lengra inn í skóginn,
og braut heilann um það hversvegna
söngur hans hefði valdið svo miklum
ótta meðal veizlugestanna. Sjálfum
virtist honum söngur sinn ágætur.
Og hann fór að syngja. Söngurinn
barst til eyrna margra.
Barboska hugsaði: „Þvi syngur
hann? Það er heimskulegt og hættu-
legt fyrir úlfinn."
En fólk, sem heyrði til úlfsins
sagði: „Þetta er hryllilegt nágaul."
Eins og gengur
Svefnleysi!