Vikan - 19.10.1950, Síða 12

12
VIKAN, nr. 40, 1950
bílnum að halda í dag-, og ég lét hann taka hann
út í snatri,“ sagði Piers. „En hann skai þó engu
að síður fá orð í eyra.“
„Hvað eigum við nú til bragðs að taka?“
spurði Kitty angurvært.
„Bíða hérna um stund, þangað til að kem-
ui' bíll, sem getur hjálpað okkur um benzín.
En ef enginn kemur, verðum við að ganga unz
við komum að húsi eða benzínstöð, þar sem við
getum fengið nokkra potta.“
„Skyldu þeir vera búnir að finna börnin?"
Hún var aftur orðin áhyggjufull á svip. Af
ánægju yfir að fá að vera með Piers, hafði hún
gleymt syndaselunum' litlu, en nú fékk hún sam-
vizkubit þeirra vegna.
„Ég gæti bezt trúað því. Líklega eru þau nú
á einhverri lögreglustöð hér í nágrenninu og bíða
eftir því, að einhver komi og sæki þau.“
„Litlu greyin! Og hér sitjum við og getum
ekkert aðhafzt."
„Þau bjarga sér. Lögregluþjónarnir verða góðir
við þau. Þau hafa gott af að bíða. Ef ég má, ætla
ég að koma I fyrramálið og tala alvarlega við
Willie!“
„Ég væri yður mjög þakklát, ef þér vilduð gera
það. Hann þarfnast þess að karlmaður tali öðru
hvoru við hann.“
„Hann er inndæll drengur, en honum verður
að skiljast, að hann er ekki lengur neitt pela-
barn. Þið hafið dekrað of mikið við hann.“
„Mér er það fyllilega ljóst. En hann er líka
eini drengurinn.“
„Er yður ekki orðið kalt? Það er farið að verða
kvöldsett."
Kitty sagði að sér væri ekki kalt, en hún
vildi gjarnan ganga spottakorn.
„Ef bíll kæmi, þá gætum við stöðvað hann,“
sagði hún.
Þau gengu rösklega af stað eftir veginum og
skömmu síðar komu þau að bóndabæ, en þar
gátu þau ekki fengið neitt benzín, en þeim var
sagt að tæpum kílómeter neðar við veginn væri
benzínstöð, svo að þau héldu áfram göngunni.
„Eruð þér þreytt?" spurði Piers, þegar hann
fann að Kitty var farin að hægja á sér.
,,Dálítið,“ játaði hún.
Hann bauð henni arminn, og hún stakk hönd
sinni feimnislega undir hann. „Nei, þér verðið að
reyna að fá stuðning af mér, annars er þetta
gagnslaust," sagði hann og brosti.
Hún roðnaði, þegar augu þeirra mættust
augnablik. Og arm i arm eins og ungir elskend-
ur héldu þau áfram eftir veginum í áttina til
benzínstöðvarinnar. Þau voru svo heppin, að þeim
var boðið að sitja á bil til baka, þangað sem
bíllinn þeirra stóð.
„Nú getum við haldið viðstöðulaust áfram,“
sagði Kitty og brosti, þegar búið var að fylla
bílinn með benzíni. „Vonandi verður hamingjan
okkur hliðholl núna.“
Þegar þau komu á lögreglustöðina i Aldersholt,
var þeim sagt, að Willie og Joy væru fundin og
væru nú á lögreglustöðinni í Basingstoke. —
Lögregluþjónn, sem hafði veitt börnunum tveim
í vörubílnum athygli, stanzaði bilinn. Bilstjórinn,
vingjarnlegur, fremur heimskur náungi, sagði,
að Willie hefði stöðvað bílinn skammt frá Princes
Risborough og hefði beðið um að fá að vera með
í bílnum. Hann hafði sagt að móðir þeirra Joy
væri dáinn og faðir þeirra væri giftur í annað
sinn, og nú hefðu þau systkinin strokið frá
stjúpunni, sem hafði verið vond við þau, og ætl-
uðu þau að finna gamla frænku sína, sem byggi
í Southampton. Þau kváðust vita, að hún myndi
reynast þeim vel, þegar hún vissi, hvernig landið
lagi. Vörubílstjórinn ætlaði ekki lengra en til
Winchester, en þar sem hann vorkenndi börn-
unum, leyfði hann þeim að vera með þangað og
gaf þeím peninga fyrir farinu til Southampton.
En á leiðinni hafði hann farið að hugsa málið
og spurt Willie nánar um þetta, og var hann nú
sannfærður um, að börnin hefðu ekki sagt sann-
leikann.
Hann hafði því ákveðið með sjálfum sér, að
fara með börnin til móður sinnar, þegar hann
kæmi til Winchester, og gera lögreglunni þar að-
vart. En í Basinstoke hafði lögregluþjónn stöðvað
bílinn og losað hann við börnin.
Börnin voru aðframkomin af þreytu, þegar
Piers og Kitty komu og sóttu þau á lögreglustöð-
ina. Willie reyndi að þrjózkast, en þegar Piers
hafði sagt nokkur ákveðin orð við hann, var öll
mótspyrna brotin á bak aftur, og hvað Joy litlu
viðvék var hún yngri og veikbyggðari en bróðir
hennar og var búin að fá meira en nóg af strok-
inu, þó að hún vildi helzt ekki viðurkenna það.
Þau höfðu borðað allar matarbirgðirnar, sem
þau höfðu tekið með sér að heiman, og þau
höfðu einnig fengið te og smurt brauð á lög-
reglustöðinni, en engu að síður voru þau svöng.
Piers fór með þau inn í veitingahús, og þar borð-
uðu þau öll kvöldmat.
Joy var orðin svo syfjuð, að hún gat tæplega
haldið lengur opnum augunum, og þau voru ekki
fyrr komin inn í bílinn og lögð af stað heim á
leið en hún sofnaði með höfuðið í keltu Kitty.
Willie sat við hliðina á Piers og reyndi að halda
sér vakandi, en skömmu síðar svaf hann svefni
hinna réttlátu.
Þau voru þögul á heimleiðinni. Kitty var einn-
ig þreytt og dottaði öðru hvoru. Það var komið
fram yfir miðnætti, þegar þau loks komu heim.
Frú Shelgreave og Joan hafði verið gert aðvart
um, að börnin væru fundin, en þær biðu þó á-
hyggjufullar eftir heimkomu þeirra og Rósa
Veronica sat þögul og föl inni hjá þeim og las,
eða lét sem hún læsi.
Piers reyndi að slá öllum þakkarræðunum, sem
dundu á honum þegar heim kom, upp 1 glens.
„Ég kem hingað eftir morgunmat á morgun,“
sagði Piers og leit á Willie. „Ég þarf að tala
nokkur velvalin orð við piltinn. Það er kominn
tími til að hann hætti að haga sér eins og pela-
barn.“
„Ég væri yður mjög þakklát, ef þér vilduð
gera það,“ sagði frú Shelgreave fegin. „Hann
ætti skilið að fá duglega flengingu," bætti hún
við og leit á Kitty.
Kitty fylgdi Piers niður að hliði. Hún rétti
honum höndina og horfði á hann þakklát á
svip.
„Ég hef ekki hugmynd um hvernig ég get
þakkað yður allt, sem þér hafið gert fyrir mig,“
sagði hún hikandi.
Piers hló.
„Þér eigið ekki að þakka mér,“ sagði hann.
„Ég hef notið ferðarinnar — með yður. Góða
nótt, ungfrú Shelgreave. Þér þurfið ekki að koma
til vinnunnar í fyrramálið. Þér eruð vafalaust
orðnar of þreyttar til þess. Við sjáumst í fyrra-
málið klukkan ellefu.“
Hann fór inn í bílinn. Kitty stóð og horfði
á eftir honum. Hjarta hennar ólgaði af gleði.
— Hann hafði sagt orðin ,,— með yður“ ■— svo
óendanlega viðkvæmt og blítt.
Alec Shirston virti íhugull fyrir sér málverkið
af Rósu Veronicu. Hann hafði lokið því deginum
áður, og var nú að undirbúa brottför sína frá
Primsworth.
Undanfarna tvo daga hafði hann ekki heyrt
neitt frá Rósu Veronicu. Hann langaði til að hitta
hana og útskýra fyrir henni, hversvegna hann
gæti ekki beðið hana að giftast sér. En hún
lét ekki sjá sig, og hann hafði ekki kjark til
þess að fara heim að Greenlane Cottage.
Hann leit döprum augum á framtíðina. Hon-
um fannst hann hafa komið illa fram gagnvart
Selmu og Rósu Veronicu. En hefði hann getað
breytt öðru vísi? — Hann hafði farið að mála
mynd af Rósu Veronicu og varð að ljúka því
verki. Hann hefði ekki getað haft neina afsök-
un fyrir því að hætta við það í miðju kafi. En
þegar hann byrjaði, hafði hann heldur ekki
haft hugmynd um, að hann myndi verða ást-
fanginn af fyrirmynd sinni.
Og nú verð ég að fara aftur til Selmu og lát-
ast vera ástfanginn af henni. Get ég blekkt hana ?
Hún er svo tilfinninganæm að ég er hræddur
um, að það takist ekki. -— Ó guð minn góður,
hvað á ég að gera?“
„Alec! Alec! Ertu þarna?“
Hann hrökk við. Var það Selma, sem kallaði
— eða var hann að missa vitið?
En það var hún. Þegar hann litaðist óttasleg-
inn um, kom hún inn i vagninn til hans. Hún
var i brúnum gönguklæðnaði og með rauðan
hatt á höfði. Augu hennar ljómuðu. Hún var
svo glaðleg og áhyggjulaus á svip, að Alec grun-
aði ekki, að hún hafði kvalist af ótta siðan þau
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.

é'

Maggi: Erla, hvað fékkstu í afmælisgjöf frá Maggi: Hað skeði? Ruglaði hún saman böggl-
mömmu þinni ? unum ykkar ?
Erla: Föt á kúrekadreng? Erla: Nei, hún varð einungis að gefa okkur
Maggi: Á kúrekatelpu átt þú við? gjafirnar á þennan hátt ...
Erla: Nei, hún gaf Jóa, tvíburabróður mínum Erla: . . . vegna þess að við rænum alltaf hvort
föt handa kúrekatelpu! af öðru.