Vikan - 20.08.1995, Qupperneq 41

eðlisfari. Það er tæplega
hægt að kenna móður full-
orðins manns um það að
viðkomandi þrífi sig ekki.
Þótt það sé eins og áður
sagði freistandi að gera það.
ÓVIÐ-
KUNNANLEGT
OG
FRÁHRINDANDI
Hvort óþrifnaður
er skilnaðarorsök er
erfitt að fullyrða
nokkuð um. Alla
vega væri það ekki
óeðlilegt. Það er
mikið áreiti og erfitt
sem fylgir því að vera til-
neyddur til að vera samvist-
um við þann sem lyktar illa
og er fráhrindandi fyrir
bragðið. Sóðaskapur er
hvimleiður og truflandi fyrir
þá sem ekki eru þannig sjálf-
ir. Illa lyktandi einstaklingur
er óviðkunnanlegur og frá-
hrindandi. Eins konar áþján
á þeim sem á samneyti við
sóðann.
ANDLEGT OFBELDI OG
ÁLAG
Vissulega er það óréttlæt-
anlegt ef okkar nánustu ætl-
ast til þess að við sættum
okkur við það sem við fellum
okkur ekki við og við teljum
rangt í þokkabót. Ef við kær-
um okkur ekki um líf með
sóða, þá verðum við trúlega
að skilja við viðkomandi. Sú
og laus við óþef og annan
vondan fnyk. Það er því
ákaflega skiljanlegt að
Laugu skuli standa stuggur
af kynmökum við manninn
sinn sökum þess að ná-
lægðin við hann getur varla
orðið meiri en einmitt
við slíkar aðstæður.
Óþrifnaður hans er
því neirænn og
furðulegt að hann
skuli láta sér detta í
hug að bjóða kon-
unni sinni uppá kynlíf
í bland við ólykt og
sóðaskap. Það verð-
ur því að teljast rök-
rétt val hjá Laugu að
kjósa að hafa ekki
líkamlegt samneyti
við manninn.Henni
er það einfaldlega
ofraun.
ÖSKUHAUGUR OG
REGLULEG ÞRIF
Það er því best fyrir Laugu
að gera þá kröfu áfram til
mannsins að hann hætti
hreinlega að lykta eins ösku-
haugur og einfaldlega þrífi
sig reglulega. Eða, eins og
hreinlega konan sagði.:
„Elskurnar mínar, ég þoli
ekki svitalykt og táfýlu og
geng hiklaust úr vegi ef ég
mæti persónu sem er illa
lyktandi. ’l seinni tíð hef ég
ekki sætt mig við líkamleg-
an sóðaskap, hvorki hjá
mínum nánustu eða öðr-
um. Ólykt er óáhuga-
verð.
Með vinsemd, JÓNA RÚNA.
við getum ekki sætt okkur
við og sjáum ekki sýnilegan
tilgang í í samskiptum eigum
við ekki að takast á við eða
sætta okkur við án þess að
mótmæla.
ÓLYKT HAMLAR
KYNLÍFI
Það er varla hægt að lá
Laugu þótt hana langi ekki til
að sofa hjá manninum sín-
um. Maðurinn hefur tæplega
mikið kynferðislegt aðdrátt-
arafl ef hann sér ekki tilgang
í því að bjóða maka sínum
upp á hreinan líkama fyrir
kynmök. Illa lyktandi ein-
staklingur verður aldrei kyn-
ferðislega spennandi. Lyktin
af viðkomandi er fyrirstaða
þess að hægt sé að njóta
t.d. kynmaka með honum. Ef
við, í þannig hugleiðingum,
LÍKAMSLYKT
MIKILVÆG
Partur af eölilegu kynlífi
byggist uþþ á sterkri nálægð
við þann sem tengist sam-
neytinu og það getur ekki
verið freistandi ef líkamslykt
viðkomandi er eins og þykk-
ur, illa lyktandi púði sem
hamlar snertingar.
Óhreinn líkami er fráleitur
þegar við ætlum að njóta
kynlífs. Við getum ekki notið
kynlífs sem er áreitandi á nei-
lægan hátt, eins og það kynlíf
er sem litast af megnum óþef
af maka eða öðrum kynlífinu
viðkomandi. Sóðaskapur og
kynlíf fara ekki saman.
EÐLILEGT AÐ HAFNA
KYNLÍFI
Líkamslykt okkar skiptir
máli. Hún þarf að vera góð
SJÚKDÓMAR Í
KJÖLFAR
ÓÞRIFNAÐAR
Mögulega, eins og
Lauga spyr um, geta
sjúkdómar sprottið
upp í kjölfar óþrifn-
aðar. Það segir sig
sjálft að það getur
kviknað eitt og ann-
að í líkama sem ekki
er þrifinn. Við höfum
flest orðið þess
áskynja að sjúkdóm-
ar þrífast betur í
óhreinindum en
hreinlæti. Við höfum
jafnframt heyrt um
hárlús, útbrot og svo
flatlús. Hvort rekja
má líf þannig ófa-
gnaðar til óhreininda
eða ekki verða sér-
fræðingar að segja til
um. Skynsemin segir
manni þó að það sé
líklegt. Það er best
að halda líkamanum
hreinum.
niðurstaða er eðlileg ef sá
hinn sami vill ekki breyta um
lífsstíl þrátt fyrir góða ábend-
ingar. Það fylgir óþrifunum
álag sem hiklaust má fella
undir andlegt ofbeldi. Það
segir sig sjálft að það sem
erum trufluð af ólykt eða
öðru álika þá dettur áhugi
okkar á viðkomandi niður,
eðlilega. Það er ekki hægt
að sofa hjá óhreinum maka,
alveg sama þótt viðkomandi
sé ágætur að öðu leyti.

SÓÐASKAPUR
ER SKILNAÐAR-
FORSENDA
Vegna þess að
Lauga telur manninn
hafa mjög góða
mannkosti, þrátt fyrir
að hann sé sóði, þá
er leiðinlegt að hann
skuli ekki láta sér
segjast.’l sambúð
þarf auðvitað margt
annað að koma til en
andlegur samhljóm-
ur, þótt að hann sé
vissulega mikilvæg-
ur. Við verðum m.a.
að geta fellt okkur
við lífsförunauta okk-
ar líkamlega, annars
skapast ákveðin og
augljós vandkvæði
af því eins og hjá
Laugu. Sóðaskaþur er skiln-
aðarforsenda.
8.TBL. 1995 VIKAN 41
lOÍS NTWIVS