Vikan - 03.12.1998, Blaðsíða 6

*****

Þær ólust upp sitt
hvoru megin á
landinu frá
þriggja ára aldri
og hittust aðeins
tvisvar fyrir ferm-
ingu. Síðar fluttu
þær í nágrenni
við hvor aðra og
hafa þær verið
óaðskiljanlegar
síðan.
eineggja tvfburar, voru aðskildar þriggja ára en eru nú saman.
Texti: Jóhanna G Harðardóttir Myndir: Gunnar Gunnarsson
Ingibjörg og Rakel eru
fæddar á Reyðarfirði
árið 1924. Móðir þeirra
var ljósmóðir og eignaðist
sextán börn, þær systur voru
númer fjórtán og fimmtán í
röðinni. Aðeins tíu þeirra
komust á legg, átta systur og
tveir bræður.
Eldri systrunum fannst nóg
um þegar tvíburarnir fæddust
og einhver þeirra sagði „er nú
ekki nóg að fá eitt í einu!“
Móðir þeirra sinnti ljósmóð-
urstörfunum alla sína ævi, eða
eins og Ingibjörg orðar það,
hún skrapp heim til að eiga
börnin milli ferðalaganna við
að taka á móti.
Þær eru brosmildar og glað-
ar þessar tvíburasystur þrátt
fyrir það sem á daga þeirra
hefur drifið. Það er ekkert
grín að vera tekinn úr stórri
fjölskyldu og skilinn frá tví-
burasystur sinni á unga aldri.
Móðir þeirra lést frá barna-
hópnum þegar þær voru
6
þriggja ára gamlar og í þá
daga var ekki um annað að
ræða en að leysa upp fjöl-
skylduna og koma börnunum
fyrir hjá góðu fólki sem vildi
taka þau að sér.
Ingibjörg varð eftir fyrir
austan hjá móðurbróður sín-
um, en Rakel var komið fyrir
hjá frænku sinni í Reykjavík
haustið '28
Missti málið
„Ég missti málið þegar við
vorum skildar að og talaði
ekkert á tímabili“ segir Rakel
og brosir mjúklega.
„Þótt við værum ungar var
aðskilnaðurinn okkur mjög
erfiður og sennilega hefðum
við þurft á andlegum stuðn-
ingi að halda. En það var ekki
hugsað út í slíkt á þessum
tíma.“
Litlu stúlkurnar tvær ólust
upp við mjög ólíkar aðstæður
þótt þær segist báðar hafa
verið svo heppnar að lenda
hjá góðu fólki sem var gott
við þær.
Ingibjörg hafði móðurömmu
sína nálægt sér í æsku, hún
ólst upp innan um fullorðið
fólk við mikið aðhald og festu
í öllu. En það var minna um
líkamlegt atlæti eða heilsu-
vernd í sjávarplássum úti á
landi fyrir stríð en í Reykja-
vík.
Þær systur hafa alltaf haft
mjög slæma sjón og Ingibjörg
fékk stundum lánuð gleraugu
ömmu sinnar sem barn til að
geta lesið. Sjálf fékk hún ekki
gleraugu fyrr en hún varð 12
ára gömul, en Rakel fékk sín
8 ára. „Það voru aðrar að-
stæður í sveitinni, það var
ekki hugsað mikið um þetta í
þá daga, né heldur tannheilsu
eða tannhirðu barna. Ég man
að ég eignaðist ekki tann-
bursta fyrr en um fermingu“
segir Ingibjörg.
Rakel bjó ekki við sama
andlega öryggið og Ingibjörg.
Á æskuárum hennar í Skerja-
firðinum réðu grárri hliðar
borgarlífsins ríkjum. Margir
þekktir persónuleikar bjuggu
í nágrenninu, bæði vændis-
konur og sprúttsalar og þar
var lífið oft litríkt. Þótt fóstur-
foreldrar Rakelar hafi verið
gott fólk og reynst henni vel
var hjónabandið stormasamt
og það setti auðvitað svip sinn
á æskuárin. Rakel var ekki
heilsuhraust sem bam, en hún
bjó þó að því að búa í Reykja-
vík og margar ferðimar fór
hún til lækna.
Sterk bönd og vanlíðan
„Ég var alltaf voðalega aum-
ingjalegt barn“ segir Rakel.
„ Við vorum báðar óhraust-
ar og okkur leið ekki vel. Við
vorum feimnar, kjarklausar
og óframfærnar og áttum oft
bágt. Ég er viss um að að-
skilnaðurinn hefur átt sinn
þátt í þessari vanlíðan og
sennilega hafa þessi sífelldu