Vikan - 03.12.1998, Blaðsíða 7

veikindi verið þörf fyrir at-
hygli og umhyggju".
Þegar þær systur voru átta
eða níu ára gamlar fékk Rakel
að fara austur að Grímsstöð-
um að heimsækja tvíburasyst-
ur sína.
Þegar þær hittust fundu þær
eins og skot þessi sterku bönd
sem aldrei höfðu rofnað, þær
voru svo nánar að það var
eins og þær hefðu aldrei skil-
ið. En heimsóknin var stutt og
hlaut að taka enda. Það var
ekki eins erfitt að skilja aftur
og þær hefðu haldið, þær
sættu sig við það. Lífið var
bara svona, þær áttu heima í
sitt hvorum landshlutanum og
það var ekkert við því að
gera. Þær sáust ekki aftur fyrr
en fimm árum síðar.
Þær systur reyndu að skrifast
á en það samband var ekki
sterkt.
„Við vorum báðar pennalat-
ar og bréfin urðu ekki mörg,
við þurftum bara að vera ná-
lægt hvor annarri“ segir Ingi-
björg.
Rakel fermdist um vor í
Reykjavík, en fékk svo að
fara austur til að vera við
fermingu Ingibjargar. „Prest-
urinn tók feil á okkur systrun-
um og bauð mér að koma upp
að altarinu" segir Rakel.
Þegar þær hittust aftur eftir
þennan langa tíma fundu þær
enn fyrir hinum sterku bönd-
um og hversu líkar þær voru
þrátt fyrir aðskilnaðinn og
ólíka bernsku. Eftir þennan
fund var aðskilnaðurinn
styttri því nú var komið að
Ingibjörgu að ferðast. Hún fór
„suður“ í botnlangauppskurð
árið '39 og þrem árum seinna
flutti hún alfarin til Reykja-
víkur og þá hófst líf þeirra
systranna saman.
Langur meðgöngutími
„Við tengdumst strax sterk-
um böndum þegar við fluttum
í nágrenni við hvor aðra. Líf
okkar hafði að vísu verið ólíkt
og við höfðum ólíka reynslu.
Rakel var lífsreyndari en ég.
Hún var farin að reykja og ég
reyndi að læra það, en ég tók
það svo stíft að það mistókst.
Rakel hætti svo Ájótlega" seg-
ir Ingibjörg.
„Við vorum orðnar fullorðn-
ar og búnar að eignast
kærasta, sem reyndar voru
æskuvinir og urðu seinna eig-
inmenn okkar. Við höfum
aldrei rifist, en í eina skiptið
sem styggðaryrði hefur farið á
milli okkar var þegar ég trú-
lofaðist '42 án þess að segja
Ingibjörgu frá því. Henni brá
og hún sagði „Þú lýgur því!“
En svo trúlofaðist hún líka
seinna um sumarið og við hóf-
um báðar búskap hér í þessu
húsi í Skerjafirðinum“.
A þessum árum var mikið af
hermönnum við flugvöllinn
og þeir voru alveg gáttaðir á
þessari „konu“ og meðgöngu-
tíma íslenskra kvenna. Þær
systurnar urðu barnshafandi
með fjögurra mánaða millibili
og þar sem þeir sáu aldrei
nema aðra systurina í einu
skildu þeir ekkert í þessari
konu sem alltaf virtist vera á
ferðinni og undarlegri með-
göngu sem virtist standa yfir
talsvert á annað ár!
„Við höfum alltaf verið líkar
í einu og öllu og oft verið rugl-
að saman. Smekkurinn er
mjög svipaður og við höfum
svipaðar skoðanir á mönnum
og málefnum. Við eigum líka
báðar mjög auðvelt með að
umgangast fólk“ segir Rakel.
„Við fórum í augnskoðun sem
verið er að gera á tvíburum og
sjónin var alveg eins hjá okk-
ur báðum. Við fengum gler-
augnarecept og fórum saman
að leita okkur að gleraugum.
Við skoðuðum þau sitt í
hvoru lagi, en völdum samt al-
veg eins gleraugu“.
Ferðast saman
Þær systurnar hafa verið
mjög nánar á fullorðinsárum
sínum. Þær hafa alltaf búið í
nágrenni við hvor aðra í
Skerjafirðinum, þær eiga börn
á svipuðum aldri, og hafa stutt
hvor aðra og verið hvor
annarri félagsskapur alla ævi
síðan.
„ Við fórum saman í bæinn
með krakkana þegar þeir
voru litlir og við höfum haldið
sambandi við hinar systur
okkar líka. Við systurnar
stofnuðum saumaklúbb og
höfum lengst af verið 6 af 8
saman í honum. Þar er oft
glatt á hjalla!
Við höfum líka ferðast sam-
an á síðari árum, við fórum til
Noregs árið '75, en þar býr ein
systirin, og svo erum við núna
nýkomnar frá Spáni þar sem
við áttum yndislega daga sam-
an á Islendinganýlendunni
Los Alcázares. Þar hittum við
tvenna íslenska tvíbura,
tveggja og fimm ára. Það er
svo skrítið að við höfum alltaf
haft mikinn áhuga á örðum
tvíburum, mér skilst að það sé
eins með alla hina. Þetta er
eitthvað í blóðinu“
Þær systurnar eiga greinilega
heima hvor með annarri, þær
eru eins og samloka. Þær hafa
báðar þessa þægilegu, mjúku
nærveru og það er stutt í bros-
ið og kætina.
„Já, það verður erfitt ef önn-
ur okkar fellur frá,“ segir
Ingibjörg.
„Við vorum einmitt að leiða
hugann að því í fyrsta skipti
um daginn. Eg er ansi hrædd
um að við þurfum áfallahjálp
þá!“
Þær búa núna um skeið sam-
an í húsinu þar sem þær hófu
búskapinn ungar konur, en
verður það áfram?
„Nei, því miður“ segir Ingi-
björg.
„Eg seldi ofan af mér og er
hér um stundarsakir og líður
mjög vel. Við hefðum auðvit-
að kosið að geta verið saman.
En við megum ekki búa sam-
an, skattkerfið leyfir það ekki.
Ef við búum saman skerðist
tekjutrygging okkar beggja og
við getum ekki leyft okkur
það.
En við erum báðar Vottar
Jehova og við vonumst til þess
að fá seinna að lifa saman á
jörðinni að eilífu".
Tvíburasysturnar rétt áöur en þær voru skildar aö þriggja ára gaml-
ar. Þá var lítil ástæða til að brosa.
7