Menntamál - 01.04.1926, Blaðsíða 5

MENTAMÁL
99
þessu sinni nægir aö birta hina hinstu kveöju eins hins besta
.•samverkamanns hans, síra Magnúsar Helgasonar kennara-
skólastjóra. Fer húskveðjan hjer á eftir, og munu allir kenn-
:arar geta tekiö unclir kveöjuoröin:
Jeg kýs rnjer engan texta eSa inngangsorö aö fáeinum
minningar og kveðjuoröum yfir látnum vini fremur en þenna
alkunna sálm, er nú var sunginn. Hann er enginn útfarar-
sálrnur sjerstaklega; minnist ekki á dauöann. Jeg ætla ekki
'heldur aö tala um dauöa. Jeg trúi, eins og skáldið segir, aö
feigðin hún sje skannnvint skuggaspil, í skaparans hendi eng-
inn dauði til. En jeg veit að lífið hjer á mikið af mæðu og
kvíða, sorg og tárurn, en þessi sálrnur flytur lífsskoðun, sem
er bót við því öllu, sem lyftir huganum upp yfir dimmu og
dulargátur lifsins og allrar tilverunnar, ,,upp til hans, sem
öllum hefir eiliít búið hjálparráð." Hann flytur sama ráðið,
sem Jesú gaf forðum hræddum og harmandi föður, þetta:
„Óttastu ekki, trúðu að eins.“ Alt af er trúin á guð einka-
athvarfið, altaf hinzta úrræðið að fela honum sig og sína, hvað
sem mætir. Ekki get jeg annað skilið, en að altaf verði hverj-
um hugsandi manni dinit fyrir augum, sem horfinn er frá
guði, hversu glatt sem sólin skín og hversu blítt sem veröld-
in brosir. En altaf hefir sá Inaður leiðarljós, er algóðum guði
treystir, hversu myrkt sem verður umhverfis hann, hvort sem
er á lífsleiðinni eða í skuggadal dauðans. Jeg vildi biðja þess
fyrir oss öll, að þessi alvörustund, þetta skilnaðarspor, sem
hjer er sfigið, já, hvert fótmál, sem vjer stígum hjeðan af
til grafar vorrar, rnætti sí og æ innræta oss betur og betur
þessa lífsskoðun, þetta trúnaðartraust, sem birtir yfir allri
veröldinni, yfir lifenda bústöðum og dáinna gröfum. Að hún
mætti draga beizkjuna úr tárum okkar allra, hvort sem þau
eiga hjer að hrynja eða annars staðar, leynt eða ljóst, hvort
heldur yfir raunum lífsins og þrautum eða skilnaði og sökn-
uði er ástvinir hverfa.
Það er þjóðkunnur jnaður, sem hjer er fallinn frá. Maður,