Menntamál - 01.04.1926, Blaðsíða 7

MENTAMÁL
ior
-og því ver, sem lengur leiö. Hann var vafalaust meiri skyn-
semistrúarmaöur en svo, aö hann gæti íelt sig viö guSfræöi-
•skóöanir þær, er þar var haldiö fram, og haföi þá hvorki
elju nje skap til aö sitja yfir því, svo lengi sem þurft hefði
til embættisprófs, og hvarf svo frá ]rví ráöi. Hann sneri sjer þá
■að því, aö kynna sjer uppeldisfræði og skólamál. Það var
nýlunda um íslendinga, — man ei eftir öðrum fyr, — og
ekki beint fjevænlegt til embættisstööu hjer, eins og þá stóö.
En þar haföi Jón fundiö sjer æfistarf, frá þ v i efni hvarf
hann aldrei, þeim málum sinti hann, fyrir þau lifði hann, upp
frá því, meðan honum entist aldur, fram á síðasta æfidag.
Og aftur mætti ætla, aö þar hafi komið til föðurráö, þvi að
'hann var góöur sonur og bar ást og traust til fööur síns; eða
föðurarfur, jafnvel ættararfur. Faðir hans haföi jafnan lagt
mikla rækt við barnafræðslu, og það ekki einungis í prestakalli
sínu og prófastsdæmi, heldur einnig borið þaö mál fram á Al-
þingi, og varð þar framkvööull hinna fyrstu laga hjer á landi
um uppfræöingu barna í fleiru en lestri og kristindómi. Afi
hans, sjera Þorvaldur Böðvarsson, sálmaskáldið, var einnigorð.
lagður kennari og forstöðumaöur hins eina uppeldisskóla, sem
reistur hefir verið hjer á landi, svo að sögur fari af, og það ein-
mitt hjá Görðum á Álftanesi. Nú hafði sonarsonur hans, síra
Þórarinn, geíið hús og fasteign til að liefja þar aftur skóla
í prestakalli sínu, og komið þar á liarnakenslu.
Þegar svo sonur hans kofn heim, tók hann við skólastjórn-
inni og' hafði hana síðan í aldarfjórðung og einu ári betur.
Þá var barnaskólinn ]ægar gerður að unglingaskóla jafnframt
•og síðan alþýðu og gagnfræðaskóla, og ]ægar opnaður fyrir
■stúlkur jafnt og júlta. Það var nýung hjer og þótti sumurn
óhæfa. Þó að gjöfin væri fádæma rausnarleg, var þar alt
fátæklega í fyrstu, nema skólastjórinn. Hann var óvenjuvel
undir starf sitt búinn, þvi ágætlega vaxinn og fullur af álmga.
Hann unni fslandi af einlægum hug, eins og margir gerðu þá,
og þjóðrækni hans var víðsýn og laus viö allan sjergæðings-
skap. Hann sá að þjóðin var orðin eftirbátur annara í svomörg-