Menntamál - 01.04.1926, Side 11

MENTAMÁL
105
ill maður í þjóðfjelaginu, en í mínum augum meiri samit á
heimili sínu. I sínu þjóömálastarfi átti hann viö marga öröug-
leika aö berjast, sem reyridu á þolinmæöi og geösmuni; hann
glímdi viö þá meö þrautseigju og lagkænsku og einlægri
skyldurækni. Sú barátta lians fær mjer óblandinnar virðingar.
En heima fyrir átti hann þyngri þrautum aö mæta. Þar átfi
harin löngum viö raunir aö búa og sárustu harma. Til fram-
komu hans þar get jeg- aldrei hugsaö nema meö dýpstu lotn-
ingu og aðdáun. Um þá harma skal ekki fjölyrða. Nöfnin ein
nægja til aö snerta hvers manns hjarta. Missir tveggja ást-
kærra eiginkvenna frá ungum börnum, hinnar fyrri eftir
margra ára veikindi og þjáningar, milli vonar og ótta, svo aö
segja allan samverutímann, veikindi barna og missir ljúfrar,
lítillar dóttur og þreytandi, langvinnur sjúkdómur sjálfs 'hans
árum sarnan þessu samfara. Jafnvel þegar þessar raunir surfu
fastast aö, gegndi hann störfum sínum út í frá, svo aö hvergi
sveif, eins og ekkert amaði aö. Þá voru vissulega stundum
ekki margar hvíldarsturidirnar og ekki mikiö sofiö allar næt-
ur. Þá kom að góðu haldi fjölhæfi hans og þekking, ráösvinna
og lægni. Meö óþreytandi ástúö og' þolinmæöi var hann þá
heimili sínu alt í senn.bæöi húsbóndi og húsmóöir, faöir ogmóð-
ir, læknir og hjúkrunartnaöur, og öll virtust þau hlutverk leika í
höndúm hans, eins og hann væri til þeirra borinn. Þegar
þannig er horft viö hörmunum veröur böliö aö bót og raun-
irnar aö aflvaka og heilsulaug og gleöigjafa. Þaö eru tár
jaröar sem halda brosi hennar í blóma,“ segir eitt skáldiö svo
spaklega, og hefir þá í huga mannlífiö um leiö. Jeg minnist
þeirra oröa er jeg hugsa til þessa manns; mörgumi fundust orð
um, 'hvaö honum entist langt á aldur fram fríöleikurinn. En meir
fanst mjer um hitt, hversu vel hann geymdi mjúkleik og glaö-
værö lundarinnar. Jeg held aö þar hafi tárin haldiö brosinu í
blóma. Það hafa ekki íriargir betur lifað eftir hinum fornu
norrænu karlmenskuorðum: „glaöur og reifur skyli gumna
hverr unz sinri bíður bana.“ Þaö voru honum eigi heiöin
hreystiorö nje uppgerð til fordildar, heldur eölileg afleiöing